We kuisten ruiten, fietsen, de auto... of schuurden de garage. Met warm weer super leuk met heel veel gespletter en gesplash. We rommelden de kelder op of uit. Een vaak stoffige bedoening die meestal lumineuze spel- of knutselideetjes voor 's namiddags met zich mee bracht. We reden het gras af. Het hele, enorm gazon, met slechts één 'duwerke'. Da's niet veel meer dan twee wielen met daartussen een stel roterende messen aan een steel met twee handvaten, en dat werkte prima, maar je duwde jezelf zo ongeveer een ongeluk, ge moogt er zeker van zijn. We wiedden het onkruid. In die reuzegrote tuin een nooit eindigend, niet echt geliefd jobke. De haag knippen -jawel, met de haagschaar, niet elektrisch maar puur 'handwerk'- was eerst weggelegd voor mij, als oudste. Later kwamen we allemaal wel eens aan de beurt voor dit 'gespierde' karwei. Meer dan 100 meter haag, da's geen klein werkske, hé. En al heel jong hielpen we reeds mee aan het verwerken van vele kilo's groenten, vaak geweldig overdadige overschotten van de meer dan ijverige tuinders in de buurt, voor in de diepvriezer. Altijd super leuk als je het molentje voor de snijbonen mocht 'bedienen', of het in onze ogen 'magische' apparaatje dat de plastieken zakjes luchtvrij dicht smolt en vervolgens netjes af sneed.
Toen we wat ouder werden kwamen bij de klusjes ook schilderwerken allerhande. De touter werd elke jaar door minstens één van ons van een nieuwe laklaag voorzien, zodat hij niet begon te roesten. Ook het 'terras' van ons grote speelhuis kreeg een propere witte verflaag. Al de houten koterijen in de tuin en het tuinpoortje mochten we telkens weer met een stevige kwast in de carbolineum stoppen. Wat een stinkend plakkerig goedje was dat, zeg, en de vlekken op je vel waren amper weg te schrobben. Maar het smeerde geweldig en super gemakkelijk, en 't stak niet zo nauw hoe je er mee verfde, als het hout er maar goed mee bedekt werd. Dus: we vonden het absoluut leuk om te doen!
Ik herinner me dat onze schilderskwaliteiten op zeker moment goed genoeg waren om ook het houtwerk van de garagepoorten en de vele raamkozijnen van het huis zelf op te schuren en van nieuwe vernis te voorzien, en de bakstenen gevels een laag vochtwerende coating.
O ja, we zullen er zeker en vast alle vijf wel eens ernstig over geklaagd en gezaagd hebben, dat weet ik wel zeker. Maar als ik er nu op terugkijk, moet ik eerlijk bekennen dat ik er ook wel van genoot. Meer nog: ik was stiekem reuze trots op wat ik allemaal kon! Het voelde eigenlijk allemaal best wel stoer aan.
Misschien omdat de mannen in mijn verdere leven allemaal -netjes gezegd- minstens twee linkerhanden hadden, en dus nog niet eens een nieuw peerke in een lamp konden -of wilden?...- draaien; misschien gewoon omdat ik het altijd super plezant vond; wie zal het zeggen; ik ben het blijven doen, al dat klussen. 'k Heb bomen gesnoeid, hagen geschoren, hout gehakt, muurkes gemetseld, vloerkes gelegd, beton gegoten en onvoorstelbaar veel kamers geschilderd. Ik haalde kasten uit elkaar en zette ze weer ineen alsof het maar niks was. Absoluut geen énkel (Ikea)bouwpakket is me een te grote uitdaging. Koud kunstje. Laat maar komen, met plezier zelfs. Probleemkes met 't sanitair of de elektriciteit? Nieuw kraantje steken? Andere stekker aan een lamp? Geen zorgen, ik loste het allemaal zonder al te veel gedoe perfect op. Toen ik als hotelreceptioniste werkte, mocht je steevast mij met m'n werkbak aan je kamerdeur verwachten als er weer eens een venster uit z'n kader gevallen was of het toilet bleef doorlopen. En wat genoot ik steeds weer van die verbaasde blikken... hihihi
Heerlijk vind ik het om dingen te maken, te herstellen en te verfraaien. Werken met m'n handen en m'n gereedschap, daar kan ik echt ontzettend van genieten.
M'n broers waren, bij het leegmaken van mijn vaders werkbank, zeer geïnteresseerd in al het elektrisch gereedschap. Ik ging dolgelukkig naar huis met twee extra koffers voor handwerktuigen. Zalig, zo'n extra set schroevendraaiers en tangen. Super om te gebruiken, die handboorkes van m'n grootvader. Fantastisch om te hebben -en te 'bezigen' natuurlijk-, al die verschillende soorten en maten zagen. En al die 'supplementaire' verfborstels, kwasten, rollen en roerstokjes... haaa, wat een rijkdom. O ja, je kan gerust zeggen dat ik van mijn gereedschap hou.
'k Weet het, zenne, helemaal 'normaal' kunt ge mij als vrouw misschien niet noemen... Beste vriend Roger grapt maar al te graag dat er vermoedelijk toch wel een heel stuk 'vent' in mij zit... En dat stuk zie je vooral aan de oppervlakte komen op een rommelmarkt, waar ik zonder pardon steeds opnieuw blijf plakken bij de kramen met gereedschap -liefst uit de categorieën 'oud spul', 'ongekend gebruik' of 'niet meer gangbaar' wegens vervangen door één of andere elektrische werktuig-, speurend naar handtools 'die ik nog niet heb'... Altijd een gniffelmoment, als we zo met z'n tweeën op stap zijn. Meestal sleurt Roger mij dan gedecideerd verder mee, en zegt, exact zoals een man tegen een 'gewone' vrouw zou zeggen als ze weer eens veel te lang blijft plakken bij de etalage van de zoveelste schoenwinkel: "Ge hebt hier al genoeg van voor de rest van uw leven!"
Kijken naar gereedschap op rommelmarkten doe ik nog steeds. Het gebruiken van al m'n werktuigen, dat zat er de laatste zoveel jaren niet meer in. Natuurlijk heb ik nog wel eens één of ander nageltje ergens in gehamerd, links of rechts wat vijzen los of vast geschroefd, en meer van dat soort minuscuul, te verwaarlozen gereedschapsgebruik, maar de problemen van m'n rug en vooral in m'n nek maakten het me onmogelijk nog écht te klussen. De allerlaatste grote werkzaamheden die ik nog aanpakte, hadden met de renovatie van m'n appartement, nu meer dan zes jaar geleden, te maken. Toen heb ik nog uitgebreid alle kamers geschilderd. Ik hielp met het leggen van de laminaatvloer en zette nieuwe klinken op alle deuren. De volledige keuken, de badkamermeubelen en de paar nieuwe kasten zette ik allemaal met m'n (hand)schroevendraaiersetje, m'n rubberen hamer en het bijgeleverde inbussleuteltje in elkaar. En sindsdien is het stil geweest.
Ja, inderdaad, 'k heb ondertussen al wel, plat op m'n gat op de grond gezeten, wreed op 't gemak (letterlijk en figuurlijk dus! hahaha) en met vooral heel veel pauze tussenin, stuk voor stuk al die kleine keitjes en schelpjes op m'n toiletvloer geplakt, da's waar. En ook, zo goed en kwaad m'n armen het me toestonden, al een begin gemaakt aan de muurschildering, dat klopt... Maar na al die tijd is die kleine ruimte nog steeds niet volledig af geraakt, vrees ik. Edoch, er is hoop. Goede hoop zelfs!
Sinds ik de dry needling behandeling krijg, ben ik gelijk een nieuwe mens! Oké, 'k moet nog steeds niet 't zotteke uithangen. Er blijven uiteraard serieuze beperkingen aan wat ik kan doen en vooral aan hoe ik iets mag aanpakken. Maar, netjes rekening houdend met mijn fysieke mankementen en keurig de grenzen van het 'verstandige' bewakend, klus ik tegenwoordig eindelijk weer!
Het lijstje met openstaande karweitjes werd van z'n dikke laag stof ontdaan, en de eerste klusjes zijn reeds doorgestreept. In de badkamer kregen niet alleen de nieuwe af- en aanvoerpijpen van de wasmachine een mooie lik verf om iets minder qua lelijkheid op te vallen en ietwat in den decor te verdwijnen, ook de achterliggende muur onderging een schoonheidsbehandeling met de verwijdering van gaten en beschadigingen. Goed dat ik zes jaar geleden kwaliteitsverf kocht en... met dit soort klusjes in gedachten, ook nog eens de restjes bijhield! Bij het verwijderen van de kapotte radiator in de keuken werd niet alleen het bezetsel van de muur beschadigd, er bleek ook nog een stuk van de oude tegelmuur achter te zitten. Heel rustig en met absoluut respect voor m'n nek en armen ben ik aan de slag gegaan. En ik voelde het achteraf toch ook wel een beetje, dat geef ik eerlijk toe. Maar... het was ronduit zalig om zo nog eens met hamer en beitel los te mogen gaan! Een stuk muur netjes bezetten, zeker als het nieuwe bezetsel naadloos moet aansluiten bij het reeds bestaande stuk, da's echt wel een vak apart, geloof me. Helemaal perfect is het me dus jammer genoeg niet gelukt. En dan dat schuurwerk, man man man, ellende, pure ellende: pijn en stof! Werkelijk overal! Maar nu, met twee lagen verf -ja, ook van deze kleur had ik nog wat overschot- zie je echt niet meer dat er ooit een vreemd gat achter de vuilbak onder het handdoekrek in de muur van de keuken zat! Ik ben er meer dan tevreden mee. *blink blink*
En dit is nog maar een begin, hoor! Er staan nog zoveel karweitjes groot en klein op dat lijstje... Nog zoveel om met goesting naar uit te kijken, vol goeie moed aan te beginnen, trots op te zijn na afloop, en vooral: van te genieten én over te vertellen dus, nu ik, hoera, weer klus! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten