Een kotselijk verhaaltje.

Nee, er staat geen schrijffout in de titel van dit verhaal. Ik heb de letters van het tweede woord niet per ongeluk door elkaar gehaald. En wie weet ben jij misschien wel één van die mensen die dit een koSTelijk verhaal zouden vinden, maar als je ook maar enigszins de neiging naar een zwakke maag hebt, dan raad ik je ten stelligste aan vanaf hier niet meer verder te lezen!...
U bent er nog? U leest toch nog verder? Oké dan. Je kan niet zeggen dat ik je niet verwittigd heb, hé, dus straks niet komen klagen, hoor!...
Zoals ik al wel eens eerder vertelde, ligt de oorsprong van mijn blogjes bij de miniverhaaltjes met belevenissen uit mijn alledaagse leven, die ik zo kort en bondig als mogelijk neerpende en deelde op Facebook. En in het zowat dagelijks weergeven van 'herinneringen van X aantal jaar geleden' verrast FB mij nog regelmatig met m'n eigen vergeten pareltjes. 
Zo ook gisteren. Dit waargebeurde -dat zweer ik op mijn communiezieltje- en zonder enige vorm van overdrijven neergeschreven verhaaltje van exact 5 jaar geleden; een 'belevenis' op bus 32, onderweg naar mijn toenmalig receptiewerk in Edegem; kwakte zichzelf vlak na m'n middageten genadeloos hard in m'n maag... En een schoon blinkend 'pareltje' kan je dit écht niet noemen, vrees ik.

"Kotst u, net als ik, ook gezellig mee als u iemand anders dat hoort of ziet doen? Hou de emmer dan al maar klaar voor mijn volgende verhaal!... Toen ik vanmiddag op de bus wou stappen draaide de man voor mij zich plots om en kotste vlak langst me heen in alle hevigheid z’n ziel en zaligheid uit. Geen ‘sorry’ of niks. Lichtjes in shock en al een klein beetje misselijk nam ik achter in de bus plaats. De man in kwestie, vergezeld van z’n vrouw, kwam achter me zitten. En we waren nog niet goed vertrokken of, jawel hoor, daar spletterde de gal al door het gangpad. Zonder verpinken stonden ze op en gingen een beetje verder zitten. Tussen de Rooseveltplaats en Berchem-statie heeft dit scenario zich 3 keer herhaald. Het kostte me écht àl m’n zelfbeheersing om niet zelf over m’n nek te gaan! Aan de statie ben ik afgestapt en heb de volgende bus verder naar ‘t werk genomen, voor de rest van de middag zo mottig als ‘k weet ni hoe wa..."
Mijn lichaam reageerde hevig. En onmiddellijk. Alsof het allemaal opnieuw vlak voor me gebeurde. Wat moet dat toen een ongelofelijke en onuitwisbare indruk op me gemaakt hebben, want meteen zat die walgelijke stank weer diep in m'n neus en draaide mijn maag toerkes als een dolle paardenmolen op de kermis. Misselijk hing ik voor de rest van de namiddag een beetje zombieachtig in het huis rond.

De avond viel, m'n maag kwam eindelijk tot rust, en het avondeten smaakte zelfs.
Zittend achter m'n computer, een poging doende om nog wat van die blogjesachterstand en dat inhaalmanoeuvre verder te werken, hoor ik op een 'gewoon' moment achter me, vanuit de wc en/of de badkamer meestal vaag wat geluiden uit andere appartementen. Achter een stevig vastgeschroefd houten luik in m'n kleinste kamerke loopt namelijk een enorme schacht tot helemaal boven in het gebouw, en in die schacht zitten o.a. grote afvoerbuizen. Een bad dat leegloopt, een toilet dat doorgetrokken wordt of een swingend wringende wasmachine, het weerklinkt in meerdere of mindere mate allemaal in mijn persoonlijke wc ruimte. Da's normaal, ik hoor het nog amper. Deel uitmakend van de achtergrondgeluiden en het zachte geroezemoes van het gebouw geeft het me meestal een fijn 'thuis'-gevoel.
Maar dit, dit was duidelijk geen 'gewoon' moment... Verre van! Amai amai!
Ergens in een toilet heel erg vlakbij -tegenover, vlak boven of schuin boven het mijne- stond er iemand mi-nu-ten-lang ver-schrik-ke-lijk over te geven. Echt, het bleef maar duren. Alsof er nooit een eind aan zou komen. Die kotste letterlijk de ziel uit z'n lijf! En, volgens de weerzinwekkende geluiden die ik zelfs met de deur van mijn toilet volledig dicht tot bij m'n bureautje hoorde galmen, ook z'n hart, z'n nieren en z'n zaligheid erbij! Mijn god, wat een ellende! 'k Had oprecht ontzettend met die mens te doen, zo ziek als hij was, amai!...
En lag het nu aan het toeval, da'k nog maar net bekomen was van m'n eigen story van 5 jaar geleden, of kwam het door puur 'sympathiek' gezellig mee te willen braken -een neiging waaronder ik, zoals vele mensen, al heel m'n leven gebukt ga-, op slag was ook ik weer kotsmisselijk, man man man, echt zo afgrijselijk mottig dat woorden tekort schieten om het te beschrijven. Er zat niet veel anders op dan maar weer wreed onpasselijk en met dat ziekelijk wee gevoel in m'n maag in de zetel te gaan liggen bekomen, om, al snel daarna, en nog steeds behoorlijk slappekes, van puur arremoei maar eens extra vroeg in bed te kruipen.
Vanochtend was de misselijkheid gelukkig over. Oef. Maar nu ik, een heel klein beetje tegen beter weten in, heel dat kostelijk kotselijk verhaal hier toch neergeschreven heb, denk ik da'k maar wéér efkes ergens wat ga liggen liggen... En u misschien ook. ;-)