Een geweldig gewoon weekend - een gewoon geweldig weekend.

Aangespoord door een stralende lentezon die verleidelijk van onder de gordijnen scheen, kostte het me afgelopen zaterdag bijzonder weinig moeite om geweldig goedgezind op te staan. Nog ongewassen en in pyjama, maar vol energie en gretige goesting gooide ik de ramen wijd open en sleurde meteen de nog warme lakens en fluwijnen van het bed. En even later draaide al dat roze beddengoed reeds vrolijke toertjes in de tevreden ronkende wasmachine. Het vooruitzicht van heerlijke frisse lakens en een strak opgemaakt bed diezelfde avond gaf me zo mogelijk nog meer geestdrift. Nog steeds m'n ietwat groezelige zelf dronk ik m'n grote kop heerlijk geurende ontbijtkoffie buiten op het bankje op m'n terras. De lokroep van de zonnestralen was té betoverend om te negeren. Genietend rondkijkend bedacht ik me dat het vermoedelijk al wel kon om de vele potten 'lente-klaar' te maken, maar besloot dat idee voorlopig even te laten sudderen. Eerst m'n knusse slaapkamernest weer helemaal netjes opdekken, mezelf in een enigszins aanvaardbare staat krijgen en dan, hup, fiets op en boodschappen doen. 't Was weer lang geleden dat ik nog eens de supermarkten bezocht, maar nu was het echt wel weer hoog nodig. Lege voorraadkast, lege ijskast, lege vriezer, geen lekkere hapjes voor de poezen meer, geen afwasmiddel en shampoo, de allerlaatste rol van zowel keuken- als toiletpapier aangebroken,... kortom, ge kunt het zo gek niet bedenken: alles volledig op! 
De lucht geurde fantastisch naar lente en het was verrassend warm toen ik, nog steeds ongelofelijk opgewekt, gezwind de garage uit fietste. Pas halverwege m'n vertrouwde winkelroute viel het me op dat ik opvallend breed lachend de pedalen rond trapte. Dat verklaarde meteen waarom veel van de passanten me vriendelijk 'goeie dag' toe zwaaiden: zo een jolige snuit werkt aanstekelijk, hé. En dat maakte me, uiteraard, alleen maar nóg beter gezind. Werkelijk iedereen die er ook maar enigszins voor open stond kreeg een meer dan joviale 'goede middag' van mij. Aan de kassa liet ik met plezier een stuk of 3 mensen met slechts een paar aankopen voor gaan en onmiddellijk ontsponnen er zich geanimeerde blijmoedige gesprekken vol belangstelling en behulpzaamheid.
Met 2 reuzegrote overvolle fietstassen op de bagagedrager en aan het stuur nog een stuk of 4 enorme, uitpuilend gevulde boodschappentassen -iets dat bij het voorbijkomen ook steevast op leuke commentaren en grapjes kan rekenen- leek m'n fiets meer op een muildier dan op een rijtuig. En omdat het me uiteraard moeite kostte dat onhandige gevaarte overeind te houden, wandelde ik, fiets stevig aan de hand, op m'n duizend gemakjes weer naar huis. Prachtig weer en tijd genoeg, waarom zou je je dan haasten, hé.
Helemaal content en gelukkig besloot ik mezelf dan toch ook nog dat opgeruimde terras te gunnen. Op weg naar het volgende grootwarenhuis op m'n winkelronde stopte ik bij de bloemenwinkel en trakteerde mezelf er gul en breed lachend op 2 grote zakken kwaliteitsvolle potgrond, 20 grote en kleine viooltjes (de bloempjes, niet de instrumenten uiteraard) met hun vrolijke gezichtjes in zowat alle kleuren van de regenboog en een tiental potjes met bolletjes van allerlei andere lentebloeiers. En het had niet beter kunnen passen: ik was nét op tijd weer thuis met m'n tweede fietslading boodschappen om die hele levering, dat geweldige cadeau aan mezelf, in ontvangst te nemen! Super, toch?!
Een nachtje heerlijk slapen deed me opnieuw bijzonder goedgemutst uit 't bed springen, en geestdriftig stortte ik me op het terras. Terwijl de poezen, liever lui dan moe, zich languit en zorgeloos te slapen legden op de vensterbanken voor de openstaande ramen, knipte de snoeischaar vlotjes alle afgestorven plantendelen weg uit de vele potten en bakken. Vlijtig werden overal van tussen, achter en onder dorre bladeren en ondefinieerbare, aan komen waaien stukjes afval bij elkaar geveegd en opgeschept, al gauw een reuzegrote vuilniszak vol. Links en rechts kregen zeer welkome nieuwe scheuten en scheef hangende narcissen een duwtje in de juiste richting, al dan niet met behulp van een stok of wat bindmateriaal. De uit de kluiten gewassen Spaanse margrieten van in de bloembakken vorige zomer verhuisden elk naar een eigen aangepaste pot 'met doorgroeimogelijkheid', en ook de alom wild ontkiemende zaadjes kregen elk een eigen, en vaak vooral veiliger, plekje. 
De vele, vele tientallen kranten -met dank aan ons moe- waarmee ik de totale afdeling 'vorstgevoelige groenvoorziening' net voor de eerste echte kou keurig ingepakt had, en die -hoera voor mijn geraniums- hun ietwat eigenaardige en afwijkende taak verbazingwekkend uitstekend vervuld hadden, mochten weer verwijderd. Meer dan twee uur heeft het geduurd om die enorme berg gekreukt en verfrommeld papier opnieuw hanteerbaar opgeplooid te krijgen... Maar, dat geeft niet, hé, als je tijdens het vouwwerk in zeer aangenaam lenteweer gezellig op een spic en span proper, opgeruimd terras zit, omringt door een overvloed aan kleurrijke, zalig geurende lentebloeiers, frisgroene nieuwe blaadjes, gemoedelijk brommende hommels en ook nog eens in het uitstekende gezelschap van een uiterst nieuwsgierig roodborstje en een stel kool- en pimpelmeesjes die zich al lang niet meer aan mijn aanwezigheid storen terwijl ze zich vol nootjes proppen. De vuilniszakken, uitzonderlijk ook een grote naast het vertrouwde kleintje, moesten nog snel even buitengezet, en dan wachtte me zalig lang ontspannend dobberen onder een verrukkelijk dikke schuimlaag in een heerlijk heet bad. Volgens mij is dus ook op zondag die kamerbrede overgelukkige lach geen seconde van m'n gezicht geweest.
Absoluut niets in dit verhaal, echt geen enkele gebeurtenis van dit hele weekend kan je spectaculair noemen, niks was echt exeptioneel of indrukwekkend. En toch... Zoveel kleine mooie dingen, zoveel stukjes vreugde en brokjes geluk,... Allemaal samen maakten ze van dit geweldig gewone weekend een gewoon geweldig weekend! ❤️🍀🌸

Carnavalentijn.

Af en toe word ik nog wel eens verliefd op een woord, en dit is er zo ééntje: carnavalentijn. En nee, ik heb het dit keer eens niet zelf uitgevonden. Het komt van mijn vriendin Marleen, die, toen ik liet weten hoe geweldig ik het vond, het mij met veel plezier even leende. Het woord carnavalentijn vat namelijk exact mijn sentiment over 14 februari samen. Het past absoluut perfect!
Los van het feit dat ik er van overtuigd ben, dat als je iemand echt graag ziet, je dat élke dag van het jaar doet, en niet speciaal vandaag, vind ik het hele gedoe nogal aan de gemaakte en commerciële kant. En het doet me met de jaren steeds meer carnavalesk aan. Plots verandert elke winkel, ongeacht wat er verkocht wordt, in een opslagplaats van 'liefde'. Ze bombarderen je absoluut langst alle kanten met rode spullekes, gadgets en frullekes die je nooit van je leven nodig zult hebben. En zowat álles is te koop in hartvorm of bedrukt met. Van de meest onverwachte etenswaren tot miniatuur lippenstiftjes, van zowat elke vorm van serviesgoed tot ongeveer ieder stuk huisraad, je ziet het plots allemaal, overal en in overvloed. En die trend zet zich uiteraard ook door naar kleding. Van 'o wat schattig' streelzachte, met bijzonder hoog knuffelgehalte 'I love you'-teddyberen-babypakjes -tot mijn verbazing dus ook te koop in grote-mensenmaat- tot zogenaamde sexy lingerie waarvoor je ongeveer een ingenieursdiploma moet hebben om wijs te geraken uit al die vele riemen, gespen, koordjes en linten. Zo'n setje waarin je er, met zo'n Rubensfiguur als het mijne, gegarandeerd uitziet als een stevig ingesnoerde rollade... (Dat doet mij nu ineens denken aan de uitspraak 'de liefde van de man gaat door de maag'. Heu... toevalligheidje?... hihihi) Allé, de hele wereld -mensen, dieren, gebouwen, alles inbegrepen- houdt dus, naar mijn idee dan toch, een wat geforceerd valentijnsverkleedpartijtje. Voilà: carnavalentijn.
Wat de liefde betreft ben ik zelf aan de buitenkant een beetje een clown. Zo een schattige en allesbehalve beangstigende, zo ééntje die iedereen wel leuk vindt. Een kleurrijk bolrond clowntje, dat met een verbaasde, totaal onschuldige blik de wereld in kijkt en constant super onhandig over z'n eigen veel te grote voeten struikelt, nooit goed wetend waar hij eigenlijk in de circuspiste thuis hoort en zich steeds weer reddend met goed gebrachte, hoofdzakelijk propere humor. Altijd oprecht vrolijk en hartelijk, ondanks dat stukje leegte in het warme hart onder het extravagante uitbundige kostuum...
Mijn gevoelens rond 'De Liefde', mijn 'binnenkant' dus, kan ik het best illustreren aan de hand van een misschien op het eerste zicht wat rare combinatie van twee animatiefilm-figuurtjes.
Aan de ene kant vind je in mij de 'Queen of Hearts', de Hartenkoningin, uit 'Alice in Wonderland' terug. Een onbetwistbaar, uitgesproken monumentaal -in elke zin van het woord- doch ogenschijnlijk wel beminnelijk staatshoofd. Tenminste zolang alles exáct gaat zoals zij dat wenst, hoe absurd die wensen ook kunnen zijn. Bij de aller-, allerminste ergernis transformeert ze in minder dan een seconde in een ongeziene helse furie en schreeuwt ze rood aanlopend van woede en net niet ontploffend "Off with their heads!" (Hun hoofd eraf!)
Goh, zo explosief ben ik nu precies ook weer niet, hoor. Maar door die violente, alles verwoestende relaties uit m'n verleden ben ik extreem, op het afschuwelijke en onleefbare af, op m'n hoede bij een mogelijk interessante ontmoeting met iemand nieuw in m'n leven. Zodanig dus dat als één iets, gelijk wat en hoe klein ook, nog maar een honderdste van een millimeter in de richting van gewelddadigheid, onderdrukking of respectloosheid wijst, dat meteen meer dan reden genoeg blijkt te zijn om ongenadig streng, uitermate overtuigd en krachtig mijn persoonlijke versie van "hunne kop eraf!" te mompelen: "Ander en beter!"
Hand in hand met deze ongenaakbare vorstin wandelt binnenin mij de zoveel bescheidenere en zachtere Sally uit 'The Nightmare before Christmas'. Een levende lappenpop, gevuld met herfstbladeren, pure onschuldige liefde en een hunkering naar leven en vrijheid. 
Ze hangt, net zoals ik, letterlijk, maar zeker ook figuurlijk, met haken en ogen aan elkaar. Met regelmaat verliest ze wel eens een onderdeel, een arm of een been bijvoorbeeld, waarna ze zichzelf, elke keer opnieuw, oeverloos geduldig netjes weer aan elkaar naait. Moet ik deze gelijkenis met mij echt nog uitleggen? Moet ik het nog hebben over dat krakkemikkige, steeds weer haperende en in panne vallende lichaam van mij. En over die ontelbare en onuitwisbare emotionele diepe littekens op m'n ziel en in m'n hart. Allemaal kwesties waarvan ik me toch ook steeds weer, zo goed en zo kwaad het gaat, weet bij elkaar te vegen en op te rapen...
En net als Sally droom ik van en geloof ik ondanks alles nog steeds in de 'grote liefde'. In haar geval loopt dat uiteindelijk ook helemaal prima af, een fantastisch happy end, wis en waarachtig. Al zouden de meesten onder ons haar held -zijde een graatmager skelet met in eerste instantie hoofdzakelijk nachtmerrie-plannen en andere nare ideetjes- niet direct als ideale droomprins herkennen. In mijn levensverhaal valt het nog af te wachten of dat sprookjesmoment ook ooit zal geschieden, maar ik weet ondertussen uit ervaring wel heel goed dat het uiterlijk weinig of geen verschil voor me maakt. Of het dus een rammelend geraamte of een stevig uit de kluiten gewassen Hollebolle Gijs wordt -of misschien toch eerder iets daar ergens tussenin-, jouw gok is even goed als de mijne. 
Ondertussen blijf ik, ondanks dat stukje leegte in m'n hart, gewoon gezellig en volledig tevreden, het bontgekleurde, opgewekte en zachtmoedige clowntje. Het prettig gestoorde -af en toe toch ook behoorlijk wijze- zingende zotteke, dat met bakken oprechte warme liefde al die vele mooie mensen en dingen in haar leven koesterend, waarderend en hartstochtelijk omarmd! 💗💗💗 Prettige carnavalentijn!😉

Over verjaren en zo...

Toen ik een halve eeuw oud werd, besloot ik dat het bereikte cijfer wel volstond. Ik zou verder gewoon 50 blijven en er 'jaren ervaring' bovenop tellen. En dat meende ik serieus, hoor. Zo ben ik dus sinds het begin van deze maand '50 met 3 jaar ervaring'! Voilà.

Het ouder worden maakte me langzaam maar zeker steeds duidelijker dat die dag eigenlijk minder het herdenken van mijn geboorte inhield en zoveel meer het vieren van mijn leven. De laatste jaren moest er -wat mij betreft dan toch- op deze dag ook echt niet meer zo focust worden op mij. Ik sta al vaak genoeg in de belangstelling. Nee, 2 februari groeide voor mij uit tot de gelegenheid, hét aangewezen moment in het jaar, om even extra stil te staan bij alles wat het leven mij tot nu toe bracht, om even terug te blikken op de geweldige weg die ik al afgelegd heb, om de vele bijzondere mensen te gedenken die ik op mijn pad mocht ontmoeten, om extra warm te glimlachen bij de gedachte aan zij die nog altijd aan mijn zijde mee verder gaan, en om tijd te nemen op m'n gemakje, al dan niet alleen met mezelf of in gezelschap, vele honderden gekoesterde herinneringen en zoveel speciale momenten -zowel positieve als negatieve, maar allemaal veelbetekenend en verreikend in mijn bestaan- boven te halen en even lichtjes opnieuw te bleven, te voelen, te ondergaan.

Dit jaar nam een ontzettend grote dankbaarheid de absolute overhand. Want er is zo ongelofelijk veel waar ik diep en oprecht dankbaar voor ben. Alle dagen van mijn leven, hoor, maar nu, zo met die verjaardag kwam het gevoel écht vanuit élke vezel van mijn lijf en élke molecule van mijn zijn. 
Eerst en vooral het feit dát ik al zoveel jaren heb mógen leven. Niet echt voor de hand liggend als je lichaam het met regelmaat laat afweten. Als ik (slechts) 50 jaar eerder het levenslicht gezien had, dan was ik vandaag vermoedelijk een ontzettend grote sukkelaar, met ondraaglijke pijnen, en totaal niet in staat voor mezelf te zorgen. Of ik was zelfs niet eens meer in leven... Zelfde verhaal mocht ik in déze tijd maar in een minder 'modern' land ter wereld gekomen zijn. De hele structuur van het ons ter beschikking zijn van allerlei hulp en vangnetten, in combinatie met zeer vooruitstrevend medisch kunnen, is toch iets om bijzonder te waarderen. Niet dan?...
Vaak zit ik stilletjes in mijn sofa rond me te kijken, in een alles overweldigend geluk. Dit is mijn eigen appartementje. Iets dat ik nooit gedacht had te bereiken in dit leven, en toch woon ik hier nu al 5 jaar. O ja, er zijn nog steeds wat mankementjes aan, dingen waarvoor ik jammer genoeg niet de centen heb om ze terdege op te lossen, en ik heb nog meer dan 20 jaar af te betalen aan de hypotheek, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Elke kamer straal mijn hart en ziel uit, overal waar je kijkt merk je dat deze ruimte een verlenging van mezelf is: vol uitgesproken kleur, vol welig tierende planten, vol gekoesterde frullekes en memorabilia, vol kunst en muziek. Vol zachtheid ook en rust, met een intens welkomstgevoel en een veilig thuiskomen. Een plek waar mensen graag op bezoek komen en de koffie bij wijze van spreken altijd klaar staat.
Ik ben ook dankbaar voor de niet-menselijke levende wezens in mijn bestaan. Zonder de katertjes Poekie en Pompon zou de flat misschien toch een behoorlijk stuk aan warmte inboeten, denk ik. En de vele vogels op het terras en in de aanpalende tuin, die zijn ontegensprekelijk een dagelijkse bron van intense vreugde en zelfs occasioneel van buitengewone opwinding. (Dat laatste bij de poezen al wat sneller dan bij mij, uiteraard. Voor mij moet er dan al eens iets erg uitzonderlijks komen aan fladderen en landen, hé...) 
Och, veel moet het feitelijk niet zijn om mij intens gelukkig te maken, hoor. De ochtendzon die door de gordijnen piept, vrolijk omlaag dansende sneeuwvlokken, soms zelfs het ritmisch gekletter van de regen, een nieuwe bloemknop of bladknop ergens in m'n overdadige groenvoorziening, het brommend gesnor van de hommels, tevreden ronkende poezenbeestjes, een vrolijk fluitende buurman, een liedje in m'n hoofd, een frisse 'goeie morgen!' op straat die eens een keertje blij beantwoord wordt... Zoveel dat me opgewekt maakt. Zoveel ook om dankbaar voor te zijn...
Maar boven al, met stip op de eerste plaats, gaat mijn eindeloze dankbaarheid uit naar al die geweldige mensen die elk op hun manier mijn leven een bijzondere twist geven. Eigenlijk spreken we hier bijna niet eens meer over dankbaarheid waar mijn hart van over loopt voor hen, maar over pure liefde. Voor deze kleine groep echte vrienden en familieleden hoef ik nooit of te nimmer een masker op te zetten. Soms kennen ze me zelfs beter dan ik mezelf, en doorprikken ze met gemak m'n gewoonte-maskerade in een ongemakkelijke charade. Ze waarderen me en houden van me exact zoals ik ben, zonder enige vorm van toegeving, en onder absoluut alle omstandigheden. En da's natuurlijk wederkerig. (Of wat had je gedacht, dan?!) Zij leerden me wat 'graag gezien worden' is, en ook het echte 'graag zien'... Niet alleen anderen (zonder mezelf daar dan in te verliezen) maar, ooo zooooo belangrijk, ook mezélf! Ik groei door hen, als mens, als persoon, als vriend, als artiest... Nog elke dag word ik door hun zachte, vaak onopvallende aanwezigheid in mijn leven een betere mens.
En ze weten zelf wel wie ik hier bedoel. Ik hoef geen namen te noemen. Af en toe riskeer ik het wel eens over één van hen te schrijven, maar meestal vinden ze dat al snel veel te veel aandacht, of ze hebben er ronduit de pest aan... hihihi
Hen wil ik dus vieren op mijn verjaardag. Zij moeten in de watten gelegd, niet ik. (Al weten ze me, nondepitjes, op bijzonder slinkse wijze toch altijd met 't één of 't ander te verrassen, de lieve stiekemerds, ongeacht mijn met overtuiging en aandrang gebrachte boodschap 'dat ik absoluut niets wil omdat ik alles al heb, zeker met hen in m'n leven!'...) Of tenminste, dat was alleszins mij idee daarover dit jaar, en met een handvol van hen is me dat ook gelukt. En da's genieten voor mij, echt, serieus genieten! Waarvoor ik dan uiteraard alwéér bijzonder dankbaar ben... hihi
Ja, je verjaardag gebruiken als speciaal moment van reflectie, even uitgebreid stilstaan bij alles waar je dankbaar voor mag zijn, da's verrassend verfrissend. En het heeft me zo mogelijk nóg gelukkiger en dankbaarder gemaakt. 😍
(En dat jij dit verhaal helemaal hebt willen lezen, ook daarvoor ben ik uiteraard geweldig dankbaar!... Xxx 😁😉😘)

2 x Carmina Burana.

Hoe vaak heb je het geluk redelijk kort na elkaar 2 x dezelfde monumentale muziekcompositie live te kunnen beluisteren?... Dat mocht ik dus beleven met de meer dan beroemde 'Carmina Burana' van Carl Orff!
De eerste voorstelling van het geweldige werk woonde ik bij afgelopen oktober in een uitverkochte Singel in Antwerpen op een speciaal avondje uit in het voortreffelijke gezelschap van vriendin Lena. Beste vriend Roger, Will Ferdy en Marleen Van Lysebetten waren ook van de partij, maar zij zaten elders in de zaal. Onze goede vriendin Marleen Van Holder, voor de 'fans van jaren' beter gekend als onze hele eigenste, super sympathieke vaste violiste bij o.a. de kerstconcerten, maakt namelijk deel uit van het OVSO, het Oost Vlaams Symfonisch Orkest, dat die avond zou spelen, en daar wilden wij uiteraard maar wat graag bij zijn!
Met een geweldig mooie en intens doorleefde 'Rhapsody in Blue' van George Gershwin, met als solist pianist Bart Truyens, ging het concert van start. Wij genoten. Na de pauze volgde de 'Carmina Burana'. Het reeds omvangrijke orkest o.l.v. Geert Baetens, breidde uit met wel 2 pianisten en een handvol extra slagwerkers, en zij kregen het gezelschap van niet minder dan wel 5 koren! Indrukwekkend. En dat sloeg niet dus niet alleen op het uitzicht...
Het enthousiasme op het podium werkte aanstekelijk, en al gauw zat de hele zaal zowat op het puntje van z'n stoel, meegevoerd door de grootsheid van het werk, maar zeker ook door de grootsheid van de uitvoering. Fenomenaal om zoveel muzikanten collectief intens deugd te zien hebben aan het samen musiceren. Wat een kracht ging er van uit, wat een levensvreugde, vurig en onstuimig. Alles wat zo een compositie nodig heeft om werkelijk tot z'n recht te komen. Ook zalig om die slagwerkers eens voor een keertje zonder zich te moeten inhouden totaal uit de bol te zien gaan. Goeie solisten overigens. 'k Was vooral hélemaal weg van de sublieme tenor solo... 
Een schitterende keuze trouwens om deze beide werken op het programma te zetten, want -ik had er ook nooit eerder bij stil gestaan- de jazzy klanken en ritmes van Gershwin hoor en voel je zowat overal in de bewerking van de middeleeuwse drinkliederen door Carl Orff terug. En we vonden het fantastisch! Onze aandacht verslapte geen seconde, zo geboeid als we waren door zoveel muzikaliteit en inleving, en de tijd vloog veel te snel voorbij. De staande ovatie aan het eind was dan ook dubbel en dik verdiend!
Ons gezelschap stortte zich nog vol goede moed in de wat overweldigend volle en ontzettend drukke gelagzaal. En ja, dat moest toch écht nog even, al was het maar om onze Marleen op te snorren voor een hele persoonlijke dikke proficiat, trots als we op haar zijn.
Met het prachtige programmaboek, met -wauw!- álle teksten en vertalingen erin, stevig onder de arm gekneld keerden we, vervuld van muziek en met een gelukzalig voldaan gevoel, bijzonder tevreden huiswaarts. Heerlijk!
Het tweede concert met de 'Carmina' op het programma maakte deel uit van een verrassingsdagje Oostende afgelopen zondag, ter gelegenheid van m'n aankomende verjaardag, volledig georganiseerd -of zal ik voor de gelegenheid 'georkestreerd' zeggen?- door goede vriend Jef, en met natuurlijk ook het meer dan uitstekende gezelschap van Roger. De ijskoude, snijdende stormwind deed z'n uiterste best om ons de zeedijk af te blazen, maar dat hield ons niet tegen. We vochten ons, wind op kop, lachend, klappertandend en bibberend een weg naar het Casino-Kursaal, want de affiche was bijzonder veelbelovend. Het 'Czech Symphony Ochestra and Choir Praque' zou zowel het 'Requiem' van Mozart als de 'Carmina Burana' van Orff brengen. En geloof me, da's een absoluut monsterprogramma. Puur als zanger weet ik dat je na elk van deze werken apart absoluut pompaf zijt, en voor het orkest zal dat wel niet veel schelen. Beide werken samen brengen is dus een waar huzarenstukje. Daarenboven staan stemmen uit wat men de 'Slavische landen' noemt, gekend voor hun kleur en hun kracht. Ik moet het eigenlijk niet zeggen: we zagen het helemaal zitten! En wij niet alleen, want het Kursaal zat afgeladen vol, 2000 mensen!...
Het 'Requiem' was eerst aan de beurt. En dat was perfect. 't Is te zeggen: qua noten, intonatie, dynamiek... Qua inleving was het leeg. Er zat niets hart of ziel in, geen spatje emotie, niks. Alsof ze het ondertussen al 100 maal gebracht hadden en het nu op automatische piloot -"zucht, duurt dat hier nog lang"- en met -"zucht, wanneer gaan we naar huis"- hun gedachten elders, ver weg van hier, nog wel eens een keertje deden -"allé, vooruit, zucht"-. Ik zat echt te wachten op een sprankje vuur, een vleugje bewogenheid, een teken van leven... Tevergeefs.
En het was echt niet slechts mijn persoonlijke -inderdaad meestal nogal onverbloemde en vierkante- mening. Ook de mij ongekende mensen naast me, en Jef en Roger, die eerlijk toegeven er weinig over te weten, misten over de hele lijn diepgang en emotie.
Maar hoopvol en positief als we zijn, bleven we reikhalzend uitkijken naar het tweede deel na de pauze. En ja, hoor, bij het uitvoeren van de 'Carmina' zagen we een ietwat meer enthousiast orkest en koor. Dit deden ze duidelijk veel liever, maar... Oei. Door die opgetogenheid werd alles verschrikkelijk slordig. Ik deed vreselijk m'n best om gewoon zonder gedachten, alles loslatend, van de muziek te genieten, ze over me heen te laten stromen, maar werd telkens weer met een snok uit m'n pogingen gerukt bij opnieuw valse noten, ongelijke inzetten, decalerende partijen... Ja, ik heb genoten van de stralende trompettensectie, die was geweldig. En wauw, de tenoren van het koor, dat zal je hier niet zo snel vinden, echt sterk. En onze verwachting qua Slavische stemmen werd ook nog ingevuld door de piepkleine bassolo door één van de koorleden. Nondepitjes, wat een ontzettend prachtige stem had die man, zeg! De kleur, de kracht, de voeling, de inleving... Werkelijk for-mi-da-bel! Die hadden ze vooraan moeten zetten... Want de solisten... Breek me de bek daar maar niet over open. Pfffft... Jammer, zoooo jammer. En jammer ook van de centen voor die behoorlijk dure luxe plaatsen.
Er werd tijdens de uitvoering links en rechts al eens, soms zelfs tíjdens een deel, totaal ongepast en storend, enthousiast geapplaudisseerd -al vreemd genoeg voor mij-, maar aan het eind vond ergens in het publiek iemand het toch absoluut en met overtuiging een staande ovatie waard. En al gauw stond uiteraard het grootste deel van de zaal recht. Ik zat, efkes totaal mijne kluts kwijt over zoveel onterecht en onbegrijpelijk eerbetoon, in m'n rode fluwelen zetel met moeite een mini applausje te forceren. Bizar. Maar misschien ligt het aan mij, dat kan. Staande ovaties horen voor mij uitsluitend en alleen na dingen die mij op een fantastische, liefst positieve manier meer dan volledig van m'n sokken geblazen hebben. Dan en dan alleen. Als ultieme hulde aan iets dat absoluut alles-overstijgend was.
In dit geval dus -woehoe- een vurige staande ovatie voor m'n gezelschap, want al bij al was het toch een erg mooie dag. Eentje om te koesteren.
2 x 'Carmina Burana', 1 geïnspireerde en 1 teleurstellende, maar 'k heb toch van allebei veel opgestoken. 2 x 'Carmina Burana' in uitstekend gezelschap, telkens heel anders, doch altijd super gezellig. 2 x 'Carmina Burana', en de muziek zit voorlopig muurvast in m'n hoofd, en ze zingt, en zingt, en zingt... 🎶😄🎶