Per aspera ad astra.

Overgoten door tegelijkertijd zon én regen reden we gevieren, Rudi, Roger, ons moe en ik, opgewonden blij en vol verwachting richting Mechelen. We konden onze ogen er niet van af houden: van horizon tot horizon kromde zich een bijzonder heldere en zelfs dubbele regenboog en vergezelde ons de hele weg. Achteraf bleek dat een stralende voorbode te zijn van wat een sprankelende concertavond zou worden.
In de enorme Sint-Romboutskathedraal klonken de laatste tonen van het warm spelen. Een beetje twijfelachtig zochten we een plekje, moeilijk kiezen in zo'n nog overdonderend lege grote ruimte. Langzaamaan raakten naast en achter ons ook vele andere stoelen bezet. Oef, altijd zo fijn als er veel geïnteresseerden komen kijken en luisteren. 

Na de introductie doofde het licht en iedereen, zelfs het gebouw en de beelden, hield even, gespannen afwachtend, z'n adem in. 

Toen de eerste noten speels de hoogte van het gotische gewelf opzochten en langst de pilaren, met hun versteend luisterende heiligen, naar omlaag dwarrelden, werden we meegevoerd door de muziek. En we genoten, met volle teugen, vanaf de eerste toon tot het allerlaatste akkoord.
Het kathedraalorgel, met z'n 6606 orgelpijpen, gebouw in 1958 naar aanwijzingen van beroemde organist Flor Peeters, is als een meer dan volledig orkest met een werkelijk gigantische keuze aan stemmen en kleuren. 

De hobo bij het eerste stuk speelde met verve een extra rol te midden het tollen en draaien van alle andere klankkleuren. Een gedenkwaardige wereldpremière van een spiksplinternieuwe creatie, op vraag van de organisatie geschreven door de hoboïst zelf.
In zijn prachtige en bijzonder grootse solostukken liet de organist het publiek kennis maken met de veelzijdigheid van z'n instrument. Terwijl z'n vingers en voeten met een bijna onmogelijke snelheid meesterlijk op en neer over de vele klavieren huppelden sloot ik m'n ogen en zàg de muzieknoten zichzelf vertellend tot beeld omvormen. 

Van klaterende beekjes, kwetterende vogeltjes, twinkelende sterren en lichtvoetig gedans ging het over bijna menselijk klinkend koorgezang met onverwacht herkenbare orkestviolen naar het diepe duistere, grollend als een dreigend onweer, dreunend als een blikseminslag, kolkend als een zondvloed. Ontroerd en geraakt tot in het diepste van m'n zijn dreef ik mee op al de wisselende emoties. Vertederd vergat ik heel even alle zorgen, alle verdriet, alle pijn, totaal ondergedompeld in die overheerlijke muziek, virtuoos en doorleefd gespeeld door m'n favoriete organist op m'n favoriete instrument. 

Achteraf bleek ik niet de enige te zijn die het zo ervaren had. 

In de eerste minuten na het terecht daverende applaus waren ze heel zwijgzaam, die vrienden van mij en ons moe, nog helemaal onder de indruk van wat ze net gehoord hadden. Maar toen eenmaal het gesprek op gang kwam hoorde ik niets dan absolute bewondering in alle denkbare superlatieven. 

Hij heeft er zwaar op gezwoegd, die vriend-organist van mij, dat vertelde hij me zelf. Zoals de titel van die nieuwe creatie zegt: "Per aspera ad Astra" wat zoveel betekend als "door beproevingen naar de sterren. Maar wauw, wat heeft al dat werk geloond. Peter, je bent een echte Ster! Dit schitterende orgelconcert en alle bijbehorende impressies zullen me nog lang bijblijven, denk ik, en dat vind ik simpelweg zalig! :-)

Website Peter Maus