Zonder zorgen startten we op vertrouwd territorium: de Lidl. Keurig met m'n lijstje en balpen in de hand uitsluitend meegenomen en gekocht dat wat ik echt nodig heb, zij het in iets grotere volumes. Tot zover alles prima onder controle.
Verwittigd van het feit dat we ook weer uitgebreid door de Carrefour zouden slenteren had ik me daar emotioneel alvast tegen ingedekt, kwestie van niet opnieuw, zoals een tijdje terug, van m'n sokken geblazen te worden door de overdonderende eindeloosheid der aangeboden producten...
Ik nam me voor gewoon niet écht te kijken, maar alleen maar een beetje vaag aanwezig te zijn, het karretje door alle gangen te duwen en me bijna kinderlijk verbaasd te vermaken met het zelf-scan-apparaatje.
De paar speciale dingetjes op m'n lijstje, niet aangeboden in m'n vertrouwde winkelketen, werden gezocht, gevonden, goedgekeurd, gescand en in het karretje gelegd. Zonder drama en zonder allerlei bedenkingen zoals in m'n blog van 18 juli jongstleden. Hoera, gelukt! Het goed gevoel deed me ontspannen en m'n waakzaamheid verdween als sneeuw voor de zon.
Niet m'n beste zet, want toen, toen gingen we naar die e-nor-me Mediamarkt-winkel in Schoten. Na maanden zwaar overbelicht en blauw of groen beeld vond ik in de reclameblaadjes eindelijk een televisie die ik me nog nét kon permitteren, én die betaalbaar was met Eco-cheques. Dolgelukkig door het heerlijke vooruitzicht van die nieuwe kijkdoos spurtte ik, blij als een kind op kerstmorgen, de winkel in, recht op m'n doel af. Binnen de 2 minuten vond ik het toestel in kwestie, bemachtigde ik een doos met het juiste exemplaar en was ik volledig klaar om naar de kassa te sprinten en naar buiten, naar huis.
Maar dat was buiten m'n gezelschap gerekend...
Hij moest nog dit, zij keek nog graag even naar dat... en voor ik het wist blikte ik nietsvermoedend en zo onschuldig als een pasgeboren kind ook eens uitgebreid om me heen. En opnieuw overviel me de absoluut niet te vatten gigantische hoeveelheid koopwaar. Rijen en rijen mixers, koelkasten, DVD's, computers, televisies, telefoons, camera's... Veel te veel om op te noemen.
En weer stond ik als aan de grond genageld met m'n mond open van verbazing en verbijstering. M'n vriendin herkende het al van de vorige keer en lachte.
Maar oké dan. In het uitgestrekte oerwoud der stofzuigers wou ik misschien toch ook wel eens even piepen naar de prijs van zo'n, zeker voor poezenmoeders, onmisbaar huishoudhulpje, en dan graag zo ééntje zónder zakken!
Ondanks m'n lege portemonnee groeide m'n enthousiasme. Haaaa, hoe veel fijner zou het zijn zo een machine te gebruiken elke dag... Ik riep mezelf weer tot de orde en de realiteit: dat wordt dan een hele tijd stevig sparen, Kristina!
Aan het eind van de laatste gang met stofzuigdingen draaide ik, volledig argeloos, rechtsaf, de uitgestrekte vlakte der koffiezetapparaten in.
En daar, o ramp, viel m'n oog op een werkelijk super-knal-roze, echt bijna gloeiend heet fuchsia, Senseo-koffie-toestel en werd ik ernstig gebeten door de mijn redelijk vreemde consumptiemicrobe!...
Nooit gedacht dat ik nog eens vol verlangen da-gen-lang met een, totaal buiten mijn bestedingsmogelijkheden liggende, zakloze stofzuiger en een, voor mij al even onbetaalbare, hot pink koffiemachine in m'n hoofd zou rondlopen.
Och, zoals met alle andere microbe-besmettingen: 't zal vanzelf wel weer over gaan, hé... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten