Het ouder worden maakte me langzaam maar zeker steeds duidelijker dat die dag eigenlijk minder het herdenken van mijn geboorte inhield en zoveel meer het vieren van mijn leven. De laatste jaren moest er -wat mij betreft dan toch- op deze dag ook echt niet meer zo focust worden op mij. Ik sta al vaak genoeg in de belangstelling. Nee, 2 februari groeide voor mij uit tot de gelegenheid, hét aangewezen moment in het jaar, om even extra stil te staan bij alles wat het leven mij tot nu toe bracht, om even terug te blikken op de geweldige weg die ik al afgelegd heb, om de vele bijzondere mensen te gedenken die ik op mijn pad mocht ontmoeten, om extra warm te glimlachen bij de gedachte aan zij die nog altijd aan mijn zijde mee verder gaan, en om tijd te nemen op m'n gemakje, al dan niet alleen met mezelf of in gezelschap, vele honderden gekoesterde herinneringen en zoveel speciale momenten -zowel positieve als negatieve, maar allemaal veelbetekenend en verreikend in mijn bestaan- boven te halen en even lichtjes opnieuw te bleven, te voelen, te ondergaan.
Dit jaar nam een ontzettend grote dankbaarheid de absolute overhand. Want er is zo ongelofelijk veel waar ik diep en oprecht dankbaar voor ben. Alle dagen van mijn leven, hoor, maar nu, zo met die verjaardag kwam het gevoel écht vanuit élke vezel van mijn lijf en élke molecule van mijn zijn.
Eerst en vooral het feit dát ik al zoveel jaren heb mógen leven. Niet echt voor de hand liggend als je lichaam het met regelmaat laat afweten. Als ik (slechts) 50 jaar eerder het levenslicht gezien had, dan was ik vandaag vermoedelijk een ontzettend grote sukkelaar, met ondraaglijke pijnen, en totaal niet in staat voor mezelf te zorgen. Of ik was zelfs niet eens meer in leven... Zelfde verhaal mocht ik in déze tijd maar in een minder 'modern' land ter wereld gekomen zijn. De hele structuur van het ons ter beschikking zijn van allerlei hulp en vangnetten, in combinatie met zeer vooruitstrevend medisch kunnen, is toch iets om bijzonder te waarderen. Niet dan?...
Vaak zit ik stilletjes in mijn sofa rond me te kijken, in een alles overweldigend geluk. Dit is mijn eigen appartementje. Iets dat ik nooit gedacht had te bereiken in dit leven, en toch woon ik hier nu al 5 jaar. O ja, er zijn nog steeds wat mankementjes aan, dingen waarvoor ik jammer genoeg niet de centen heb om ze terdege op te lossen, en ik heb nog meer dan 20 jaar af te betalen aan de hypotheek, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Elke kamer straal mijn hart en ziel uit, overal waar je kijkt merk je dat deze ruimte een verlenging van mezelf is: vol uitgesproken kleur, vol welig tierende planten, vol gekoesterde frullekes en memorabilia, vol kunst en muziek. Vol zachtheid ook en rust, met een intens welkomstgevoel en een veilig thuiskomen. Een plek waar mensen graag op bezoek komen en de koffie bij wijze van spreken altijd klaar staat.
Ik ben ook dankbaar voor de niet-menselijke levende wezens in mijn bestaan. Zonder de katertjes Poekie en Pompon zou de flat misschien toch een behoorlijk stuk aan warmte inboeten, denk ik. En de vele vogels op het terras en in de aanpalende tuin, die zijn ontegensprekelijk een dagelijkse bron van intense vreugde en zelfs occasioneel van buitengewone opwinding. (Dat laatste bij de poezen al wat sneller dan bij mij, uiteraard. Voor mij moet er dan al eens iets erg uitzonderlijks komen aan fladderen en landen, hé...)
Och, veel moet het feitelijk niet zijn om mij intens gelukkig te maken, hoor. De ochtendzon die door de gordijnen piept, vrolijk omlaag dansende sneeuwvlokken, soms zelfs het ritmisch gekletter van de regen, een nieuwe bloemknop of bladknop ergens in m'n overdadige groenvoorziening, het brommend gesnor van de hommels, tevreden ronkende poezenbeestjes, een vrolijk fluitende buurman, een liedje in m'n hoofd, een frisse 'goeie morgen!' op straat die eens een keertje blij beantwoord wordt... Zoveel dat me opgewekt maakt. Zoveel ook om dankbaar voor te zijn...
Maar boven al, met stip op de eerste plaats, gaat mijn eindeloze dankbaarheid uit naar al die geweldige mensen die elk op hun manier mijn leven een bijzondere twist geven. Eigenlijk spreken we hier bijna niet eens meer over dankbaarheid waar mijn hart van over loopt voor hen, maar over pure liefde. Voor deze kleine groep echte vrienden en familieleden hoef ik nooit of te nimmer een masker op te zetten. Soms kennen ze me zelfs beter dan ik mezelf, en doorprikken ze met gemak m'n gewoonte-maskerade in een ongemakkelijke charade. Ze waarderen me en houden van me exact zoals ik ben, zonder enige vorm van toegeving, en onder absoluut alle omstandigheden. En da's natuurlijk wederkerig. (Of wat had je gedacht, dan?!) Zij leerden me wat 'graag gezien worden' is, en ook het echte 'graag zien'... Niet alleen anderen (zonder mezelf daar dan in te verliezen) maar, ooo zooooo belangrijk, ook mezélf! Ik groei door hen, als mens, als persoon, als vriend, als artiest... Nog elke dag word ik door hun zachte, vaak onopvallende aanwezigheid in mijn leven een betere mens.
En ze weten zelf wel wie ik hier bedoel. Ik hoef geen namen te noemen. Af en toe riskeer ik het wel eens over één van hen te schrijven, maar meestal vinden ze dat al snel veel te veel aandacht, of ze hebben er ronduit de pest aan... hihihi
Hen wil ik dus vieren op mijn verjaardag. Zij moeten in de watten gelegd, niet ik. (Al weten ze me, nondepitjes, op bijzonder slinkse wijze toch altijd met 't één of 't ander te verrassen, de lieve stiekemerds, ongeacht mijn met overtuiging en aandrang gebrachte boodschap 'dat ik absoluut niets wil omdat ik alles al heb, zeker met hen in m'n leven!'...) Of tenminste, dat was alleszins mij idee daarover dit jaar, en met een handvol van hen is me dat ook gelukt. En da's genieten voor mij, echt, serieus genieten! Waarvoor ik dan uiteraard alwéér bijzonder dankbaar ben... hihi
Ja, je verjaardag gebruiken als speciaal moment van reflectie, even uitgebreid stilstaan bij alles waar je dankbaar voor mag zijn, da's verrassend verfrissend. En het heeft me zo mogelijk nóg gelukkiger en dankbaarder gemaakt. 😍
(En dat jij dit verhaal helemaal hebt willen lezen, ook daarvoor ben ik uiteraard geweldig dankbaar!... Xxx 😁😉😘)
Eerst en vooral het feit dát ik al zoveel jaren heb mógen leven. Niet echt voor de hand liggend als je lichaam het met regelmaat laat afweten. Als ik (slechts) 50 jaar eerder het levenslicht gezien had, dan was ik vandaag vermoedelijk een ontzettend grote sukkelaar, met ondraaglijke pijnen, en totaal niet in staat voor mezelf te zorgen. Of ik was zelfs niet eens meer in leven... Zelfde verhaal mocht ik in déze tijd maar in een minder 'modern' land ter wereld gekomen zijn. De hele structuur van het ons ter beschikking zijn van allerlei hulp en vangnetten, in combinatie met zeer vooruitstrevend medisch kunnen, is toch iets om bijzonder te waarderen. Niet dan?...
Vaak zit ik stilletjes in mijn sofa rond me te kijken, in een alles overweldigend geluk. Dit is mijn eigen appartementje. Iets dat ik nooit gedacht had te bereiken in dit leven, en toch woon ik hier nu al 5 jaar. O ja, er zijn nog steeds wat mankementjes aan, dingen waarvoor ik jammer genoeg niet de centen heb om ze terdege op te lossen, en ik heb nog meer dan 20 jaar af te betalen aan de hypotheek, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Elke kamer straal mijn hart en ziel uit, overal waar je kijkt merk je dat deze ruimte een verlenging van mezelf is: vol uitgesproken kleur, vol welig tierende planten, vol gekoesterde frullekes en memorabilia, vol kunst en muziek. Vol zachtheid ook en rust, met een intens welkomstgevoel en een veilig thuiskomen. Een plek waar mensen graag op bezoek komen en de koffie bij wijze van spreken altijd klaar staat.
Ik ben ook dankbaar voor de niet-menselijke levende wezens in mijn bestaan. Zonder de katertjes Poekie en Pompon zou de flat misschien toch een behoorlijk stuk aan warmte inboeten, denk ik. En de vele vogels op het terras en in de aanpalende tuin, die zijn ontegensprekelijk een dagelijkse bron van intense vreugde en zelfs occasioneel van buitengewone opwinding. (Dat laatste bij de poezen al wat sneller dan bij mij, uiteraard. Voor mij moet er dan al eens iets erg uitzonderlijks komen aan fladderen en landen, hé...)
Och, veel moet het feitelijk niet zijn om mij intens gelukkig te maken, hoor. De ochtendzon die door de gordijnen piept, vrolijk omlaag dansende sneeuwvlokken, soms zelfs het ritmisch gekletter van de regen, een nieuwe bloemknop of bladknop ergens in m'n overdadige groenvoorziening, het brommend gesnor van de hommels, tevreden ronkende poezenbeestjes, een vrolijk fluitende buurman, een liedje in m'n hoofd, een frisse 'goeie morgen!' op straat die eens een keertje blij beantwoord wordt... Zoveel dat me opgewekt maakt. Zoveel ook om dankbaar voor te zijn...
Maar boven al, met stip op de eerste plaats, gaat mijn eindeloze dankbaarheid uit naar al die geweldige mensen die elk op hun manier mijn leven een bijzondere twist geven. Eigenlijk spreken we hier bijna niet eens meer over dankbaarheid waar mijn hart van over loopt voor hen, maar over pure liefde. Voor deze kleine groep echte vrienden en familieleden hoef ik nooit of te nimmer een masker op te zetten. Soms kennen ze me zelfs beter dan ik mezelf, en doorprikken ze met gemak m'n gewoonte-maskerade in een ongemakkelijke charade. Ze waarderen me en houden van me exact zoals ik ben, zonder enige vorm van toegeving, en onder absoluut alle omstandigheden. En da's natuurlijk wederkerig. (Of wat had je gedacht, dan?!) Zij leerden me wat 'graag gezien worden' is, en ook het echte 'graag zien'... Niet alleen anderen (zonder mezelf daar dan in te verliezen) maar, ooo zooooo belangrijk, ook mezélf! Ik groei door hen, als mens, als persoon, als vriend, als artiest... Nog elke dag word ik door hun zachte, vaak onopvallende aanwezigheid in mijn leven een betere mens.
En ze weten zelf wel wie ik hier bedoel. Ik hoef geen namen te noemen. Af en toe riskeer ik het wel eens over één van hen te schrijven, maar meestal vinden ze dat al snel veel te veel aandacht, of ze hebben er ronduit de pest aan... hihihi
Hen wil ik dus vieren op mijn verjaardag. Zij moeten in de watten gelegd, niet ik. (Al weten ze me, nondepitjes, op bijzonder slinkse wijze toch altijd met 't één of 't ander te verrassen, de lieve stiekemerds, ongeacht mijn met overtuiging en aandrang gebrachte boodschap 'dat ik absoluut niets wil omdat ik alles al heb, zeker met hen in m'n leven!'...) Of tenminste, dat was alleszins mij idee daarover dit jaar, en met een handvol van hen is me dat ook gelukt. En da's genieten voor mij, echt, serieus genieten! Waarvoor ik dan uiteraard alwéér bijzonder dankbaar ben... hihi
Ja, je verjaardag gebruiken als speciaal moment van reflectie, even uitgebreid stilstaan bij alles waar je dankbaar voor mag zijn, da's verrassend verfrissend. En het heeft me zo mogelijk nóg gelukkiger en dankbaarder gemaakt. 😍
(En dat jij dit verhaal helemaal hebt willen lezen, ook daarvoor ben ik uiteraard geweldig dankbaar!... Xxx 😁😉😘)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten