Rimpelingen.

Al vele jaren strekken er zich, als diepe voren van een oude ploeg in een kale akker, over mijn voorhoofd een paar stevige horizontale rimpels uit. Die vormden zich vermoedelijk door het uitermate verbaasd -vooral positief verrast, doch ook wel eens om iets negatiefs- veelvuldige, bijna systematische optrekken van mijn wenkbrauwen. Ik kan me eigenlijk niet eens meer de tijd herinneren toen die nogal uitgesproken lijnen er nog niet waren, en ze behoren wat mij betreft doodgewoon bij m'n gezicht.
Kraaienpootjes en lachplooitjes doen de laatste jaren heel voorzichtig hun intrede rond m'n ogen, maar zijn vooral zichtbaar bij vermoeidheid, of na een onrustige nacht. Net zoals een stel diepe inkepingen, eindigend in een soort uiteenspattende stervorm, horizontaal onder diezelfde ogen, waarvan ik, de ochtend na veel te weinig uurtjes onder de wol, wel eens behoorlijk kan schrikken bij m'n eerste blik in de spiegel. Maar voorlopig trekken die strepen nog netjes weg na een grote kop koffie en een koud washandje. Net zoals het totaal verfrommelde kopke, dat in de reflectie naar me terug kijk en dringend een heet stoomstrijkijzer nodig lijkt te hebben, als gevolg van een nacht overheerlijk slapen op en tussen gekreukte en verfrommelde kussens en lakens. Geef het een uurtje, al dan niet gecombineerd met een frisse douche en een beetje hydraterende dagcrème, en 't egaliseert zich als vanzelf weer in het vertrouwde, nog behoorlijk strak zittend velletje.
"Ondanks mijne leeftijd valt het nog steeds wreed goed mee, met die rimpelingen!" bedenk ik me wel eens tevreden, m'n spiegelbeeld breed in plooien toelachend. En 'k smeer voor alle zekerheid toch nog maar eens een extra laagje antirimpelbalsem of boter mezelf nog eens dik in met een veelbelovende 'herstellende' nachtcrème. "Beter voorkomen dan genezen", zegt het spreekwoord, hé. En een vrouw mag haar schoonheid toch wel een beetje onderhouden ook, vind ik.
Vanochtend, nog echt niet goed wakker -niet meer gewend aan een wekker die om 6u al begint te schreeuwen- stond ik, met bijzonder weinig enthousiasme en een beetje op de tast na het wassen van m'n slaperige snuit, m'n haar in z'n keurige knot te draaien, toen ik dwars over m'n bovenlip een piepklein zwart streepje meende te zien. "Och, een verloren haartje", flitst er lauwtjes door m'n hoofd en ik wreef het weg zonder er verder aandacht aan te besteden.
Tijdens het maquilleren gebeurt het wel eens dat één van de borsteltjes zo'n minihaartje verliest, soms er laat al eens een wimpertje los. Bij het opnieuw opmerken van dat zwarte lijntje dacht ik dus meteen daaraan, en poetste m'n hele gezicht -behalve de net zo leuk en netjes ingekleurde zones rond mijn ogen uiteraard- voor alle zekerheid even na met wat lotion op een wattenschijfje.
Doch bij het tandenpoetsen bleek er nog steeds een fijn streepje, uitdagend schuin omhoog wijzend, vlak boven m'n lip te zitten!... "Allé, verdorie, wa's da nu weer voor iets?!" ergerde ik me lichtjes en ging op zoek naar m'n leesbril voor een scherpere, en vooral meer gedetailleerde kijk op de zaak. Ja lap, daar had ge 't dus: het lijntje was een rimpeltje, een klein doch onuitwisbaar breeklijntje. "O, nee!" overdreef het stukje dramaqueen in mij met veel gevoel voor tragiek, "ziet dat daar staan, die overduidelijke eerste aanzet naar zo'n verschrompeld, liploos en wie weet ook wel tandloos oude-vrouwtjes-pruimenmondje! Aaaargh, dit is het begin van het einde!" En eigenlijk had ik er nog in totale theatrale operamodus, zo met de handrug tegen het voorhoofd en wegdraaiende ogen, als een bevallige plumpudding sierlijk bij moeten in elkaar zakken, om vervolgens bijzonder elegant half over de badrand te blijven hangen... Maar er waren geen adorerende toeschouwers in de buurt, geen vererend publiek dat met stokkende adem het smartelijke tafereel aanschouwde, dus ook geen stoere held om de flauw gevallen diva ter hulp te snellen en galant weer voorzichtig overeind te helpen, dus hebben we dat maar overgeslagen. hihihi (Ja, ge moogt er gerust in zijn: 'k moet soms zelf ook verschrikkelijk lachen met al die doldwaze komische scenario's die mijn fantasierijk brein schijnbaar moeiteloos voortbrengt, gediplomeerd zot model als ik ben...)
Tja, geen ontsnappen aan, hé, aan dat ouder worden, en 'verrimpelen'... "Wel, 't zal de laatste nog niet zijn", dacht ik er gelaten achteraan. En gelijk had ik, want ondertussen kondigt er zich, ongeacht het extra aandachtige gefrot en gesmeer, naast dat eerste minivoortje duidelijk al een tweede aan... Een wijze spreuk van op 't internet gaf me mee dat 'rimpels in je gezicht de landkaart van je leven vormen'. Als dat zo is, dan hoop ik dat ze in mijn geval vooral van het vele lachen en glimlachen komen, en van het blijvend vrolijk verwonderd naar de wereld kijken. Trouwens, ze zeggen ook dat zolang een vrouw twinkellichtjes in haar ogen heeft, geen enkele man de rimpels ernaast zal zien. Misschien geldt dat ook wel voor een vrouw met een mond, waar weliswaar wat rimpeling omheen zit, doch waaruit nog steeds bijzonder mooie muzikale klanken weerklinken, hé... ;-)