Als het leven je citroenen geeft...

Gedenkwaardige keerpunten in je leven zijn vaak ook de meest pijnlijke momenten uit je bestaan, maar als je het kan zien als een wonderlijk kruispunt waarop je de spannende keuze kan maken vanaf dat punt een totaal nieuwe weg te bewandelen, dan zit daar meteen ook de mogelijkheid in jezelf en je leven te verbéteren. Zoals de spreuk zegt: "Als het leven je citroenen toe werpt, dan moet je er limonade van maken".

Maar -randnota van de schrijfster- laat ons wel wezen: als het leven je er dan niet meteen ook water en suiker achteraan smijt, dan wordt dat volgens mij toch een behoorlijk zuur en zo goed als ondrinkbare brouwseltje, hoor...
En vandaag heeft 'men' beslist mij op zo'n cruciaal kruispunt te zetten.

Het bedrijf waar ik als receptioniste in outsourcing m'n vaste werkplekje heb moet, om de maandcijfers voor het hoofdkantoor wat op te krikken, wat mooier te kunnen presenteren, nog maar weer eens links en rechts 't één en 't ander zien te besparen. En ondanks het feit dat ik de bui al meer dan een jaar zag hangen, kwam het toch nog bijzonder hard aan. De dikke tranen biggelden meteen oncontroleerbaar over m'n wangen. Nee, ik ben vanmiddag niet ontslagen, noch heeft het bedrijf waar ik voor werk zijn contract verloren. Om wat onkosten te drukken reduceren ze vanaf september de openingsuren van de receptie. Concreet zou dat voor mij 2,5 uur per week minder werken betekenen, en een deeltje van de resterende uren zou ik ook nog eens ingezet worden als boekhoudkundig bediende. 

In uw ogen is dat op zich vermoedelijk geen regelrechte ramp en dat klopt.

Maar, bekijk het even mee vanuit mijn perspectief: ik ben alleenstaande, dus een -by the way extra zwaar belaste- éénverdiener, zoals dat dan heet, en werk slechts 25 uur per week, wat fijn is voor mijn nogal krakkemikkige lijf en handig voor m'n -ja, ik weet het: piepkleine, bijna onbestaande- muzikale carrière, maar verdien daarmee toch een nettoloon waarvan ik, zij het ongeloooofelijk basic, comfortabel kan leven. Alle rekeningen zijn elke maand netjes betaald, ik heb een dak boven m'n hoofd en er is eten voor mij en m'n poezebeesten. Alleen voor 'luxe' blijft er niks over. Dus geen auto, geen reizen of uitstapjes, lang sparen voor zelfs kleine aankopen als nieuwe schoenen of een nieuwe jurk, boodschappen doen met een strikt lijstje in de goedkoopste supermarkt, enz...

Daar zit ik niet mee, echt. Ik ben werkelijk geweldig content met m'n leven zoals het is en kan oprecht zeggen 'ik heb genoeg'. Financieel is alles -mits een stevige dosis discipline en gezond verstand- perfect onder controle en ik ben gelukkig met wat ik heb. Er is niets op overschot, maar er is ook niets tekort. 

En wat meer is: ik heb -en hoe fenomenaal onbetaalbaar is dat- ook tijd! Tijd om écht te leven, te genieten van m'n bloemen, m'n poezen, muziek, literatuur en vrienden, om creatief bezig te zijn, concerten in elkaar te steken en te zingen... Heerlijk. Wat een -eigenlijk voor iedereen levensnoodzakelijke- weelde!

Maar dat staat nu allemaal op de helling door die 2,5 uur minder werken. Los van het feit dat ik vermoedelijk het bedrijf met mijn talenten en flair, als het ware vanuit de coulissen, veel meer opbreng: die 100, 200 euro netto minder per maand is, met mijn al zo haarscherp afgestelde beperkte budget, niet meer leefbaar. Dan is het -opnieuw- óf de hypotheek betalen óf eten... Zoiets. Armoede dus, simpel en duidelijk.

Niet dat dat iets is wat de hoge heren van zo'n bedrijf begrijpen, want wat is nu 100 euro als je hùn inkomen hebt?!... Het is zoals die minister die élke màànd mijn jààrloon binnenrijft en dan zegt dat wíj boven onze stand leven. En hoeveel regeringen met hoeveel van dat soort ministers elk hebben we hier ook alweer in dit minilandje??? Ik ben de tel kwijt, hoor. En breek me de bek niet open over die zogenaamde 'stervoetballers', die voor één wéék tegen een balletje trappen een som toegeschoven krijgen waar ik 16, jawel zéstién(!) jààr voor mag travakken. En ocharme, die sukkelaars allemaal, ze komen amper rond!...

Oké, stop! Genoeg daarover. Ik weiger om hier zelf in een zure 'citroen' te veranderen! Zo zit ik niet in elkaar, en dat weten jullie ondertussen wel. ;-)

Bon, hier sta ik dan, op m'n kruispunt, met de keuze de buikriem nóg verder aan te halen of om een nieuwe baan te gaan zoeken. En daar die eerste mogelijkheid zo goed als een ónmogelijkheid is opteren we voor het tweede. 
Niet dat die optie zoveel makkelijk zal worden, vrees ik...

Het sympathieke outsourcingsbedrijf waar ik nu bijna 8 jaar voor werk is mij zeer genegen maar heeft spijtig genoeg niet echt een passende vacature voor me. Te ver, te veel, te deftig, te stil, te kleurloos,... 

En dan stelt zich natuurlijk ook nog de vraag wie er überhaupt nood heeft aan een 50-jarige dame, met weliswaar bàkken ervaring, een hoge IQ, een vrolijk en kleurrijk voorkomen met bijpassende animerende babbel en talenkennis, en met handen aan haar lijf, maar... met absoluut nergens een diploma van. Uiteraard, en dat spreekt voor zich, het voor de zakelijke wereld totaal onbelangrijke artistieke kunnen niet meegeteld...

Op m'n terugweg naar huis liep ik nog even langst de supermarkt, brood kopen. Aan de ingang zat een bijzonder trieste man om wat eten te bedelen. Vol ongeloof maar werkelijk zielsgelukkig bedankte hij mij, in een taal die ik niet ken, vermoedelijk Pools, uitvoerig voor de zak met belegde broodjes, een paar stukken fruit en wat flesjes water en sap, die ik voor een luttele 6 euro speciaal voor hem kocht. De sprong in het onbekende boezemt me angst in, en ik sukkel behoorlijk met loslaten en verandering, maar besef maar al te goed dat het zoveel erger zou kunnen zijn... Voor mij zijn er nog zoveel -mogelijk mij nog volledig ongekende en onontdekte- mogelijkheden en kansen!

Daarom, met de kracht van m'n schrijfsels, durf ik hierbij een lijntje uit te gooien. De citroenen heb ik al. Iemand suiker en/of water voor mij?

Of om de spreuk dan maar meteen helemaal naar m'n hand te zetten: als het leven je citroenen geeft, open er dan een fles wodka of tequila bij en schrijf het al dan niet zure verhaal neer in een blogje! ;-)