Armen om me heen. Een warme nieuwjaarswens.

En zo tikken de laatste uren en de laatste minuten van 2015 stilletjes weg. Alhoewel. Ik zou beter schrijven dat ze behoorlijk lawààierig weg knàllen. De afgelopen dagen werd in m'n buurt al wreed 'geoefend' en vanmiddag donderde ik van 't verschieten een paar keer bijna van m'n stoel. Enorme decibels, al die explosies hier vlakbij. Het heeft iets van een belegerd gebied. En straks, om middernacht, barst de vuurwerkhel pas echt los...
Met de herinnering van vorig oudjaar in elke vezel van m'n lijf ben ik met sloten koffie, jawel: uit de nieuwe róze Senseo, en nog wat af te werken leuke klusjes hopelijk voldoende voorbereid op een heeeeeeel erg lange nacht vol oorverdovend kabaal. Die mix van spanning, lichte angst, bezorgdheid en toch ook een pak fascinatie die zich steeds meer meester van me maakt ebt vermoedelijk pas weg als de zon in het nieuwe jaar weer op komt.
Zoals al zovele jaren schuif ik zelf geruisloos en vaak bijna bewegingsloos van het ene jaar naar het volgende. Vroeger ging ik zelfs gewoon slapen. 
Want oudejaarsavond ben ik, zoals op zovele feestdagen en al zovele jaren, helemaal alleen en doodgewoon thuis. O ja, ik zorg wel voor iets lekkers voor mezelf, dat wel. En alle kerstlichtjes mogen de hele nacht aan, da's gezellig terwijl ik televisie kijk of wat met de poezen speel. Maar meer is het niet.
En ik merk dat ik er met de jaren meer last van krijg dat er, vooral op al de speciale momenten, triest én vrolijk, geen "armen om me heen" zijn.
Voor veel meer mensen dan je zo op het eerste zicht zou denken is eenzaam zijn in deze dagen van het jaar extra zwaar om dragen. Getuige de ontzettende hoeveelheid verhalen die ik hoorde bij de kerstconcerten. Zoveel eenzaamheid met minstens evenveel verschillende oorzaken, die allemaal, al was het maar voor heel even, wat baat vond bij mijn Kerst-Miss zijn.
Want met kerst zing ik. Dan ben ik ook alleen, zelfs zo omringt door muzikanten en dansers, maar het zingen, overal en vooral veel, en voor zovele mensen die er blij van worden, het maakt me sterk en doet me vergeten. En ik geef. Door m'n zingen heen. Alles wat ik ben en heb aan liefde, warmte en licht. Daar lééf ik voor, het is m'n hoogste goed.
Luister, ik vind het meestal, heel oprecht en eerlijk, absoluut gewéldig om alleen te zijn. De rust, de stilte, de uren die altijd van mezelf zijn, ik ben m'n eigen baas, ga en sta waar ik wil, en zolang ik op tijd de poezen eten en knuffels geef ben ik aan niemand verantwoording schuldig. Die vrijheid is met geen enkele rijkdom te betalen en ik geniet er met volle teugen van.
Maar ook ik ben niet altijd groot, sterk en zelfredzaam. En ik verlang naar die éne aanwezigheid in m'n leven, om bij thuis te komen, mezelf veilig en gekoesterd te weten. Daarom niet 24 uur op 24, 7 dagen op 7, maar ergens en bereikbaar, en graag aanwezig indien hoognodig...
Mijn eenzaamheid bij het thuiskomen na concerten, het is na al die jaren nog steeds heel zwaar om dragen. Zalen vol honderden mensen, die mij enorm genegen en warm in hun hart dragen, die mij oprecht graag zien, ongelofelijk fantastisch,... maar thuis wachten er geen "armen om me heen".
Aan de feesttafel zitten tussen broers en zusters vergezeld van hun liefdevolle partners, het vraagt telkens weer ontzettend veel moed en zelfbeheersing. De entertainer in mij draait overuren om het te overleven.
En ja, ik weet heus wel dat een relatie geen garantie is tegen eenzaam zijn. Ik weet uit eerste hand, 2 maal zelfs, dat je jezelf er zo mogelijk nóg eenzamer van kan voelen. Het is inderdaad niet al rozengeur en maneschijn, maar als ik iemand z'n geliefde stiekem onder de tafel z'n hand zie vasthouden ter ondersteuning, of een guitig en steels knipoogje zie geven over de borden en glazen heen, dan geef ik grif toe dat ik in stijgende lijn geel en groen van jaloezie ben. Dat soort verbondenheid ken ik niet en ik wil het ook.
De vele dames die ik het afgelopen jaar leerde kennen die, net zoals ons moe, zonder hun geliefde van een leven lang verder moeten, heel alleen, hun gemis is duidelijk extreem groot en onoverkomelijk, maar ik denk dat het niet zoveel pijnlijker is dan het mijne. Want wat is nu het ergste: je grote liefde voor eeuwig verliezen of nooit zulk een grote liefde gekend te hebben?... Ik weet het niet, ik kan het niet vergelijken.
En dat wil niet zeggen dat ik nooit met heel m'n hart en ziel van iemand gehouden heb, in tegendeel, ik gaf en geef het steeds m'n alles. Maar door de situatie of de ingesteldheid van de persoon in kwestie kon of mocht niet zijn...
Het afgelopen jaar maakte ik, behalve met al die dames, ook kennis met een aantal 'nieuwe' toffe mannen, maar, wellicht omdat de meeste van die geweldige heren of reeds bezet was of zelf op zoek naar hun eigen bijzondere màn..., die ene speciale, voor mij alleen, mijn eigen "armen om me heen", die zat er niet tussen. Of misschien moet ik zeggen 'nog niet'. Want straks begint er een nieuw jaar, boordevol mogelijkheden, ongeschreven verhalen en belevenissen, en wie weet ook wel mijn grote Liefde...
Alleen zijn is niet erg, maar ik wens ieder van jullie van harte en bijzonder oprecht een 2016 toe waarin niemand van jullie eenzaam hoeft te zijn en elk zijn "armen om zich heen" mag kennen. Gelukkig nieuwjaar! :-) Xxx

Feestelijke Ingrid-zondag.

Meer dan voldaan, zowel wat feestelijk eten betreft als de immer wat ontbrekende menselijke warmte, slenterde ik in volle feest-ornaat, pluimen op het hoofd, hooggehakte laarsjes aan en heel veel glitters daar tussen, op m'n dooie gemakje langst de stille donkere straat en over het verlaten plein.
Na die uitgebreide overheerlijke maaltijd, waarvan ik me een beetje loom voelde, leverde die laatste kop koffie me weer wat energie, en die stevige dosis Grand Marnier die er naast gestaan had, gaf me net genoeg 'roes' om totaal ontspannen, glimlach op het gelaat en bang voor niets, de korte afstand tussen het appartement van m'n vriendin en m'n eigen flatje te wandelen.
Overal om me heen vrolijkte kerstverlichting in absoluut alle vormen en kleuren de huizen en flatgebouwen op. Genietend besloot ik het allemaal eens uitgebreid te bewonderen. O ja, er zaten dingen tussen die ik van m'n leven niet aan de gevel zou willen zien, zo foeilelijk, maar tussen alles wat wel binnen m'n smaak valt maakte dat niet zoveel uit. Al die elektrische sterretjes fonkelden elke voorbijganger om het hards toe en maakten dit avonduur van deze donkere dag zoveel zachter en warmer.
Vroeger, lang geleden, reden ons va en moe samen met mij nog wel eens opzettelijk een extra toertje met de auto: feestverlichting bekijken en bewonderen. Ideetjes opdoen ook. En hartelijk lachen om zovele grappige, kitscherige of ronduit mottige ontwerpen, uiteraard. Daar dacht ik met lichte weemoed aan, terwijl ik rustig verder kuierde.
Ons gebouw was het minste versierd, viel me op. Eén terras vol helgroene lichtslingers en een ander met een in felle kleuren hevig flikkerende strik-met-klokken-ornament... Dat is het zo ongeveer.
Tussen de vele kleine lichtjes in de grote planten en in het kerststuk op het dressoir plofte ik met een tevreden zucht in de sofa in m'n eigen huiskamer neer. Heerlijk om eens een keertje zo relaxed te zijn. 
Het was een bijzonder aangename namiddag geweest bij mijn allerliefste vriendin Ingrid. Al een paar jaar op rij nodigt ze me ergens tussen kerst en nieuwjaar uit om van een fantastisch diner te genieten in het knusse gezelschap van haar zelf, haar echtgenoot, zoon, vader en onderbuurvrouw. En daar haalt ze letterlijk àlles voor uit de kast! Er wordt gekookt dat het een lieve lust is, en wat ze uiteindelijk op de eigenlijke feestelijke dag serveert is minstens een paar maal op voorhand stevig uitgeprobeerd. 
Speciaal aperitief met allerlei originele warme en koude hapjes, voorgerecht met cannelloni en kerstomaatjessaus, wildstoofpotje met fijne groentjes en kroketten als hoofdgerecht, en als nagerecht mokka en chocolade ijs. Alles zelf gemaakt, en -hoeveel moeite wil iemand voor je doen?- voor mij steeds een vegetarische versie, die trouwens ook vooraf geproefd en goedgekeurd werd door de gezinsleden. De uitgeschonken wijnen zorgden met gemak voor een ontspannen sfeer. Niet dat dat een must is bij deze mensen, want bij hen mag en kan je, heel gewoon, volledig zijn wie je bent. Niks meer, niks minder.
Mijn vriendin Ingrid, zo blij haar weer eens te zien, te spreken, bij haar te zijn. 'k Had haar echt gemist de afgelopen weken. En nee, nee, nee, geen dénken aan: ze wou ab-so-luut écht-en-techtig niét met me op de foto, wat ik ook probeerde... Maar een stiekem en onverwacht kiekje van haar terwijl ze druk aan het kokkerellen staat in haar keuken, dàt is me wel gelukt! Joepie!
Zalig om je zo een zondagmiddag in december gekoesterd te weten, omringt door oprechte vriendschap, in goed gezelschap genietend van zoveel lekkers.
Alleen, om heel eerlijk te zijn, die kop koffie... die had ik duidelijk tóch beter overgeslagen: 'k zag het vannacht, of beter vanochtend, 4 uur op de wekker worden vooraleer de slaap me eindelijk naar dromenland meenam... Och, tevreden en ontspannen warm onder de wol had ik op die manier alle tijd van de wereld om alvast de grote lijnen van dit schrijfsel te bedenken, hé. :-)

Kristina's-Kerst-Miss-Boodschap.

Aan het begin van de maand december schrijf ik steeds, naar goede gewoonte ondertussen, trouw en plichtbewust, een voorwoord voor het programmaboekje bij de kerstconcerten, dit jaar al voor de 13e maal. 
De eerste keren ging dat nog moeizaam, hoe verwoord je en deel je je emoties zonder over de top melig te worden?... Door de jaren heen werd het echter iets dat stilletjes vanbinnen groeide en er dan, boem, ineens 'was', kant en klaar in mijn hoofd, volledig gereed om neer te schrijven. Altijd binnen het thema, of misschien beter: 'passend bij de titel van de concerten dat jaar', en altijd een beetje 'stichtende lectuur', zoals dat heet...
Beste vriend en bijzonder gewaardeerde concertkompaan Roger Nupie noemt het telkens, met een ingehouden gniffel en een vette knipoog, maar warm en welgemeend, mijn jaarlijks weerkerend "Phil Bosmans-moment"...
Het is goed mogelijk dat in al deze, nét niet helemààl religieus, geïnspireerde teksten het prille begin schuil ging van mijn 'schrijvertje zijn' en dus ook van deze geanimeerde blog. Misschien dat ik vanaf volgend jaar dat voorwoord beter de jaarlijkse "Kristina's-Kerst-Miss-Boodschap" zou noemen!... Wie weet dat men daar ooit ook nog eens speciaal voor de beeldbuis klaar voor gaat zitten!... hihihi
Bij de kerstconcerten 2015 zijn opvallend veel aanwezigen me, nog maar eens, komen bevestigen dat ik, en mijn show, maar vooral ik zelf dus, letterlijk Kerstmis bén. Voor de aanwezige nonnen, al heel m'n leven fan van mij, is er in dié theaterzaal op dàt moment zelfs méér Kerst te vinden, te voelen en te ervaren dan in gelijk welke kerk! Als dat geen compliment is!... Wauw.
Alleszins, oprecht gemeend, volledig passend in een hartverwarmende kerstsfeer en bij deze ook leesbaar voor en door al mijn niet-concert-gaande-blog-lezers en andere afwezigen: het voorwoord van het programmaboekje bij de kerstconcerten "Gelukkige Kerst-Miss", editie december 2015.
.

Geluk. Het ongrijpbare fantastische ’iets’ dat we onze vrienden, familie, kennissen, collega’s en zovele anderen regelmatig wensen. Het valt uit onze mond zonder dat we er echt bij stil staan. Bij elke verjaardag, een nieuw jaar, feestjes en vieringen allerlei, een nieuw huis, een nieuwe job, zelfs bij de aanvang van een concert gunnen we iedereen van harte een stevige portie geluk. En dat komt omdat we er zelf ook zo innig naar op zoek zijn. Het geldt voor absoluut elke mens hier op aarde: we willen allemaal gelukkig zijn. Maar wat is geluk? En waar kan je dat in godsnaam ergens vinden?

Wel, dat ligt voor iedereen steeds weer een beetje anders, denk ik, maar ik weet heel goed dat het niet te vinden is in financiële rijkdom en materiële bezittingen, al onderschat ik hun invloed op iemands leven hier zeer zeker niet.

Geluk vindt je niet in het verleden en het is ook niet iets waar je naar kan streven voor ‘ooit’, ergens in een verre toekomst. 

Geluk is een gevoel dat voorkomt uit kleine dingen in een leven dat, misschien wel meer dan ooit in deze toch bedreigende tijden, vandààg, op dit eigenste moment, gelééfd moet worden. Je kan gelukkig zijn omdat de zon die door de gordijnen piept ’s morgens, of door een tekening met een dikke zoen van een kind, door een mooie bloem of een vogel die fluit, of door een warm woord, een glimlach, een ontmoeting, door een fijne vriend,... en vooral door tevreden zijn met de dingen om je heen.

‘Je gelukkig prijzen’ is een uitdrukking die je gewoon letterlijk mag nemen: zelfs in de meest donkere dagen, de meest trieste situaties is er, als je heel goed kijkt, altijd nog wel iets dat je gelukkig maken kan, maar soms moet je daar, inderdaad, toch wel even je best voor doen, dat klopt. Vandaar: je moet jezélf ‘gelukkig prijzen’, luidop zeggen ‘ik ben gelukkig want...’ of ‘hier wordt ik nu eens echt gelukkig van’. En ja, dat valt ook mij soms zwaar, maar het is en blijft de moeite waard om het te proberen. Kijken naar alles wat er wél is en geluk kan betekenen, dat kan je jezelf leren. Zo mààk je je eigen geluk. In jouw leven, vandaag, op dit eigenste moment.

Vandaag is geluk voor mij hier op dit podium mogen en kunnen staan en het publiek verblijden met m’n zang en m’n humor, en super gezellig samen met de muzikanten, dansers en special guest een knusse bijna familiale kerstsfeer vol warmte en licht uit te mogen dragen en door te geven. En als het een beetje mee zit gaan jullie straks allemaal gelukkig naar huis. Dat hoop ik oprecht!...     En dus wens ik jullie hierbij alvast van ganser harte

bijzonder gelukkige feestdagen

en een uitzonderlijk gelukkig nieuw jaar!

Uw Gelukkige Kerst-Miss,

Kristina

Foto van de voorstelling op 19 december 2015, 

met dank aan Dieu Kampen.

Beestachtig mooie portretten.

Nog wat gepijnigd nabibberend van de zeer intense en zelfs met een traantje of twee, drie overgoten plooi- en streksessie bij de kinesiste slofte ik vanmiddag verder langst de straten. Er moesten nog wat, hopelijk de laatste, inkopen gedaan worden voor de komende kerstconcertenweekendmarathon.
Passerend aan de etalage van Atelier Luc de Backer in de Gallifortlei herinnerde het piepkleine schilderijtje van een meer dan levensecht en super schattig muisje me aan een tentoonstelling waarvan ik de vernissage miste maar wel erg mooie foto's gezien had via Facebook. 
Met nog wat tijd op overschot stapte ik, caddy en al, de winkel/galerij binnen.
De gezellige, steeds interessante babbel met Luc en zijn vriendin Martine en de immer warme ontvangst zijn trouwens op zich al redenen genoeg om eens een keertje vaker langst te gaan. Je wordt er op slag opgewekt van!
Op het eerste zicht hingen er niet zo heel veel werken, maar potverdorie wat een serie ongelofelijk prachtige en kwaliteitsvolle stukken! 
Grote en kleine potloodtekeningen, o.a. een grappige en inventieve reeks rond mensen en dieren die water over zich heen krijgen, zo fijn en gedetailleerd dat het bijna iets te licht afgedrukte foto's lijken. 
En kleurrijke schilderijen, ook heel klein en heel groot, met zulke fraaie en levensechte portretten van honden, katten, een roodborstje, een muisje,... dat je bijna verwacht dat ze elk moment in beweging zullen komen en uit de kader springen. De ultra fijne penseelstreekjes, zo doorvoeld van kleur, zo realistisch. Elk haartje, elk pluimpje, elke kleinigheidje, elke onderdeeltje... Echt sterk werk!
Zonder ze ooit beu te worden zou ik er werkelijk jarenlang enthousiast genietend naar kunnen kijken en er blijvend verwonderd over zijn!
Och, had ik van mijn allerliefste overleden viervoeters maar zulke schitterende herinneringen aan de muur... Tja, niet voor direct, vrees ik, met die eeuwig lege portemonnee van mij, maar wie weet, ooit, hé!...
Amper te geloven dat er, volgens Luc, niemand op de vernissage langst kwam. Mijn verbazing was bijzonder groot toen ik dat hoorde. Er liep zelfs even een koude rilling van over m'n rug. Het gastenboek bevatte slechts 2, gelukkig wél erg lovende, meldingen. 3, na vandaag. Met de mijne erbij...
Als er geen beroemdheid interesse vertoond in jouw tentoonstelling of project, of de ene of andere rijkerd er niet een kans in ziet om, via jou, nóg welgestelder te worden, je weet wel wat ik bedoel, dan mag je nog zo fenomenaal super fantastisch zijn in wat je doet op artistiek vlak, dan kent geen mens je, dan is er geen ruimte en tijd voor je in de pers of op de beeldbuis. Zoveel geweldige kunstenaars en artiesten zitten in datzelfde straatje... Geloof me, ook ik weet, spijtig genoeg, véél te goed hoe het is.
Dus, gewoonweg omdat ik het kàn en dit absoluut de moeite waard vind: laat me er hier dan maar even een stukje over schrijven! 
Misschien dat mijn be- en ver-wondering nog iemand overtuigt om al dat fraais te gaan aanschouwen en wie weet wordt ook die persoon er dan een beetje 'rijker' van... Stap simpelweg even binnen, het hoeft helemaal niet lang te duren en het kan gerust in je gewone alledaagse kloffie. 
Ik ben alleszins heel blij dat ik er even de tijd voor nam! :-)
Beste Monique, ook voor mij voorlopig ongekende kunstenares: ik genoot van je werk! Proficiat en dank je wel.

Tentoonstelling Monique Geurts, nog tot 19 januari 2016

Atelier Luc de Backer, Gallifortlei 19, Deurne (alle dagen van 12 tot 18u)

Tijdloze uitvaart-elegantie.

Vanop het hoogzaal in de prachtige kerk bekeek ik, in afwachting van mijn eerste te zingen noten, volledig op m'n gemak en met op de achtergrond de sfeervolle melodieën die de organiste uit het orgel toverde, de binnendruppelende mensen en de ingetogen bedrijvigheid van de heren van de begrafenisonderneming ter voorbereiding van de nakende uitvaart.
Die schalkse doch warme glimlach kon ik echt niet onderdrukken toen ik plots besefte hoeveel ik eigenlijk wel van begrafenisondernemers hou.
Nee, nee, ik heb geen verborgen en duister morbide kantje, hoor, of een luguber genoegen in macabere situaties. Echt niet. Wees maar gerust.
En ja, uiteraard vind ik deze heren erg leuk omdat ik via hen geregeld de zeer bijzondere eer heb afscheidsvieringen te mogen opluisteren met ontroerende liederen en aria's, begeleid door mijn meest favoriete organisten en geliefde pianisten. Voor mij is het met m'n stem bijdragen tot een onvergetelijk en waardig afscheid zonder meer het allermooiste in mijn bescheiden bestaan.
Maar hoe ongetwijfeld van levensbelang dat ook voor me is, da's niet de echte reden van mijn, ik veronderstel toch ietwat afwijkende, adoratie.
Sta me toe mezelf even nader te verklaren.
Om te beginnen is er het magnifieke kostuum! Elke zichzelf respecterende begrafenisondernemer draagt minstens een schitterend wit hemd met das of strik, en natuurlijk een elegante lange zwarte jas en blinkende schoenen, wat al geweldig fraai is om zien, vind ik. Maar, de meesten halen bij al die vaarwel-gelegenheden steeds het complete rokkostuum boven! De keurig gesneden op maat gemaakte jas met panden, ne 'pitteleer' genoemd hier in Aaaantwaarpe, de netjes in de vouw bijhorende broek, het gesteven kraakhelder witte hemd met bijhorend wit laag uitgesneden gilet en handgeknoopte strik, de vaak fel blinkende lakschoenen en natuurlijk ook nog een paar zwarte handschoenen.
Daarnaast is er de houding. Immer respectvol en galant, alles en iedereen dirigerend vanuit een zacht doch niet te ontkennen charisma, de tijdloze elegantie van bedachtzame bijna ingehouden gebaren. Vanuit alle mogelijke rust en kalmte, bijna onmerkbaar en onopvallend doch alom aanwezig, is de begrafenisondernemer een oprecht imposante figuur.
Ik kan eindeloos genieten van die waardige gratie en beheerste zwierigheid.
En het brengt me in gedachten ook steeds naar lang vervlogen tijden, waarin heren vermoedelijk net zoals nu echt niet altijd 'heren' waren, maar er toch met zoveel meer stijl bijliepen. Naar mijn mening alleszins... Tja, het is uiteraard ook mogelijk dat ik in mijn leven misschien toch nét een paar kostuumfilms teveel gezien heb... Maar toch.
In het gezellige babbeltje na de plechtigheid buiten aan de kerkpoort vertelde ik de rijzige, immer glimlachende en vriendelijke uitvaartbegeleider van dienst, in alle onschuld, opgewekt over dit onverwachte inzicht van klein geluk. Hij wist duidelijk niet zo goed wat er van te denken en haastte zich, een beetje gegeneerd doch zeer uitvoerig, te vertellen 'dat hij thuis absoluuuuut zo niet mocht rondlopen van zijn vrouw, hoor!'... Ja, soms zou ik m'n enthousiasme toch beter een beetje intomen, ik weet het. Ocharme die lieve man... ;-)
Te voet onderweg terug naar huis zag ik in een flits m'n eigen spiegelbeeld in de weerkaatsing van een etalage: de bekoorlijke korte suede laarsjes, de elegante lange zwarte jas, de daar vanonder vederlicht uitwaaierende enkellange jurk, juwelen, handschoenen, sjaal, handtas, allemaal onberispelijk in de juiste stijl en bij elkaar horend, uiteraard afgetopt met het eeuwig opgestoken kapsel en voor de gelegenheid m'n zwarte toque met de door de wind vrolijk flapperende veertjes. Wat een zalige plaatje! Zo weggelopen uit een schitterende kostuumfilm, vermoedelijk behoorlijk naadloos passend bij de mode en het straatbeeld van een honderdtal jaar geleden. 
Valse romantiek? Geboren in een foute eeuw? Misplaatst verlangen naar een noblesse die mogelijk nooit bestond?... Och, niets van dat alles, denk ik. 't Is simpel: voor mij is het doodgewoon allemaal 'mooi'. En zolang ik er in alle sereniteit oprecht van geniet vormt dat geen enkel probleem, toch?! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik vanaf nu dit ietwat vreemde genoegen misschien toch maar beter in alle stilte voor mezelf hou... ;-)