Eigenlijk wel grappig trouwens: door heel die groenverhuizing constateerde ik meteen ook da'k al jaren overschot van gelijk heb, elke keer ik zeg: "Als ge alle planten uit m'n huis verwijdert, dan staat hier nog bitter weinig!..."
Ook de kamerhoge kattenkrabpalen en de loodzware eindeloos lange en brede gordijnen moesten er aan geloven. Absoluut alles eraf en opzij! 'k Had er dik drie dagen m'n bezigheid mee, en mijne nek, die kon er echt niet mee lachen, daar moogt ge zeker van zijn. Aiaiai!
Maar!... dat gesleep en gesleur, heel die verhuis en zelfs die nekpijn, 't was allemaal voor een bijzonder goed doel: veel eerder dan gedacht zouden de heren arbeiders van de glazenmakerij, al was het reeds half november, toch mijn nieuwe ruiten al komen installeren! Iets waar er, zoveel jaar geleden, ook geen budget meer was bij die allereerste renovatie: al de enorme ramen hier, in elke kamer van mijn appartement, werden voorzien van dubbel hoog rendementsglas, helemaal conform de nieuwe wetgeving. Ik mocht er achteraf zelfs nog een premie voor aanvragen.
Het was de ochtend van de grote werkzaamheden nog eventjes hartverscheurend lastig om m'n twee, er niets van begrijpende en daardoor zeer angstige, poezenbeestjes voor hun eigen veiligheid in de achterste rommelkamer opgesloten te krijgen. Maar het lukte en ik slaakte een zucht van opluchting. Oef, al één zorg minder. Mijn schatjes zou alvast niks overkomen.
Netjes om 8 uur parkeerde de kleine vrachtwagen voor de ingang van het gebouw, en de vier goed ingeduffelde werkmannen gingen zonder één seconde te verliezen meteen aan de slag. In minder dan een uur tijd haalden ze ongelofelijk vlot alle oude ruiten uit de kaders. Alleen het raam van de slaapkamer werkte niet echt mee: de binnenste helft van het oude dubbele glas brak met een zachte plof in honderd stukken. Dat bemoeilijkte merkelijk het verwijderen van het glas. En... o, ramp... héél m'n slaapkamer, inclusief m'n bed, onder de splinters!...
Daarna begon het oorverdovend getimmer en gekap om de bijna veertig jaar oude bevestigingslijm, antieke silicone, of wat het ook was, verwijderd te krijgen en de houten kaders voor te bereiden op het nieuwe glas. Klaarblijkelijk helemaal geen simpel klusje. Vroeger bouwde men de dingen voor een eeuw en drie dagen, zoveel is duidelijk. Er werd dan ook serieus op gesakkerd en het steenachtige scherpe puin vloog in het rond. Ik zag het met lede ogen aan. Niemand had mij verwittigd van de impact van deze ruitenwissel. Niets in m'n huis was afgedekt of op een andere manier beschermd tegen al dat wegspringend puin en die dikke wolken rondvliegend stof. Elke kamer van m'n huis zag er binnen de kortste keren uit als een soort groezelig vervallen krot. Zetels, kussens, tapijten, kasten, boeken, cd's, de computer, de planten, de tafel en stoelen, al m'n beddengoed... De brokjes steenharde silicone, fijne glassplinters en bijhorend stof bedekten absoluut álles. Tot zelfs ín de printer lag het! Twee weken na datum vond ik met regelmaat links en rechts nóg van die rommel terug, ergens in een plooi van de zetel of onder een kast. Nee, grappig was wel anders...
Al bij al heeft het ook voor de werkmannen veel langer geduurd dan gepland, maar na nog een paar uur in een erg koud huis, zo helemaal open en aan de elementen overgeleverd zonder enige venster, en -uiteraaaard- met ook nog een lunchpauze voor de heren (terwijl ik niet eens m'n keuken in kon voor een kopje koffie of zo, en dus maar gelaten wachtte bibberend onder een dekentje in de zetel...) zijn al de nieuwe ruiten toch netjes op hun plaats geraakt in al die oude houten kaders. Oef. Alleen het slaapkamerraam, dat moest natuurlijk toch weer even eigenwijs dwarsliggen, met nog meer gekap en gevijl, en de bijhorende houtsplinters en puin in m'n bed, als resultaat, maar ook dat is uiteindelijk prima in orde gekomen.
En, u zag het al aankomen, al doodop van die vele koude uren mocht ik nog héél m'n kot beginnen opkuisen. Eindeloos puin ruimen, stofzuigen, uitkloppen, schoon vegen, afwassen, dweilen...-, 't bed aftrekken, ál het beddengoed en de poezendekentjes in de was doen, 't bed terug opdekken, ondertussen elk stuk meubilair en iedere plant terug op hun plaats schuiven... Zelfs de ontelbare hoeveelheid terraspotten werd nog snel holderdebolder in het donker van de nacht terug over het muurtje gehesen. Tot slot, nog eens zovele uren later en totaal gebroken, kon ik dan eindelijk m'n lieve viervoetige huisgenootjes weer bevrijden uit hun achterkamerarrest, en mezelf in bad en vervolgens in bed leggen. Ruw geschat geloof ik dat m'n lijf toch zeker een tweetal week nodig gehad heeft om enigszins weer op z'n plooi te geraken...
Maar... toen ik, de volgende dag reeds, achter m'n bureautje zat en door de weliswaar nog ongewassen nieuwe ruiten naar buiten keek, en dus voor het eerst na zes jaar niet meer door de ondertussen vertrouwde 'bloemen' van het oude kapotte dubbele glas, leek er tussen mij en de geliefde vogeltjes vlak voor me op het terras plots -tot mijn eigen ontzettend grote verbazing- precies geen enkele barrière meer te zijn! Wauw, dat nieuwe glas, wat een effect!
't Heeft dus even stevig 'door een zure appel heen moeten bijten' geweest, maar de nieuwe ruiten zijn een feit, en ook nog eens zoveel sneller dan ik ooit had durven dromen. Links en rechts moet er nog wat silicone bijgewerkt worden, en al het houtwerk schreeuwt nu natuurlijk om een schuurbeurt en een propere nieuwe laag witte lakverf, maar dat zijn klusjes voor komende lente of zomer. We zien wel. Gene stress. Ondertussen heb ik het leed van die ene intens zware en behoorlijk schrikwekkende dag, positief en optimistisch als ik ben, gelukkig al lang weer achter me kunnen laten, en ik geniet nu zalig van een, letterlijk, extra warme thuis met op de koop toe een geweldig vernieuwd uitzicht naar buiten! 💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten