Eigenwijze Efteling-adoptie.

In het jaar 2000 brachten ze hem mee naar huis, en 16 jaar lang had hij zijn eigen plekje in de tuin van ons va en moe. Eerst keek hij jarenlang glimlachend uit over de grote vijver, wiebelend in de wind in één van de reuzegrote kerstbomen. De laatste tijd, daar in de Schoolstraat, was z'n hangout een heel stuk dichter bij de mensen: aan de tuinmuur met de uitgebreide collectie vogelhuisjes, met zicht op het terras, de woonkamer en de keuken, alsof hij na al die tijd in alle soorten weer en het wisselen der seizoenen misschien toch eens wou piepen of 'binnen wonen' niet ook iets voor hem was...
Het huis werd verkocht, en dus ook hij moest verhuizen.
Omdat m'n moeder's nieuwe appartement geen tuin maar slechts een klein terras heeft nam ik een aantal dingen, deels sentimenteel, deels omdat ik ze stiekem àltijd al leuk vond en eigenlijk ook graag wilde hebben, uit 'den hof' mee naar mijn terras. Grote smeetijzeren plantensteunen, een dik pak bamboestengels, de 'keikopkes' -2 stenen met een grappig gezicht, een soort vrolijke tuinbeschermers- die ik zelf ooit aan m'n ouders kado deed, een uit de kluiten gewassen buitenthermometer, wat nieuwe stenen potten, een paar grappige vogelhuisjes en voederbakjes, een trio tuinkabouters, een rozenboompje met kleine roze roosjes en nog wat andere ditjes en datjes.
En zo ontfermde ik me ook over het door de tijd wat van kleur verschoten grappige mannetje met z'n paraplu, die zo lang geleden uit de Efteling meekwam naar die fantasierijke tuin in Wijnegem. Een paar weken geleden ontving ik van m'n moeder z'n paspoort, waardoor deze adorabele her-adoptie nu volledig rond is. Lian heet hij en hij is een telg van het volk van Laaf, waarvan er een super schattig dorpje in de Efteling te bekijken valt. Volgens z'n identiteitsgegevens is hij handelsreiziger in min of meer waterdichte paraplu's, waarmee hij zelf af en toe onvrijwillig de lucht in gaat, wat hem de bijnaam 'Parachute' bezorgde. Past schitterend bij mij, vind ik, 't madammeke met uitgebreide collectie plezante regenschermen...
En bij mij mocht hij lekker warm binnen wonen! Er kwam een sierlijke plantenhaak aan de muur vlak boven de sofa, met brute kracht bijgebogen om mijn nieuwe huisgenoot, hangende aan zijn paraplu, een wat vertrouwd uitzicht te geven over de tuin en het terras, maar meteen ook over de hele woonkamer. Kon hij lekker mee televisie kijken. 't Zag er leuk uit, dus helemaal in orde, iedereen content. Tenminste, dat dacht ik...
De volgende ochtend hing Lain, tot mijn verbazing, volledig andersom, met z'n gezicht naar de tafel en de muur met schilderijen. Heel vreemd! Ik snapte er niets van. Wou hij dan toch liever een ànder uitzicht en had hij zichzelf daarom gedraaid???... Omdat het, gek genoeg, niet lukte hem weer in de 'juiste' richting te keren haalde ik hem voor een nadere inspectie even van z'n haak. Net op tijd, zoals bleek. Een uurtje later of zo zou hij aan gruzelementen gevallen zijn. Blijkbaar vond hij dat 16 jaar met-volle-gewicht-aan-diezelfde-ene-hand-aan-diezelfde-ene-paraplu-hangen méér dan genoeg geweest was. "Niet nóg eens zoveel tijd!" moet hij met kramp in z'n beklagenswaardige arm gezucht hebben en dus liet hij, met een langzame roterende beweging, z'n regenscherm los. 
Da's absoluut begrijpelijk en die mooie haak dient wel voor een hangplant of zo.
Hoog tijd voor comfort! Laaf Lain geniet nu bovenop de vitrinekast met al m'n koesterspulletjes, met een streelzacht kussen onder z'n bolle achterwerk en voorlopig nog steeds trouw z'n hoedje en paraplu vasthoudend, van een nieuw, eveneens uitzichtrijk, plekje. 
Nu hoop ik maar dat hij niet met zelfmoordneigingen sukkelde en morgen moedwillig en goed geweten van die kast af dondert... Tja, hoe zou je zelf zijn, als je al 16 jaar lang wanhopig verlangt naar eens een tijdje zitten... Maar dàt, dat is dus bij deze éindelijk in orde gebracht, hé! ;-)