Verjaardagsterugblik.

"It's my party, and I'll cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to. You would cry too, if it happened to you!" 'k Veronderstel dat je daar mogelijk al van een zekere leeftijd voor moet zijn, maar misschien ken je dit liedje (uit 1963 en gezongen door Lesley Gore) nog wel. Hoe dan ook, een kleine twee weken geleden dreunde dat onophoudelijk door mijn hoofd. De tekst gaf namelijk volledig weer hoe ik mij voelde over mijn op handen zijnde 55ste verjaardag. Allé, 't is te zeggen: alleen het refreintje, hoor. De rest van de song gaat over het op je verjaardag kwijtspelen van je lief aan één of andere slinkse liefjes-stelende juffrouw. En als ge geen lief hebt, gelijk ik dus, dan is dát al zeker iets dat niét fout kan gaan bij de verjaardagsfeestelijkheden... hihihi
't Verdriet zat hem eigenlijk eerder in het ontbréken van festiviteiten. Dit jaar door alle beperkende maatregelen geen familiefeestje, geen huis vol vriendinnen, niet uit eten of ergens heen... Met kerstmis hadden we nog getracht iets voorlopig te plannen, in de vorm van een piepklein etentje of iets dergelijks, maar de donderse covid-19, die uiteraard op zo'n moment weer eens wat feller om zich heen gaat grijpen, stak ook daar weer een stokje voor... En dus zag ik 't 55 worden nogal zwartgallig tegemoet. En dat jaren 60 plaatje draaide bijgevolg grijs in mijn brein.
"Allé!", zult ge zeggen, "da's ook ni van uw gewoonte, om zo pessimistisch te zijn..." Tja, af en toe vallen die coronabeperkingen zelfs mij minder licht. 'k Ben ook maar ne mens, hé. Maar 'k had inderdaad beter moeten weten...
Misschien juist omdat ik er zo ontzettend weinig van verwachtte: het is een bijzonder lang uitgesmeerde, echt fenomenaal feestelijke en zelfs werkelijk memorabele verjaardag geworden! Niks beter dan de ene verrassing na de andere, vind ik, en daarvan was de hele week boordevol!
Op de 2e februari zelf kan ik me steeds verwachten aan een telefoontje voor dag en dauw: mijn moeder die me uit bed belt om 'Lang zal ze leven' te zingen! Vaste prik. Er zijn nog zekerheden in 't leven! hahaha
Goed da'k toch vroeg op wou staan, want Roger moest en zou, ondanks alle mogelijke risico's, toch even binnenspringen. En dan moest m'n huis opgeruimd natuurlijk, en gestofzuigd uiteraard. 't Was meteen duidelijk: hij had het er écht alles voor over om hier te geraken: exact om 10u (stipt als hij altijd is) stond hij volledig doorweekt te druipen in m'n halletje. Al fietsend een ware stortvlaag over zich heen gehad, ocharme. Niks dat een warme droge handdoek, een heerlijk dampende kop koffie en een handvol (erg vroege) chocolade paaseitjes niet goed kan maken, maar toch... Reuze gezellig, zo even in persoon bijkletsen met je beste vriend! En ik kon meteen met bijzonder veel fierheid het cadeau laten zien waar hij mee voor betaald had: mijn nieuwe bestek! (lees ook het blogje 'Action aversie') En... goedgekeurd met stip!
In de namiddag mocht ik een bezoekje van vriendin Betty verwachten. En jawel, daar ging de deurbel! Op de videofoon zag ik alleen een grote bos bloemen, maar opende desalniettemin toch maar de deur. Tegen bloemen zeg ik zelden of nooit 'nee', hé. En wie kwamen daar giechelend en grappend binnenvallen? Mijn zus Jacinta en mijn moeder! Verrassing!!! Amai, ja, dat had ik echt niet kunnen bedenken. Behalve die mooie bos flora brachten ze ook een chique fles cava mee, en die werd als vanzelfsprekend meteen soldaat gemaakt, met nog wat van die paaseieren erbij. Toen even later Betty alsnog aan de bel hing, met een reuzegrote mand fruit, ging zowat het dak eraf, zoveel gelach en gekakel! Heeeeeeerlijk! De buren dachten vast dat hier ne man of 20 zat... Maar, we waren slechts met 4 en zaten elk, heel netjes, zover mogelijk uit elkaar, ieder in een hoek van de kamer, aan alle kanten op ongeveer een meter van de grote tafel. De mondmaskers gingen telkens maar even af voor een volgende slokje bubbels, en dan meteen weer op. 't Was gezellig, echt supergezellig. Ik voelde mij verwend, en ontzettend geliefd.
De hele dag lang stond ook de telefoon niet stil. Familieleden en vrienden, die, zelfs al hadden ze al een kaartje gestuurd -ik ontving er een stuk of 10, allemaal om ter mooist!- toch ook nog even persoonlijk felicitaties wilden laten horen. Ondertussen raakte ook m'n mailbox vol, en Facebook ontplofte zo ongeveer. Ik maak er een punt van om iedereen apart te bedanken voor z'n wensen. Dus, na in 't gezelschap van de poezen m'n feestmaaltijd (frietjes uit den oven) vingerlikkend te hebben opgepeuzeld, zat ik, genietend van de rest van de nog halfvolle fles cava, tot diep in de nacht aan de laptop om de in totaal meer dan 240 berichten te lezen en te beantwoorden. Zalig! Ja, zoals ik al zei: verwend en geliefd! Absoluut.
De dag na mijn verjaardag deed ik alles nog eens lichtjes over: vriendin Lena kwam af! Om te beginnen een paar uurtjes gezellig tateren en ginnegappen bij veel lekker warme koffie vergezeld van een smakelijke fruitwafel en, voor de afwisseling, Valentijnshartjes in chocolade (alle feestdagen door elkaar hier bij mij, blijkbaar...). Tegen etenstijd kraakten we een volgende uitstekende fles cava, geschenkje van m'n oudste broer David, en smulden we even later van een overheerlijke, aan huis geleverde verse pizza van de beste pizzeria in Deurne en omstreken! (voor 't geval ge ze ook eens wil uittesten -een beetje sluikreclame op z'n tijd mag wel, ze sponsoren tenslotte ook de kerstconcerten- Pizza Pasta Concept). De fraaie messenset die Lena me cadeau deed, konden we hierop, jammer genoeg, nog niet testen, want onze pizza's kwamen reeds netjes in 8 spieën gesneden... 
Wil je geloven dat ik er een beetje moe van was, van al die evenementen? Goed dat er een dagje rust tussen mocht vooraleer goeie vriend Jef op de koffie kwam. Ook Jef was duidelijk zeer tevreden over het cadeau waaraan hij mee betaald had. Maar typisch Jef: hij moest en zou tóch nog wat extra's doen! En 'k had nog zo gezegd dat ik dat niet goed vond, en al helemaal niet nodig. "Ge wordt maar één keer 55, en da's toch een speciaal getal!", snoerde hij mij lachend maar kordaat de mond. Uit de grote doos, die ik heel voorzichtig en een beetje emotioneel uitpakte, kwam een geschenkdoos met strik en in gouden letters 'Dior', en daarin zat een flinke fles van de eau de parfum J'adore en de bijhorende bodylotion. Ik ruik dat heel graag en 't past ook perfect bij m'n huid, maar 'k zou dat nooit voor mezelf kunnen kopen. Als ik aan zoiets überhaupt al zoveel geld zou willen en kunnen uitgeven... Heel bijzonder om nu zo verrukkelijk te ruiken. 'k Ben er precies nog niet helemaal goed van! ;-)
Via mail en Facebook kwamen er nog steeds lieve berichten binnen, plus nog 2 kaartjes in de brievenbus. Zoveel mensen die de moeite nemen om me even iets te laten weten... Het ontroert me nog steeds. Zeker nu we elkaar nog amper spreken, laat staan zién. Ongelofelijk! Amai, ik ben zeker weten niet vergeten, in tegendeel zelfs! Wauw, wauw, WAUW! En dank je wel! DANK JE WEL!!! 'k Zeg het nóg eens: verwend en geliefd, zo voel ik me.
Ja, 'k had er niet veel van verwacht, maar wat een spetterende verjaardag is het geworden, zeg! Er valt eigenlijk slechts één klein minpuntje te vermelden: zodanig opgaand in al die fantastische verrassingen en feestelijkheden, vergat ik helemaal om alles en iedereen op foto vast te leggen. Het blogje moet het dus met wat minder beeldmateriaal stellen, vrees ik... Maar verder alleen maar superfijne dingen om op terug te blikken en te koesteren. En dan vooral deze twee: 1. ik kan gerust te allen tijde positief blijven denken en optimistisch zijn, en 2. er zijn verdoeme veel mensen die mij wreed graag zien! Kortom, ge moogt gerust zijn: ik kan weer verder voor een jaar. Woehoe! ;-)