Gewoon jarig, da's genoeg.

"Halloooo", zei hij aan de andere kant van de lijn, zoals altijd met die typische, hem zo eigen stembuiging en dat onderliggend lachje, alsof hij een binnenpretje heeft, toen ik hem vanmiddag opbelde om hem met z'n verjaardag te feliciteren. 
Mijn oudste broer. Derde kind in het rijtje van vijf. Vier jaar jonger dan ik.
M'n broer die als jonge kerel schitterend viool speelde. Echt talent had hij, maar hij koos toch een meer 'praktische' carrière. Hij werkt hard en veel om goed voor z'n mooie gezin te kunnen zorgen. Liefhebbende echtgenoot van een super schoonzusje en warme vader voor 2 geweldige kinderen. 
In de weinig vrije tijd die hem rest timmerde hij z'n eigen tuinhuis en doet hij, al dan niet samen met zoonlief, aan topsport. Altijd klaar om te helpen, zoals ons moe met klusjes, of om mij op te pikken voor de familiefeestjes.
En omdat die muziek er toch ergens nog steeds in zit tokkelt hij heel af en toe mee met de radio op z'n contrabas. Dat staat lekker cool. ;-)
Mijn broer, de stille sterke kracht, met de rustige stem van de rede. 
Voor mij is hij een onopvallende doch zeer aanwezige echte held.
"En? Festiviteiten vandaag?" vroeg ik hem nog.
"Aan mijn bureau, op 't werk", antwoordde hij met een duidelijk hoorbaar droog glimlachje. "Ha, en vermoedelijk geen versiering met vlaggetjes of zo daar", grapte ik terug. "Goh, da's immers allemaal niet nodig", vond hij oprecht, "gewoon is ook goed genoeg, hé".
Wel, beste broer, ik wens je van harte een fijne verjaardag! Naar mijn gedacht zijt ge gewoon wreed goed bezig, dus doe gewoon zo verder, voor nog heel veel gewoon fantastische jaren. :-)