De lijst met pijn en pijntjes is eindeloos. In welke vorm dan ook, groot of klein, zelden of vaak, jij zelf, uiteraard, en absoluut iedereen die je kent heeft ooit al pijn in z'n leven gekend. Pijn is niet alleen bijzonder divers, het is ook ongelofelijk universeel. Geen mens ontsnapt er aan. En het is niet makkelijk die pijn en pijntjes in categorietjes onder te brengen. Twee personen met een identieke diagnose kunnen die ene specifieke pijn volslagen anders ervaren, en er als gevolg ook compleet verschillend mee om gaan.
"Heeft deze mevrouw de gele vlaggen al gehad?", klonk het van achter de deur van mijn ziekenhuiskamer. "Ja, hoor", antwoordde de verpleegster naast m'n bed, "ze is er nu mee bezig." "Gele vlaggen???" verbaasde ik me. "Over welke gele vlaggen zouden ze het hebben?" Ik speurde de hele ruimte af, maar zag absoluut niets dat zelfs ook maar in de verste verten op een soort gele lap stof zou lijken. En voor mij lag een in te vullen vragenlijst...
Bij navraag bleek dat ze het, inderdaad, over dat stukje papier hadden, of misschien beter: over de vragen er op. 'Gele vlaggen' zijn, in het geval van pijnbestrijding, signalen in emotie, gedrag, gedachte en/of attitude, die mogelijk aantonen dat iemand met in eerste instantie absoluut en ontegensprekelijk fysieke pijnklachten langzaam verglijdt naar een meer psychologisch overheersende pijnervaring. In dat geval is er, dat spreekt voor zich, minder behoefte aan medicatie, en meer aan ondersteuning en begeleiding op geestelijk en emotioneel vlak. In al die jaren dat ik af en toe een pijnkliniek bezoek confronteerde men mij nooit eerder met deze kant van de zaak, maar het is zeker en vast een uitstekend punt om eens bij stil te staan, volgens mij.
Er zijn al vaak momenten geweest dat ik me -ondertussen zodanig gewoon aan dagdagelijkse pijn- oprecht afvroeg of ik het me niet allemaal verbeelde... M'n neurochirurg, en even later die dag in de pijnkliniek ook de chirurg-anesthesist, keken me allebei met een bijzonder verwonderd (en aan elkaar gewaagd grappig trouwens) gezicht aan, toen ik me die gedachte even luidop liet ontglippen. De overduidelijke (en ook wreed interessante) foto's van mijn binnenkant doen elke twijfel teniet, daar mag ik dus 100% 'gerust' in zijn. 't Zit beslist niet tussen mijn twee oren. Het invullen van de vragenlijst bevestigde dat ook wel. Ik laat pijn mijn leven weinig of niet beïnvloeden. Mogelijk ben ik een klein beetje té voorzichtig met mezelf, maar verder blijkt ook hierin die positiviteit van mij een enorm pluspunt. Geen doemdenkerij, geen gezeur, maar wel optimisme en aanvaarding.
En terwijl ik verder m'n beurt af wachtte voor de hopelijk verlichtende cervicale epidurale infiltratie bestudeerde ik even mijn persoonlijke aanpak in pijnsituaties.
Bij 'kleine' pijntjes -teen tegen de poot van 't bed, hamer op m'n vinger, lip verbrandt aan hete koffie, en meer van dat soort fraais- vloek ik dat het klettert, doe eventueel een soort gefrustreerd indianendanske... en ga, alsof er weinig of niks gebeurd is, verder met wat ik aan het doen was. Zoals iedereen wel een beetje, veronderstel ik.
Met de pijn in m'n nek gaat het iets anders. In eerste instantie heb ik door de jaren m'n leven er naar aangepast. Ik ken m'n grenzen en weet wat ik zeker niet moet doen, als ik geen extra pijn wil. Al durf ik daar ook wel eens -goed geweten, maar alleen als het me dat echt waard is- dik overheen gaan. Ik luister naar m'n lichaam en weet wat, en wanneer, het nodig heeft. En dat kan in de vorm van extra rust of één van die straffe pijnstillers zijn. Maar, alleen als het écht nodig is, dus meer als uitzondering dan als regel.
Voor activiteiten die niet te vermijden zijn, maar waarbij ik sowieso extra pijn oploop -stofzuigen bijvoorbeeld, of het bed volledig met schone lakens opmaken- zoek ik oplossingen die de druk op m'n nek verminderen bij het uitvoeren ervan. In 't slechtste geval stel ik de handeling uit, ongeacht voor hoelang. Desnoods zie je hier dan maar een tijdje een écht 'káttenharentapijt', hé. Moet kunnen. gniffel gniffel
Als de pijn toch toeslaat -wie weet wat ik weer eens uitgespookt heb in één of andere zotte vlaag-, dan loop ik daar niet over te zeuren. Je kan geduld en mededogen met jezelf hebben, maar flauw doen en jammeren helpt geen ene sikkepit. Acceptatie is de sleutel. Een beetje van "Oké, ik heb pijn", en hup, zo goed en kwaad het gaat verder met het dagelijkse leven.
Pas als ik echt niet meer weet waar kruipen van ellende, me geen enkele houding meer kan geven, systematisch tranen loop te verbijten en de dag door komen een energie drainerende, nauwelijks te volbrengen monsterlijke opdracht wordt, trek ik aan de alarmbel. Dan pas contacteer ik de dokters, hopend op een mogelijke behandeling. Maar altijd positief en optimistisch. Dankbaar voor alle mogelijkheden, dankbaar voor alle hulp, en dankbaar voor alles wat ik nog steeds kan en mag, doen, beleven en meemaken.
Wil je zelf ook eens kijken of je aan een paar gele vlaggen onderhevig bent? Ik zet de vragenlijst hier onderaan m'n blogje. Wie weet leer je jezelf nog stukje beter kennen, hé. Ik vond het alleszins behoorlijk verhelderend.
En vergeet niet: wees mild voor je medemens, heb mededogen. Want al zie je het soms totaal niet, iedereen kent pijn, daar mag je absoluut zeker van zijn. 😘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten