De organisatie van de concerten neemt altijd een paar maanden in beslag, en het definitief klaar zetten van alle nodige spullen toch zeker een week. Alle mogelijke (en onmogelijke) benodigdheden verzamelen zich langzaam maar zeker in m'n woonkamer, tot op het punt dat die eigenlijk niet meer leefbaar is. En dan ga ik intensief aan de slag om alles zeer geordend en buitengewoon netjes in te pakken in m'n twee, ondertussen zeer beroemde, rood-zwarte koffertjes, een enorme stapel super praktische plastieken opbergbakken met deksel, en tot slot, mocht dit alles nog niet volstaan, speciaal daarvoor verzamelde en bijgehouden stevige kartonnen dozen en reuzegrote handige winkeltassen. Het publiek staat daar zelden bij stil, denk ik, dat 99% van álles wat zo vanzelfsprekend aanwezig is bij zulke concerten, door mij persoonlijk bij elkaar gezocht werd, of gemaakt, en ingepakt en verplaatst.
Om u er maar even een voorbeeld van te geven: als er op de scène een prachtige witte boom staat met twinkellichtjes erin, dan is dat omdat ik al zijn keurig apart verpakte onderdelen uit hun vaste plek in de rommelkamer gesleurd heb; die onhandige en vormeloze bundels een week dik in de weg naast m'n eetkamertafel gelegen hebben; ze daarna op de dag van het eerst concert 's morgens door mezelf of degene die mij er eventueel bij helpt in een auto gesleept worden, om vervolgens uit die auto de concertzaal te worden binnengedragen, uitgepakt en tak voor tak secuur en met aandacht voor detail in elkaar gezet, waarna er met behulp van de grote ladders van de lichttechnicus twee snoeren kerstlichtjes netjes in die takken te verdelen, stekkers en verlengdraden te zoeken, alles aan te sluiten en op de grond vast te tapen. En tsazaam: 'als bij toverslag' een fraai winters decorstuk!...
Zo gaat dat dus met absoluut alles. Van duidelijke dingen, zoals kostuums, affiches en programmaboekjes, tot de minder opvallende zaken, zoals veiligheidsspelden, plakband en deodorant. Wekenlang vergiet ik elk jaar weer bloed (een druppel of twee, bij het in m'n vingers prikken of zo), zweet (emmers vol, met al dat gesleur) en tranen (hele oceanen, van puur moeheid en af en toe van frustratie) om die drie voorstellingen (waarvan er dan dit jaar nog één gecanceld moest worden) op touw te zetten. Ik vecht met de financiën, met sponsors, met de affiches, met de partituren, met het programmaboekje, met de props, met de kostuums, en met honderdduizenden andere, schijnbaar onbelangrijke details. En jammer genoeg is het zo goed als onmogelijk hiervan zaken uit te besteden. Niet dat ik dat niet geprobeerd heb, hoor, maar al die dingetjes, die ik al zoveel jaar zowat op automatische piloot uitvoer, zijn zelfs elk apart en voor mensen die van uitzonderlijke goede wil zijn, maar niet vertrouwd met wat er bij het organiseren van een concert allemaal komt kijken, duidelijk een onmogelijke opdracht.
Totaal zonder hulp zit ik dan ook weer niet, hoor. Er zijn altijd goede vrienden met auto's die me helpen met het vervoer heen en weer. Jef, die met liefde de ticketverkoop doet, en Lena, die met zwier en toewijding m'n speciale 'concert pop up winkeltje' met m'n boeken en massa's kerstspulletjes uitbaat. Er zijn de GC-vrijwilligers die achter de bar staan, en de werkelijk fantastische geluids- en lichttechnicus Jos, die ons nu al een paar jaar vergezeld. En al zal Roger jullie met veel plezier vertellen dat het meeste werk en al de vernieuwende ideeën hoofdzakelijk van mij komen, hij zorgt sowieso steeds getrouw voor ál de teksten. Hij alleen speurt het hele jaar door naar bruikbare nieuwigheden. Bovendien waakt hij een beetje over mijn 'geestelijke welstand', want het kan me nog wel eens teveel worden, ge moogt gerust zijn... En gelukkig brengen de muzikanten ook nog steeds zelf hun instrumenten, partituren en 't grootste deel van hun kledij mee. 't Zou anders nog zoveel ingewikkelder worden, vrees ik... hihihi
En zo is ook afgelopen december weer alles op tijd in orde geraakt. En de concerten zijn bijzonder goed geweest. Uitzonderlijk goed zelfs. We werden zo ongeveer bedólven onder de lovende woorden! Er zit duidelijk een stijgende lijn in. Roger en ik bevinden ons onbetwistbaar op 't juiste spoor met onze programmatie, want de laatste jaren horen we steeds opnieuw: "'t Was nóg beter dan vorig jaar!" En, heel eerlijk, zo voelt het voor ons ook aan. We hebben er duidelijk 'de pak van weg', zoals ze dat zeggen. Na zeventien jaar mag dat ook wel, natuurlijk.
Ja, nu ik er (eindelijk) over schrijf en me de voorstellingen weer voor de geest haal, voel ik ook weer hoe fantastisch het was. De muzikanten, absoluut top. Mon en Marleen, die al vele jaren meedraaien, speelden samen met nieuwkomers Ilka en Paul alsof ze elkaar al járenlang kenden. Special guest Maarten met z'n gitaar, een fenomenale muzikant en een ongelofelijke warme mens, vriend voor het leven. En m'n nichtje Ilke, 't zot model, aan mij gewaagd, die met verve voor de komische noot zorgde. Heerlijk, echt. Om duimen en vingers bij af te likken, zo zalig. En dan dat mega enthousiaste publiek, al die blije en gelukkig mensen, die aan het einde oprecht dankbaar en in volledige kerstsfeer warm huiswaarts keerden. Dáár doe je het steeds weer voor. Voor dat ene weekend vol vreugde, vriendschap en geestdrift knoeft je, soms de wanhoop nabij, weken-, maandenlang... Maar, het is het dus écht wel waard.
En dan, als in slechts één korte bliksemflits, is weer allemaal alweer voorbij... Daar sta je terug in je woonkamer, te midden van een onoverzichtelijke en rommelige hoeveelheid dozen, bakken, zakken, koffers en nog wat andere ondefinieerbare pakken. Het kerstconcertweekend is voorbij, en ik mag aan de opruim beginnen... Om alles klaar te zetten, neem ik zoveel tijd als ik nodig heb. Omdat dat kan. Om weer in te pakken... da's een totaal ander verhaal! Op ongeveer een uur tijd moet alles, maar dan ook echt álles, van in de concertzaal, de coulissen en de inkom terug ingepakt én in de auto's geraken. Niet moeilijk dus dat 't meeste daarom maar een beetje lukraak in gelijk welke doos of zak gemikt wordt, absoluut alles door elkaar! In de chaos verdwijnen belangrijke verpakkingen, sneuvelt er altijd wel iets en raakt er, zeker weten, 't één of 't ander hopeloos in de knoop... Het doet er niet toe, het maakt niet uit, als alles maar weer op de één of andere manier diezelfde avond nog terug bij mij in huis staat...
't Is al dik februari, en ja, alles is al wel in de rommelkamer geraakt, en zelfs al een heel klein beetje uitgesorteerd, maar helemaal op orde, nee, zover zijn we nog bijlange niet. 't Is dus goed mogelijk dat ik begin december, als ik alles weer naar de woonkamer begin te zeulen en het huis nog maar eens in een puinhoop veranderd, 't gevoel zal hebben dat alles nog maar juistekes op z'n plaats was, en ik het dus eigenlijk net zo goed had kunnen laten staan waar het in februari nog stond... hihihi ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten