Ijskoude schoonheid.

Eigenlijk stond er totaal iets anders gepland om over te schrijven vandaag, maar soms... Soms komt er iets tussen dat je écht niet wil overslaan!...
Gisterenavond verdween ik voor een paar uur volledig in een nogal meeslepende film. Helemaal opgeslorpt door de emoties op de beeldbuis was er al die tijd geen seconde van mijn aandacht naar m'n omgeving gegaan. Ik schrok dus nog geen klein beetje, toen ik, zuchtend nog bijkomend van zoveel alteratie, een blik naar buiten wierp en verrast een compleet witte wereld zag!
Ja, 'k weet het: ze hadden inderdaad sneeuw voorspeld, ja. Maar hoe vaak is er van dat soort voorspellingen al iets van aan geweest? Gewoonlijk vielen er dan twee vlokken, die niet eens bleven liggen, en dat was dat. Echt niet de moeite om jezelf op te verheugen of zo. Maar nu, nu was het dan toch waarheid.
De nacht scheen een stuk minder donker. Gevolgd door de twee poezen haastte ik me van kamer tot kamer om vooral geen enkele venster te missen en het bijzondere spektakel zeker van alle mogelijk kanten te bekijken en te bewonderen. Ik ging zelfs even bovenop de poef staan om te checken of ook de tuin áchter de bosjes wit kleurde, en wie weet zélfs de vijver... 't Was mooi. Overal waar ik keek: alleen maar een prachtig nachtelijk sneeuwlandschap, en nog steeds heel fijne vallende kristallen. Een wereld stil en vredig, onder die witte donzige deken. Het kostte me ontzettend veel moeite m'n blik ervan afgewend te krijgen en uiteindelijk toch maar eens in bed te kruipen. De gordijnen liet ik open, met het bijna kinderlijke idee dat ik anders wel eens iets zou kunnen missen van die ijskoude schoonheid. Heu... ja, inderdaad: in mijn slaap dus, met mijn ogen toe. Enfin, ik slaap nooit goed met de gordijnen open. Veel te licht. En nu zeker met die witte tuin daarbuiten. Maar dat kon me niks schelen: elke keer ik me omdraaide en half wakker werd, richtte ik m'n hoofd op om er toch nog snel even een glimp van op te vangen vooraleer verder te dommelen. De poezen begrepen er weinig van. Al zaten ze zelf met hun neus tegen het raam en hun lijfje goed uitgespreid op de fluffy poezenmatjes warm op de radiator het hele gebeuren nauwlettend gade te slaan...
De ochtend kwam en het sneeuwde nog steeds. Ongezien! Nog eens écht sneeuw! Dus toch... En koud! De thermometer op het terras wees -5° aan. Da's lang geleden dat ik dat zag. "Daar gaan m'n geraniums!", dacht ik even verschrikt met een tikkeltje verdriet. Maar 'k herinnerde er meteen achteraan dat ik me slechts één dag eerder nog luidop voornam al die oude, triest ogende, wat ongelukkige groenvoorziening eens stevig te vernieuwen. Dus: loslaten en genieten van het nu, van de schoonheid van het winter wonder land. In de lente kon ik me dan vast weer verheugen op een zalig uitstapje naar m'n vele geliefde plantenwinkels, al dan niet er meteen een hele dagtrip met een goeie vriendin van makend. En daarna het fantastische plezier om heel m'n lange overvolle terras weer eens vrolijk te beplanten en te herschikken. Mooie vooruitzichten, dus geen stress over de vrieskou. Eens goed vriezen is sowieso ook prima tegen die verschrikkelijke plagen vraatzuchtige insecten van de laatste jaren. Da's alleen maar mooi meegenomen.
Met m'n stevige mok dampende koffie in de hand stond ik voor het grote raam in de woonkamer van het bijna smetteloze uitzicht te genieten, de poesjes eveneens buitengewoon geïnteresseerd naast me op de radiator en de grote krabpaal. In alle kamers van m'n flat stroomde een overvloed aan helder licht naar binnen, zo ontzettend veel meer licht dan op een doodgewone sneeuwloze dag. Het deed geweldig deugd na die vele letterlijk en figuurlijk donkere dagen. Alles kikkerde er terstond van op, vond ik, en het voelde zalig. En plots merkte ik nóg een voordeel van deze heerlijke laag witte bedekking op. Zoveel teksten en gedichten beschrijven hoe de sneeuw alle lelijkheid van de wereld met schoonheid bedekt en onzichtbaar maakt. Zo is het dus ook met alle naar beneden gekomen en tussen het struikgewas en grote keien verzamelde afval in de tuin! Je ziet er totáál niets meer van. Heeeeerlijk! 
Er zou nog net een beetje moeten bijvallen om ook nog die blauwe plastieken groenten- of fruitbak te bedekken, die als laatste nog halsstarrig met een paar felgekleurde boven de sneeuw uitstekende hoeken weerstand tegen het tijdelijke verdwijnen blijft bieden... Voorspellen ze nóg sneeuw? 'k Zal het eens moeten opzoeken straks.
Maar eerst even naar buiten, met dikke sokken en een warme trui, op het terras plaatjes schieten. Even die koude witte glinsterende schoonheid daarbuiten trachten vast te leggen op foto. Iets wat uiteraard nooit écht lukt naar mijn idee... Toch al zeker niet met mijn mobiele telefoon.
De sneeuw ligt tot op m'n bakje. Hij bedekt de laatste planten in de bloembakken en spreidt een koud dekentje over de donkere natte potgrond. De nootjes en zaadjes in het vogelhuisje lijken bestrooid met poedersuiker, en het water in de drinkbakjes is nog net goed voor schaatsende vogeltjes, vrees ik. De grote pijp, die regenwater van de bovenliggende terrassen afvoert en die altijd ook vochtig is aan de buitenkant -geen idee waarom- is volledig bezet met een dikke laag artistiek broebelend ijs. Het nog steeds omlaag druppelende water vormt zelfs verschillende fraaie ijspegels. Sinds ik hier woon, en dat is ondertussen toch alweer zeven jaar, heb ik zulks nog nooit gezien. Mooi allemaal! Zo mooi!
"En geen enkel voetspoor bederft het maagdelijk sneeuwtapijt in deze tuin waar niemand komen mag!", constateerde ik met een gelukzalig gevoel, "zelfs niet eens ergens poezenpootafdrukjes of vogelprintjes! Zo ongerept en puur..." Ik vond het fantastisch, maar 't was weer de hemel verzoeken natuurlijk, zulke gedachten... Eén minuutje weer binnen zag ik tot mijn afgrijzen een ongekende man in werkpak voorbij mijn terras heen en weer door de sneeuw baggeren en even later verdween hij, uitschuivend over de gladde keien bedekt met ijs en sneeuw, licht vloekend langs het andere gebouw de tuin uit. Ja, laat het dus toch nog maar een stevig pak bij sneeuwen, niet alleen voor die stomme blauwe bak, maar nu dus ook voor die voetsporen! Verdorie. ;-)
Daarstraks moest ik nog even m'n vuilniszakje buiten zetten. "Pas op!", zei iemand die net weer binnenkwam van hetzelfde klusje, "de trap is spekglad!" Blijkbaar had iemand gedurende de dag wel een poging gedaan een gedeelte van de treden vrij te maken van sneeuw en ijs, maar die moeite was duidelijk voor niks geweest en absoluut niet opgewassen tegen de vrieskou en sneeuwval: nog net geen spiegel, die trap! En levensgevaarlijk dus ook... Met heeeeel voorzichtige stapjes raakte ik heelhuids beneden én ook weer terug boven en binnen. Maar, zelfs dat 'gevaar' had me niet kunnen beletten ondertussen volop genietend rond te kijken naar die ijskoude witte pracht aan de voorkant van het gebouw. Ondanks het autoverkeer, wandelaars en spelende kinderen zag het er toch ook nog steeds bijzonder sprookjesachtig uit. Ja, deze sneeuwlaag liet zich duidelijk niet zomaar wegwerken! Ze is er, en... ze blijft duidelijk nog even! Hoera. ;-)