Al een heel aantal jaren krijg ik ter bestrijding van die pijn cervicale epidurale infiltraties. Hierbij spuit een anesthesist corticosteroïden in de epidurale ruimte, exact ter hoogte van de uitpuiling, met als doel de ontsteking en zwelling rond de zenuwen weg te nemen. En dat gebeurt onvoorstelbaar secuur. De gespecialiseerde arts neemt zijn tijd om, met behulp van röntgenstalen en contrastvloeistof, met 100% zekerheid het juiste plekje te vinden. Het ruggenmerg is immers maar één centimeter in doorsnede, en indien men door het membraan om het ruggenmerg prikt, krijg je een lekkage van het hersenvocht. En dat is iets wat je écht niet wil meemaken. Ik spreek uit ervaring...
Een hele uitleg om eigenlijk alleen maar te vertellen dat ik met deze infiltraties geholpen ben, al verschillende jaren. Ze nemen helemaal niets van de oorzaak van de pijn weg, en 'k moet dan absoluut nog steeds geen zotte kuren beginnen doen, maar mijn dagen worden er wel ontzettend veel 'leefbaarder' door.
Dus, als het nodig is, als de pijn weer niet meer te harden wordt en zowat elke minuut van elke dag beïnvloed en overheerst; als ik niet meer pijnvrij geniet van een douche, ik hoorbaar kreun bij het afwassen, een eindje stappen of fietsen iets is dat ik liever uit de weg ga, stofzuigen een regelrechte hel wordt, enz.; als ik 's nachts op geen enkele manier meer lekker kan liggen, en overdag zowel staand als zittend m'n draai niet meer vind, en 'comfortabel zijn' dus ver te zoeken is; dan gaat er een belleke richting pijnkliniek voor een afspraak.Halverwege 2019 heeft Maggie De Block, minister van volksgezondheid, in al haar -hum- 'wijsheid' en in het kader van de besparingen, o.a. besloten dat mensen zoals ik op jaarbasis het wel redden met slechts 3 van die infiltraties terugbetaald door ziekenfonds. Heb je er om de één of andere reden toch meer nodig, dan betaal je die vanaf nu dus maar gewoon zelf, de volle 100% uit je eigen zak! In mijn geval gaat zo'n spuit ongeveer 3 à 4 maanden mee. 't Is te zeggen: als ik me 'gedraag'!... Hiermee ik bedoel: als ik geen 'verbouwingen' aanvat, of continue begin te sleuren met bloembakken of meubelen, ge kent dat wel; en liefst zo weinig mogelijk met de tram rijd (met de bus is al lang geen optie meer) en slechts een ietsiepietsie ga werken; en al zeker niet te veel van die 'kerstconcerten' op touw zet... hihihi
Bon, afgelopen jaar heb ik er maar 3 nodig gehad -flink van mij, hé- dus ik hoopte, met een beetje goeie wil en serieus wat inzet van mij kant, dit jaar ook met zoveel toe te komen.
Maar, begin januari sloeg de pijn alweer in alle hevigheid toe. Naweeën van de concertinspanningen en de feestjes vermoedelijk. Plat liggen voor een paar uur bracht geen enkele verlichting meer en voor het effect dat de strafte pijnstillers nog op me hadden, was het niet eens de moeite om ze uit de kast te nemen. Alles, maar dan ook alles werd een ontzettend pijnlijke aangelegenheid. Als je nog amper een koffiekopje kan vasthouden vanwege de 'pins and needles' in je handen, hete mieren krioelen in je onderarmen en er bankschroeven je bovenarmen en schouders afknellen, dan is 't serieus. Neem dat maar gerust van mij aan.
Voor alle zekerheid maakte ik dus eerst een afspraak met de neurochirurg. Er ging alweer een jaar voorbij sinds m'n vorige consult, dus effe laten checken, hé, dat kan nooit kwaad. Wie weet moest er wel weer eens ter controle een nieuwe MRI gemaakt worden vooraleer we nog maar eens aan pijnbestrijding begonnen.
Je mag het aan beste vriend Roger, die voor de gezelligheid met me mee ging, gerust vragen: ik ben exact 4 minuten bij de dokter binnen geweest. Hij bewoog m'n hoofd even heen en weer, constateerde dat de 'mobiliteit' in mijn nek naar behoren was en... besloot dat die infiltraties voor mij verleden tijd waren!... Reden die hij op gaf: "Die spuiten zijn verschrikkelijk verslavend (Ja, amai nog ni, met m'n ocharme 3 spuitjes per jaar!...), en we moeten dat nú afbouwen, opdat we nog iets zouden hebben om u te kunnen helpen als ge 75 zult zijn!" Madam De Block met haar bezuinigingen passeerde ineens even groot en breed door mijn hoofd: "Halloooo! Die spelen onder één hoedje zeker!? Da's hier verdorie precies een samenzwering!" Ik moest volgens hem maar wat flinker zijn en me 'er over zetten'. Volgens hem is er niks mis met mij en zit de pijn in mijn kopke. En hij schreef me een zo goed als onleesbaar voorschrift voor een kinesist, waarop ik uitsluitend 'relaxatie oefeningen' kon ontcijferen. Laat me niet lachen!
Na slechts 4 minuten, en vanzelfsprekend toch ook weer 35 euro armer, stond ik terug buiten met een, om verschillende redenen, uiterst verbaasde Roger naast me.
Kort samengevat: 'k mag voorlopig, hier en nu, 'gewoon' keihard verder afzien, om op m'n 75ste geholpen te kunnen worden!... En, eigenlijk ben ik tiptop in orde en beeld ik me die pijn en zo allemaal in!... Bizar, op z'n minst, niet dan!?
En heu,... al die verschillende controledokters van het ziekenfonds en het RIZIV, die me 'werkonbekwaam' verklaarden, die kennen dan hun job voor genen meter en zijn dus goe zot, veronderstel ik?...
Bon, ik was er behoorlijk mijne kluts van kwijt en Roger wist ook niet meer wat er van te denken. En in zo'n geval is het beste wat je nog kan doen een goeie trappist gaan drinken, denk ik, wat we dan maar prompt ook deden. Gezellig.
Geen idee wat ik er van moet of mag verwachten, maar m'n afspraak met de nieuwe kinesist is gemaakt. Benieuwd wat zijn mening gaat zijn... Ik zie het wel. Wordt vervolgd, zou ik zo zeggen. Alweer stof voor een volgend verhaal. hahaha
En ondertussen, beste Maggie, kost ik de gezondheidszorg alvast geen cent, want ik verbijt mijn pijn wel verder op een houtje! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten