In het midden van de bus, op de daarvoor voorziene plek, stonden 4 kinderwagens. Eéntje van een Joodse mevrouw met 2 identiek geklede dochters, ééntje van een gesluierde Marokkaanse dame met een schattige baby, ééntje van een blank moeder-en-kind-stel en tot slot, en dat was de grootste en ook mooiste 'voiture', ééntje van een tot in de puntjes verzorgd prachtig jong zwart gezin: papa, mama, 2 dochtertjes en een baby.
De groezelige man hing in het voorste deel van de bus zichzelf overeind te houden en staarde, onafgebroken aan z'n broek sleurend, als geobsedeerd naar die 2 kleine snoezige zwarte meisjes. Akelig. En ik was niet de enige die het zag en er z'n bedenkingen bij had...
Plots, zonder enige directe aanleiding, begon hij tegen die zwarte moeder zwaar van z'n tak te maken omdat die 'verdomde voiture van haar' de doorgang naar het achterste deel van de bus blokkeerde. Uiteraard versperden alle vier de kindervoertuigen tezàmen de passage, maar hij viseerde uitsluitend deze ene mama. En haar echtgenoot pikte dat ab-so-luut niet!...
Ja, toegegeven: zijn reactie was er totaal over, buiten alle proportie overdreven heftig. Zijn protest klonk zodanig fel dat het meteen ieders aandacht trok. En terwijl de mama haar kindjes beschermend tegen zich aan trok verdedigde hij in een soort Spaanse colere zijn jonge gezin met bijzonder veel tamtam, brede dreigende gebaren en gewelddadig veel decibels.
De gefascineerde medereizigers bereidden zich alvast voor op het dreigende bloedbad, doch de buschauffeur zette beheerst zijn voertuig langst de kant van de weg, stapte uit en kwam, via de zijdeur halverwege, het tumult van dichtbij bekijken. Met een "allé allé allé, heb eens een klein beetje respect voor elkaar, zeg!" trachtte hij rustig, op een kalmerende toon en met enige vaderlijke autoriteit de gemoederen te bedaren.
De vieze man was ondertussen ook vooraan uitgestapt en wrong zich nu van achter de chauffeur via de zijdeur terug naar binnen, naar het achterste deel van de bus, en zette zich -blof- wreed content met zichzelve zo breed mogelijk in het midden op de achterste bank. Drie halten verder verliet het mooie gezin het reisgezelschap. Klaar. Einde verhaal. Of toch niet misschien?...
M'n van streek zijn door dit voorval was in niets te vergelijken met de regelrechte paniekaanval die de ongegeneerde en ongecensureerde reacties van de opgefokte toeschouwers bij mij veroorzaakten.
Meteen van bij het opnieuw beginnen bollen van de bus, dus zelfs nog voor dat gezin het voertuig verliet, vulde de lucht zich razendsnel met uitspraken van onverbloemd racisme. De pure haat naar alles -echt àlles, dus niet alleen 'zwart'- van elke mogelijke andere origine kneep me m'n keel dicht. Een instant stijlvoorbeeld van die gigantische kloof tussen 'wij' en 'zij', bedoelende op 'wij, de blanken' -de echte Vlamingen uiteraard- en 'zij, de andersgekleurden', met in deze laatste groep absoluut géén discriminatie: écht àlles dat niet Dash-Ariel-VanishOxiAction-witter-dan-wit is...
Benauwd naar lucht happend, overmand door een uitputtende intense droefheid en bijna beschaamd een mens te zijn bedacht ik me welk een totaal ander verhaal ik te vertellen had mocht dat lieftallige jonge gezinnetje blank geweest zijn... En die vunzige man zwart!...
Een blànke heldhaftige vader kon vast en zeker -daar verwed ik m'n maandloon op- op schouderklopjes en een staande ovatie rekenen! En de chauffeur had die zwàrte viezerik vermoedelijk stante pede z'n bus uit gezet... Ja toch?!
Weet je, al besef ik zeer goed dat dit leeft tussen de mensen, soms schrik ik echt van hoe diep geworteld en algemeen die wij-zij-haat wel is, hoe snel men partij kiest en zonder ook maar één ogenblik van reflectie met die zo licht ontvlambaar kudde mee loopt.
Wie van ons is trouwens 'ras-zuiver'? Europa is doorheen eeuwen geschiedenis zo vaak door allerlei culturen bezet geweest. Van hieruit veroverde men zowat de hele wereld. Er vonden tussen al de verschillende continenten zoveel grote volksverhuizingen plaats. En vandaag de dag reist zowat iedereen naar overal... Geloof me, we zijn allemaal een mix. Een mix van mensenkleuren.
Meer nog, als je ver genoeg terug gaat in de tijd dan zijn we zelfs allemaal familie. Niet dan?
Ideetje! Bekijk je mede-aardbewoners vanaf nu eens als je nieuwe -behoorlijk uitgebreide- familie, inclusief de mogelijk wat eigenaardige 'figuren' die je er nu eenmaal bij moet nemen. Zie hen als je eigen broer, zus, moeder, vader, grootouder, kind... en voor wie ze zijn als méns. Dat is, denk ik, een prima oefening naar respect, naar mededogen,... en uiteindelijk misschien zelfs naar wereldvrede toe.
Ik probeerde het daarstraks alvast even uit en werd er meteen weer helemaal m'n vrolijke zelf van! :-) Nu jullie nog... ;-)
