"Halloooo", zei hij aan de andere kant van de lijn, zoals altijd met die typische, hem zo eigen stembuiging en dat onderliggend lachje, alsof hij een binnenpretje heeft, toen ik hem vanmiddag opbelde om hem met z'n verjaardag te feliciteren.
Mijn oudste broer. Derde kind in het rijtje van vijf. Vier jaar jonger dan ik.
M'n broer die als jonge kerel schitterend viool speelde. Echt talent had hij, maar hij koos toch een meer 'praktische' carrière. Hij werkt hard en veel om goed voor z'n mooie gezin te kunnen zorgen. Liefhebbende echtgenoot van een super schoonzusje en warme vader voor 2 geweldige kinderen.
In de weinig vrije tijd die hem rest timmerde hij z'n eigen tuinhuis en doet hij, al dan niet samen met zoonlief, aan topsport. Altijd klaar om te helpen, zoals ons moe met klusjes, of om mij op te pikken voor de familiefeestjes.
En omdat die muziek er toch ergens nog steeds in zit tokkelt hij heel af en toe mee met de radio op z'n contrabas. Dat staat lekker cool. ;-)
Mijn broer, de stille sterke kracht, met de rustige stem van de rede.
Voor mij is hij een onopvallende doch zeer aanwezige echte held.
"En? Festiviteiten vandaag?" vroeg ik hem nog.
"Aan mijn bureau, op 't werk", antwoordde hij met een duidelijk hoorbaar droog glimlachje. "Ha, en vermoedelijk geen versiering met vlaggetjes of zo daar", grapte ik terug. "Goh, da's immers allemaal niet nodig", vond hij oprecht, "gewoon is ook goed genoeg, hé".
Wel, beste broer, ik wens je van harte een fijne verjaardag! Naar mijn gedacht zijt ge gewoon wreed goed bezig, dus doe gewoon zo verder, voor nog heel veel gewoon fantastische jaren. :-)
"Ja, Kristina, die kiekens, da's een jobke voor u, zenne!" zei ons moe een paar weken terug, en ik was er meteen voor te vinden.
Vele jaren geleden plantte ons va en moe stekjes buxus in hun tuin.
Toen die groter werden amuseerde onze va zich met daar vormen in te knippen. Een koppel van die struikjes groeiden waar vroeger het kippenhok stond, en dus werden dat 2 grote groene kippen. Hoe vaak hebben we daar in 't begin niet mee gelachen?... En nu zijn dat 2 fraai gevormde buxusbossen, met een duidelijk herkenbare kipvorm.
Maar daar bleef het niet bij.
Zowat overal in den hof groeien bollen, kegels en andere ondefinieerbare vormen, groot en klein, en het pronkstuk natuurlijk: de grote buxusboom met wel 26 bollen! We hebben ze geteld, ons moe en ik.
En vandaag was dé dag, vandaag mocht ik ze komen bijknippen!
Lekker buiten in de sprookjesachtige ouderlijke tuin, niet te warm, niet te koud, vogeltjes die overal fluiten, ons moe die links en rechts zelf ook nog wat snoeit en tevreden kijkt naar het volgens haar zeer snel opschietende kapperswerk. Ik voelde me een beetje Edward Scissorhands: terwijl duizenden takjes en blaadjes lustig in het rond vlogen hervond alles met vingervlugge snip snip snip en knip knip knip weer z'n strakke vorm.
En uiteraard belandde veel van het groene knipsel ook in m'n haar en decolleté... Dat vind ik vermoedelijk morgen nóg terug!
Eigenlijk vond ik het ook een hele eer om onze va zijn kunstwerkjes weer netjes te mogen zetten. Vorig jaar had hij het nog zelf gedaan, en daar moest ik toch wat ontroerd aan denken terwijl zíjn speciale schaar in mijn hand vlot het overdadige groen bijsneed.
't Was een gezellig middagje knipwerk, 't resultaat mag er zijn, ik ben er fier op en ons moe is er super content mee, en die Hoegaarden achteraf, om de grote dorst te lessen, smaakte daardoor extra geweldig.
Va, uw kiekens en bollen, ze staan er weer netjes bij, hoor, ge kunt er nog altijd trots op zijn. ;-)
Na meer dan zeven jaar een vreselijke lawaai-hel te hebben overleefd verbaas ik me, anderhalf jaar later, nog dagelijks over de heerlijke eindeloze stilte van mijn huidige appartement.
Elke avond opnieuw kruip ik met een gelukzalige glimlach onder de wol, omringt door een geluidloos donker. Hemels, zo liggen luisteren naar niets. Dit is het dus, het geluid van de stilte.
Jawel, heel af en toe durven de piepjonge buren, zot verliefd als ze nog zijn, wel eens tot een gat in de nacht giechelen en gillen, onderstreept door een stevige basdreun. In de kamer vlàk bóven m'n geliefde bed met de roze lakens en het zacht krakende dekbed uiteraard. Maar eerlijk is eerlijk: hun kabaal komt bijlange niet in de buurt van wat ik vroeger doorstond... En ondertussen houdt zelfs dat dolle gedoe me al niet eens meer uit m'n slaap.
Het getik van poezennageltjes op de houten vloer en het getak van het occasioneel aanslaan van de verwarming zijn de enige geluiden die de rust van de nacht heel zachtjes doorbreken.
Het tevreden geronk van m'n twee kattenkinderen dicht bij me in het knusse bed klinkt in al die kalme stilheid trouwens vaak zo oorverdovend dat ik er altijd even om moet lachen.
Ook overdag verstoort weinig deze zoete sereniteit.
Dicht kletterende deuren en gonzende liftbewegingen, licht galmende voetstappen en geanimeerde gesprekken, blaffende hondjes en de stofzuiger van de conciërge, al deze geluiden sijpelen gedempt vanuit de inkomhal van het gebouw langst mijn voordeur naar binnen en omhangen me met een warm thuis-gevoel. Ik ben op mezelf maar niet alleen.
Soms hoor ik ergens een wasmachine zwieren, een bad dat leegloopt of een toilet dat men doortrekt. Af en toe wordt er op één of andere verdieping eens getimmerd, gezaagd of geboord. En elke week weer komen de tuinmannen met brommende grasmaaiers en brullende bladblazers het groene uitzicht even geluidsonveilig maken. Maar meestal overheerst die zaligmakende rust en vredevolle stilte.
Langzaam maar zeker kom ik zo weer helemaal bij mezelf.
Als ik deze weldadige geluidloosheid nu ook nog eens gelanceerd krijg in mijn woelige hoofd, dan is de vredige rust pas écht compleet... :-)
De warme zonnestralen en de strakke bries hadden de wereld weer doen opdrogen na een paar hevige wolkbreuken met veel donder en bliksem. De bomen en het gras, en zelfs de straten en huizen, ze roken weer lentefris na die stevige douches. De zotte wind die, terwijl ik op de bus stond te wachten, speels m'n haar uit de plooi probeerde frutselen blies ineens ook een heerlijk bloemenparfum langst m'n neus.
Heb je dat soms ook, dat je iets ruikt dat je zeker kent, maar niet meteen kan thuisbrengen? Je kraakt je hersens en gaat op zoek in alle hoekjes en kantjes van je herinneringen naar die ene specifieke geur.
Wel, zo gaat dat toch bij mij...
Zo stond ik daar dus aan de bushalte diep na te denken.
En plots wist ik het! Meiklokjes! Het was de onmiskenbare overweldigende geur van het lelietje-van-dalen.
Lang moest ik niet zoeken: ze stonden in de voortuin, vlak achter me, een beetje verborgen door de dichte groene haag. Blinkend wit in de zon, hun klokjes bengelend in wind, heerlijk fris en overdadig vol lente geurend.
Thuisgekomen heb ik meteen m'n speciale flesje parfum uit de kast gehaald, het flesje "Eau de Toilette Muguet". Bijna vergeten, en de maand is al 6 dagen oud!... Je kan gerust een heel jaar door rozenaroma's dragen, vind ik, maar die heerlijke klokjesgeur is volledig gereserveerd voor mei!
Als je de komende weken dus in mijn buurt vertoeft en er kriebelt een extra fleurig luchtje in je neusvleugels, dan is het best mogelijk dat die geur van mei afkomstig is van mij. :-)
Voor langere of kortere tijd, er hebben al vele poezen m'n huis gedeeld. Maar dat waren stuk voor stuk oudere 'geredde' katten, waarvan niemand eigenlijk goed wist wanneer ze juist geboren werden. Daarom vierden we nooit poezen-verjaardagen.
Van m'n voorlaatste poezen, Nala en Myra, m'n lieve oude knuffeldames, wisten we slechts ongeveer hoe oud ze waren. En toen zij vorig jaar op hoge leeftijd plots overleden zei mijn vader nog: "Zou je dat nog wel doen, 2 nieuwe beestjes in huis halen? Als ik zie hoeveel verdriet je nu over deze 2 hebt... Dat moet je jezelf besparen!"
Maar een huis zonder poezen is voor mij geen thuis. Dus die 2 nieuwe metgezellen kwamen er wel. En het waren ook echt 2 'nieuwe': vers geboren! Zo'n kleine kittens had ik nog nooit een thuis geboden...
Dus vandaag is het anders!
Vandaag vieren we wél een verjaardag, want ik weet met zekerheid dat Poekie en Pompon exact vandaag een jaar geleden het levenslicht zagen.
En wat zijn ze gegroeid in die tijd, amai! Het worden zo stilaan 2 stevige katers. Elk met z'n heel eigen karakter, elk met z'n heel eigen goestingske en elk met z'n heel eigen manier om met mij om te gaan.
In die 10 maanden dat ze nu m'n kamers, meubilair en leven delen, en af en toe goed overhoop halen, zijn we erg met elkaar vertrouwd geraakt en van elkaar gaan houden. Ik van hen en zij van mij, elke dag een beetje meer.
Vandaag dus een extra aai over jullie bolletje, lieve Poekie en Pomponnetje. Dat jullie nog lang en heel gelukkig mogen leven. :-)
