Emoties en herinneringen, maar vooral veel muziek.

Een melodietje dat dagenlang in je hoofd blijft hangen, je had het vast ook al wel eens voor. Maar dan misschien niet direct met een deuntje van Henry Purcell, zoals ik, de laatste weken. 
Niet dat mijn stem ooit echt geschikt was om barokmuziek mee te zingen, hoor, maar lang geleden, door de kamermuziekklas op het Koninklijk Vlaams Muziek Conservatorium in Antwerpen, stond de aria 'The Plaint: O, let me weep' (De klacht: O, laat mij huilen) uit 'The Fairy Queen' (De Feeënkoningin) van Purcell ook op mijn repertoire. 
En omdat in diezelfde periode m'n allereerste grote liefde zonder verwittiging of uitleg, totaal onverwacht met de noorderzon uit m'n leven verdween dacht ik de essentie van de emotie achter deze muziek ten volle te kunnen omvatten en weergeven. Al m'n verdriet en smart stroomde naar buiten in de hartverscheurende zanglijnen 'He's gone, he's gone, he's gone... and I shall never, never, never, I shall never see him more.' (Hij is weg, hij is weg, hij is weg... en ik zal hem nooit, nooit, nooit, ik zal hem nooit meer zien.)
Dat het vervolg van mijn liefdesleven -tot nu toe alleszins- niet echt over rozen liep is ondertussen zowat algemeen geweten. Deze melodie is door de jaren dus nog wel eens een paar maal m'n gedachten gepasseerd, maar pas toen m'n vader eind juni 2014 totaal onverwacht overleed begreep ik echt hoe in elke noot van deze compositie de intense droefheid om een definitief afscheid en het bijhorende gebroken hart vervat zit. En alsof ik mezelf er 2 jaar later nog steeds van moet overtuigen zingt het nu al weken en weken opnieuw en opnieuw in m'n hoofd dat hij weg is en ik hem nooit meer zal zien...
Afgelopen donderdagavond rinkelde nog laat de telefoon. Of ik nog vrij was om, heel erg last minut, een uitvaart te komen opluisteren. 
In de gesprekken met de familie van de overleden dame borrelden m'n eigen herinneringen aan het plannen van mijn vaders afscheidsviering omhoog. 
Een intrieste echtgenoot, die, nét als mijn moeder, me geforceerd vrolijk verzekerde dat 'zolang hij bezig kan blijven, het wel zal gaan, hoor, maak je maar geen zorgen, we moeten verder, hé.' En een zoon, die, net als ik en m'n broers en zussen, zo verschrikkelijk veel mooie -en spijtig genoeg ook een pak niet realiseerbare- wensen had voor de plechtigheid, als laatste uiting van liefde voor z'n moeder, zoveel dat het een kleine chaos werd en hij het uiteindelijk dan maar verdrietig zuchtend los liet met de woorden 'Och, het maakt uiteindelijk toch allemaal niets meer uit, want ze is weg, mijn lieve mamaatje, z'is weg...'
En zo vertrok ik vanochtend flapperend in m'n lange zwarte uitvaartjurk en met een kaftje netjes geordende partituren richting Lochristi, zoals vroeger zo vaak met va en moe, en bijna even vaak met niet alleen mezelf maar ook organist Peter Maus op de achterbank van onze va zijnen auto. 
Vandaag begeleide en vergezelde Peter me ook, net zoals dag op dag 2 jaar geleden bij dat nog steeds buitengewoon memorabele afscheid van m'n vader. Compleet kapot was hij er van, net als ik, maar zowel voor z'n muzikale begeleiding als z'n aanwezigheid zal ik hem eeuwig dankbaar zijn. Volgens Peter trouwens nog altijd de meest heftige uitvaart die hij ooit speelde, en dat wil ik best geloven. Het 'Wiegenlied' van Johannes Brahms en 'Papa' van Stef Bos zullen voor mij ook nooit meer hetzelfde zijn...
Voor de begrafenis vanochtend werden we aangevuld door violiste en lieve vriendin Marleen Van Holder, en het ontroerend mooie samenspel en de betekenisvolle liedteksten maakten het definitieve afscheid van die voor ons onbekende maar duidelijk zeer geliefde vrouw muzikaal buitengewoon mooi en emotioneel enorm pakkend, zowel voor de familie als voor ons.
'Vaders behoort het eeuwige leven, ze zouden nooit mogen sterven', bedacht ik me een beetje melancholisch in de overvolle trein terug richting Antwerpen, 'en dat geldt ook voor moeders...' Maar da's niet realistisch, hé. 
Die prachtige gele roos van op m'n terras, bruut afgeknakt door de wilde wind, staat -alsof er niéts gebeurt is- nog altijd het beste van zichzelf te geven in een piepklein vaasje naast m'n computer. Met haar onvoorwaardelijke schoonheid en bedwelmend parfum maakt ze me attent op die simpele doch zo snel vergeten belangrijke boodschap: leef, en geniet, liefst met volle teugen, zowel van het geven als van het ontvangen, wat de omstandigheden ook zijn, voor zo lang -of kort- het duurt. En is het voorbij, koester dan de vele fijne herinneringen. 
Of om het met de -mits enige interpretatie- zeer toepasselijke woorden van de goedgeluimde treinconducteur te zeggen: 'Dames en heren, aankomst in Antwerpen. Let goed op dat u niets en vooral niemand vergeet! En ik wens u van harte nog een heel prettig weekend toe!' :-)