"Allé, Kristina, waar hebt gij het nu over?!", zult ge misschien verbaasd reageren op de titel van dit verhaaltje. "Door de coronacrisis zijn toch alle sportieve competities en dergelijke voor onbepaalde tijd opgeschort of afgelast?! Dan is er toch ook geen voetbal meer op den Bosuil?!..." Ja, dat klopt natuurlijk volledig. Maar... als ik het over 'den Bosuil' heb, dan spreek ik niet per se over het stadion, hé...
Luister, ik heb weinig of niks met voetbal. Elk wat wils, hoor, ik vind het best als het voor jou je hoogste goed is, maar voor mij... Een hoop zwaar overbetaalde mannekes, die met z'n allen achter een bal aan crossen, om, als ze hem eenmaal te pakken krijgen, hem weer zo ver mogelijk bij zich vandaan schoppen, 't is niet echt aan mij besteed. Dus, hij heeft het zeker en vast niet van mij, mijne Pompon, want ik ken er eigenlijk niks van, van voetbal. Maar hij duidelijk wél.
Urenlang crost kater Pompon, super geconcentreerd,
de bal meesterlijk aan de poot houdend, door de kamers van het huis. Ik veronderstel dat de spelregels wel enigszins aangepast zijn, want om te beginnen ziet het veld er hier niet netjes rechthoekig uit, maar beslaat het al die qua oppervlakte zeer uiteenlopende ruimtes van de flat. En terwijl ge op een échte grasmat slechts uw medespelers moet zien te ontwijken, staan hier de meest onmogelijke voorwerpen op het terrein. Maar daar trekt hij zich niks van aan en dribbelt
behendig tussen en langst alle mogelijke obstakels. Vakkundig en vloeiend als water slalomt hij tussen stoel- tafel- en sofapoten door. Slechts in de 'middengang' van het appartement, de lange open ruimte van aan de voordeur tot in de achterste kamer, de redelijk brede 'verbindingsweg' waar zowat elke andere ruimte op uitgeeft, kan er even ernstig snelheid gemaakt worden. Ideaal om languit op je pluizige witte buik, en met veel show uiteraard, over de vloer achter je bal aan te schuiven. Om hem uit de goal te houden of zo, vermoed ik. Al heb ik tot nog toe niet ontdekt waar dat doel zich dan eigenlijk wel mag bevinden... Het blijft een beetje een vaag mysterie voor mij. Maar duidelijk niet voor Pompon want hij doet, net zoals die vet betaalde professionals, geweldig zotte danskes als hij -god mag weten waar- eens een fenomenaal doelpunt weet te scoren.
Het voetbal heeft hier trouwens een dimensie meer dan op het standaard speelterrein. Pompon gaat namelijk ook de hoogte in. Na de occasionele
10 minuutjes rust zo af en toe, al dan niet met een verfrissend slokje water, of zelfs een snel hapje in de plaatselijk kantine, gooit hij vanaf de hoek van de woonkamertafel, de hoge kleerkast of
het roze bed de bal weer op ’t veld en gaat de wedstrijd opnieuw verder. Van links naar rechts sprintend geeft hij paskes die op wereldniveau niet zouden misstaan, maar uiteraard: uitsluitend naar zichzelf, want hij is de enige speler in dit aangepaste voetbal op den Bosuil.
♪♫ ♪ ‘We are the champions!’ ♪♫♪ Geen andere spelers, maar supporters zijn er hier wel, namelijk mezelf, in hoogst eigen persoon. Goed da'k nu al een paar jaar -weliswaar vanop afstand- mee heb kunnen oefenen met de Antwerp supporters in het nabijgelegen stadion, en alzo de nodige aansporende en ophitsende liedjes perfect ken en meezing.
Een scheidsrechter hebben we hier niet nodig. Met slechts één speler gaat er weinig mis. Daarbij, ik ken de correcte voetbalregels toch niet, dus geen idee wanneer ik zou moeten fluiten of gele en rode kaarten uitdelen. En aangezien Pompon geen handen heeft, maar wel vier voeten, is het me dus ook totaal niet duidelijk of überhaupt sprake kan zijn van 'hands' of andere onrechtmatigheden.
Ordediensten daarentegen zijn bij deze wedstrijden jammer genoeg wél van het grootste belang. Zoals bij de echt cruciale wedstrijden in 't authentieke stadion moet hier, op dit veld, de politie eveneens een scherp oogje in het zeil houden. Ook hier durft het hinderlijke gedrag van hooligans de spannende wedstrijd wel eens zwaar verstoren. We hebben vooral overlast van één halsstarrig, hardleers geval. Systematisch moet ik m'n andere kater Poekie buiten spel zetten. Of toch minstens ten allen tijde op de reservebank zien te houden. Deze regelrechte hooligan kent absoluut geen fair play, en hij doet niet liever dan de (tegen)speler vervaarlijk tackelen, om vervolgens barbaars de bal te stelen en die beestachtig in stukken te bijten! En dat, dat heb ik voorlopig -bij mijn weten toch niet- zelfs de allerergste, meest gevreesde en gewelddadigste van al die beruchte destructieve herrieschoppers in 't Bosuil stadion nog niet weten doen!...
Ik wou nu eigenlijk schrijven: "Voilà, ge ziet het, ondanks de coronacrisis is er nog steeds voetbal op den Bosuil.", maar... ge ziét het natuurlijk niet. 'k Heb al moe geprobeerd om Pompon in volle actie vast te leggen op film, maar ik moet nog maar een camera vastnemen en hij ligt al ergens plat met een air van 'ik weet van niks, zenne'. Ge zult me dus voorlopig op m'n woord moeten geloven dat er inderdaad nog steeds gevoetbald wordt op den Bosuil. Niks aan te doen.
Tot slot dan nog dit leuke detail. Ondanks het feit dat ik deze periode van verplicht thuiszitten moederziel alleen doorbreng, deel ik tóch elke nacht weer het bed met een echte voetballer! Komt da tegen, hé!... ;-)
De afgelopen anderhalve week kende ik een paar ongemakkelijke nachten. Door het schijnbaar eindeloos thuiszitten, begon ik een beetje m'n voeling met uur en tijd kwijt te spelen. Ik bleef af en toe veel te lang of 's morgens uitslapen, of 's avonds -'s nachts eigenlijk- achter het computerscherm zitten. Bijgevolg verschoven ook m'n 'slaapuren'. En als ik dan toch heerlijk comfortabel -en netjes op tijd- in m'n tram geraakt was, dan maakte vaak een woelige gedachtegang, door m'n hoofd razend als een op hol geslagen hogesnelheidstrein die elk moment met de meest vreselijke gevolgen kon ontsporen, me het blijven liggen tussen het roze beddengoed onmogelijk.
Zo zat ik, ergens vorige week, in het holst van de nacht -het moet zo ongeveer half twee, twee uur geweest zijn- in pyjama en kamerjas onder het fleece dekentje opgekruld in de hoek van de sofa, met twee uitermate tevreden poezen op schoot -"hoera, ze is ook eens wakker als wij wakker zijn"- een beetje hersenloos televisie te zappen. Echt heel veel boeiends is er op dat uur niet echt te zien. Op verschillende zenders herhalingen van het nieuws. Maar da's geen goed idee als je hoofd al vol doemscenario's zit. Programma's die je in de meest ongeloofwaardige superlatieven wonderbaarlijk afslankende fitnesstoestellen aanprijzen, of eigenaardige keukenapparaten die ál uw huidige hulpmiddelen ineens zouden vervangen. Oventjes die gelijktijdig friteuses zijn, pannenkoeken bakken én uw appeltjes schillen. Of zo iets. Ja, ik lach er maar een beetje mee. Kinderprogramma's zijn er ook. Gekke ongekende tekenfilmverhaaltjes, nooit eerder gezien. En 't enige waar ik dan aan denk is: "Welk kind zit op dit uur nog voor de televisie?..."
Maar, na wat moedeloos zappen viel m'n oog op een programma dat in eerste instantie op een modeshow met trouwjurken leek. Prachtige creaties die blijkbaar volledig door gewone mensen, en niet door vooraanstaande couturiers, eigenhandig vervaardigd werden. Dat leek me wel het bekijken waard. En na nog geen twee minuten viel ik ongeveer van de sofa van verbazing: al die prachtige, ongelofelijk fantasierijke robes waren vervaardigd uit niks minder dan... wc-papier!!!
De onbevreesde ontwerpers mochten voor hun draagbaar kunstwerk uitsluitend gebruik maken van toiletpapier -uiteraard-, heel erg veel toiletpapier, kamers vol toiletpapier zelfs, plakband, lijm en naaigerief, zijnde naald en draad, en eventueel een naaimachine. Da's alles. Potverdorie, zelfs ik, ontzettend creatief als ik ben, zou nog niet direct weten waar en hoe te beginnen! Maar de echt schitterende en vaak ook bijzonder draagbare jurken die ik op het scherm zag passeren, lieten een absoluut fenomenale dosis vindingrijkheid en verbeeldingsvermogen zien. Werkelijk fantastisch!
Super leuk ook dat de deelnemers aan deze wedstrijd -want dat bleek het te zijn: een jaarlijks weerkerende wedstrijd in, hoe kon het ook anders, Amerika- ons als kijker een blik achter de schermen gaven. Hoe ze wekenlang parelbolletjes rolden uit wc-papier-maché, velletjes toiletpapier met oeverloos geduld knipten, plakten en stikten tot fragiele bloemblaadjes, lange repen verstevigd met plakband met vaste hand en een piepklein scalpelmesje uitsneden tot het allermooiste kantwerk dat ooit een bruidsjurk mocht sieren... Om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik zat er met open mond van verbazing naar te gapen. Ja, ik ben een geduldig iemand, maar hoe gedreven moet je zijn op dít soort geduld op te brengen!?... Wow!
Het winnende ontwerp kwam van een dame die maandenlang wc-papier en garen tot een soort draad had gesponnen/gerold/gekneed, en van deze 'wol' een volledig gehaakte trouwjurk fabriceerde. Het kleed bewoog als vervaardigd uit een redelijk zwaar vallende stof, soepel doch elegant; en het had een perfecte pasvorm. Persoonlijk haak ik best wel graag, maar 'k zou zo direct nog niet aan een volledige bruidsjurk mét sleep en hoofdsieraad beginnen, vrees ik. Laat staan dat ik er nog eerst al het nodige haakmateriaal zélfs van nul af voor moest fabriceren, en dan nog wel uit toiletpapier!... Dus, chapeau, chique dinges!
En uiteraard gingen toen, als vanzelf -natuuuuurlijk-, mijn gedachten naar al die mensen die de voorbije dagen in hun hamsterwoede auto's propvol wc-papier de supermarkten uitgesleept hadden, niets overlatend voor de 'gewoon' winkelende medemens... De totale overvloed en de gevreesde schaarste. Naast elkaar. Wat een wéreld van verschil.
Gek eigenlijk dat iets zo banaals als het nederige wc-papier ineens scheldpartijen en handgemeen waard was. Er werden zowaar heuse veldslagen om geleverd in de grootwarenhuizen! Als je de filmpjes op de sociale media mag geloven tenminste... Ik merkte dat de onrust zelfs mij even in z'n greep had, want ik bedacht meteen een paar 'praktische' alternatieven. De stapel oude keukenhanddoeken verknippen en verstikken naar hanteerbare en herbruikbare 'kontveeglapjes', een goed afsluitbare plastiek bak in de wc-ruimte om al de vermoedelijk 'aromarijke' gebruikte wc-vodjes systematisch in te verzamelen, en dan één of meer keer per week een wasmachine -kookwas uiteraard- draaien met uitsluitende deze inventieve toiletdoekjes. Bijvoorbeeld. Goh, wat een milieuvriendelijk ideetje eigenlijk... Een dringend uit te voeren blijvertje misschien?... Tja. Alhoewel. 'k Weet het toch nog niet helemaal, zenne...
En natuuuuurlijk ging ik, met al die berichten over die gewelddadige 'papierslagen', ook meteen m'n eigen voorraad rollen tellen. Toch voor alle zekerheid maar effe kijken voor hoelang ik zelf nog voorzien was, hé. ('t Rekensommeke nog eens luidop makend: op dit moment nog 7 rollen; verbruikt aan ongeveer 1 rol per 5 dagen; nog genoeg voor meer dan een maand dus. Ça va. Gene stress.)
Een heel verhaal om nog maar eens te zeggen dat we echt wel verwend zijn, en zoveel dingen als vanzelfsprekend zien, terwijl ze dat éigenlijk niet zijn... Kijk maar eens om je heen in je eigen huis. Er is zoveel dat we continue gebruiken en verbruiken, zonder er ook maar één seconde bij stil te staan. Dingen die er 'gewoon' altijd al waren en zonder nadenken geacht worden er altijd te zijn... Het nederige wc-papier: ogenschijnlijk banaal gebruiksvoorwerp, onvoorspelbare reden tot vechtpartijen, verrassende grondstof voor haute couture, en nu ook nog eens een interessante aanzet tot bewuster leven. Wie had dat ooit gedacht, hé. ;-)
Stofzuigen. Stof afnemen. Van o.a. al die honderden prullekes en nic-nac'jes. Dweilen. Ramen lappen. Vanbinnen en vanbuiten. Deze vier uiteraard in alle kamers. De planten in elke ruimte verzorgen en water geven. De planten van het terras verzorgen en water geven. Eens stevig tussen alle potten op het terras vegen en het bijeen gewaaide puin opruimen. Nog wat meer zaadjes zaaien in volle grond. Zaadjes van meer kwetsbare plantjes proberen kweken in potjes binnenshuis. Stekjes nemen en oppotten. In 't zonneke zitten, op terras of achter het raam. Den afwas doen. Het kastje onder de pompbak eens met een sopje uitkuisen. Al het serviesgoed uit de andere kastjes halen, de kastjes poetsen en alles op een mogelijk betere manier er weer in schikken. De ijskast leegmaken en poetsen. Een inventaris maken van wat er nog te eten in huis is. Maaltijden samenstellen met die gegevens. Nieuwe recepten opzoeken en koken binnen de beperking van wat er nog in de kasten staat. Extra lang kauwen op een lekkere boterham en alle smaken herontdekken. Warm eten: van 't zelfde. De diepvriesschuiven met warm water en zeep van vuile strepen ontdoen. Heel erg lang genietend koffie drinken. Ijslollies maken van koude thee. Koekjes voor mezelf bakken. De poezen poezenkoekjes voeren. De poezen trucjes leren. De vogels in de tuin eten geven. Eindeloos vogels spotten. Het oud papier netjes bij elkaar binden. De recyclagekast herorganiseren. Het opberghok meteen ook. De kattenbakken uitwassen. De losse plinten terug vastspijkeren, of lijmen. De boodschappentassen uitmesten. De spiegels een stevig opblikbeurt geven. Al m'n schoenen poetsen en netjes zetten. Alle duizenden kralen en minstens evenveel knopen sorteren en in aangepaste doosjes opbergen. Alle tangetjes, draadjes, oogjes, haakjes en ander juweel-makend-knutsel-spul eveneens handig en bruikbaar opbergen. Juweeltjes maken. Presenteersystemen bedenken en in elkaar knutselen voor m'n juwelenwinkeltje. De twee radiators in de woonkamer schilderen. Woonkamer-rommelkastje uitmesten. Een beter plek bedenken voor schorten, tafellakens en servetten. De doos poezenspeelgoed doorsnuffelen. Met herontdekt leuks de poezen amuseren. Rinkelballetjes door de kamers keilen. Rondzwieren met hengels met pluimpjes eraan. Voetballen met Pompon. Danskes rond de tafel doen. Liedjes zingen met de poezen hun naam erin. Liedjes verzinnen, hoe zotter, hoe beter. De lusters hoog balancerend op de ladder met een vochtige doek schoonmaken. Een beetje door de verschillende televisiekanalen zappen. Een filmke op 't filmkanaal meepikken. Nog eens nadenken over het kwartiertje samen turnen op de Nederlandse zender. De nieuwe ruiten verder afwerken met silicone. De kaders van de vensters met propere witte lakverf overschilderen. De muurschildering met duinzicht in het toilet verder afwerken. Het luik naar de buizenschacht achter het toilet isoleren en de verfschade van de laatste opening herstellen. De stokoude WC pot zelf eens met aandacht voor detail schoonmaken en doen blinken als nieuw, zowel vanbinnen als vanbuiten. Online een nieuwe WC bril zoeken, vinden en bestellen. Indien gelukt: WC bril plaatsen. Heel lang badderen met veel bubbels, muziek op de achtergrond en een glas lekkers op de badrand. Tijd nemen voor een haarmasker. Tijd nemen voor een gezichtsmasker. Met veel aandacht voor detail huid en nagels verzorgen. Alle boeken uit de bibliotheek afstoffen. Genieten van herontdekt leuk leesvoer. De strips op volgnummer steken. Door de collectie partituren bladeren en ideetjes opdoen. Voor kerst bijvoorbeeld. De perstekst voor de kerstconcerten schrijven. De affiche voor de kerstconcerten photoshoppen. Alvast moppen beginnen verzamelen voor de shows. Alle gedichtenbundels doorzoeken voor mogelijke kerstshowgedichten. Telefonisch met Roger over het programma brainstormen. Telefoneren met lieve vrienden en familie. Skypen met lieve vrienden en familie. Brieven en kaartjes schrijven. Mailtjes sturen. Doos met balpennen uitzoeken en de slechte weggooien. Doos met viltstiften: idem dito. Met de goeie viltstiften een kleurprent inkleuren. Doos met potloden slijpen. Potloden gebruiken om briefpapier op te leuken. Online printerinkt zoeken en bestellen. M'n oude pianoboekjes vanonder het stof halen en mezelf de stukjes weer leren spelen. Kruiswoordraadsels oplossen. Computerspellekes spelen. Urenlang online puzzelen met heel veel stukjes en aartsmoeilijke, bijzonder gedetailleerde prenten. Zotte plaatjes en profielfoto's fabriceren in Photoshop. Een nieuwe website ontwerpen. Een internetwinkeltje beginnen met m'n boeken en juweeltjes. M'n maandelijkse budgettering nog eens op punt stellen. Oude paperassen uitzoeken en goed veel bij 't oud papier klasseren. Muziek op CD's herontdekken. Genieten van muziek op YouTube. De boekhouding van de VZW bijwerken. Al m'n schilderijen eens zachtjes opwrijven met een vochtige lap. Het losse scharnier van het bureaukastje weer vastvijzen. De goudvissen trucjes leren. Make up uitmesten. Het volledige medicijnenkastje controleren op houdbaarheidsdatum. Badkamerkastjes en schuiven leeg maken, uitwassen, rotzooi weggooien, en dan ordelijk en overzichtelijk weer vullen. Haarspeldjes per soort leggen. Douchegordijn wassen. Kleerkasten leeg maken. Kleding sorteren. Kleding op kleur keurig opgeplooid op de schabben leggen of op allemaal dezelfde kapstokken prachtig weghangen. Schuiven met sokken en ondergoed legen. Ouwe brol in de vuilbak dumpen. Overzichtelijk systeem bedenken om alles weer onberispelijk op te bergen. Schelpencollectie afstoffen. Voorzichtig! Schelpencollectie met alle kleinere items uit de grote schatkist halen en uitgebreid bewonderen. Oorbellen op kleur en lengte hangen. Juwelenschuif herinrichten. Sjaals opvouwen en per kleur opbergen. Handtassen sorteren. Matras omkeren. Kussen en dekbed extra fluffy opschudden. Ongegeneerd afschuwelijk lang uitslapen. En daarna nóg wat blijven liggen. Uitgebreid met de poezen knuffelen in bed. Liggend op m'n rug fietsen met m'n benen in de lucht. Poezenmanden in de wasmachine steken. Poezendekentjes wassen. De gewone was doen. Ondanks altijd thuis en weinig of geen redenen om me op te kleden maak ik precies nog meer kleding vuil dan anders. Verrassend veel knutselmateriaal allerlei ordenen. Zes dozen kerstversiering ernstig uitmesten. Eén doos Halloweenversiering en één doos Paasversiering: idem dito. Werkgerief herorganiseren. Moeren, bouten, vijzen, nagels en meer van dergelijk klein spul sorteren en opbergen in bakken met vakjes. De doorgezakte sofa herstellen. Fotoalbums terug in orde brengen. Olieverf uitzoeken. Nieuw schilderij beginnen. Een breiwerk opzetten. Een truitje bijvoorbeeld voor Poekie, want die heeft het altijd koud. De haaknaalden ook weer boven halen. Wol uitzoeken. Twee onafgewerkte nieuwe handtassen af maken. Nog een derde handtas fabriceren. Kleine herstellinkjes van kleding uitvoeren. Onafgewerkt naaiwerk tot een goed einde brengen. Lappen stof uitzoeken. Zelf een nieuwe jurk naaien. Lapjes overschotstof omtoveren tot ik-weet-nog-niet-wat. Overal massa's foto's van maken om te delen op Facebook. Plezante verhaaltjes neerpennen in m'n blog over al de volbrachte klusjes, over trots zijn op de prestaties, en gelukkig met de leuke nieuwe creaties; en zeker en vast over alle zotte stommiteiten of hilarische accidentjes waarmee dit alles gegarandeerd gepaard zal gaan. Aan m'n boek nummer 5 beginnen. Of in de sofa hangen en lekker -goe geweten- vol overgave niksen.
Zoveel dingen om te doen, en allemaal zonder m'n kot te verlaten! En vermoedelijk vergeet ik nog wel 't één en 't ander... Aan mij moet ge dus niet vragen of ik me al verveel, hoor. Da's hier verdorie onbetwistbaar en overduidelijk 'in de grote keus'! Die quarantaine gaat volgens mij nog veel te kort zijn om 't allemaal gedaan te krijgen... ;-)
Afgelopen zaterdag mocht ik, ondanks alle opgelegde beperkingen dus toch nog, een uitvaart opluisteren. Afgaande op het overduidelijke gemak waarmee al de te zingen hoge noten nog steeds haarjuist uit me knalden en de mij zo kenmerkende decibels de door warme zonnestralen in vuur en vlam gezette glasramen deden rinkelen als vanouds, kan je met quasi 100% zekerheid zeggen dat er met mijn longen voorlopig nog absoluut niks mis is! Vooralsnog gaat het Coronavirus dus aan mij voorbij en heeft het me nog niet met z'n dodelijk ziekmakende klauwen te pakken gekregen...
Maar de opgelegde maatregels bij de wereldwijde pandemie maakten deze afscheidsdienst bijzonder memorabel. Nu woonde ik in heel mijn lange carrière als uitvaartzangeres al wel vaker uitvaarten mee om nooit meer te vergeten, en ook deze zou op zich, zonder al het gedoe, al hoog in dat gedenkwaardig lijstje scoren; door alle extra's erom heen, extra's die er eigenlijk niks mee te maken hadden, werd het een meer dan beklijvende gebeurtenis.
De hele afgelopen week was er, met een klein hartje, telefonisch contact heen en weer geweest tussen mij en de begrafenisondernemer, om te checken wat er door de steeds striktere bepalingen van de muzikale wensen nog mogelijk bleef. En tegen alle verwachtingen in reed ik zaterdagochtend, netjes opgekleed zoals gewoonlijk, doch eveneens voorzien van mondmasker en handschoenen, dan toch met de fiets richting kerk. De stralende zon had verraderlijk warm geleken, zo vanachter het venster. Ik rilde in m'n chique lange jas en de snijdende wind deed m'n ogen tranen. En toch genoot ik. Even buiten, in de frisse lucht, even stevig doortrappen op de fiets, niets dan lege straten en rust. Geen sterveling te bespeuren en alleen geparkeerde auto's. Een soort 'autoloze zondag' dus, maar dan zonder mensen. Als ik heel breed -en een beetje getikt- heen en weer had willen zigzaggen over de vier rijstroken én de middenberm met de tramsporen, dan had ik dat eigenlijk gewoon kunnen doen... Heerlijk dus. Ik arriveerde dan ook, weliswaar een beetje bibberend en met wat uitgelopen mascara, met een bijzonder brede glimlach op m'n gezicht aan de kerk.
En toen werd het ernst. Uiteraard geen handjes schudden. De begrafenisondernemer en het personeel begroetten me met een strakke buiging, die ik dan -wat moet je al anders- maar met een gelijkaardig gebaar beantwoordde. Tussen de paar aanwezigen, op dat vroege moment een uur voor de dienst, ten allen tijde, als was het onzichtbaar afgemeten, een minimum afstand van 2 meter. Het voelde wat leeg en koud aan.
M'n organist was er al en schoot meteen overeind vanachter het orgel bij mijn binnenkomst op het hoogzaal. Niet om me te begroeten zoals gewoonlijk, maar om zich zo ver mogelijk uit m'n buurt te haasten. Hij had in afwachting van mijn komst zowel de reling van de trap, als de klinken van het deurtje en de balustrade van het hoogzaal, en tot slot de hele speeltafel van het orgel, uiteraard vooral en met extra aandacht ál de klavieren en toetsen, intensief schoongemaakt met desinfecterende vochtige doekjes. Om zeker en vast geen microben van mij op te pikken bracht hij zelf alle nodige partituren mee. Wat uitzonderlijk is, want da's iets waar ik normaal gezien steeds voor zorg. Vraag maar aan al m'n begeleiders. De hele mis lang voerden we een eigenaardig soort dansje uit: tussen ons sowieso steeds de maximum mogelijke afstand, en bewoog ik naar links, dan schoof hij aan zijn kant van de kleine ruimte mee in hetzelfde tempo naar zijn linkerkant. Converseren tijdens de plechtigheid deden we op papier: ik schreef iets neer, legde het op een stoel en verplaatste me er zo ver mogelijk vandaan. Hij wachtte tot ik mezelf ruim genoeg verwijderd had, trad dan naar voor, las zonder ook maar iets aan te raken de genoteerde boodschap en beantwoordde die in gebarentaal. De hele situatie had zo in één of andere dolkomische Monty Pythonachtige film kunnen passen, maar het maakte me ook nogal triest. Samen heel alleen. Of zo iets.
Beneden ons, in de kerk, ging het er al net zo aan toe. Men mocht het stoffelijk overschot slechts met een hoofdknik begroeten, geen kruisjes met het wijwaterkwastje dus. De sympathieke, warme dame, die hier vandaag definitief afscheid nam van haar geliefde echtgenoot, moest het stellen met enkele woorden van troost en bemoediging vanop een afstand, terwijl ze moederziel alleen op twee meter van de kist stond. Geen knuffels, geen zoenen, geen innige omhelzingen en andere troostende aanrakingen. Veel eenzamer kan iets er volgens mij echt niet uit zien... De ceremoniemeesters plaatsten de schaarse aanwezigen -een week geleden verwachtte de weduwe nog vele honderden mensen, doch zowat iedereen had systematisch om veiligheidsoverwegingen afgebeld- met telkens zowel een stoel als een rij tussen hen in verspreid over de ruimte. Dertig, misschien veertig personen schat ik, maar zo 'breed uitgesmeerd' leek het wel een full house. Bij de offergang hield men zich zodanig netjes aan de afstandsregeling dat ik blij was hiervoor, een beetje tegen beter weten in -maar ook hier: better safe than sorry-, tóch twee behoorlijk lange muziekstukken voorzien had. 't Was maar nét genoeg!
De beste vriend van de overledene zou in eerste instantie aan het eind van de uitvaart van bovenop het hoogzaal op z'n klaroen nog 'Ten velde' spelen, maar uiteindelijk ging ook hij liever veilig ver weg van mij en de organist, en ver weg van iedereen, helemaal vooraan achter het altaar het beste van zichzelve staan geven.
De bloemen bij dit afscheid waren ontegensprekelijk prachtig. De teksten erg mooi en prima gekozen. De persoonlijke getuigenissen warm, hartelijk, af en toe zelfs ontzettend grappig en helemaal niet oeverloos lang. En zowel de hartelijke priester als de uitvaartbegeleiders deden er werkelijk alles aan om de beperkingen door het woekerende virus enigszins aanvaardbaar te maken. Maar die extra triestesse, die als bijna tastbaar in de lucht over alles heen hing door het verplicht achterwege laten van zoveel warme gebaren, het ontbreken van elke vorm van warme genegenheid, de letterlijk afstand..., ze brak werkelijk m'n hart. Dat staat voor altijd kil en koud in m'n geheugen gegrift, vrees ik...
Gelukkig mocht de muziek nog wel! En een overdosis muziek zelfs. Al had ze er zowat elke wet in dit landje voor moeten breken, de toegewijde weduwe moest en zou massa's muziek bij het afscheid van haar beminde levenspartner. En die muziek, ze was er. Ondanks alle restricties -met wijsheid opgelegd door zij die het kunnen weten, of door onze hartstochtelijk het leven en de gezondheid minnende zelf- hebben we de kerk, meer dan ooit gepassioneerd en gedreven, gevuld met prachtige klanken. Klanken die troost brachten waar aanraking achterwege moest blijven... En dat vervult mijn zangeressenhart met mateloze vreugde en oprechte dankbaarheid. ♥️
"Zeg, Kristina, hoe zit dat met die verhaaltjes van u? In deze vreemde en beangstigende tijden hebben we meer dan ooit nood aan opbeurende dingetjes, zoals bijvoorbeeld die vertelsels van u, vol humor of kleine fijne wijsheidjes, die ons in meer normale tijden al zoveel deugd doen. En gij, gij schrijft al weken niks! Hoe zit dat, zeg, met die stilte?!"...
Ja, klopt: 't is hier stillekes geweest, ik weet het. Ook behoorlijk onder de indruk van de wereldomvattende gebeurtenissen en het bijhorende, bijna apocalyptische gevoel hing ik de laatste tijd maar een beetje leeg en plattekes rond in de kamers van m'n flat. Van 't bed naar de zetel, en na een paar rondjes computer-scrollen terug van de zetel naar 't bed. Veel meer actie was blijkbaar aan mij niet besteed...
Misschien door die aansporing van m'n lieve lezers, misschien door 't zonneke en door de lente, die zich ondanks alles nu niet meer te negeren duidelijk aankondigt, ontwaak ik langzaamaan precies toch weer een beetje. Eigenlijk zelfs tot m'n eigen grote vreugde. Alsof er iets in mij zich plots herinnerde aan mijn eigen credo: 'Geluk en rijkdom zit in kleine dingen'! De vreugde van het leven, ja zelfs de waarde ervan, zit in die zovele details die we meestal over het oog zien. Hoog tijd dus dat ik hierover, in eerste plaats voor mezelf maar daardoor meteen ook voor jullie, weer heerlijk en vol overgave schrijf!
Nu de hele wereld gedwongen stilvalt en de dagdagelijkse 'hustle and bustle' moet loslaten, vallen we terug op de 'basis'. Daardoor krijgen we, of we dat nu willen of niet, tijd. Tijd om anders te gebruiken. Om opnieuw ten volle te genieten van het gewone en kleine, bijvoorbeeld. Om ons te herinneren dankbaar te zijn voor al die ontelbaar vele dingen, die we normaal gezien heel vanzelfsprekend, zelfs faliekant banaal vinden. Ja, denk daarbij inderdaad maar eens aan toiletpapier... Maar net zo goed ook aan boodschappen doen bijvoorbeeld, vrienden ontmoeten of een terrasje meepikken. En wat dan te zeggen over de infrastructuur en de sociale vangnetten. Hoe zeer we er soms ook op sakkeren of hoe gebrekkig ze soms blijken, het ís er toch allemaal wel, hé. En dan al die vele vormen van medische zorg waarover we hier kunnen beschikken!...
Het is hard, ik weet het, maar zeker en vast ook niet slecht om eens gedwongen stil te staan en met open ogen om je heen te kijken. Zelfs in een opgelegde quarantaine leven we nog steeds in een ongelofelijke weelde, en daar mogen we best een beetje dankbaarder voor zijn. 'Back to basics', terug naar de basis en opnieuw ten volle voelen dat je leeft. Blij zijn met elke minuut, elk uur, elke dag die je gegund wordt. Beseffen dat je niet onfeilbaar bent, en kwetsbaar, en sterfelijk... 't Is jammer dat we als mensheid -en dan vooral dat deel in het 'welgestelde' Westen...- een wereldwijde epidemie nodig hebben om ons daar nog eens ten volle bewust van te zijn. Maar als er daardoor eindelijk eens een deel van al die scheef zittende situaties en wantoestanden aangepakt worden en dingen ten goede veranderen, als er daardoor respect komt voor al zij die het écht verdienen, dan zou je heel deze verschrikkelijke kwestie -met een beetje goede wil- zelfs als een cadeau kunnen zien...
Nu de grootsheid en de mogelijkheden van de wijde wereld ons voor een tijdje ontzegd worden, kunnen we onze blik voor een keer onverstoord richten naar de grootsheid en de mogelijkheden van die paar vierkante meter wereld rondom ons, én meteen ook de grootsheid en mogelijkheden in onszelf (opnieuw) ontdekken.
En elk mooi moment is niet minder dan een fantastisch cadeau. Dus, geniet! Geniet van al die extra tijd samen met je gezin (als je dat hebt tenminste). Koester de lieve vrienden aan de andere kant van de telefoonlijn. Wentel je gelukzalig in de luxe van je huis, de door jouw daarin verzamelde spullen die er een thuis van maken en besef hoe onmetelijk rijk je eigenlijk wel bent. Open je ogen opnieuw voor de vogels aan de andere kant van het venster en de ontluikende natuur in de tuin. Vul elke vezel in je lijf met de prille lentezonnestralen. Herontdek de ontelbare kleine dingen die elke dag meer dan de moeite waard maken. Kortom: lééf weer ten volle!
't Was lang geleden dat ik het nog gezongen had, maar vanmiddag zat één van m'n meest favoriete kleine liedjes weer in m'n hoofd -eigenlijk zou je het gerust een lijfliedje van me kunnen noemen- en dat bracht me weer helemaal terug bij m'n ware zelf en in het geluk van elke dag. En daarover móest ik natuurlijk schrijven, dat kon niet anders!
Met een hartelijke wens dat jij, en al wie je lief is, veilig en gezond mag zijn, en omringd met liefde en warmte, -en misschien ook met een voldoende voorraad voedsel en vooral wc-papier... *gniffel gniffel*- geef ik jullie graag het refreintje mee. Om vanaf nu luidkeels (mee) te zingen! ;-)
♪♫♪
De doodgewoonste dingen, die brengen mij tot zingen,
Ik zing van al het mooie dat ik zie.
Mijn dagelijkse leven is mijn allermooist gegeven,
In harmonie, op melodie.
Soms zie ik het vervagen, dat zijn mijn trieste dagen,
Die brengen mij dan even van mijn stuk.
Maar meestal zijn de dingen, als de vogels die mooi zingen,
Van eindeloos geluk.
