Van de in totaal zes verwarmingselementen werkten er al die tijd eigenlijk maar een tweetal. Aan de radiator in de keuken ontbrak elk spoor van een knop. Dat ding hing dus hoofdzakelijk dik in de weg. M'n enige keukenschuif kon er maar half door open... Een andere radiator bezat nog wel een knop, maar die had duidelijk nergens meer grip op. Ook niet echt geweldig. En bij de laatste twee lekte de kraan om de verwarming open of dicht te draaien zodanig dat ik er doodsbenauwd van was, er zeker en vast niet aan durfde komen en er ten allen tijde een emmer onder liet staan. Een erg fraai zicht trouwens, zo emmers overal...
Maar,... dat zou nu dus allemaal veranderen! Voor slechts de prijs van wat ik vorig jaar aan stookkosten extra mocht opleggen, kwam loodgieter Kurt spiksplinternieuwe en zelfs geen gewone, maar thermostatische kranen installeren. En hij zou meteen ook die totaal overbodige keukenradiator slopen.
Helemaal zonder slag of stoot ging dat evenwel niet. Het water aflaten in zo'n enorm gebouw is niet vanzelfsprekend. En het was natuurlijk wel een risico om de afspraak zo laat op het jaar te plannen. Eind oktober kan de temperatuur al flink dalen, en ik wou m'n vele buren echt liever niet in de kou zetten...
Maar we hadden geluk: buiten scheen het zonnetje nog steeds volop, bij veel mensen stonden de ramen zelfs wagenwijd open en we mochten ons allemaal koesteren in bijna 20°.
Het vrij bereikbaar maken van de radiators kostte me nog behoorlijk wat werk. Er staan hier ook zoveel planten en krabpalen in de weg voor zulke werkzaamheden... Zucht. "Och", dacht ik bij mezelf, "da's alvast een goede oefening voor de dag dat ze ooit m'n ramen komen vervangen". Nog zo iets dat op het verlanglijstje stond sinds de allereerste renovatie en wat heel misschien korteling ook in orde zou komen...
Alleszins, het weer zat mee, dus Fons -laat ons hem de 'gebouwverantwoordelijke' noemen- ging akkoord met de planning en organiseerde een nauwgezet schema om de verschillende verwarmingscircuits één voor één watervrij te maken, een onderneming die hij samen met z'n sidekick Carlo ook bijzonder netjes en strikt uitvoerde. De hele voormiddag was het hier een vrolijk komen en gaan, met veel gelach en mopjes aan alle kanten. En het ging bijzonder goed vooruit allemaal. Zelfs de uitgebreide zoektocht en het niet direct kunnen vinden van de watertoevoer voor één radiator die blijkbaar alleen mijn appartement heeft -ja, 'k ben dus blijkbaar op álle vlak een 'specialleke- en de voor de beide heren door hun echtgenotes verplichte lunchpauze belemmerde het tempo van de bedrijvigheid amper.
Loodgieter Kurt kon dan ook, afgezien van een kleine koffiebreak, geweldig vlot doorwerken. Oorspronkelijk had hij een volledige dag voor het vervangen en aanpassen van al mijn radiatorkranen voorzien, maar zelfs met het verwijderen van het verwarmingselement in de keuken én op de koop toe nog een extra klusje -het verplaatsen van het toevoerkraantje voor m'n wasmachine in de badkamer- klokte hij al kort na de middag af. Hij tevreden, want z'n dag was eens wat korter; en ik tevreden, want m'n rekening zou zo weer een stukje lager uitvallen.
En nu voel ik me gezegend, en dankbaar. Absoluut. Hoe geweldig is het niet om je voor de eerst komende zoveel jaar totaal geen zorgen meer te moeten maken over mogelijke lekkages of veel te hoge bijkomende verwarmingskosten?! Het lijkt vanzelfsprekend, maar ik vind het echt fan-tas-tisch om 'doodgewoon' een prima werkende verwarming te hebben. Wij hebben het hier nu letterlijk zorgeloos warm! Zalig. 💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten