Als je moeder 90 jaar wordt, wat geef je haar dan in 's hemelsnaam?!... Dat was een prangende vraag die dochter Ingrid zich niet zo heel lang geleden stelde. Maar naar verluid zou ze haar creatieve zelf niet geweest zijn, mocht ze hierop niet een minstens even vindingrijk antwoord gevonden hebben!
Omdat haar moeder ontzettend veel van opera hield, belde Ingrid haar eigen goede vriendin van al vele jaren. Deze vriendin, Els genaamd, had namelijk een lichte voorkeur voor allerlei mooie, doch meestal klassieke muziek, en mogelijk kon zij daarom helpen om het lumineuze plannetje van Ingrid tot uitvoering te brengen...
"En wat was dan wel dat plan?", zal je je nu vermoedelijk nieuwsgierig afvragen. Heel eenvoudig maar daarom nog niet zo simpel: een operazangeres vinden om a capella -dat betekent 'zonder instrumentale begeleiding'- in de tuin van haar ouderlijk huis minstens een dik half uur operamelodieën te kunnen en willen komen zingen! Zelf kende Ingrid, totaal niet thuis zijnde in die wereld, zo absoluut niemand, maar Els misschien wel. Een voortgaande op het relaas van Els achteraf tegen mij, want ik was er uiteraard op dat moment niet zelf bij, heeft ze op die vraag toen met meer dan laaiend enthousiasme geantwoord: "Soliste boeken? Slechts één adres! Voor zoiets, daar is er maar één die ge moet vragen! Namelijk niemand minder dan de enige echte Kristina Meganck!!!"
Els, die ik zelf al een tijdje ken van het opluisteren van verschillende middernachtmissen, met kerst dus, jaren geleden, stuurde me daarop een mail met het verzoek. En... zo kwam het dat ik op een onverwacht zonovergoten, doch desalniettemin ijskoude dinsdag, eind januari 2021, goed warm aangekleed, met een vrolijk gepluimde hoed op en een mapje partituren onder de arm, bij 'chauffeur van dienst' Els in de auto stapte en richting Kontich gevoerd werd.
Mijn goede vriendin Lena woonde, zo bleek vooraf al, vlak achter de hoek van het concertadres, en deelde maar wat graag in de feestvreugde. Ze zou meteen ook foto's voor me schieten, want zoiets speciaals leg je natuurlijk graag ter herinnering vast.
Heel eerlijk: de zenuwen gierden door m'n lijf, tot op het kotsmisselijke af. Uit de besprekingen vooraf had ik overduidelijk kunnen opmaken dat Ingrid niet goed wist wat wel en wat niet onder de term 'operamuziek' viel, en dus eigenlijk geen idee had waaraan ze zich kon verwachten. Daardoor maakte ik me werkelijk hele grote zorgen of dat programma onder mijn arm écht wel de juiste muzieksoort voor de jarige dame was... Je zal daar maar staan met je Puccini, Bizet en Mozart, terwijl er verondersteld werd dat het bijvoorbeeld, ik zeg zo maar wat, Lehár en Offenbach zijn! Aaaargh! Nachtmerries heb ik ervan gehad, echt waar. Ik ken wel 't één en 't ander uit het hoofd, maar zo een eventueel nodige 'totale programmaswitch à la minute', da's echt wel iets om wakker van te liggen... En het spreekt voor zich dat ik als grote cadeau liefst zo gepast en fantastisch mogelijk wilde zijn.
Ondanks de erg lage temperatuur smolten mijn zorgen meteen bij aankomst al als sneeuw voor de zon. Ik had -volledig in de service inbegrepen- kleine programmablaadjes uitgeprint en de titels die erop stonden bleken onmiddellijk, en nog voor ik ook maar één noot gezongen had, een bijzonder perfect schot in de roos. De jarige werd, breed glunderend, samen met haar echtgenoot aan het openstaande schuifraam van de veranda geïnstalleerd, allebei lekker ingeduffeld in hun jas, en elk ook met een warme deken op schoot, klaar om in alle comfort en vanop de eerste (en ook enige) rij van het nakende privéconcertje te genieten.
Vooraf had ik via Els toch ook nog even gecheckt of de buren wel verwittigd werden. Kwestie van de politie niet op ons dak te krijgen wegens 'burengerucht', of ongeautoriseerde samenscholingen... Of de brandweer, dat was ook nog een mogelijkheid, mocht men een operazangeres uit volle borst en a capella verdacht veel vinden klinken als een overmaatse kat die in een boom vast zit. Ge weet het niet, hé...
Enfin, dat had Ingrid eveneens prima geregeld: de buren waren niet alleen op de hoogte, ze bleken na haar uitleg van het plannetje enthousiast genoeg over dit speciale geschenk om, iedereen vanuit z'n eigen tuin, mee te komen luisteren.
Er moest nog heel even gewacht met zingen om enkele lieve mensen met wensen, bloemen en geschenkjes te laten passeren, maar dan, dan weerklonk eindelijk mijn eerste noot, en terstond wist ik dat het goed zat. Niet alleen met mijn zingen, hoor. Altijd fijn als het een beetje koud is, dan zingen die allerhoogste noten zoveel makkelijker, dus dat zat zeker prima, maar ik bedoel eerder: dat het goed zat met het hele gebeuren, echt goed.
Van de echtgenoot weet ik het niet zo goed, maar ik denk toch dat hij, heel stilletjes en onopgemerkt, zich het hele gebeuren liet welgevallen, blij met het geluk van zijn wederhelft. Ingrid bevond zich als vastgenageld op het bankje buiten naast de veranda. Ze had veel verwacht... maar niet zóveel! Helemaal onder de indruk dus. Els genoot op haar manier, altijd een beetje ingetogen, maar zeker ook met dat stukje extra trots van 'Ik had je toch gezegd! Of niet soms?!' En Lena maakte, als immer fiere vriendin blij voor mij, zo onopvallend mogelijk vanuit alle denkbare hoeken foto's. Achteraf vertelde ze me dat ondanks het feit dat ze me al vaker heeft horen zingen, ik haar toch nog enigszins had doen verschieten -gelukkig op een geweldig positieve manier- met de fenomenale hoeveelheid decibels die ik produceer bij het zingen van m'n operafavorieten, en hoe mooi het was eens van heel erg dichtbij getuige te zijn van hoe integraal en als verrukt ik met hart en ziel opga in de muziek die ik op zo'n moment zelf voortbreng. Da's trouwens iets waarvan ik achteraf toch ook altijd weer even moet afkicken...
"En degene waarvoor dit hele persoonlijke geschenk uitgezocht werd?", zal je je natuurlijk ondertussen gespannen afvragen. Wel, van de eerste tot de laatste seconden hing de 90-jarige mevrouw met een ongelofelijk hemelse glimlach op het gezicht aan m'n lippen. Geen seconde heeft ze van me weggekeken. Niets verstoorde haar aandacht. Ze durfde zelfs amper bewegen, volgens mij. En ze genoot. Ze genóót! Zelfs een blinde had het kunnen zien. Ze straalde gewoon. Heerlijk toch?! Met zo een zalig publiek steek je als zangeres met veel plezier nog een tandje bij. Daar in die doodgewone tuin, midden op het zompige gazon, netjes op een serieuze afstand van het publiek (ik geloof dat het minstens 6 meter moet zijn, voor een zanger zonder mondmasker...), vechtend met de zotte wind om mijn partituren en de felle zon die me af en toe even verblindde, gaf ik het beste van mezelf, en nog wat. En ik genoot er meteen ook fenomenaal van m'n longen nog eens stevig open te zetten. Zo mogen álle concerten, groot of klein, dat maakt me niet uit, gerust voor me zijn! Zaaaaaaaalig!!!
De oprechte dankbaarheid was groot en alom. Zelfs de buren kwamen nog even op straat felicitaties uiten aan mijn adres. We namen uitgebreid en hartelijk afscheid van iedereen, en buitengewoon opgelucht over het uitzonderlijk goede verloop van dit kleine, unieke evenement stapte ik, terstond ook doodmoe van de geleverde krachtinspanning (je mag niet vergeten dat ik door de coronacrisis dit soort muziek al meer dan een jaar niet meer gezongen had...), opnieuw in de warme auto bij Els, die me, nog gezellig napratend, terug veilig en wel thuisbracht.
'k Had door alle maatregelen betreffende covid-19 het afgelopen jaar weinig of niks qua optredens, maar geef toe: als ik dan tóch nog eens een performance heb, maakt niet uit van welk formaat, dan is het meteen een knaller van je welste, hé!... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten