Ik heb er in dit leven niet om gevraagd zware problemen met mijn rug en nek te hebben, en daardoor, sinds afgelopen zomer, officieel 66% 'werkonbekwaam' verklaard te zijn. Net zoals ik nooit verlangd heb naar twee gewelddadige huwelijken, waardoor ik niet licht een relatie meer aan ga en dus eerder verkies 'alleenstaande' te blijven. En toch word ik voor die beide dingen systematisch gestraft.
Toen vele jaren geleden het gesukkel met m'n rug en nek begon, en ik die zware eerste operaties onderging, besloot ik parttime te gaan werken. Kwestie van zowel nog steeds 100% te kunnen geven tijdens m'n werkuren, als rekening te houden met m'n gezondheid, en dus te luisteren naar m'n lijf. "Da's verstandig", hoor ik je al zeggen, "een goede beslissing". Inderdaad, daar lijkt het op, maar, ondanks alle inspanningen en vergaande levensaanpassingen ging, en gaat, het langzaamaan toch verder bergaf met m'n wervelkolom. Als je op 'invaliditeit' komt te staan, val je terug op een uitkering die nog 60% van je laatste loon bedraagt. In mijn geval: 60% van die laatste parttime wedde. Veel is dat dus niet. Net iets meer dan het leefloon voor een alleenstaande. Zelfs de controledokter van het ziekenfonds vond dat ik op die manier eigenlijk 'gestraft' werd voor m'n goede beslissingen aangaande m'n gezondheid in het verleden...
Elke maand gaat de helft van mijn uitkering naar het afbetalen van de hypotheek en de bijhorende schuldsaldoverzekering. Ongeveer 1/5 is bestemd voor de vaste kosten (wel inclusief water en verwarming) van het gebouw waarin ik woon. Internet, telefoon en televisie kosten me per maand iets rond de 100 euro. Voor elektriciteit en verzekeringen allerhande geen grote facturen, maar... het moet uiteraard ook allemaal netjes op tijd betaald worden. Het is ontzettend belangrijk voor me om ook elke maand de lening, waarmee mijn ouders me hielpen m'n eigen appartement te kopen, aan mijn moeder af te korten. En uiteraard vinden zowel de poezen als ik zelf het wel aangenaam als er eten in de kast zit... Om nog maar te zwijgen van doktersbezoeken, medicatie, en andere van die 'leuke', niet altijd te voorziene zaken. En sparen, tja, da's dus eenvoudigweg uitgesloten. Daarbovenop betaal je als alleenstaande alles in je ééntje natuurlijk, en vaak kosten dingen ook nog eens extra, juist omdat je geen partner hebt. Er is ook nooit iemand om op terug te vallen. Niet financieel, niet voor gelijk welke andere hulp.
Kortom, grote luxe is het beslist niet, maar... je hoort me hier absoluut niet klagen, hoor. Da's echt niet de bedoeling van dit geschrijf van mij! Positief, optimistisch en creatief als ik ben, slaag ik er elke maand toch weer in om ongeveer rond te komen. Het blijft krabbelen en er is zelden of nooit eens ruimte voor iets extra's, maar ik ben, eerlijk waar, tevreden met wat ik heb en met wat ik nog kan. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. Regelmatig zal ik zelfs nog van mijn 'overvloed' uitdelen. Niets leuker dan iemand blij maken, hé.
Maar af en toe schrik je je te pletter van een onverwacht hoge factuur, of zijn er dringend noodzakelijke kosten (zoals onlangs mijn ramen) te betalen. Dan past mijn moeder altijd even bij. Iets waar ik uiteraard ontzettend, echt onnoemelijk dankbaar voor ben. Maar het voel zo fout als ge de vijftig voorbij zijt en nog met regelmaat op je moeder terug moet vallen... En het afbetalen van die lening schiet zo ook niet echt op...
Dus, aangezien ik naast het 'invalide' zijn toch nog een paar uur per week mag werken, zocht ik een baantje. En dat vond ik ook: als zeer graag geziene en gewaardeerde interim-receptioniste. Sinds afgelopen zomer werkte ik op die manier elke maand een aantal dagen, op dezelfde plaats en voor dezelfde firma. En dat kleine beetje extra centjes maakt echt een wereld van verschil!
Alleen brengt zo'n interimbaantje een zowat onmogelijke papierberg tussen het bedrijf dat me inhuurt, het interimkantoor, het ziekenfonds en mezelf met zich mee. Alles moet steeds weer opnieuw aangevraagd, goedgekeurd, doorgegeven, ingevuld en gehandtekend worden door alle betrokken instanties. Punctueel als ik ben, volg ik mijn aandeel steeds op de letter op, maar... In heel die eindeloze briefwisseling heen en weer zijn er ontzettend veel momenten waarop dingen dik de mist in kunnen gaan. En dat gebeurt dan ook. Elke maand opnieuw! Documenten zijn niet correct ingevuld, gaan verloren of blijven liggen, personeelswissels, reorganisaties, geen opvolging van dossiers... Elke maand weer is het gespannen afwachten op een uitkering die maar niet komt. Ondertussen stapelen de te betalen rekeningen zich op, van boodschappen doen is geen sprake en verder durf je bijna niet te ademen want het bijzonder fragiele financiële evenwicht komt in gevaar. Elke maand weer doe ik ten lange leste zélf een serieuze reeks telefoontjes om alles alsnog in orde te krijgen en zo uiteindelijk, oef, alsnog m'n uitkering op m'n rekening te zien verschijnen. En dat doe ik altijd even vriendelijk, met veel geduld en vol van begrip, want de personen die je aan de andere kant van de lijn hebt, zijn nooit de mensen die de boel ophouden, of er enigszins iets aan kunnen verhelpen. Na zo zeven van die maanden gedoe is de verleiding om eens stevig tegen iemand te beginnen brullen steeds groter, maar 'k weet dat ik met mijn woede 1. niks oplos, 2. het zéker niet sneller doe gaan, en 3. hoofdzakelijk onschuldigen tref...
Ik vraag me trouwens ook elke keer weer af hoe het in een gelijkaardige situatie met de mensen vergaat die zoveel minder mondig dan ik zijn, of niet zo categorisch strikt en nauwlettend op hun paperassen, of die doodgewoon geen snars snappen van heel die ongelofelijk ingewikkelde papierwinkel... Volgens mij wil ik dat liever niet weten!
Alleszins, ik zit dus vast. Muurvast. Ik zit vast in een regelrechte 'catch 22'. Al doe ik meer dan m'n uiterste best om volledig m'n plan te trekken, reken en puzzel ik tot ik er een punthoofd van heb om elke factuur en aflossing steeds keurig op tijd betaald te krijgen, en sta ik nooit met iets achter of in het rood; al doe ik er werkelijk álles aan om m'n financiële situatie zo goed als menselijk mogelijk is gezond te houden (toch met zo'n 'ongezond' lichaam)... ik bots steeds weer keihard op een onverbiddelijke bureaucratie. Een bureaucratie die blijkbaar liever heeft dat ik niet m'n best doen, niet meer probeer te gaan werken, de boel de boel maar laat, en met als gevolg dik in de shit kom te zitten, met massa's achterstallige facturen en afbetalingen en kredieten en god mag weten wat nog meer aan kostelijke dommigheden, en da'k uiteindelijk, en vermoedelijk binnen de kortste keren, ook bij 't OCMW of dergelijke instantie (als ik daar dan überhaupt al voor in aanmerking kom...) m'n hand omhoog moet gaan houden! Of moet ik dan maar de misdaad in gaan? Of erger...
Och, ik weet het wel, hoor, het leven en de wereld zitten niet eerlijk in elkaar. Dat is gewoon een feit. En ja, ge moet er mij niet op wijzen, er gebeuren op dit eigenste moment zoveel ergere dingen. De situatie van zovele mensen op dit aardbolleke, veraf maar ook dichtbij, is zoveel penibeler dan de mijne. Ik weet het wel. Ik heb eigenlijk niet te klagen. En je zal me dat ook zelden of nooit horen doen. Veel heb ik immers écht niet nodig. Ik kan meestal in alle oprechtheid zeggen: "Ik heb genoeg, en ik red het wel". Maar, sorry, hoor, heel soms wordt het ook mij wel eens teveel...
Het is dat eeuwige aanmodderen, hé, ongeacht wat ik ook probeer. Het steeds weer botsen op wat niet kan en niet mag, en de totale onverschilligheid en willekeur van zij die daar over beslissen (en die zelf zeer zeker niks tekort komen, daar moogt ge uwe kop op verwedden...), dat maakt me af en toe waanzinnig woest. En daar er geen juiste plaats voor me is om die reusachtige colère terecht te uiten, huil ik regelmatig dikke, bittere tranen. "Het mág gewoon niet goed met me gaan", snik ik dan hartverscheurend. Als je recht in je schoenen staat en er puur en getrouw alles aan doet wat je kan om de verantwoordelijkheid voor je eigen leven op te nemen, en je blíjft maar met je kop tegen de muur knallen, wat moet je dan nog?...
Opstaan, je tranen drogen, je boosheid loslaten en weer doorgaan. Optimistisch en positief gewoon weer verder leven. Eén dag met een keer. Da's het enige dat je kán doen. En dat is wat ik dan ook altijd weer doe, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dat, en geloven dat het goed komt. Je moet altijd, áltijd, ALTIJD blijven geloven dat het ooit allemaal goed komt. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten