Elk jaar weer, zo rond deze tijd, fleurt een ware zee van herfstbloemen de anders wat kleurloze begraafplaatsen op. De vrije dagen rond Allerzielen en Allerheiligen zijn voor vele mensen hét moment -spijtig genoeg vaak ook het enige in 't jaar- om de dierbare overledenen nog eens op te zoeken, eventueel snel een borstel en wat zeepwater over 't grafmonument te zwieren en, uiteraard, een bloemetje achter te laten.
Mijn eigen vader staat gezellig thuis bij ons moe op de kast in de woonkamer, maar haar geliefde ouders, de grootouders waaraan ik zelf heel erg fijne herinneringen koester, vonden wel een laatste rustplaats op het kerkhof en krijgen daar verschillende malen per week o.a. mijn moeder op bezoek.
Elk jaar opnieuw leggen de 10 kinderen van Frans en Jozefa, ons moe met haar 4 zussen en 5 broers dus, een klein sommetje geld bij elkaar zodat mijn moeder niet alleen in elk seizoen de grafsteen van een mooi plantje kan voorzien, maar vooral zodat ze voor een schitterend stuk kan zorgen tegen de eerste november.
Vele jaren lang bestelde ons moe in de designwinkel van een gediplomeerd bloemenkunstenaar 'hét stuk'. Eéntje dat door alle kerkhofbezoekers zéker gezien moest worden. Het werd langzaamaan zelfs een beetje een fenomeen.
En toen, o ramp... ging eind vorig jaar die bewonderde bloemist met pensioen.
Er werd zeer ernstig nagedacht en gediscuteerd over welke winkel dit jaar een waardige opvolger van het prestigieuze stuk uit 2015 zou kunnen leveren, maar niets bleek echt goed genoeg.
Toen ik, zo eventjes ergens terloops en half grappend, opperde dat, handig en 'bloemig' als ik ben, IK er misschien wel voor kon zorgen dat er wat moois kwam, bleek dat ideetje van mij toch zo gek nog niet. Dus, tot mijn grote verbazing en blijdschap ging voor 2016 de eer naar mij.
Gewapend met foto's van de favoriete bloemstukken uit de voorbije 10 jaar -jazeker, alles moet steeds uitgebreid gefotografeerd, gedocumenteerd en opgeslagen- trok ik naar m'n fantastische bloemenvriendinnetje Nanette van bloemenwinkel Fleur 2000 in Deurne en kocht me voor 35,- euro verschillende groensoorten, fraai gekleurd herfstblad, leuke bolle chrysanten groot en klein, prachtige tweekleurige rozen en zo nog het 't één en 't ander binnen het wat eigenwijze roze-oranje kleurenpalet. Alles in de caddy, met de caddy op de tram, nog een stukje te voet, caddy de trap op dragen, en voila: daar stond ik in moeders keuken, reeds volledig in gereedheid gebracht voor de grote operatie.
Ja, enige vorm van supervisie was ontegensprekelijk nodig, voor ons moe dan, want echt volledig vertrouwen doet ze mijn diverse talenten nog steeds niet.
7 jaar dienst in een drukke bloemenwinkel, waar ik ontelbare bijzonder fantasierijke bruidsboeketten maakte, metershoge en -brede centrepieces vervaardigde voor de sterrenhotels in hartje Antwerpen en talloze feestdecors zeer uitgebreid van bebloeming voorzag, het stelde haar toch voor geen meter gerust, zo zenuwachtig!... hihihi
Maar, 't moet gezegd: ook voor mij moest het fleurige eindproduct meer dan geweldig zijn, 't was tenslotte toch voor grootva en grootmoe, hé.
En na een klein uurke wikken en wegen, knippen en snijden, steken en her-steken mocht het resultaat dan ook gezien worden. Ons moe bestudeerde het geheel zeer ernstig en langst alle kanten terwijl ik gespannen haar oordeel afwachtte -ondertussen alvast de vloer weer blad- en dus ook slipgevaar-vrij vegend- en... het bloemstuk van mijn hand kreeg haar onvoorwaardelijke goedkeuring. 10 op 10 op mijn rapport!
Samen wandelden m'n moeder en ik in een heerlijke herfstzon naar het kerkhof en ik voelde me, met het bloemenarrangement in een platte doos in m'n armen, zo fier als een gieter bij de bewonderende blikken en complimentjes van de vriendelijke passanten onderweg.
De begraafplaats zag er bijzonder fleurig uit, een lust voor het oog. Even links en rechts een vriendin en kennis begroeten, nog snel een natte doek over de zwarte steen, de zonovergoten bloemen juist gepast in het midden voorzichtig op de zerk plaatsen, uiterst nauwkeurig lichtjes schuin, hier en daar nog een blaadje verleggen en dan, stapje achteruit, het resultaat bewonderen.
En ook nog een pak mooie én leuke foto's schieten natuurlijk.
Zowel mijn grootouders, als deze ietwat zenuwachtige maar fantastisch zonnige herfstdag gezellig samen met ons moe, en ook dit door mij gefabriceerde Allerheiligenbloemstuk, voor mij zijn ze allemaal de herinnering meer dan waard! ♥♥♥
Zo af en toe moet ik mezelf er ook wel weer eens aan herinneren, maar meestal is het één van de basisredenen waarom ik eigenlijk altijd content ben, ongeacht de situatie. En ik draag deze boodschap te pas en eventueel ook te onpas uit aan eenieder die er wat aan heeft en het horen wil: je hebt niets te klagen, het gaat goed met je!
Laat me hier even een lijstje neerschrijven met een paar dingetjes -laat ons zeggen 10, om te beginnen, da's een mooi rond getal- zodat je voor jezelf kan checken of ik misschien niet ergens een beetje gelijk heb, m.a.w. doe de test!;-)
1. Je hebt een dak boven je hoofd. Gehuurd, gekocht, inwonend, maakt niet uit. Er is een plek die jij 'thuis' kan noemen en waar je warm en veilig bent, mogelijk samen met een gezin, een partner, kinderen of huisdieren. En dat stekje is vast en zeker gevuld met jouw eigen geliefde meubeltjes, gekoesterde spulletjes en honderden andere frulletjes.
Denk dan nu eens even aan de zovele mensen op deze aardbol die nooit, niet één dag in hun bestaan, zo een plaatsje hadden of het, al dan niet samen met al hun andere bezittingen, door omstandigheden voor altijd kwijt raakten...
2. Je hebt gegeten vandaag. Minstens één keer, de meesten van ons zelfs 3 maal of meer. De winkels, ijs- en voorraadkasten en zelfs de vuilnisbakken puilen er van uit, van die overvloed aan voedsel die wij ter beschikking hebben, elke dag opnieuw, jaar in jaar uit.
Stel je even voor dat je je kostje op een vuilnisbelt bij elkaar zou moeten scharrelen, of moet overleven op een paar grassprietjes, of dat er zelfs totaal niets is en er je nog slechts een zeer langzame en pijnlijke hongerdood wacht...
3. Je hebt schoon water. Water om te drinken, om mee te koken, om je te wassen... Zonder water is er geen leven mogelijk, geen landbouw, geen veeteelt, absoluut niks. Alle welvaart in de westerse landen bestaat door de aanwezigheid van veel en proper water.
Probeer je even in te beelden dat het jarenlang geen druppel geregend heeft en dat je alle dagen vele kilometers moet afleggen voor een schamel bakje van dat kostbare vocht, en dat het dan nog gevaarlijk vervuild is en dus een risico voor je gezondheid op de koop toe...
4. Je hebt propere en mooie kleren om aan te trekken, de meesten van ons zelfs kasten vol, veel meer dan we misschien ooit nodig zullen hebben.
Wat als je geen trui, sokken en degelijke schoenen tegen de kou zou bezitten, een jas tegen de regen, een hoed tegen de brandende zon, laat staan iets waarin je je mooi voelt, of feestelijk... Zovele mensen in de wereld het moeten stellen met niet eens het strikte minimum...
5. Je hebt je gezondheid. 'Dat klopt niet', hoor ik meteen een aantal onder jullie tegenwerpen. Oké, ook mijn gezondheid laat nog wel eens te wensen over, maar wij hebben àlle mogelijk zorg binnen handbereik, en vaak zelfs met 100% terugbetaling. Dokters, medicatie, de modernste toestellen en mogelijke ingrepen, zoveel verschillende therapieën, geneesmethodes, kuren. Noem het maar op, het kan. Voor elk 'auwtje' of 'oeitje' is er wel iets. En ze houden je ten treure in leven, of je dat nu wil of niet, zelfs als er van werkelijk en zinvol 'leven' geen sprake meer is. Wij zullen niet zo gauw meer sterven aan diarree (door vies water bijvoorbeeld), of een domme ontsteking, of een besmettelijke kinderziekte zoals mazelen. Hoeveel vrouwen overlijden er hier bij ons nog in het kraambed? Stel je even een leven voor zonder dokter, zonder apotheek, zonder ziekenhuis...
6. Je kon naar school gaan. Je mocht leren, de ene voor langere tijd en hogere studies, de andere slechts de basis, maar allicht kunnen jullie allemaal lezen, schrijven en rekenen. Daardoor kan je werk vinden en centjes verdienen, o.a. voor de dingetjes in de nummers 1 tot 5, of toch minstens de documenten begrijpen en invullen voor hulp van één of andere hulporganisatie, want vangnetten zat in dit land.
Hoe zou jouw leven er uit zien, wat zou je allemaal niet meer kunnen of bezitten als je niet naar school had kunnen gaan, zoals nog steeds een zeer groot deel van de wereldbevolking?...
7. Er is geen oorlog in dit land. Nee, ik sluit mijn ogen niet voor al het kleine en grote geweld, in alle mogelijke vormen. Er is ook agressie en onrecht hier bij ons, maar geef toe dat wij toch een relatief veilig bestaan kennen. Je kan zonder vrees boodschappen gaan doen, in het park wandelen, fietsen met je kinderen... Volgens mij kunnen wij ons écht niet voorstellen hoe het is om hele dagen gebombardeerd te worden, of dat je altijd het risico loopt door een sluipschutter neer geknald te worden als je even om brood gaat, of elk moment dreigt ontvoerd, misbruikt en gedood te worden, zomaar, omdat je je op de 'foute' plek bevindt, omdat je ras, geloof, huidskleur, sekse, kleding, mening enz. 'verkeerd' zou kunnen zijn. Zou jij die ondraagbaar zware stress, de onmenselijke immer aanwezige angst, de verlammende onmacht in elke vezel van je lijf en elk facet van je leven aan kunnen?...
Oorlog verwoest trouwens ook zowat àlles uit al de puntjes hierboven...
8. Je hebt vrije wil en keuze. Oké, natuurlijk moet je je hier ook wel aan wetten en regels houden, maar wij leven hier absoluut in vrijheid als je het vergelijkt met zovele andere naties. En je kan kiezen uit een zowat eindeloze hoeveelheid mogelijkheden om je leven mee in te vullen, een doel te geven, een toekomst voor jezelf uit te bouwen. Van de hele kleine dingen -wat eet ik vandaag, wat zal ik eens aantrekken,..- tot hele grote dingen -gezin, carrière, huis, maatschappij,...- jij kiest.
Hoe zou je je voelen als een dictator dat alles voor jou zou beslissen? Hoe zou je leven er uit zien als er totaal geen mogelijkheden om uit te kiezen waren, gewoon omdat er helemaal niets is...
9. Minstens één iemand geeft om je, en zeker en vast beteken ook jij iets voor tenminste één persoon. Niemand van ons is écht alleen of vergeten. Zelfs als je enkel nog wat familie hebt of slechts één goede vriend, een leuke kennis, een aangename collega, of simpelweg fijne buren, de kans dat één van ons volledig onopgemerkt in alle eenzaamheid sterft en pas weken, maanden later teruggevonden wordt, zonder dat er ook maar één iemand een traan over laat of er z'n bedenkingen bij heeft, is bijzonder klein. Niet dan?
10. Je leeft. Je ademt, je bent er, hier en nu. De wereld in al z'n wonderen heeft er nooit eerder uitgezien zoals vandaag en morgen zal hij alweer helemaal anders zijn. En daar maak jij deel van uit, als een ongeëvenaard wonder op zich. De mensheid is als de korrels zand in de woestijn: ze lijken één grote massa van steeds weer hetzelfde, en tot op zekere hoogte is dat ook zo, maar als je van dichterbij kijkt zie je dat elke korrel z'n heel eigen specifieke vorm heeft. Er was nooit eerder iemand exact zoals jij en zo zal er ook nooit meer iemand komen. Jij bent sensationeel éénmalig en uniek.
Voilà, 10 puntjes op een rijtje, 10 puntjes die er mede voor zorgen dat ik zo'n monter, positief, optimistisch, kleurrijk, gelukkig en dankbaar geval ben, zélfs als ik bijvoorbeeld in de gietende regen, met het openbaar vervoer, tutterfrutgeknal in m'n rechteroor, krijsende kinderen in m'n linkeroor, eindeloze files langst alle kanten, na een lange en lastige werkdag doodmoe huiswaarts keer.
Ik geef het jou bij deze dus ook nog maar eens even mee dat je eigenlijk niks te klagen hebt, en het echt wel goed met je gaat... ;-)
Met behoorlijk pijnlijke voeten van een lange en vermoeiende dag kwakkelde ik gisterenavond, na m'n repetitie met organist Jan Noordzij voor de concertmis volgende zondag, langst schaars verlichte straten te voet van het Antwerpse Zuid naar de Groenplaats, richting warm trammetje huiswaarts. Echt niet makkelijk, hoor, die hoge-hakken-kasseien-combinatie.
Veilig voel ik me tijdens zo'n nachtelijke wandeling door de donkere stad al vele jaren niet meer, dus ondanks de overweldigende moeheid hield ik m'n directe omgeving zo scherp mogelijk en enigszins angstvallig in de gaten.
Een grappig gesprekje met een vriendelijke man op zoek naar een bankautomaat -die ik ook niet direct ergens wist zijn- en het aanstekelijk lachende en zingende zwarte gezelschap dat me even later passeerde stelden me toch een beetje gerust. Er lopen in het duister niet uitsluitend boeven rond.
Met een dosis herwonnen energie en een fijne glimlach op 't gelaat verder stappend zag ik vanuit m'n linkerooghoek, van half achter me, tot m'n grote schrik opeens een donkere gestalte van aan de overkant van de straat razendsnel op me af komen. Onmiddellijk gealarmeerd wisselde ik in dezelfde seconde m'n loodzware, van boeken, partituren en flesjes water uitpuilende handtas van m'n linkerhand naar m'n rechter, en zette me, zonder versnellen of vertragen doch met elke spier en elke zenuw strak gespannen, schrap voor een mogelijke aanval...
"Och, mevrouw, gene schrik. Veeeeeel te zwaar, die zak van u." stelde de volledig in het zwart geklede jongeman me met een warme stem en een stralende smile -wauw, die gaf nog nét geen licht, zo in de donkere nacht- gerust. En terwijl hij me fluks en vrolijk voorbij stuiterde hoorde ik mezelf als een rasechte komiek, ongelofelijk ad rem en al minstens even breed lachend -wie weet, misschien wel van pure opluchting- naar hem terug grappen: "Amai nog ni! Ge moest het eens weten!!!..."
Een paar meter verder draaide hij zich even terug naar me om. Nog steeds met die totaal ontwapenende lach en de woorden "Veeeel gemakkelijker, dit!" wees hij met brede gebaren op z'n eigen kleine platte vierkante mannen-saccocheke, dat hij ondertussen voor alle duidelijkheid hoog in de lucht stak.
En vervolgens verdween die energieke jongeman met rasse, zelfzekere, bijna dansende schreden terug de schaduwen van de stad en z'n straatjes in, al net zo plots als hij er uit opgedoken was.
Heeft m'n -inderdaad serieus doorwegende- grote zwarte handtas me nu, wegens 'veel te zwaar om mee te vluchten', beschermd van een nare aanvaring met een dartele overvaller op zoek naar een makkelijke prooi?... Of was heel deze kleine historie het resultaat van mijn instinctieve, mogelijk een beetje té beschermende reactie op een, heel gewoon, bijzonder energiek de straat overstekende jongeman met een geweldig gevoel voor humor?...
Op die vraag komt er gegarandeerd nooit een antwoord, maar ik heb wel weer een straf en ook best wel grappig verhaal te vertellen. Lang leve de veel te zware en overvolle saccoche dus! :-)
De klok wijst 8 uur aan. Met een wat wollig hoofd en piepkleine oogjes staar ik suffend in m'n koffie. Gisteren eerst 9 uur lang op de duizenden minuscule cijfertjes van de honderden facturen op het computerscherm -op 't werk, bij de boekhouding- zitten pieren en, alsof dat niet genoeg was, eenmaal thuis nóg zo eens een uur of 5 aan de PC. Veel te laat in bed, veel te weinig geslapen. Sloten koffie nodig en mogelijk ook een brilleke...
Maar ik ben niet ontevreden want 't was allemaal voor de goeie zaak: om 1u vannacht is dan eindelijk toch de kerstaffiche van dit jaar afgeraakt! Woehoe!
Weer iets om af te strepen op die eindeloze lijst met duizend-en-één grote en kleine dingetjes, want hoe je 't ook draait of keert, voor ik op het podium het beste van mezelf sta te geven is er écht wel wat water naar de zee, hoor! Eigenlijk is het uitvoeren van het concert zelf nog de minste van alle inspanningen, vergelijkbaar met het topje van een gigantische ijsberg. Door de microscopische omvang van ons VZWtje is het hoofdzakelijk aan mij, de gedelegeerd bestuurder -ook 't-werkpaard-van-dienst genoemd- om die onoverzichtelijk lange to-do-lijst afgewerkt te krijgen, vanzelfsprekend liefst binnen de gegeven tijdspanne.
Afgelopen weekend zat ik, bij het invullen van de bedrijfsbelastingen, nog te giechelen met mijn 'functie's' binnen de VZW. Onze cijfers doorgeven zou, met die zowat onbestaande omzet, een makkie kunnen zijn, ware het niet dat ik er elk jaar weer een pak extra programma's op m'n computer voor geïnstalleerd moet krijgen. Dan ben ik in m'n ééntje niet alleen de hele boekhouding van de onderneming, maar meteen ook de volledige IT-afdeling. Grappig, toch?!
Nu die jaarlijks weerkerende horde genomen is kunnen we weer volle gas vooruit voor de kerstconcerten. Ondertussen ligt uiteraard het theater al vast, op de juiste data, én met de correcte ticketprijzen. De reusachtige besneeuwde kerstboom is geboekt. Muzikanten en ballet zijn gecontacteerd, die vrolijke bende nog niet helemaal compleet. Roger schakelt voor de komende weken een versnelling of 20 hoger in die toch steeds wat moeizame zoektocht naar nieuwe gedichten en teksten, zoals dat bij mij het geval is voor de liedjes en grapjes. Er is een leuke fotograaf vastgelegd, de geweldige heren van de kassa hebben er ook al zin in, ons moe is alvast ijverig bij familie en kennissen een schare supporters aan 't ronselen en bereidt zich voor op de jaarlijkse kostuums-strijk-marathon, en jawel, ook de eerste tickets zijn de deur uit...
Ja, er zit zeker al wat beweging in, maar er moet nog zoveel meer.
Gulle sponsors zoeken én vinden bijvoorbeeld, want de ticketopbrengst, zelfs bij uitverkochte zalen, dekt spijtig genoeg écht het onkostenplaatje van zo'n show niet (nog altijd die spotgoedkope kaartjes, hé!...) Elk jaar weer moet ik ook ergens een nieuwe, boeiende en verrassende special guest opduikelen, want het gegeven 'kerst' blijft uiteraard beperkt en je mag je publiek niet vervelen met nog maar eens 'meer van 't zelfde'...
En verder? Even kijken. 't Programma interessant en vlot lopend in elkaar steken, een deftig programmaboekje fabriceren, het inspirerend voorwoord schrijven, de nodige muzikanten bij elkaar krijgen, ook voor toch minstens 2 repetities aub, de desbetreffende nummers met de dansers doornemen, de roadie te pakken krijgen en z'n instructies doorgeven, contractjes in orde brengen, praktisch afspraken maken per telefoon, mail, sms, in persoon...
En 'k zal wel weer 't één en 't ander vergeten op dit moment.
Naar gelang het concertweekend nadert gaat m'n hoofd ook steeds meer tollen van de door niemand opgemerkte maar o zo belangrijke details.
Zijn er nog genoeg bloemen voor het haar van de ballerina's? Is er nog voldoende glitterhaarspray? Moet ik nog meer witte panty's voor mezelf en het ballet kopen? Waar vind ik rode sokken voor de heren van 't orkest? Heeft iedereen wel de juiste partituren? In de correcte toonaard? Pas ik nog wel in m'n kerstjurk? Moeten m'n beroemde rode schoenen nog naar de schoenmaker? Welke kleine 'toi toi toi'-kadootjes kan ik dit jaar weer eens verzinnen? Moet ik broodjes of fruit voorzien? Hoe zit het met de sleutel van het theater? Hangen de spots al goed? Klopt de kleur van hun licht? Krijgen we die reuzegrote kerstboom weer netjes uitgeplooid zonder ons te verslikken in de namaaksneeuw? Hoe laat moet ik al in de zaal zijn? Of beter: hoe vróeg kàn ik al in de zaal zijn? En op welk onmenselijk uur laat ik de wekker dan aflopen om m'n concerthaar in orde te krijgen? Zijn m'n eigen partituren en nota's in orde? Heb ik m'n nummers en moppen wel genoeg geoefend?...
Zoveel ogenschijnlijk te verwaarlozen onbenulligheden, maar in 't belang van 't grote geheel kan ik er behoorlijk van wakker liggen, geloof me.
Om dan nog maar te zwijgen over de immer bijhorende financiële zorgen.
Eigenlijk is de tomeloze energie die tijdens die vrolijke voorstellingen aan alle kanten van me af spettert niets, absoluut niets, vergeleken met de maandenlange organisatorische krachtinspanningen die aan de shows vooraf gaan. En dan is het nog af te wachten of het publiek er van zal genieten...
Als er al publiek komt opdagen, uiteraard...
Kort samengevat: al steekt het me telkens weer onbeschrijfelijk tegen nóg maar eens heel dat enorme organisatiecircus op m'n schouders te nemen, ik begin er desalniettemin -'t bloed kruipt waar het niet gaan kan- élk jaar weer opnieuw aan! En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Om aan het eind van elk zo'n episode, uiteraard samen met al m'n in meerdere of mindere mate geïnspireerde en begeesterde medewerkers -van de eerste tot de laatste bijzonder gewaardeerd ongeacht de afmetingen van hun bijdrage- steevast een geweldig opmonterend, stemmig feestelijk en van levenslust sprankelend eindproduct aan het verheugde publiek af te leveren.
't Is 8 uur in de morgen, 'k heb bitter weinig geslapen, m'n arme hoofd en oogjes doen pijn en m'n koffie wordt koud, maar hoera hoera, de kerstaffiche is klaar! Alweer iets op die gigantisch lange lijst afgevinkt, dus -ten aanval!- op naar 't volgende puntje! Maar misschien eerst nog ne koffie. Of 2, 3...
Concertorganisatie? Ja, dat is echt a never ending story!... ;-)
