Elke avond opnieuw kruip ik met een gelukzalige glimlach onder de wol, omringt door een geluidloos donker. Hemels, zo liggen luisteren naar niets. Dit is het dus, het geluid van de stilte.
Jawel, heel af en toe durven de piepjonge buren, zot verliefd als ze nog zijn, wel eens tot een gat in de nacht giechelen en gillen, onderstreept door een stevige basdreun. In de kamer vlàk bóven m'n geliefde bed met de roze lakens en het zacht krakende dekbed uiteraard. Maar eerlijk is eerlijk: hun kabaal komt bijlange niet in de buurt van wat ik vroeger doorstond... En ondertussen houdt zelfs dat dolle gedoe me al niet eens meer uit m'n slaap.
Het getik van poezennageltjes op de houten vloer en het getak van het occasioneel aanslaan van de verwarming zijn de enige geluiden die de rust van de nacht heel zachtjes doorbreken.
Het tevreden geronk van m'n twee kattenkinderen dicht bij me in het knusse bed klinkt in al die kalme stilheid trouwens vaak zo oorverdovend dat ik er altijd even om moet lachen.
Ook overdag verstoort weinig deze zoete sereniteit.
Dicht kletterende deuren en gonzende liftbewegingen, licht galmende voetstappen en geanimeerde gesprekken, blaffende hondjes en de stofzuiger van de conciërge, al deze geluiden sijpelen gedempt vanuit de inkomhal van het gebouw langst mijn voordeur naar binnen en omhangen me met een warm thuis-gevoel. Ik ben op mezelf maar niet alleen.
Soms hoor ik ergens een wasmachine zwieren, een bad dat leegloopt of een toilet dat men doortrekt. Af en toe wordt er op één of andere verdieping eens getimmerd, gezaagd of geboord. En elke week weer komen de tuinmannen met brommende grasmaaiers en brullende bladblazers het groene uitzicht even geluidsonveilig maken. Maar meestal overheerst die zaligmakende rust en vredevolle stilte.
Langzaam maar zeker kom ik zo weer helemaal bij mezelf.
Als ik deze weldadige geluidloosheid nu ook nog eens gelanceerd krijg in mijn woelige hoofd, dan is de vredige rust pas écht compleet... :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten