Het grote verf-accident.

Zoals de trouwe lezers van in het prille begin al wel weten, vonden mijn blogjes hun oorsprong in de piepkleine, vaak behoorlijk grappige verhaaltjes, over vermakelijke gebeurtenissen uit mijn dagelijks leven, die ik op Facebook deelde. En omdat dat 'smoelenboek' mij iedere dag weer 'herinneringen' van de voorbije jaren laat zien -allerlei dingetjes die ik die dag ooit zelf postte- kom ik geregeld zo nog eens een vertelselke tegen. Elk van die minuscule schrijfsels tovert nog steeds een brede glimlach op mijn gezicht. Echt leuk, zo'n geheugen-opfrissertjes. En... als je hele lijf pijn doet van een allesoverheersende en erg hardnekkige verkoudheid, zoals nu, dan kan het al eens lekker comfortabel zijn om bij het schrijven terug te grijpen naar zo'n fijne herinnering. Dat mag. Toch?!
Kort geleden passeerde me aldus een story die ik niet licht zal vergeten...
Behalve de ogenschijnlijk niets betekenende, amper merkbare witte verfspatjes op één van m'n slaapkamerkasten, die ik -uiteraard- elke dag kan zien, bijvoorbeeld als ik in het vroege ochtendlicht nog wat lig te soezelen tussen de roze kussens, zijn er nergens in huis nog sporen van de gebeurtenis. Maar telkens mijn oog op de vlekjes valt, lach ik ook steeds even -het is sterker dan mezelf- al was het maar vanbinnen, in m'n hart. Die kleine witte stipjes getuigen niet alleen van een fantastisch spectaculair ongelukje -achteraf bekeken buitengewoon hilarisch trouwens- maar ze zijn ook één van de permanente en tevens bijzonder gekoesterde herinneringen aan Nala.
Nala, de ontzettend lieve en aanhankelijke, super pluizige poes met geweldig zacht halflang haar, die, samen met haar verlegen doch ook o zo schattige dochter Myra, bijna 14 jaar lang mijn leven en de kamers in mijn vorige (huur)appartement deelde. Voor ze samen het tijdelijke voor het eeuwige moesten inruilen, hebben ze, jammer genoeg, amper een kleine zes maanden van de rust en de warmte hier in m'n eigen stekje kunnen genieten. Maar... eeuwig blijvende en intens geliefde pootafdrukjes in m'n hart dus.
En in de lente van 2011 schreef ik op m'n tijdlijn bij Facebook, in verschillende, elkaar opvolgende deeltjes omdat het anders niet gepubliceerd kon worden, het nu volgende straffe verhaaltje! (En let vooral ook op de allerlaatste zin... Wat denk je, zou boek nummer 5 die 'biografie' mogen vervangen? 😉) 
DEEL 1

Komt da tegen!!!... Ten huize Kristina is vanmiddag een werkelijk FENOMENAAL ACCIDENT gebeurd!... Met ‘dank’ aan dozen beklimmende poes Nala, is in mijn zeer grote (7 op 4 op 3 meter) hobby- / opslagkamer, een nog volledige, dus nooit-geopende pot met 20 liter kaki-grijze verf van 2 meter hoog op de hoek van de spiksplinternieuwe versterker met een geweldige knal uit elkaar gespat. Alsof er een verfbom ontplofte!

DEEL 2
Elke muur, het plafond, de vloer, de marmeren schoorsteenmantel, àlle kasten, dozen, spiegels, zelfs de lusters, al m’n knutselmateriaal, m’n naaimachine, elk frulleke dat op m’n werktafel lag, … Werkelijk ALLES onder de spetters! De groene leren zetel en het klassieke tapijt hadden in één klap een modern design, en helemaal wonderbaarlijk: m’n figuratieve schilderijen: op slag abstracte kunst!

DEEL 3
En natuuuuuuurlijk: géén verf op de kat, maar wel pootafdrukken door élke kamer!!! Een waar feest voor spoorzoekers! Gelukkig was het geurloze interieurverf op waterbasis. Als dàt lak was geweest… ik moet er niet aan denken!... hihi

DEEL 4
‘k Heb de afgelopen 4,5 uur geschept, geveegd, gekrabd, geschrobd, gewassen,… en oprecht van harte gevloekt én ook zeer hartelijk gelachen. Absoluut! 20 emmers water, 6 versleten vodden, 2 sponzen en 5 volledige keukenrollen verder zijn de (verf)sporen verleden tijd. M’n blauwe werk-overall draait in de wasmachine, en ik heb de grijze laag op m’n vel ook al afgeschuurd gekregen.
DEEL 5

Ik veronderstel dat ik de komende tijd nog links en rechts een verrassende spat zal tegen komen, maar dat zal me een zorg wezen: ‘k weet wel zéker dat IK vannacht niet wakker zal liggen! Pffffft! hihihi
Alweer een straf verhaal uit het leven van Kristina, voor de biografie later, hé… hihi