De welwillenden.

Voor alles is een eerste keer, zeggen ze... Vanmiddag ben ik voor het eerst in m'n leven naar huis gegaan halverwege een voorstelling. Met een schuldgevoel, want da's niet mooi naar de inspanningen van m'n collega's muzikanten toe, ik wéét het. En 't was dan nog wel bij een operavoorstelling, waar ik op de koop toe gratis naar toe mocht. Nee, ik ging er niet vandoor omdat het zo slecht was, verre van zelfs! Van mij hoor je niets dan bewondering voor de uitvoerders van dit ontzagwekkende werk. Zowel het orkest als het koor en de solisten moeten het uiterste van zichzelf geven in dit veeleisende stuk, en dat doen ze ook. Absoluut alle respect en ontzag voor de tenor, Peter Tantsits, die de hoofdrol op meer dan schitterende wijze brengt en zo goed als de volledige 3,5 uur durende voorstelling ook daadwerkelijk zíngt. Wat een monumentale prestatie! Een ware uitputtingsslag!... Nee, daar lag het dus echt niet aan. 
Bijna honderdtwintig minuten incasseerden het publiek bij 'Les Bienveillantes' (De Welwillenden) -een opera naar de controversiële roman van Jonathan Littells, wereldcreatie van componist Hèctor Parra en librettist Händl Klaus, in een regie van Calixto Bieito- de in keiharde rauwheid weergegeven gruwel van het naziregime, de vervolging van de Joden en de massamoorden, vermengd met het wrange dubbelleven van een SS-officier, zijn incestueuze relatie met z'n zus, z'n homoseksuele uitspattingen, z'n aandeel in de massamoorden én z'n verfijnde intellectuele en culturele kantje met daarin hoofdzakelijk z'n liefde voor barokmuziek en Bach. Alles onverbloemd, bikkelhard en visueel meer dan overduidelijk, zij het met een minimum aan decor en attributen, breed uitgesmeerd op de scène. De zangers en acteurs staan letterlijk in de kwistig in het rond gespoten en op de muren uitgesmeerde smurrie van bloed en stront (of wat daar voor moet doorgaan, uiteraard...). Voor het eerst vond ik persoonlijk ook het naakt op het podium volledig functioneel en meer dan gepast, maar het versterkte natuurlijk ook nog eens de algemene horror van het neergezette plaatje. De klanken waarmee het orkest de uitbeelding van deze verschrikking ondersteunde en begeleidde, grenst aan muzikale waanzin. Volgens de componist ligt onderaan deze opera de structuur van een baroksuite en zou je hier en daar, al dan niet zwaar vervormd, wat Johannespassie moeten terug vinden. Ik hoorde vooral de wanhopige kreten van mensen in doodsangst en de klanken van het bloeddorstige oorlogsgeweld. Zelfs een wonderbaarlijk boven de scene zwevende vleugelpiano, mét live spelende pianiste, kon me daar niet vanaf brengen.
De krantenartikels en recensies die ik vooraf las, spraken over 'niet voor gevoelige zielen', een 'beklemmende trip naar de oorlogshel', een 'stomp in de maag'. Dus ik was enigszins verwittigd. Maar geloof me, zelfs al had ik me ook wat ingelezen in het verhaal, deze reeds indrukwekkende verwoordingen schoten alsnog meesterlijk tekort. Hier had niets me kunnen op voorbereiden...
Toen de pauze -eindelijk- begon, was ik duidelijk niet de enige die met moeite die eerste twee uur door geworsteld had. Het applaus weerklonk bijzonder schuchter, alsof men niet eens dúrfde te klappen. De mensen om me heen lieten meteen weten niet terug te keren voor deel twee. Ik twijfelde. Maar eenmaal wankelend op m'n benen tot in de foyer gesukkeld, drong het besef al snel tot me door dat ik, als ik eerlijk was, niet nóg meer van dit aan kon. Als ik al zou blijven, dan zou het puur en alleen uit diep respect voor deze indrukwekkende, bijna bovenmenselijke, epische krachtinspanning van de uitvoerders zijn. Maar... ik kon het niet meer opbrengen, echt niet. Ik had mijn part gehad...
Afschuwelijk helder beseffend dat ik hier slechts een minuscuul -en nagespeeld- stukje zag van de onbeschrijfelijke gruwel die zich tijdens het nazibewind en de holocaust in werkelijkheid àlle dagen en in onnoembare grootsheid afspeelde, zocht ik stil en bedrukt m'n weg door de wit-marmeren gangen en trappen van het operahuis terug naar de vestiaire. Veel jassen hingen er niet. "Niet meer?" vroeg een man die het ook niet langer kon aanzien en weg wou. "Nee", zei de juffrouw achter de balie, "heel veel publiek is er voor deze opera sowieso niet..." Maar ze bevestigde dat we inderdaad niet de enigen waren die overdonderd, misselijk, platgewalst en/of beduusd het gebouw voortijdig verlieten.
We bleven nog even praten, de vriendelijke jongedame van de vestiaire en ik. Over het lopende stuk, over de oorloggruwel, over zanger bij de opera zijn, over het werk achter de schermen... En dat oprecht ontzettend fijne gesprekje maakte bijzonder veel goed. Pebbles heette ze, deze jobstudente, "En ja, m'n moeder is inderdaad stapelzot van de Flintstones!" plakte ze er meteen achteraan toen ze m'n wat vrolijk verbaasde blik zag. Ik vond het echt wel wat hebben, zo'n uitzonderlijke naam, maar ze verzekerde me dat daarmee leven zeker niet altijd een pretje is... En dat kan ik wel begrijpen. Maar ik dacht bij het horen van haar naam meteen aan al die mooie glanzende gladde keien in één of ander helder fris bergbeekje met opgewekt klaterend water, en wuivende wilde bloemen langst de kant. Van die blinkende schatten waarvan je er altijd wel weer ééntje in je jaszak steekt, dat soort 'pebbles' dus. En na heel die duistere tentoonstelling van verrotting en verval deed dat beeld me zo ongelofelijk veel deugd... Dus, dank je wel, Pebbles, ik zal me je nog lang herinneren!
Nog vol tegenstrijdige emoties stapte ik op de tram huiswaarts. 't Is te zeggen, wrong ik me, net niet met een schoenlepel, in de reeds overvolle tram!... De 'Ten Miles' waren duidelijk ook afgelopen en elke beschikbare metrolijn vervoerde zo maar eventjes in een uurtje tijd een mensenmassa ter waarde van een maand-equivalent, schat ik. M'n adem inhoudend stond ik, smachtend naar ruimte en evenwicht, gesandwiched tussen honderden van zweet, modder en regen doordrongen lijven, voor de gelegenheid allen in strak zittende sportkledij, die in een kakofonie van talen voor mijn al wat pijnlijke oren veel te veel decibels voortbrachten. Heel even waande ik me in één van die treinwagons waarin, op elkaar gepakt als vee, zonder voedsel of water, zovele joden, zigeuners en andere ongewensten afgevoerd werden naar de concentratie- en doodskampen. Het greep me letterlijk bij de strot. Ik snakte naar lucht, naar zuurstof. En naar de rust, de stilte, de veiligheid en de geborgenheid van mijn thuis.
Op het laatste stukje straat voor het flatgebouw kwam ik een moeder-eend tegen met een handvol piepkleine eendenkuikentjes. Knalgele en bruin-gestreepte donsbolletjes met een super snoezig snuitje. Je hart smelt meteen bij zoveel vertederende schattigheid. En ze waren ook helemaal niet bang van mij, maar snaterden en piepten er lustig op los terwijl ze tussen de groene nieuwe blaadjes en sprietjes naar wat eetbaars rommelden. Op de trap botste ik op conciërge Linda die bezorgd vroeg of het al wat beter met m'n immense verkoudheid ging. Bij het openen van m'n voordeur stormden meteen de twee katers Poekie en Pompon overgelukkig en stapelzot op me af. Knuffels en kopjes à volonté. De geschiedenis van het mensdom en de wereld vandaag loopt over van het geweld. Mensen doen elkaar en hun leefomgeving de meest vreselijke dingen aan. En het is niet goed daar je ogen volledig voor te sluiten, je mag die zaken nooit vergeten. Maar zo'n overdosis als vandaag, dat was een beetje teveel van het goede voor zo'n gevoelige ziel als ik... Gelukkig is alles in deze wereld ook steeds in evenwicht, en kan je naast alle duistere en naargeestige kantjes der mensheid ook altijd op de onstuimige kracht van het Leven rekenen, het Leven dat zich vernieuwd, telkens weer, ongeacht het gebeurde. En er is het onuitputtelijke vuur van de Liefde, en van de Vriendschap, die je werkelijk zomaar overal kan tegenkomen. En er zijn de duizenden andere kleine dingen die elke dag weer de moeite waard maken. Als je maar waarachtig en écht 'welwillend' bent!... 😉

Meer weten over deze opera? Bezoek de site van Opera Vlaanderen!

Het grote verf-accident.

Zoals de trouwe lezers van in het prille begin al wel weten, vonden mijn blogjes hun oorsprong in de piepkleine, vaak behoorlijk grappige verhaaltjes, over vermakelijke gebeurtenissen uit mijn dagelijks leven, die ik op Facebook deelde. En omdat dat 'smoelenboek' mij iedere dag weer 'herinneringen' van de voorbije jaren laat zien -allerlei dingetjes die ik die dag ooit zelf postte- kom ik geregeld zo nog eens een vertelselke tegen. Elk van die minuscule schrijfsels tovert nog steeds een brede glimlach op mijn gezicht. Echt leuk, zo'n geheugen-opfrissertjes. En... als je hele lijf pijn doet van een allesoverheersende en erg hardnekkige verkoudheid, zoals nu, dan kan het al eens lekker comfortabel zijn om bij het schrijven terug te grijpen naar zo'n fijne herinnering. Dat mag. Toch?!
Kort geleden passeerde me aldus een story die ik niet licht zal vergeten...
Behalve de ogenschijnlijk niets betekenende, amper merkbare witte verfspatjes op één van m'n slaapkamerkasten, die ik -uiteraard- elke dag kan zien, bijvoorbeeld als ik in het vroege ochtendlicht nog wat lig te soezelen tussen de roze kussens, zijn er nergens in huis nog sporen van de gebeurtenis. Maar telkens mijn oog op de vlekjes valt, lach ik ook steeds even -het is sterker dan mezelf- al was het maar vanbinnen, in m'n hart. Die kleine witte stipjes getuigen niet alleen van een fantastisch spectaculair ongelukje -achteraf bekeken buitengewoon hilarisch trouwens- maar ze zijn ook één van de permanente en tevens bijzonder gekoesterde herinneringen aan Nala.
Nala, de ontzettend lieve en aanhankelijke, super pluizige poes met geweldig zacht halflang haar, die, samen met haar verlegen doch ook o zo schattige dochter Myra, bijna 14 jaar lang mijn leven en de kamers in mijn vorige (huur)appartement deelde. Voor ze samen het tijdelijke voor het eeuwige moesten inruilen, hebben ze, jammer genoeg, amper een kleine zes maanden van de rust en de warmte hier in m'n eigen stekje kunnen genieten. Maar... eeuwig blijvende en intens geliefde pootafdrukjes in m'n hart dus.
En in de lente van 2011 schreef ik op m'n tijdlijn bij Facebook, in verschillende, elkaar opvolgende deeltjes omdat het anders niet gepubliceerd kon worden, het nu volgende straffe verhaaltje! (En let vooral ook op de allerlaatste zin... Wat denk je, zou boek nummer 5 die 'biografie' mogen vervangen? 😉) 
DEEL 1

Komt da tegen!!!... Ten huize Kristina is vanmiddag een werkelijk FENOMENAAL ACCIDENT gebeurd!... Met ‘dank’ aan dozen beklimmende poes Nala, is in mijn zeer grote (7 op 4 op 3 meter) hobby- / opslagkamer, een nog volledige, dus nooit-geopende pot met 20 liter kaki-grijze verf van 2 meter hoog op de hoek van de spiksplinternieuwe versterker met een geweldige knal uit elkaar gespat. Alsof er een verfbom ontplofte!

DEEL 2
Elke muur, het plafond, de vloer, de marmeren schoorsteenmantel, àlle kasten, dozen, spiegels, zelfs de lusters, al m’n knutselmateriaal, m’n naaimachine, elk frulleke dat op m’n werktafel lag, … Werkelijk ALLES onder de spetters! De groene leren zetel en het klassieke tapijt hadden in één klap een modern design, en helemaal wonderbaarlijk: m’n figuratieve schilderijen: op slag abstracte kunst!

DEEL 3
En natuuuuuuurlijk: géén verf op de kat, maar wel pootafdrukken door élke kamer!!! Een waar feest voor spoorzoekers! Gelukkig was het geurloze interieurverf op waterbasis. Als dàt lak was geweest… ik moet er niet aan denken!... hihi

DEEL 4
‘k Heb de afgelopen 4,5 uur geschept, geveegd, gekrabd, geschrobd, gewassen,… en oprecht van harte gevloekt én ook zeer hartelijk gelachen. Absoluut! 20 emmers water, 6 versleten vodden, 2 sponzen en 5 volledige keukenrollen verder zijn de (verf)sporen verleden tijd. M’n blauwe werk-overall draait in de wasmachine, en ik heb de grijze laag op m’n vel ook al afgeschuurd gekregen.
DEEL 5

Ik veronderstel dat ik de komende tijd nog links en rechts een verrassende spat zal tegen komen, maar dat zal me een zorg wezen: ‘k weet wel zéker dat IK vannacht niet wakker zal liggen! Pffffft! hihihi
Alweer een straf verhaal uit het leven van Kristina, voor de biografie later, hé… hihi

BH: Behoorlijk Hoogdringend en Budgettair Haalbaar.

Goh, weet je, ik snap het wel, hoor: als er meer materiaal nodig is om iets te maken, dan valt het uiteraard ook duurder uit. Dus als je een grotere maat kleding nodig hebt, betaal je vaak, zelfs voor hetzelfde modelleke, een stuk meer. En ik vind dat toch een heel klein beetje oneerlijk, want meestal kiest men er niet echt voor om zwaarder te zijn... En ga maar eens iets zoeken dat niet alleen in een 'normaal' budget past, maar er ook nog eens leuk uit ziet én je uitstekend past... Al maar goed dat ik een moeder heb die geweldig kan toveren met een naaimachine, ik zelf ook niet onhandig ben met naald en draad, en mezelf ook best wel ook erg vindingrijk mag noemen, ik zo stilaan bijzonder onderlegd ben in het vinden van kleine-prijs-adresjes, en tot slot ook nog eens de kunst versta om goedkoop spul zodanig te combineren en te dragen dat het totaalplaatje er al bij al nog zeer behoorlijk uit ziet. Maar geloof me gerust: echt vanzelfsprekend is het niet.
Één ding, daar begin ik absoluut niet zelf aan, noch zal ik snel -zeg maar gerust  'nooit' eigenlijk- de neiging hebben om me dat goedkoop aan te schaffen: ondergoed! Als je, zoals ik, al je hele leven rondloopt met een stevig stel meloenen* op je ribbenkast -schoonbroer Eric oppert regelmatig 'dat tante Kristina vroeger zeker altijd heel flink àl haar korstjes opgegeten heeft!...'-, dan begrijp je als geen ander dat dit werk is voor een zeer degelijke en vakkundig geconstrueerde BH. Al was het maar om op een comfortabele manier alles enigszins op z'n plaats te houden. (* Ik spreek hier niet over de door plastische chirurgie verkregen volumineuze voorgevel, die in zowat elke houding en bij elk soort beweging of inspanning zonder hulp en helemaal uit zichzelf rond en pront op z'n plaats blijft zitten, hé, maar die echte grote joekels, die als een soort hotsende botsende waterballonnen in alles met je meedeinen, en als je op je rug gaat liggen richting je oksels verschuiven... 😉)
BH staat trouwens voor 'bustehouder', z'n naam zegt dus zelf wat het ding, als het even meezit, moet bewerkstelligen. Het Franse 'soutiens-gorge' vertaalt zich letterlijk als 'buste steun', en de verbastering naar soutien, die hoor je links en rechts in Vlaanderen, vaak erg grappig aangepast naar het plaatselijke dialect, ook nog wel eens gebruiken. In het Engels wordt om dit stuk ondergoed te benoemen vooral het woord 'bra' gebruikt, afkomstig van 'brassiere', wat opvallend dicht -vooral qua schrijfwijze dan, niet qua uitspraak- naast het Franse 'brassière' ligt.
Bon, om dus aangenaam en behaaglijk met die immer beweeglijke bollenwinkel voor de dag te komen, is er geen sprake van 'goedkoop' of 'discount'. Sowieso is het op zich al meer dan lastig genoeg om m'n exacte maat te vinden, en dan moet het model ook nog kloppen met m'n postuur. Pfffft. In mijn geval ben ik al lang blij als ik in een lingeriewinkel een model of 4, dat er niet al te bomma-achtig uitziet, kan passen en de kostprijs per stuk ligt meestal -en da's niet om te lachen- ergens tussen de 100 en 120 euro. Niet iets waarvan iemand met een maandbudget als het mijne een kastlade boordevol kleurrijke frivoliteiten van bezit dus... Één witte en één zwarte, dat volstaat wel, want daarmee kom onder zowat elke kleur kledij wel weg. En vroeger, toen ik nog niet op ziekenkas stond, één keer per jaar 2 nieuwe. Klaar.
Maar als je lange tijd bijzonder krap bij kas zit, is de aankoop van nieuwe lingerie iets dat steeds weer moet wijken voor allerhande zaken met een hogere urgentie. En zo stilaan werd deze aanschaf daardoor óók hoogst dringend... Maar de spreekwoorden zeggen het, hé: 'als de nood het hoogst is, is de redding nabij' en 'in nood kent men zijn vrienden'! Vriendin Kira sprak me over de Lingerie Outlet. Een exclusief 4-daags sales evenement dat om de zoveel tijd op steeds weer andere plaatsen in Vlaanderen door gaat. Iets waar ze zelf al eerder naar toe ging, meer dan tevreden van was en telkens ook weer reikhalzend naar uitkeek.
Afgelopen vrijdag vertrokken we, gezellig met z'n tweeën, met het openbaar vervoer, en elk ook met wat zuinig opgespaarde centjes, vrolijk en hoopvol richting Beveren. En het was absoluut de moeite! Een enorme, voor slechts 4 dagen voorlopig ingerichte, kale ruimte met rijen en rijen en rijen rekken boordevol lingerie, in absoluut alle mogelijk kleuren en materialen, en alles keurig en overzichtelijk op maat. Een soort beha-paradijs!
En we hebben gepast, hoor, amai nog ni! Zelden zo vaak -en zonder tegenzin!- opnieuw richting pashokje gebeend om, nog maar eens, vlotjes alles uit te trekken, en, na nog maar eens een stapeltje soutiens te hebben doorworsteld, uiteraard ook weer aan te trekken.
En ach, wat had ik graag eens iets roze met bloemetjes of blauw met streepjes gekocht, zoals Kira, dolgelukkig met haar prachtige antracietgrijze nieuwe aanwinst, doch voorlopig is dat budgettair niet aan de orde. Maar niet getreurd, want fier als ne gieter reed ik weer huiswaarts met één zwarte en één witte beha, degelijke kwaliteit én perfect passend! Missie geslaagd, zou ik zo zeggen. Meer dan dat zelfs, noem het gerust een bijzonder vruchtbare onderneming: met een totaal te betalen bedrag van amper 85 euro -jawel, voor de beide beha's samen!- is deze uitgave niet eens de prijs van slechts één van m'n vroegere aankopen! Absoluut voor herhaling vatbaar dus. Hoera!
Behalve een Briljante Herinvulling voor die Behoorlijk Hoognodige, Belangrijke Hulpmiddelen -het Betere Huisgerief, mocht je het zo wensen te noemen- zijn deze 2 nieuwe BH's gelukkig ook Budgettair Haalbaar en daardoor zeer zeker een Begrotingsvriendelijk Hemelsgeschenk. En dat vind ik Buitengewoon Heerlijk! 😉❤️

Hoera, een flamingo!

Toen ik een kleine twee weken geleden met vrienden Ingrid en Rudi een bezoek bracht aan de Zoo van Antwerpen, werd, bij het binnen komen door de grote poort, mijn blik onmiddellijk en onverbiddelijk hun richting uit gezogen. Alsof het afgesproken werk was, spotte ik à la minute de grote roze flamingo's die her en der overal in de verschillende etalages van het souvenirwinkeltje verspreid stonden. Ogenblikkelijk hopeloos verliefd. Vreemde en totaal onverwachte coup de foudre. Grappig eigenlijk.
Zonder er echt specifiek mee bezig te zijn, kwam ik al eerder eens met een flamingootje naar huis. Tot nu toe gelukkig slechts in de vorm van één sleutelhanger en één windmolentje. Maar 'k weet eigenlijk niet goed wat het is, dat wat ik heb met flamingo's. Ja, ik hou erg van vogels, dat klopt. En inderdaad, dat is ook juist: roze is m'n favoriete kleur. En ooit, tijdens een concertreis in de Provence, zag ik een hele troep van deze elegante steltlopers in een plaatselijk zoutmeer in levende lijve ronddrentelen, en dat was indrukwekkend... Misschien een beetje van dit alles bij elkaar? Zou kunnen... Maar ik denk stiekem dat het toch vooral dat 'roze' is, dat het 'em doet... hihi
Bon, de vele interessante dieren, de prachtig aangelegde tuin en plantsoenen, de op tijd en stond te nuttigen lekkere hapjes en drankjes,... kortom: die schitterende Zoo in z'n fenomenale totaliteit, ze verwachtte ons, en nog wel onder een uitzonderlijk stralende lentezon. En het werd een werkelijk fan-tas-ti-sche dag!
Er zitten trouwens absoluut géén roze flamingo's in Antwerpen. Nee, echt niet. Daar in het plantsoentje vooraan woont een fraaie groep 'rode flamingo's', ook wel 'grote flamingo', 'Caraïbische flamingo' of 'Cubaanse flamingo' genoemd. En, die zijn dus allesbehalve roze, doch veeleer 'niet-te-ontkennen', 'heb-je-me-gezien', 'net-niet-fluo' knal-oranje!...
Aan het eind van de namiddag, hoog tijd om huiswaarts te keren met die slentermoeë voeten, kon ik me toch niet meer inhouden. Ik moest en zou weten hoeveel zo'n metalen flamingo-beeld uit m'n portemonnee zou happen. Heel voorzichtig tilde ik er eentje op, draaide hem alle kanten uit, en vond nergens een prijskaartje. Ook niks te zien ergens op het lijf van de tweede, en de derde, en... Slim zijn, Kristina: ophouden met dat sukkelen en gewoon even navragen bij de vriendelijke dames van de kassa. "Die zijn slechts ter decoratie, en dus niet te koop", verhelderde de mevrouw m'n tevergeefse zoektocht. "En u ben zeker niet de eerste, en, jammer genoeg, vermoedelijk ook niet de laatste, die daar naar vraagt..." voegde ze er nog met een zucht aan toe. 
Gek eigenlijk, hé: zo een winkel propvol met niets anders dan replica's van de meest uiteenlopende diersoorten in en op de meest gekke materialen en in zowat elke maat en vorm. En dan tóch ook nog 'decoreren' met niet-te-koop-beestjes... Geweldig verwarrend. Ze maken het zichzelf precies graag moeilijk, hé. Mijn petje gaat het alleszins te boven.
"Och, geen probleem", dacht ik enigszins opgelucht, zelfs een beetje tevreden, bij mezelf, "Gegarandeerd zou zoiets toch wreed duur geweest zijn en nu blijven die centen lekker in mijn portemonnee zitten". En dat was dat. Dacht ik.
Vorige week nam ik in mijn vertrouwde Lidl supermarkt het bijzonder uitnodigend ogend gratis magazine 'Lidl Things' (super gevonden trouwens, die naam, echt schitterend!) mee. Leuke tips en artikels voor en over de tuin en het terras in de lente, op de koop toe vergezeld van mooie plaatjes, da's altijd plezant om te lezen. 
En, geloof het of geloof het niet, wat staat daar zomaar ongegeneerd in 't midden van pagina 8 van dit tijdschriftje?!... Ja, je voelde het al komen, hé: een metalen roze flamingo! En, al was het identiek dezelfde -volgens mij toch- als de exemplaren in het zoo-winkeltje, de prijs voor déze flamboyante vogel lag mijlenver van gelijk welk 'toeristen-en/of-bezoekers-tariefje'. 't Volledige decoratieve tuin- en terrasbeest, z'n compleet roze metalen verenkleed en stevige gele bek, de speciale roestwerende coating en zelfs 2 grondpinnen inbegrepen, in z'n geheel net geen meter hoog, kon de jouwe zijn voor slechts 12,99 euro.
Ja, ik weet het, 'k moet wreed spaarzaam omspringen met m'n centjes, en 'k zou ze beter, heel verstandig, keurig bijhouden, voor 'nuttigere' dingen, en facturen en zo... Maar 't was een volkomen verloren zaak, het roze-flamingo-virus had zich reeds diep in heel mijn systeem verspreid en verankerd. 'k Heb zelfs geeneens meer willen wachten tot hij in de winkelrekken zou liggen, en mijn eigenste meterke roze vogel meteen, stante pede, online besteld.
Vandaag leverde de postbode een grote kartonnen doos bij me af, met daarin verbazend veel bruin opvulpapier en een verrassend kleine -toch voor een vogel van om en bij de 95 cm- kleurrijk bedrukte verpakking. O, oef, mijn flamingo moest nog in elkaar gezet worden. Na enig stevig trek- en duwwerk van mijn kant -en met vooral ook veel metalen-flamingo-vleugels gekletter en geknars, iets waar de poezen niet echt blij van werden- vormden de drie aparte stukken eindelijk een fier overeind staande roze steltloper. Ik ga hem Pinky noemen, denk ik. En hij hoeft niet ergens daarbuiten alle dagen van het jaar weer en wind te gaan trotseren. Nee, hij krijgt een passend plekje, op de ladekast, als een soort originele bewaker, hoog uitstekend boven m'n tentoongestelde schelpencollectie, in m'n 'vijftig-tinten-roze' slaapkamer. "Alsof die nog niet roze genoeg was", zuchtte Ingrid grappend met een vette knipoog, "alsof die nog niet roze genoeg was..." 💗