Veilig voel ik me tijdens zo'n nachtelijke wandeling door de donkere stad al vele jaren niet meer, dus ondanks de overweldigende moeheid hield ik m'n directe omgeving zo scherp mogelijk en enigszins angstvallig in de gaten.
Een grappig gesprekje met een vriendelijke man op zoek naar een bankautomaat -die ik ook niet direct ergens wist zijn- en het aanstekelijk lachende en zingende zwarte gezelschap dat me even later passeerde stelden me toch een beetje gerust. Er lopen in het duister niet uitsluitend boeven rond.
Met een dosis herwonnen energie en een fijne glimlach op 't gelaat verder stappend zag ik vanuit m'n linkerooghoek, van half achter me, tot m'n grote schrik opeens een donkere gestalte van aan de overkant van de straat razendsnel op me af komen. Onmiddellijk gealarmeerd wisselde ik in dezelfde seconde m'n loodzware, van boeken, partituren en flesjes water uitpuilende handtas van m'n linkerhand naar m'n rechter, en zette me, zonder versnellen of vertragen doch met elke spier en elke zenuw strak gespannen, schrap voor een mogelijke aanval...
"Och, mevrouw, gene schrik. Veeeeeel te zwaar, die zak van u." stelde de volledig in het zwart geklede jongeman me met een warme stem en een stralende smile -wauw, die gaf nog nét geen licht, zo in de donkere nacht- gerust. En terwijl hij me fluks en vrolijk voorbij stuiterde hoorde ik mezelf als een rasechte komiek, ongelofelijk ad rem en al minstens even breed lachend -wie weet, misschien wel van pure opluchting- naar hem terug grappen: "Amai nog ni! Ge moest het eens weten!!!..."
Een paar meter verder draaide hij zich even terug naar me om. Nog steeds met die totaal ontwapenende lach en de woorden "Veeeel gemakkelijker, dit!" wees hij met brede gebaren op z'n eigen kleine platte vierkante mannen-saccocheke, dat hij ondertussen voor alle duidelijkheid hoog in de lucht stak.
En vervolgens verdween die energieke jongeman met rasse, zelfzekere, bijna dansende schreden terug de schaduwen van de stad en z'n straatjes in, al net zo plots als hij er uit opgedoken was.
Heeft m'n -inderdaad serieus doorwegende- grote zwarte handtas me nu, wegens 'veel te zwaar om mee te vluchten', beschermd van een nare aanvaring met een dartele overvaller op zoek naar een makkelijke prooi?... Of was heel deze kleine historie het resultaat van mijn instinctieve, mogelijk een beetje té beschermende reactie op een, heel gewoon, bijzonder energiek de straat overstekende jongeman met een geweldig gevoel voor humor?...
Op die vraag komt er gegarandeerd nooit een antwoord, maar ik heb wel weer een straf en ook best wel grappig verhaal te vertellen. Lang leve de veel te zware en overvolle saccoche dus! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten