De eerste voorstelling van het geweldige werk woonde ik bij afgelopen oktober in een uitverkochte Singel in Antwerpen op een speciaal avondje uit in het voortreffelijke gezelschap van vriendin Lena. Beste vriend Roger, Will Ferdy en Marleen Van Lysebetten waren ook van de partij, maar zij zaten elders in de zaal. Onze goede vriendin Marleen Van Holder, voor de 'fans van jaren' beter gekend als onze hele eigenste, super sympathieke vaste violiste bij o.a. de kerstconcerten, maakt namelijk deel uit van het OVSO, het Oost Vlaams Symfonisch Orkest, dat die avond zou spelen, en daar wilden wij uiteraard maar wat graag bij zijn!
Met een geweldig mooie en intens doorleefde 'Rhapsody in Blue' van George Gershwin, met als solist pianist Bart Truyens, ging het concert van start. Wij genoten. Na de pauze volgde de 'Carmina Burana'. Het reeds omvangrijke orkest o.l.v. Geert Baetens, breidde uit met wel 2 pianisten en een handvol extra slagwerkers, en zij kregen het gezelschap van niet minder dan wel 5 koren! Indrukwekkend. En dat sloeg niet dus niet alleen op het uitzicht...
Het enthousiasme op het podium werkte aanstekelijk, en al gauw zat de hele zaal zowat op het puntje van z'n stoel, meegevoerd door de grootsheid van het werk, maar zeker ook door de grootsheid van de uitvoering. Fenomenaal om zoveel muzikanten collectief intens deugd te zien hebben aan het samen musiceren. Wat een kracht ging er van uit, wat een levensvreugde, vurig en onstuimig. Alles wat zo een compositie nodig heeft om werkelijk tot z'n recht te komen. Ook zalig om die slagwerkers eens voor een keertje zonder zich te moeten inhouden totaal uit de bol te zien gaan. Goeie solisten overigens. 'k Was vooral hélemaal weg van de sublieme tenor solo...
Een schitterende keuze trouwens om deze beide werken op het programma te zetten, want -ik had er ook nooit eerder bij stil gestaan- de jazzy klanken en ritmes van Gershwin hoor en voel je zowat overal in de bewerking van de middeleeuwse drinkliederen door Carl Orff terug. En we vonden het fantastisch! Onze aandacht verslapte geen seconde, zo geboeid als we waren door zoveel muzikaliteit en inleving, en de tijd vloog veel te snel voorbij. De staande ovatie aan het eind was dan ook dubbel en dik verdiend!
Ons gezelschap stortte zich nog vol goede moed in de wat overweldigend volle en ontzettend drukke gelagzaal. En ja, dat moest toch écht nog even, al was het maar om onze Marleen op te snorren voor een hele persoonlijke dikke proficiat, trots als we op haar zijn.
Met het prachtige programmaboek, met -wauw!- álle teksten en vertalingen erin, stevig onder de arm gekneld keerden we, vervuld van muziek en met een gelukzalig voldaan gevoel, bijzonder tevreden huiswaarts. Heerlijk!
Het tweede concert met de 'Carmina' op het programma maakte deel uit van een verrassingsdagje Oostende afgelopen zondag, ter gelegenheid van m'n aankomende verjaardag, volledig georganiseerd -of zal ik voor de gelegenheid 'georkestreerd' zeggen?- door goede vriend Jef, en met natuurlijk ook het meer dan uitstekende gezelschap van Roger. De ijskoude, snijdende stormwind deed z'n uiterste best om ons de zeedijk af te blazen, maar dat hield ons niet tegen. We vochten ons, wind op kop, lachend, klappertandend en bibberend een weg naar het Casino-Kursaal, want de affiche was bijzonder veelbelovend. Het 'Czech Symphony Ochestra and Choir Praque' zou zowel het 'Requiem' van Mozart als de 'Carmina Burana' van Orff brengen. En geloof me, da's een absoluut monsterprogramma. Puur als zanger weet ik dat je na elk van deze werken apart absoluut pompaf zijt, en voor het orkest zal dat wel niet veel schelen. Beide werken samen brengen is dus een waar huzarenstukje. Daarenboven staan stemmen uit wat men de 'Slavische landen' noemt, gekend voor hun kleur en hun kracht. Ik moet het eigenlijk niet zeggen: we zagen het helemaal zitten! En wij niet alleen, want het Kursaal zat afgeladen vol, 2000 mensen!...
Het 'Requiem' was eerst aan de beurt. En dat was perfect. 't Is te zeggen: qua noten, intonatie, dynamiek... Qua inleving was het leeg. Er zat niets hart of ziel in, geen spatje emotie, niks. Alsof ze het ondertussen al 100 maal gebracht hadden en het nu op automatische piloot -"zucht, duurt dat hier nog lang"- en met -"zucht, wanneer gaan we naar huis"- hun gedachten elders, ver weg van hier, nog wel eens een keertje deden -"allé, vooruit, zucht"-. Ik zat echt te wachten op een sprankje vuur, een vleugje bewogenheid, een teken van leven... Tevergeefs.
En het was echt niet slechts mijn persoonlijke -inderdaad meestal nogal onverbloemde en vierkante- mening. Ook de mij ongekende mensen naast me, en Jef en Roger, die eerlijk toegeven er weinig over te weten, misten over de hele lijn diepgang en emotie.
Maar hoopvol en positief als we zijn, bleven we reikhalzend uitkijken naar het tweede deel na de pauze. En ja, hoor, bij het uitvoeren van de 'Carmina' zagen we een ietwat meer enthousiast orkest en koor. Dit deden ze duidelijk veel liever, maar... Oei. Door die opgetogenheid werd alles verschrikkelijk slordig. Ik deed vreselijk m'n best om gewoon zonder gedachten, alles loslatend, van de muziek te genieten, ze over me heen te laten stromen, maar werd telkens weer met een snok uit m'n pogingen gerukt bij opnieuw valse noten, ongelijke inzetten, decalerende partijen... Ja, ik heb genoten van de stralende trompettensectie, die was geweldig. En wauw, de tenoren van het koor, dat zal je hier niet zo snel vinden, echt sterk. En onze verwachting qua Slavische stemmen werd ook nog ingevuld door de piepkleine bassolo door één van de koorleden. Nondepitjes, wat een ontzettend prachtige stem had die man, zeg! De kleur, de kracht, de voeling, de inleving... Werkelijk for-mi-da-bel! Die hadden ze vooraan moeten zetten... Want de solisten... Breek me de bek daar maar niet over open. Pfffft... Jammer, zoooo jammer. En jammer ook van de centen voor die behoorlijk dure luxe plaatsen.
Er werd tijdens de uitvoering links en rechts al eens, soms zelfs tíjdens een deel, totaal ongepast en storend, enthousiast geapplaudisseerd -al vreemd genoeg voor mij-, maar aan het eind vond ergens in het publiek iemand het toch absoluut en met overtuiging een staande ovatie waard. En al gauw stond uiteraard het grootste deel van de zaal recht. Ik zat, efkes totaal mijne kluts kwijt over zoveel onterecht en onbegrijpelijk eerbetoon, in m'n rode fluwelen zetel met moeite een mini applausje te forceren. Bizar. Maar misschien ligt het aan mij, dat kan. Staande ovaties horen voor mij uitsluitend en alleen na dingen die mij op een fantastische, liefst positieve manier meer dan volledig van m'n sokken geblazen hebben. Dan en dan alleen. Als ultieme hulde aan iets dat absoluut alles-overstijgend was.
In dit geval dus -woehoe- een vurige staande ovatie voor m'n gezelschap, want al bij al was het toch een erg mooie dag. Eentje om te koesteren.
2 x 'Carmina Burana', 1 geïnspireerde en 1 teleurstellende, maar 'k heb toch van allebei veel opgestoken. 2 x 'Carmina Burana' in uitstekend gezelschap, telkens heel anders, doch altijd super gezellig. 2 x 'Carmina Burana', en de muziek zit voorlopig muurvast in m'n hoofd, en ze zingt, en zingt, en zingt... 🎶😄🎶
nice :-)
BeantwoordenVerwijderen