De lucht geurde fantastisch naar lente en het was verrassend warm toen ik, nog steeds ongelofelijk opgewekt, gezwind de garage uit fietste. Pas halverwege m'n vertrouwde winkelroute viel het me op dat ik opvallend breed lachend de pedalen rond trapte. Dat verklaarde meteen waarom veel van de passanten me vriendelijk 'goeie dag' toe zwaaiden: zo een jolige snuit werkt aanstekelijk, hé. En dat maakte me, uiteraard, alleen maar nóg beter gezind. Werkelijk iedereen die er ook maar enigszins voor open stond kreeg een meer dan joviale 'goede middag' van mij. Aan de kassa liet ik met plezier een stuk of 3 mensen met slechts een paar aankopen voor gaan en onmiddellijk ontsponnen er zich geanimeerde blijmoedige gesprekken vol belangstelling en behulpzaamheid.
Met 2 reuzegrote overvolle fietstassen op de bagagedrager en aan het stuur nog een stuk of 4 enorme, uitpuilend gevulde boodschappentassen -iets dat bij het voorbijkomen ook steevast op leuke commentaren en grapjes kan rekenen- leek m'n fiets meer op een muildier dan op een rijtuig. En omdat het me uiteraard moeite kostte dat onhandige gevaarte overeind te houden, wandelde ik, fiets stevig aan de hand, op m'n duizend gemakjes weer naar huis. Prachtig weer en tijd genoeg, waarom zou je je dan haasten, hé.
Helemaal content en gelukkig besloot ik mezelf dan toch ook nog dat opgeruimde terras te gunnen. Op weg naar het volgende grootwarenhuis op m'n winkelronde stopte ik bij de bloemenwinkel en trakteerde mezelf er gul en breed lachend op 2 grote zakken kwaliteitsvolle potgrond, 20 grote en kleine viooltjes (de bloempjes, niet de instrumenten uiteraard) met hun vrolijke gezichtjes in zowat alle kleuren van de regenboog en een tiental potjes met bolletjes van allerlei andere lentebloeiers. En het had niet beter kunnen passen: ik was nét op tijd weer thuis met m'n tweede fietslading boodschappen om die hele levering, dat geweldige cadeau aan mezelf, in ontvangst te nemen! Super, toch?!
Een nachtje heerlijk slapen deed me opnieuw bijzonder goedgemutst uit 't bed springen, en geestdriftig stortte ik me op het terras. Terwijl de poezen, liever lui dan moe, zich languit en zorgeloos te slapen legden op de vensterbanken voor de openstaande ramen, knipte de snoeischaar vlotjes alle afgestorven plantendelen weg uit de vele potten en bakken. Vlijtig werden overal van tussen, achter en onder dorre bladeren en ondefinieerbare, aan komen waaien stukjes afval bij elkaar geveegd en opgeschept, al gauw een reuzegrote vuilniszak vol. Links en rechts kregen zeer welkome nieuwe scheuten en scheef hangende narcissen een duwtje in de juiste richting, al dan niet met behulp van een stok of wat bindmateriaal. De uit de kluiten gewassen Spaanse margrieten van in de bloembakken vorige zomer verhuisden elk naar een eigen aangepaste pot 'met doorgroeimogelijkheid', en ook de alom wild ontkiemende zaadjes kregen elk een eigen, en vaak vooral veiliger, plekje.
De vele, vele tientallen kranten -met dank aan ons moe- waarmee ik de totale afdeling 'vorstgevoelige groenvoorziening' net voor de eerste echte kou keurig ingepakt had, en die -hoera voor mijn geraniums- hun ietwat eigenaardige en afwijkende taak verbazingwekkend uitstekend vervuld hadden, mochten weer verwijderd. Meer dan twee uur heeft het geduurd om die enorme berg gekreukt en verfrommeld papier opnieuw hanteerbaar opgeplooid te krijgen... Maar, dat geeft niet, hé, als je tijdens het vouwwerk in zeer aangenaam lenteweer gezellig op een spic en span proper, opgeruimd terras zit, omringt door een overvloed aan kleurrijke, zalig geurende lentebloeiers, frisgroene nieuwe blaadjes, gemoedelijk brommende hommels en ook nog eens in het uitstekende gezelschap van een uiterst nieuwsgierig roodborstje en een stel kool- en pimpelmeesjes die zich al lang niet meer aan mijn aanwezigheid storen terwijl ze zich vol nootjes proppen. De vuilniszakken, uitzonderlijk ook een grote naast het vertrouwde kleintje, moesten nog snel even buitengezet, en dan wachtte me zalig lang ontspannend dobberen onder een verrukkelijk dikke schuimlaag in een heerlijk heet bad. Volgens mij is dus ook op zondag die kamerbrede overgelukkige lach geen seconde van m'n gezicht geweest.
Absoluut niets in dit verhaal, echt geen enkele gebeurtenis van dit hele weekend kan je spectaculair noemen, niks was echt exeptioneel of indrukwekkend. En toch... Zoveel kleine mooie dingen, zoveel stukjes vreugde en brokjes geluk,... Allemaal samen maakten ze van dit geweldig gewone weekend een gewoon geweldig weekend! ❤️🍀🌸
Geen opmerkingen:
Een reactie posten