Borstbedenkingen...

Een cupmaat als de mijne valt moeilijk te temmen. Met prima gestructureerd ondergoed zal de tweeling dan wel ten allen tijde netjes op z'n plaats blijven, en, ook zeker niet onbelangrijk, op de juiste hoogte, de nooit aflatende bewegelijkheid voorkomt het beslist niet.
Het hele zaakje wiebelt gezellig mee op de maat van m'n charmante voortschrijden of schommelt vervaarlijk bij het wat steviger doormarcheren. 
Met de auto of de bus over kasseien heen? Dan is 't best alles behoorlijk stevig vast te houden om hevig schokken en mogelijk zelfs slingeren te voorkomen.
Ik ben echt niet dol op het bolle gebengel tijdens het stofzuigen en dweilen.
Bij schrijfwerk met pen en papier hobbelt die bos hout voor m'n deur met korte snokjes en stootjes mee door de letters en cijfers heen.
Zelfs als ik, zoals nu, rustig en bedaard aan m'n bureautje zit te typen, ingetogen en vrij van alle drama, roert m'n façade zich zachtjes.
En al ben ik eigenlijk, zij het ietwat stiekem, best wel tevreden met m'n grote voorgevel, steeds bewust van het hopeloze gewobbel zal ik me vaak toch een beetje generen voor die immer wiegelende borstpartij...
Een paar dagen geleden passeerde ik op straat een stevig gebouwde maar zeker niet dikke jongeman, vooraan in de twintig, zwierig flapperende haren en dito t-shirt, wiens mannenborsten, volle C-cup, onstuimig en wild enthousiast in alle vrijheid mee huppelden in de stevige cadans van z'n bottinnekespas. En al was het misschien een wat minder fraai zicht, het kon hem duidelijk geen ene moer schelen. Hij, de zelfzekerheid in persoon, zat er ab-so-luut niet mee.
En in dat ene ogenblik voelde ik zowat al mijn schromen weg smelten. 
Het loont wel degelijk de moeite jezelf eens in een geheel ander perspectief te bekijken, zoals ik mezelf, in dat nogal bizarre en totaal onverwachte spiegeleffectmomentje. 
Die overvloed aan bewegende ronde zachtheid is alles welbeschouwd helemaal niet vulgair of aanstootgevend, en ook niks om je voor te schamen. In tegendeel: ze is mooi, bekoorlijk, zoet sexy, zelfs een beetje koket en elegant, maar vooral o zo vrouwelijk. En ze hoort bij mij.
Nu ben ik oprecht blij, met m'n, als de zo geliefde, onophoudelijk zacht golvende, kalme zee, immer deinende boezem. ;-)

Lach, en de wereld lacht terug.

"Aha", zei de dame van het restaurant, waar ik alweer een tafeltje moest boeken, aan de andere kant van de lijn vrolijk, "daar is die zonnige stem weer! Kristina, juist? Ja, iemand met zo'n mooie telefoonstem vergeet je niet snel."
"Wauw", zei de Italiaanse bezoeker in het Engels, toen hij, vlak voor ik de boel sloot, nog snel wat info nodig had. "Ik heb je de hele dag steeds heel druk in de weer gezien, bezoekers ontvangen, telefoons opnemen, van alles en ook echt alles tegelijkertijd. Iedereen had wel iéts van je nodig. En alsof het de normaalste zaak van de wereld is loste je, altijd even vriendelijk en vinnig, vol energie, echt àlles voor iédereen op. En nu, meer dan 10 uur later: je lacht nog stééds! Wauw, da's echt su-per!"
Men zegt me zulks wel vaker, toch minstens één keertje per dag, en het maakt me nog elke keer opnieuw intens gelukkig en zo mogelijk nóg vrolijker. 
Maar vandaag, ondanks slecht geslapen en die bijna onmenselijk lange shift, moet ik wel extra gesprankeld hebben, want zowat elke gast aan m'n balie, zeker de helft van de bellers en een heel deel van de collega's reageerden enthousiast op m'n lach en m'n stem. Hun dag en humeur fleurde er duidelijk op slag ook een heel stuk van op. Heerlijk toch, om dat teweeg te brengen!...
Mijn dagen zijn echt ook niet altijd even fijn, maar 'Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd' klinkt het gezegde, en daar ben ik het absoluut mee eens. Trouwens, als je naar de wereld lacht, dan lacht die meestal wel terug, en zo help je jezelf ook uit die sombere bui. Dat werkt alleszins toch zo voor mij... 
En als je er na een tijdje aan gewend bent om met minstens een glimlach op je gezicht rond te lopen, dan gaat het gewoon als vanzelf. Je gaat er van stralen en dan kan je niet eens meer zonder. 
Ik denk wel eens stiekem giechelend in mezelf: ik verbeter de wereld. Met één vriendelijk woord, één speels knipoogje, één stralende lach of gewoon één warme glimlach per keer. Geloof me: het werkt aanstekelijk!
Wat denk je er van, zullen we samen eens een epidemie veroorzaken? ;-)

Foto: Fotoatelier Marleen Peeters

Per aspera ad astra.

Overgoten door tegelijkertijd zon én regen reden we gevieren, Rudi, Roger, ons moe en ik, opgewonden blij en vol verwachting richting Mechelen. We konden onze ogen er niet van af houden: van horizon tot horizon kromde zich een bijzonder heldere en zelfs dubbele regenboog en vergezelde ons de hele weg. Achteraf bleek dat een stralende voorbode te zijn van wat een sprankelende concertavond zou worden.
In de enorme Sint-Romboutskathedraal klonken de laatste tonen van het warm spelen. Een beetje twijfelachtig zochten we een plekje, moeilijk kiezen in zo'n nog overdonderend lege grote ruimte. Langzaamaan raakten naast en achter ons ook vele andere stoelen bezet. Oef, altijd zo fijn als er veel geïnteresseerden komen kijken en luisteren. 

Na de introductie doofde het licht en iedereen, zelfs het gebouw en de beelden, hield even, gespannen afwachtend, z'n adem in. 

Toen de eerste noten speels de hoogte van het gotische gewelf opzochten en langst de pilaren, met hun versteend luisterende heiligen, naar omlaag dwarrelden, werden we meegevoerd door de muziek. En we genoten, met volle teugen, vanaf de eerste toon tot het allerlaatste akkoord.
Het kathedraalorgel, met z'n 6606 orgelpijpen, gebouw in 1958 naar aanwijzingen van beroemde organist Flor Peeters, is als een meer dan volledig orkest met een werkelijk gigantische keuze aan stemmen en kleuren. 

De hobo bij het eerste stuk speelde met verve een extra rol te midden het tollen en draaien van alle andere klankkleuren. Een gedenkwaardige wereldpremière van een spiksplinternieuwe creatie, op vraag van de organisatie geschreven door de hoboïst zelf.
In zijn prachtige en bijzonder grootse solostukken liet de organist het publiek kennis maken met de veelzijdigheid van z'n instrument. Terwijl z'n vingers en voeten met een bijna onmogelijke snelheid meesterlijk op en neer over de vele klavieren huppelden sloot ik m'n ogen en zàg de muzieknoten zichzelf vertellend tot beeld omvormen. 

Van klaterende beekjes, kwetterende vogeltjes, twinkelende sterren en lichtvoetig gedans ging het over bijna menselijk klinkend koorgezang met onverwacht herkenbare orkestviolen naar het diepe duistere, grollend als een dreigend onweer, dreunend als een blikseminslag, kolkend als een zondvloed. Ontroerd en geraakt tot in het diepste van m'n zijn dreef ik mee op al de wisselende emoties. Vertederd vergat ik heel even alle zorgen, alle verdriet, alle pijn, totaal ondergedompeld in die overheerlijke muziek, virtuoos en doorleefd gespeeld door m'n favoriete organist op m'n favoriete instrument. 

Achteraf bleek ik niet de enige te zijn die het zo ervaren had. 

In de eerste minuten na het terecht daverende applaus waren ze heel zwijgzaam, die vrienden van mij en ons moe, nog helemaal onder de indruk van wat ze net gehoord hadden. Maar toen eenmaal het gesprek op gang kwam hoorde ik niets dan absolute bewondering in alle denkbare superlatieven. 

Hij heeft er zwaar op gezwoegd, die vriend-organist van mij, dat vertelde hij me zelf. Zoals de titel van die nieuwe creatie zegt: "Per aspera ad Astra" wat zoveel betekend als "door beproevingen naar de sterren. Maar wauw, wat heeft al dat werk geloond. Peter, je bent een echte Ster! Dit schitterende orgelconcert en alle bijbehorende impressies zullen me nog lang bijblijven, denk ik, en dat vind ik simpelweg zalig! :-)

Website Peter Maus

Consumptiemicrobe.

Afgelopen zaterdag mocht ik nog eens mee met m'n vriendin en haar man, boodschappen doen met de auto. Da's heel erg fijn, want zo kan ik een voorraadje dagdagelijks nodige dingetjes inslaan in een hoeveelheid die ik uiteraard nooit van m'n leven op m'n fiets thuis zou krijgen. 
Zonder zorgen startten we op vertrouwd territorium: de Lidl. Keurig met m'n lijstje en balpen in de hand uitsluitend meegenomen en gekocht dat wat ik echt nodig heb, zij het in iets grotere volumes. Tot zover alles prima onder controle.
Verwittigd van het feit dat we ook weer uitgebreid door de Carrefour zouden slenteren had ik me daar emotioneel alvast tegen ingedekt, kwestie van niet opnieuw, zoals een tijdje terug, van m'n sokken geblazen te worden door de overdonderende eindeloosheid der aangeboden producten...
Ik nam me voor gewoon niet écht te kijken, maar alleen maar een beetje vaag aanwezig te zijn, het karretje door alle gangen te duwen en me bijna kinderlijk verbaasd te vermaken met het zelf-scan-apparaatje.
De paar speciale dingetjes op m'n lijstje, niet aangeboden in m'n vertrouwde winkelketen, werden gezocht, gevonden, goedgekeurd, gescand en in het karretje gelegd. Zonder drama en zonder allerlei bedenkingen zoals in m'n blog van 18 juli jongstleden. Hoera, gelukt! Het goed gevoel deed me ontspannen en m'n waakzaamheid verdween als sneeuw voor de zon.
Niet m'n beste zet, want toen, toen gingen we naar die e-nor-me Mediamarkt-winkel in Schoten. Na maanden zwaar overbelicht en blauw of groen beeld vond ik in de reclameblaadjes eindelijk een televisie die ik me nog nét kon permitteren, én die betaalbaar was met Eco-cheques. Dolgelukkig door het heerlijke vooruitzicht van die nieuwe kijkdoos spurtte ik, blij als een kind op kerstmorgen, de winkel in, recht op m'n doel af. Binnen de 2 minuten vond ik het toestel in kwestie, bemachtigde ik een doos met het juiste exemplaar en was ik volledig klaar om naar de kassa te sprinten en naar buiten, naar huis.
Maar dat was buiten m'n gezelschap gerekend... 
Hij moest nog dit, zij keek nog graag even naar dat... en voor ik het wist blikte ik nietsvermoedend en zo onschuldig als een pasgeboren kind ook eens uitgebreid om me heen. En opnieuw overviel me de absoluut niet te vatten gigantische hoeveelheid koopwaar. Rijen en rijen mixers, koelkasten, DVD's, computers, televisies, telefoons, camera's... Veel te veel om op te noemen.
En weer stond ik als aan de grond genageld met m'n mond open van verbazing en verbijstering. M'n vriendin herkende het al van de vorige keer en lachte.
Maar oké dan. In het uitgestrekte oerwoud der stofzuigers wou ik misschien toch ook wel eens even piepen naar de prijs van zo'n, zeker voor poezenmoeders, onmisbaar huishoudhulpje, en dan graag zo ééntje zónder zakken!
Ondanks m'n lege portemonnee groeide m'n enthousiasme. Haaaa, hoe veel fijner zou het zijn zo een machine te gebruiken elke dag... Ik riep mezelf weer tot de orde en de realiteit: dat wordt dan een hele tijd stevig sparen, Kristina!
Aan het eind van de laatste gang met stofzuigdingen draaide ik, volledig argeloos, rechtsaf, de uitgestrekte vlakte der koffiezetapparaten in. 
En daar, o ramp, viel m'n oog op een werkelijk super-knal-roze, echt bijna gloeiend heet fuchsia, Senseo-koffie-toestel en werd ik ernstig gebeten door de mijn redelijk vreemde consumptiemicrobe!...
Nooit gedacht dat ik nog eens vol verlangen da-gen-lang met een, totaal buiten mijn bestedingsmogelijkheden liggende, zakloze stofzuiger en een, voor mij al even onbetaalbare, hot pink koffiemachine in m'n hoofd zou rondlopen. 
Och, zoals met alle andere microbe-besmettingen: 't zal vanzelf wel weer over gaan, hé... ;-)

Die-eet-dieet.

Nooit gedacht dat ik dit nog eens opnieuw zou aanvatten, en zeker niet met zoveel geestdrift en goeie moed: sinds afgelopen woensdag ben ik, zoals dat dan officieel heet, 'op dieet'.
Al zeker 25 jaar lang sukkel ik met m'n gewicht. 
Ten tijde van m'n eerste huwelijk verdubbelde in amper 2 jaar tijd het getal op de weegschaal, het ging zelfs van 2 naar 3 cijfertjes... Voedsel en drank moesten de diepe wonden van een zondvloed verdriet, angst en onbegrip helen.
Dank zijn goede en evenwichtige voeding, en met mijn meer dan spartaanse discipline uiteraard, lukte het me in één jaar tijd toch iets meer dan een derde van dat gewicht weer achter me te laten.
Doch... langzaam maar zeker vonden de extra kilootjes hun weg terug naar m'n lichaam. Hoeveel pogingen er nog volgden, ik ben de tel kwijt.
Diëtistes, online groeperingen, de dieetkliniek van het UZA, shakes, maaltijdvervangers, of gewoon op eigen houtje calorietjes tellen...
Kortom, het te veel wegen achtervolgde me elke seconde van elke dag.
Die 25 kilo extra van me, die de neurochirurg bij m'n eerste rugoperatie in 2007 onheilspellend als gevaarlijk en veel te belastend bestempelde, ik heb ze er nooit af gekregen...
En de jaren schoven voorbij. En er ging wel eens een kilootje af, ten gevolge van een pijnlijke slokdarmontsteking of een zware kaakoperatie, maar dat kilootje kwam ook altijd weer trouw terug, al dan niet met versterking.
Beu om zo ongelukkig te zijn met die haat-liefde verhouding met m'n eigen lichaam besloot ik er alles aan te doen om mezelf te aanvaarden en lief te hebben zoals ik ben. Dus mét zwembanden, flapper-armen, cellulitis-benen, wobbel-billen en die immer deinende boezem. En weg met al dat gedieet. 
Ik at, nog steeds, al meer dan 20 jaar trouwens, vegetarisch, super gezond, vooral niet te veel. Een maaltijd of 2 per dag volstond ruimschoots. 
O ja, genietend smikkelde ik geregeld wel eens een koekje of een chipje, en ik sloebberde af en toe zelfs een zalige trappist, maar met die dingen overdreef ik zelden. Alleszins, er ontstond weer wat rust en vrede tussen mij en m'n lijf.
En toch klopte er iets niet. M'n spijsverteringsstelsel liep precies niet goed door. M'n lichaam haalde opvallend weinig energie uit de toch prima voedingstoffen. Alles ging steeds langzamer, ik werd steeds meer moe, wou alleen nog slapen en kwam stelselmatig bij zonder aanwijsbare reden. 
'Zieke lever' luidde het harde verdikt vorige week. De dokter begon al over een gastric bypass... En dat vond ik toch een stap te ver. Niet nóg een operatie!
Bij het Kinecenter, waar ik al langer kom voor allerlei zalige behandelingen, en waar ik ook ondervond en leerde dat ik veel beter voor mezelf mag, kan en moet zorgen, boekte ik, bijna in paniek, een dringend gesprek met de diëtiste. 
En het werd een reddend gesprek.
Mogelijk veroorzaakte het intens gebruik van fructose bij dat allereerste gewichtsverlies 20 jaar geleden al schade aan m'n lever. Doe daar bovenop nog wat te veel drank, allerlei vormen van stress, de vele operaties... Ik moet er geen tekeningetje bij maken, denk ik...
Verder alleen maar goed nieuws: bij de metingen bleek er onder mijn laag vet toch nog steeds een goed gespierd madammeke te zitten. Ik beweeg voldoende, mijn voedselvoorkeuren zijn prima en het vegetariër-zijn geeft geen nadelige gevolgen gehad. Maarrrr... ik eet en drink veeeeel te wèinig !!! 
(Ja, inderdaad, dat dacht ik ook: 'komt dà tegen!' hihihi)
Gewapend met een schema, prima aangepast naar mijn zeer variabele agenda en o zo wisselende uren, een ware berg aan dagelijks te nuttigen heerlijke producten, zélfs dessert na élke maaltijd, fietste ik opgelucht en hoopvol weer huiswaarts. Er viel op dat moment, bijna letterlijk, al een hele last van m'n schouders. Zou het dan nu toch nog gaan lukken om weer fit en zonder het altijd aanwezige gewiebel van lichaamsonderdelen door het leven te dansen?!...
Om eerlijk te zijn, ik denk het wel, dit heel gewoon, op maat gemaakte en absoluut levenslang-vol-te-houden-zonder-er-bij-na-te-moeten-denken eetpatroon kan je nauwelijks 'dieet' te noemen. 
Het is veel meer een kwestie van 'die eet'!... ;-)

Met veel dank aan diëtiste Kristien, 

en aan Kathleen en Ronny van het Kinecenter Deurne

't Is heel fijn om jullie in m'n leven te hebben 

en me steeds beter te mogen voelen 

dankzij jullie kennis en kunnen.