Toen hij het duidelijk geanimeerde telefoongesprek dat hij reeds op het perron voerde even onderbrak om zich respectvol, uiterst beleefd en in afgeborsteld Nederlands te verontschuldigen voor het nogal onzacht en onhandig naast me neerploffen in de tram was ik meteen al behoorlijk onder de indruk.
Mijn achting voor hem steeg nog met de minuut toen ik hem z'n conversatie verder hoorde zetten met, zo te horen, een leverancier die z'n beloftes niet naar wens na kwam, voor iets waar hij behoorlijk wat geld voor neertelde. 'k Moest steeds naar adem happen bij de bedragen die hij af en toe noemde...
En al bood de persoon aan de andere kant van de lijn duidelijk geen passende oplossing noch enige vorm van een degelijke verklaring of uitleg, de man naast mij legde, blijkbaar voor de zoveelste keer, standvastig in onberispelijk Nederlands en zonder enige stemverheffing, het probleem nog maar eens uit. Hij gebruikte daarbij, in alle kalmte en daardoor des te indrukwekkender, fraaie uitdrukkingen, zoals "extreme teleurstelling", "falende service" en "buitengewone ontgoocheling".
Uiteindelijk ging hij, zonder enige zweem van verlaging of zwakte, zelfs zonder zucht, en nog steeds op die rustige zelfverzekerde toon, akkoord om, nóg maar eens, voor de 5e keer, z'n grieven op mail te zetten en door te sturen.
Vol bewondering zat ik naast hem te glimlachen terwijl we met de overvolle tram verder reden. Zelden heb ik iemand, met zoveel charisma en innerlijke kracht, en met zulk een prachtig taalgebruik en uitspraak, z'n misnoegen weten uiten. Geduldig en beleefd, doch zonder enige vorm van toegeving of sprankje weerloosheid. Bijzonder mooi, uitzonderlijk sterk, gewoonweg geweldig.
Maar, misschien vindt u dat niets speciaals...
Waarom zou iemand hier een blogje aan willen wijden?...
Wel, geloof me, je weet dit alles absoluut naar waarde te schatten als je net als ik, in m'n functie van receptioniste, met regelmaat lastige, ontevreden, boze of zelfs woedende mensen aan de telefoon krijgt, die alle zin voor rede verloren lijken te hebben, ongeremd schelden en tomeloos brullen, terwijl ik toch niets anders dan m'n uiterste best doe om hen en het probleem te begrijpen, en hen mogelijk zelfs behulpzaam te kunnen zijn...
Zelf zal ik nooit ontploffen als er al eens iets in de soep loopt en ik daarvoor hulp nodig heb of klacht moet neerleggen. De ervaring heeft me al lang geleerd dat je met een portie geduld, begrip en aandacht, en natuurlijk een vriendelijk stemgeluid en keurig taalgebruik, zoveel sneller een voor iedereen bevredigende afloop bereikt.
Dus ik ben oprecht ontzettend dankbaar dat er ook mensen bestaan die hun bedenkingen en bezwaren op een respectvolle, betamelijke en aanvaardbare manier kunnen verwoorden. En die hooggeachte meneer naast me in de tram was daar zonder twijfel een uitermate superieur voorbeeld van.
En nu spijt het me toch een beetje dat ik, uiteraard ook in keurig Nederlands en vol eerbied en respect, mijn bewondering en waardering hiervoor niet aan hem meegedeeld heb... Tja, je kan niet àlles hebben, hé. ;-)
"Welke vervloekte idioot heeft dat aangetekend schrijven aangenomen?!" blafte de dame van de boekhouding me woedend door de telefoon toe.
"Oei", antwoordde ik rustig, "ik vrees dat ik dat geweest zal zijn... Een moment van onoplettendheid, denk ik, sorry..." waarop ze nog wat verwensingen spuiend de hoorn met een hard klap neer smeet.
Nu moet u weten, dat sinds de firma 5 jaar geleden van naam veranderde, wij aan de receptie zeer goed moeten opletten geen post meer te ontvangen met de oude naam er op, en al helemààl geen aangetekende brieven, want die zijn dus gericht aan een bedrijf dat niet meer bestaat, en dat geeft uiteraard problemen. Zelfs onze vaste postbode let er daar op, normaal gezien toch...
Maar die donderdagochtend had de slaap vermoedelijk nog enige macht over zowel mijn als haar ogen. Zij leverde die bewuste aangetekende brief met de foute firmanaam, schreef hem ook zo in en liet er mij voor tekenen, zich van geen kwaad bewust. En ik tekende voor ontvangst, schreef de brief op mijn beurt in en legde hem in het postbakje van de boekhouding, me dus ook totaal van geen kwaad bewust.
Bon, iedereen kan al eens een fout maken, ook ik, zeker als m'n kop vol snot zit, dus da's eigenlijk geen reden om je zó over op te winden. En het lost ook niks op. Dat vind ik tenminste toch...
5 minuten later stormde onze boekhoudster de trap af en met een briesend niet mis te verstaan "Los het maar zelf op!" kwakte ze de gewraakte brief voor me neer op de balie, en verliet, nét niet stampvoetend, de receptie weer.
"Oké", dacht ik kalm en niet onder de indruk, "geen probleem. Komt in orde!"
Het telefoontje met een vriendelijke meneer bij de klantendienst van Bpost maakte me meteen duidelijk dat langst die weg het probleem zich niet zou oplossen. Het zou zich zo mogelijk nog zoveel ingewikkelder maken, met dat, in dit geval toch, volgens mij volstrekt nodeloze klachten- en schadedossier...
Dan maar even een belletje doen naar de afzender, de Openbare Vlaamse Afvalstoffen Maatschappij, of beter gekend als de OVAM! Misschien kon ik samen met hen een oplossing bedenken.
De vrolijke stem van Sophie beantwoorde mijn oproep. Met een duidelijk hoorbaar binnenpretje reageerde ze op mijn foutje-met-uitbrander-verhaal "dat die mevrouw van de boekhouding zo slechtgezind was omdat ze vermoedelijk geen lief had, en dat met dit weekend..." En daarmee begon een geweldig en geanimeerd gesprek. Over allebei ook alleen zijn met Valentijn, zowel zij als ik, maar daarom niet minder gelukkig en opgewekt, en al zeker niet slechtgeluimd. En over de liefde van en voor onze knuffelbeestjes, zij 2 hondjes, ik 2 poesjes. En over 'jong klinken aan de telefoon', en er goed uitzien voor onze leeftijd, zij 40, ik 50, waarop ik grapte dat er van mij behoorlijk wat foto's te zien zijn op 't internet, dus ze kon het checken als ze wou...
En o ja, uiteraard losten we ook die hangende briefkwestie op. Simpelweg aangetekend weer terugsturen mét een vriendelijk briefje van mij erbij: uitleg over het onterecht aanvaarden van, het ongeopend terugsturen en de vraag onze gegevens misschien ook toch maar eens aan te passen in hùn notities...
De glimlach die dit gesprek op m'n gezicht kleefde bleef met gemak de rest van de zowiezo al zonnige dag plakken en zorgde voor nog meer leuke gesprekken op de tram, bij de kiné en in het kassa-aan-schuiven in de supermarkt. Heeeeeeerlijk!
Eenmaal gezellig weer thuis prees ik mezelf gelukkig met zo een fijne dag, maar hij had nog méér verrassingen voor mij in petto: die sympathieke Sophie was écht op 't internet naar mij op zoek gegaan en stuurde me een plezierig en flatterend berichtje via Facebook! En ze vertelde me blij hoe zij zelf en haar collega's, met wie ze meteen het hele verhaal gedeeld had, van onze onverwacht aangename en grappige conversatie genoten hadden.
Of hoe een nieuwe vriendschap het toffe gevolg kan zijn van een fout geadresseerde aangetekende brief, een stomme kleine blunder, een boze boekhouder en een positieve ingesteldheid. Fantastisch, toch?! ;-)
"Jij bent zo open!", zei ze nog steeds verbaasd maar bijzonder enthousiast nadat ze me op de overvolle tram een compliment gaf over m'n haar, en er zich daaruit een geweldig aangenaam en geanimeerd gesprek tussen ons ontspon. Het klikte van de eerste seconde tussen mij het leuke meisje naast me dat me aan m'n nichtjes deed denken, en waaruit een puurheid straalde zoals je die nog zelden tegenkomt. Zuster Fleming, piepjonge Mormoonse zendelinge uit het verre Amerika, en ik mag haar Amy noemen.
Ondertussen zijn zij en haar vriendin Karly, a.k.a. Zuster Hansen dus, al een paar maal gezellig bij mij thuis op bezoek geweest, ondanks de bedenkelijke blikken en commentaar van mijn omgeving. "Wat haal je weer in huis? Waar zijt ge weer mee bezig? Zou je niet beter oppassen? Je gaat je toch niet bekeren?"... De badge, die deze jongedames steevast dragen, maakt op zich meestal al negativiteit genoeg los, nog vóór er zelfs maar één woord gesproken werd... Het zijn opmerkingen die ik met plezier naast me neer leg, want deze uitspraken komen enkel voort uit angst voor het onbekende. Trouwens, als je diep in je hart voelt dat het goed zit, waarom zou je iemand dan niet een stukje naast je laten meewandelen op je levenspad?
Er hebben rond mijn grote tafel al zoveel verschillende geloofsovertuigingen gezeten. Net zoals ongeveer alle soorten huidskleuren, sexuele geaardheden en politieke strekkingen trouwens. Met een groot wederzijds respect en dat goeie gevoel valt er in zulke boeiende ontmoetingen juist vanwege die verschillen zoveel waardevols van en aan elkaar te leren en mee te geven.
En ja, behalve de ontzettend leuke, typische meisjesdingen die we al samen deden, zoals kapsels uitproberen, spraken we ook over godsdienst en geloven.
Luister, ik vind religie absoluut prima als je er net als deze meisjes levenskracht, wijsheid, richting, troost en steun uit kan halen en er een betere mens van wordt. Maar van zodra er machtsmisbruik bij te pas komt, in welke vorm dan ook, niet enkel met indrukwekkend angstaanjagend geweld maar ook onopgemerkt onderhuids, haak ik vollédig af.
Er toert een geweldig Engelstalige tekstje op het internet dat dit erg leuk samenvat: "Religie is als een penis. Het is oké om er ééntje te hebben en het is oké om er trots op te zijn, maar je moet er niet mee gaan rondzwaaien in het openbaar, of hem opdringen aan kinderen, of er wetten mee schrijven!" :-)
Trouwens, er zijn in de wereld 22 erkende godsdiensten, alle soorten religies met minder dan 100.000 volgelingen niet eens meegeteld. De gehele mensheid op deze blauwe planeet aanbidt minstens een 5000-tal verschillende goden.
En al die fanatiekelingen beweren dat hùn god de enige echte ware is... Sorry, daar moet je dus bij mij niet mee af komen.
En ja, ik weet het, het Katholicisme, waarmee ik opgroeide, heeft ook honderden jaren lang oorlogen gevoerd, de wereld in brand gezet en hele bevolkingsgroepen uitgemoord, allemaal in naam van die ene god, en een vrijdenker als ik zou al lang als heks op de brandstapel zijn beland... Maar zijn we dan écht niet verder geëvolueerd? Moeten we nog steeds, en terecht, spreken van het mensDOM?
Geloof vindt zijn verre oorsprong in de aanbidding van Moeder Natuur. Het respectvol plaats geven aan de krachten die zowel overvloedig leven schenken en zichzelf constant vernieuwen, als dat ze, met vaak ongekend geweld, leven nemen. De erkenning, aanvaarding en benoeming van God in àlles.
De heilige geschriften spreken, uiteraard met verschillen in de details door invloed van de uiteenlopende culturen, allemaal over respect, liefde en goedheid. De aanbeden godheid kan zowel straffend als belonend zijn, maar altijd opdat de gelovigen er betere mensen van zouden worden. Aan de basis zijn alle religies dus eigenlijk hetzelfde. En ik kan het weten: puur uit interesse en op zoek naar antwoorden, verschillen en gelijkenissen las ik ooit een groot deel van de heilige boeken. Op dit moment steekt m'n bladwijzer tussen de bladen van Het Boek van Mormon, een gewaardeerd cadeau van Amy en Karly.
In elk van ons zit een stukje god. Daarover zijn ook mijn Amerikaanse vriendinnetjes het absoluut met me eens. En voor mij is dat zelfs niet alleen in elke mens, maar in absoluut elk levend wezen. Mens, dier, plant... alles draagt een stukje goddelijkheid in zich mee. Als je dat kan zien, dan overstijg je alle religie en blijft er alleen nog respect en liefde over.
Dus, bij deze groet het stukje god in mij alle goddelijke aanwezigheid in jullie, en wenst jullie vele zielsverrijkende en hartverwarmende goddelijke ontmoetingen toe. ;-)
Knus en geborgen tussen de vele kussens en de streelzachte dekens van m'n roze bed, volledig ontspannen op m'n rug liggend en met links en rechts van me, in elke arm één, een tevreden snorrende kater bekeek ik gisterenavond voor het eerst eens op een positieve manier dat '50 jaar oud' worden van mij vandaag.
Met een dankbare glimlach bedacht ik me dat het me al een halve eeuw gegùnd is om op deze bijna magische blauwe bol in dat eindeloze heelal te mogen rondlopen. In sneltreinvaart passeerden er vele herinneringen aan al die mogelijk levensbedreigende situaties die ik ondertussen toch maar mooi overleefd heb en waar ik zelfs sterker door werd, en ik zei, overrompeld door vreugde, luidop tegen mezelf: "EN IK BEN ER NOG STEEDS, WOEHOE!" en vervolgde die uitspraak een stuk bescheidener en ingetogener met de bedenking "En ik mag er ook nog steeds zijn!... Na al die jaren en al die indrukwekkende belevenissen zie ik er zelfs nog steeds geweldig uit ook... Misschien zelfs nog beter dan vroeger!"
Tenzij ze dat àllemaal samen afgesproken hebben, om dat tegen me te zeggen, natuurlijk, want dan geldt het uiteraard niet, maar zowat absoluut iedereen komt me vertellen dat ik er amper 40 uit zien. Dan zal ik toch wel iéts goed gedaan hebben, hé...
Het afgelopen jaar worstelde ik regelmatig met het idee dat ik al zo oud was en nog steeds niets bijzonders met m'n leven gedaan had. Maar dat klopt dus niet.
Ik lag daar toch maar gezellig in m'n eigen bed in m'n eigen slaapkamer in m'n eigen appartement. Iets wat ik 2,5 jaar geleden absolùùt niet voor mogelijk had gehouden. Alle kamers zijn ingericht met spulletjes die ik leuk vind en kleuren die me gelukkig maken. Ik ga elke dag weer zonder honger of dorst of kou naar bed. M'n kleding en schoenen voor de volgende dag, gekozen uit de volle kasten, liggen telkens weer fris gewassen klaar. De vele grote en kleine planten en de knuffelpoezen voelen zich opperbest en komen ook niets te kort. Vrienden komen graag op bezoek in deze gezellig extensie van mezelf en er is altijd wel koffie of thee en een koekje om op tafel te zetten.
En ik héb vrienden. Goeie vrienden. Dat blijkt overduidelijk op dagen als deze, maar vooral ook in tijden van nood, in welke vorm dan ook.
En ik laat ze ook toe in m'n leven, die vrienden, en daarmee ook hun warme genegenheid voor mij. Dat heb ik dan toch ook voor en op mezelf veroverd.
En het leek zo onbelangrijk voor me, vooral omdat het me met zoveel gemak af gaat, maar hoeveel mensen heb ik in die 50 jaar al gelukkig gemaakt met m'n zingen, getroost, ontroerd, licht en vreugde meegegeven en zoveel meer. Dat is echt niet meer te tellen. En voor zovelen ben ik een 'redder' geweest, op zoveel verschillende manieren, al was het maar door een beetje tijd te maken om te luisteren en aanwezig te zijn.
Rijkdom, bezit en status, daar meet je het ware succes van je leven niet aan. Wel aan wat je achterlaat in het hart van de mensen die je tegenkomt op je levenspad. En dan mag ik me gerust op m'n twee oren te slapen leggen en zeggen: ik heb al veel bereikt, heel erg veel, in die afgelopen halve eeuw.
Misschien is de opdracht voor de komende tijd eindelijk eens wat meer voor mezelf te durven zorgen en m'n eigen kracht te erkennen.
Als mijn dagen, mijn weg, mijn werk, mijn muziek... me vullen met voldoening, vrede en vreugde, dan is er nog eens zoveel meer in mij om ook weer uit te stralen en door te geven. Als de echte goeie wijn: niet ouder worden, wel beter!...
Maar wees gerust, ook nu, op dit moment, er zit volgens mij nog meer dan genoeg warmte, liefde, kracht, genegenheid, wijsheid, schoonheid, creativiteit en zoveel ander moois, maar vooral muziek muziek muziek in mij om zo nóg eens 50 geweldige jaren, 18250 dagen, 438000 uren, 26280000 minuten vol enthousiasme, magie, verwondering en bewondering te omarmen. :-)
Foto Ivo Herwijn
