Na m'n ronduit absurde visite bij de chirurg (zie ook het blogje 'Pijnbestrijding.') richtte ik me, een beetje twijfelend nog, dan toch maar tot de mij reeds gekende kinesistenpraktijk en werd naar kinesist Ronny verwezen. Redelijk tegen m'n zin, en uiteraard nog steeds met serieus wat pijn, verscheen ik bij hem op de afspraak. Ronny kende mijn chirurg en noemde hem een 'slager', een keiharde man zonder enig mededogen noch inlevingsvermogen... In het voor mij onleesbare voorschrift voor 'kiné', dat ik bij die -bij deze absolúút allerlaatste- doktersafspraak mee kreeg, bleek tot mijn persoonlijke afgrijzen een verzoek te staan mij te 'kraken'. Gelukkig -ik kan niet beschrijven hoe opgelucht ik daarvan was- wist ook Ronny zeer goed dat dat zo ongeveer het slechtste plan ooit voor een nek als de mijne was. Zeker in onervaren kinesistenhanden zou de kans tot verlamming gewoonweg reëel geweest zijn... Man, man, man, ik moet er niet aan denken!... Er zijn, als ge 't mij vraagt, sympathiekere manieren om van een patiënt af te geraken, maar effectief is het zeker en vast wel: gekraakt of niet, mij ziet deze chirurg niet meer! En met die bijzonder onbeduidende en zeer vrijblijvende ook voorgeschreven 'relaxatie oefeningen' kwamen we ook geen meter verder in het oplossen van mijn pijnprobleem...
Maar, hoera, kinesist Ronny wist iets beters! Hij wilde graag proberen mij enige verlichting te bezorgen met 'dry needling' (ongeveer letterlijk vertaald: droog naalden). Die verschuivende wervels en de knel zittende zenuwen in m'n nek, daar kon hij uiteraard niets aan verhelpen, maar die naalden zouden wel een prima effect kunnen hebben op al de spieren daarom heen, dus zowel in m'n nek als m'n schouders, bovenrug, en eventueel ook verder. Spieren, die door de jarenlange pijn en verkramping, zowat allemaal steenhard werden en daardoor op hun beurt mede verantwoordelijk voor een groot deel van mijn leed. Rony's uitleg klonk zeer logisch, dus ik vond het goed. Tja, 'k ben ondertussen al tot veel bereid om enige soelaas te vinden, hé, ge moogt gerust zijn...
Er wordt wel eens gedacht -en gezegd- dat dry needling iets is als acupunctuur. Men gebruikt dezelfde naalden, jawel, maar da's dan meteen ook de enige overeenkomst tussen deze twee behandelingswijzen. Bij acupunctuur, een Oosterse geneeswijze, worden oppervlakkig meerdere naalden op verschillende plaatsen van het lichaam gezet, die daar dan enige tijd blijven zitten en zo uw 'energiebanen' beïnvloeden. Er zijn steeds meerdere sessies nodig om resultaat te voelen. Bij dry needling, ook 'intramuscular stimulation' of kort 'IMS' genoemd, werkt men meestal met één naald, om kortstondig de 'triggerpoints' -kleine verkrampingen dus- in de te behandelen spieren aan te prikken. En zelfs na één behandeling met deze Westerse behandelingsmethode voelt men vaak al verlichting. Voilà, tot zover dus de 'theorie' en den uitleg.
'k Mocht al meteen 't één en 't ander uit spelen en plat op m'n buik op de tafel gaan liggen. Da's allemaal al niet zo gemakkelijk voor mij... maar vooruit, "concentratie en wilskracht, Kristina, verstand op nul en gáán", en oké, het lukte. En terwijl hij mij aan de praat hield -ter afleiding, dat snapte ik diréct- ging Ronny onvervaard en boud aan de slag... Je moet potverdorie over een echt wel enórme dosis zelfzekerheid beschikken, volgens mij, om je patiënt, goed geweten, zo doelgericht te martelen! Ja, sorry, hoor, een milder woord heb ik er niet voor... Nondepitjes! Ik plakte zowat tegen het plafond! Wa was dá!!! Goed da'k ondertussen al wel wat gewend ben, plus over een ferme hoeveelheid zelfbeheersing beschik, anders was ik al lang van die tafel gewipt en had de kinesist een fikse draai rond z'n oren gehad, of zo iets... hihihi Ja wadde! Auw auw auw!!!
Bon, die eerste 'prikjes' waren 'om efkes te proberen', kijken of ik het kon verdragen... Hum. Tja. Hihi. Maar, het kon. Mits... begeleid van een bijzonder stevige lading krachttermen en verwensingen. En daar bovenop een hele boel gegiechel en gegrap, want die dingen gaan gewoonlijk hand in hand bij mij. Een klein half uurtje werd er aldus in me gestoken, en élke prik voelde als dat éne, afgrijselijk vervelende, piepkleine scherpe verdovingsnaaldje vooraf bij de ondertussen gekende infiltratie... Mocht er nu nog iemand zijn die aan mijn hoge pijngrens twijfelt, die trakteer ik persoonlijk, én met veel plezier, op ook zo'n sessie! hahaha
Alle gekheid op een stokje, naast het steekwerk werd ik nog iets heel anders, iets speciaals gewaar. Iedereen heeft wel eens de bobbeltjes van een plastieken bubbelverpakking plat geknepen, denk ik. Heel bevredigend, ontspannend zelfs, dat 'knets, knets, knets'. Exact dát voelde ik dus gebeuren in mijn spieren! Alsof de kinesist, ongelofelijk geduldig, en wie weet ook met veel voldoening en vermaak, honderden bubbeltjes in mij lek zat te prikken. :-)
Meteen na de behandeling leek het of m'n hele lijf in straf stijfsel -'grootmoedersstijl'- onder gedompeld was. 'k Kon niet eens m'n fiets meer op om terug huiswaarts rijden. Echt. Na iets wat op een eindeloos traag en lang schuifelwandelingetje van een slome slak leek, nestelde ik me, goed warm ingeduffeld en met een heet kersenpittenkussentje in m'n nek -zoals Ronny me opgedragen had- knus en doodop in de sofa, en viel er zowat terstond in slaap. En geloof het of niet -voor mij was 't alleszins op 't miraculeuze af-: vanaf de volgende ochtend al bewoog ik een pak soepeler dan de laatste maanden! Ja, ik had nog pijn, uiteraard, maar het 'scherpe' was getemperd. Voor het eerst in hele lange tijd was ik bevrijd van dat eeuwig stijve-nek-gevoel. En ja, er liepen ook nog steeds 'hete mieren' heen en weer in m'n handen, en m'n armen zijn nog steeds niet bevrijd uit dat knellende bankvijsgevoel, maar ik kon ze allemaal wel weer 'normaal' gebruiken!
Ondertussen onderging ik reeds twee zulke behandelingen en, al ben ik zeker niet pijnvrij, de spieren in m'n schouders en bovenrug worden langzaam maar zeker weer ontspannen en soepel. En daardoor gaat het dagelijkse leven hier echt weer opvallend makkelijker. Van de gangbare huishoudelijke taken kunnen er gerust al eens meer dan één of twee op een dag bijvoorbeeld. Dat lijkt misschien niet zo bijzonder, maar voor mij is het niet meer of minder dan een wonder!
Vermoedelijk zal ik in de toekomst nog wel eens zo een infiltratie nodig hebben, om die geknelde zenuwen wat te sussen, hé, maar hoe minder chemische rommel in mijn lijf, hoe liever natuurlijk. Voorlopig mag Ronny mij dus nog gerust een tijdje als reuzegroot speldenkussen gebruiken. Lang leve 'dry needling'! (Nu nog wel telkens die 30 euro per sessie bij elkaar gescharreld krijgen... Zucht. Ja, 't is ook altijd wat, hé. hahaha)
Eigenlijk is heel deze chirurgen-en-kinesisten-story een prachtig stijlvoorbeeld van 'een geluk bij een ongeluk!'... Hoe gezegend kan je zijn, hé. En zo zie je ook maar weer dat echt álles wat je nodig hebt, -al ben je totaal niet bij machte je er ook maar iets bij voor te stellen en zie je het eigenlijk allemaal niet meer zitten- zich 'heel gewoon' achter de volgende bocht van je levenspad kan bevinden. Je moet alleen maar blijven verder gaan, hé... Zalig, toch?! ;-)
Met dank aan het Kinecenter in Deurne!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten