Los van het feit dat ik er van overtuigd ben, dat als je iemand echt graag ziet, je dat élke dag van het jaar doet, en niet speciaal vandaag, vind ik het hele gedoe nogal aan de gemaakte en commerciële kant. En het doet me met de jaren steeds meer carnavalesk aan. Plots verandert elke winkel, ongeacht wat er verkocht wordt, in een opslagplaats van 'liefde'. Ze bombarderen je absoluut langst alle kanten met rode spullekes, gadgets en frullekes die je nooit van je leven nodig zult hebben. En zowat álles is te koop in hartvorm of bedrukt met. Van de meest onverwachte etenswaren tot miniatuur lippenstiftjes, van zowat elke vorm van serviesgoed tot ongeveer ieder stuk huisraad, je ziet het plots allemaal, overal en in overvloed. En die trend zet zich uiteraard ook door naar kleding. Van 'o wat schattig' streelzachte, met bijzonder hoog knuffelgehalte 'I love you'-teddyberen-babypakjes -tot mijn verbazing dus ook te koop in grote-mensenmaat- tot zogenaamde sexy lingerie waarvoor je ongeveer een ingenieursdiploma moet hebben om wijs te geraken uit al die vele riemen, gespen, koordjes en linten. Zo'n setje waarin je er, met zo'n Rubensfiguur als het mijne, gegarandeerd uitziet als een stevig ingesnoerde rollade... (Dat doet mij nu ineens denken aan de uitspraak 'de liefde van de man gaat door de maag'. Heu... toevalligheidje?... hihihi) Allé, de hele wereld -mensen, dieren, gebouwen, alles inbegrepen- houdt dus, naar mijn idee dan toch, een wat geforceerd valentijnsverkleedpartijtje. Voilà: carnavalentijn.
Wat de liefde betreft ben ik zelf aan de buitenkant een beetje een clown. Zo een schattige en allesbehalve beangstigende, zo ééntje die iedereen wel leuk vindt. Een kleurrijk bolrond clowntje, dat met een verbaasde, totaal onschuldige blik de wereld in kijkt en constant super onhandig over z'n eigen veel te grote voeten struikelt, nooit goed wetend waar hij eigenlijk in de circuspiste thuis hoort en zich steeds weer reddend met goed gebrachte, hoofdzakelijk propere humor. Altijd oprecht vrolijk en hartelijk, ondanks dat stukje leegte in het warme hart onder het extravagante uitbundige kostuum...
Mijn gevoelens rond 'De Liefde', mijn 'binnenkant' dus, kan ik het best illustreren aan de hand van een misschien op het eerste zicht wat rare combinatie van twee animatiefilm-figuurtjes.
Aan de ene kant vind je in mij de 'Queen of Hearts', de Hartenkoningin, uit 'Alice in Wonderland' terug. Een onbetwistbaar, uitgesproken monumentaal -in elke zin van het woord- doch ogenschijnlijk wel beminnelijk staatshoofd. Tenminste zolang alles exáct gaat zoals zij dat wenst, hoe absurd die wensen ook kunnen zijn. Bij de aller-, allerminste ergernis transformeert ze in minder dan een seconde in een ongeziene helse furie en schreeuwt ze rood aanlopend van woede en net niet ontploffend "Off with their heads!" (Hun hoofd eraf!)
Goh, zo explosief ben ik nu precies ook weer niet, hoor. Maar door die violente, alles verwoestende relaties uit m'n verleden ben ik extreem, op het afschuwelijke en onleefbare af, op m'n hoede bij een mogelijk interessante ontmoeting met iemand nieuw in m'n leven. Zodanig dus dat als één iets, gelijk wat en hoe klein ook, nog maar een honderdste van een millimeter in de richting van gewelddadigheid, onderdrukking of respectloosheid wijst, dat meteen meer dan reden genoeg blijkt te zijn om ongenadig streng, uitermate overtuigd en krachtig mijn persoonlijke versie van "hunne kop eraf!" te mompelen: "Ander en beter!"
Hand in hand met deze ongenaakbare vorstin wandelt binnenin mij de zoveel bescheidenere en zachtere Sally uit 'The Nightmare before Christmas'. Een levende lappenpop, gevuld met herfstbladeren, pure onschuldige liefde en een hunkering naar leven en vrijheid.
Ze hangt, net zoals ik, letterlijk, maar zeker ook figuurlijk, met haken en ogen aan elkaar. Met regelmaat verliest ze wel eens een onderdeel, een arm of een been bijvoorbeeld, waarna ze zichzelf, elke keer opnieuw, oeverloos geduldig netjes weer aan elkaar naait. Moet ik deze gelijkenis met mij echt nog uitleggen? Moet ik het nog hebben over dat krakkemikkige, steeds weer haperende en in panne vallende lichaam van mij. En over die ontelbare en onuitwisbare emotionele diepe littekens op m'n ziel en in m'n hart. Allemaal kwesties waarvan ik me toch ook steeds weer, zo goed en zo kwaad het gaat, weet bij elkaar te vegen en op te rapen...
En net als Sally droom ik van en geloof ik ondanks alles nog steeds in de 'grote liefde'. In haar geval loopt dat uiteindelijk ook helemaal prima af, een fantastisch happy end, wis en waarachtig. Al zouden de meesten onder ons haar held -zijde een graatmager skelet met in eerste instantie hoofdzakelijk nachtmerrie-plannen en andere nare ideetjes- niet direct als ideale droomprins herkennen. In mijn levensverhaal valt het nog af te wachten of dat sprookjesmoment ook ooit zal geschieden, maar ik weet ondertussen uit ervaring wel heel goed dat het uiterlijk weinig of geen verschil voor me maakt. Of het dus een rammelend geraamte of een stevig uit de kluiten gewassen Hollebolle Gijs wordt -of misschien toch eerder iets daar ergens tussenin-, jouw gok is even goed als de mijne.
Ondertussen blijf ik, ondanks dat stukje leegte in m'n hart, gewoon gezellig en volledig tevreden, het bontgekleurde, opgewekte en zachtmoedige clowntje. Het prettig gestoorde -af en toe toch ook behoorlijk wijze- zingende zotteke, dat met bakken oprechte warme liefde al die vele mooie mensen en dingen in haar leven koesterend, waarderend en hartstochtelijk omarmd! 💗💗💗 Prettige carnavalentijn!😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten