Het afgelopen jaar ben ik steeds vaker dingen te voet beginnen doen. Even naar de bakker, of naar de apotheek, brieven naar de rode postbus brengen en pakjes ter verzending naar het benzinestation... Zelfs boodschappen doe ik zonder rijwiel! Tenminste als ik niet al te veel mee moet slepen en sleuren... Als je tijd zát hebt, waarom zou je je dan in 's hemelsnaam haasten? Ik sprong al die tijd eigenlijk nog slechts op m'n fiets als 't écht vooruit moest gaan of heel dringend was, of als ik een heleboel of erg zware dingen ging ophalen of wegbrengen. M'n ouwe trouwe stalen ros begint zo stilaan trouwens behoorlijk op leeftijd te zijn en mag dus gerust wat vaker op stal blijven. En ik, ik geniet ondertussen volop van m'n bijna dagelijkse wandelingetjes. Soms stap ik met plezier en goeie luim in gestrekte pas stevig door, pomp op die manier meteen fiks wat extra zuurstof in m'n longen en voel m'n wat vergeten been- en bilspieren nog eens ferm. Op een ander moment kuier ik op m'n gemakje door de straten en neem dan extra veel tijd om de beplanting van tuintjes en plantsoenen te bewonderen, en de immer bezige vogeltjes in bomen en struikgewas te spotten.
"Ja", zult ge zeggen, "groot gelijk! Tenminste, als 't schoon weer is, of toch in elk geval droog..." Maar, geloof me, 't weer maakt me helemaal niks uit. De zon op m'n bolleke is leuk, natuurlijk, maar stiekem kijk ik tegenwoordig ook echt wel uit naar zo van die grijze regendagen! Of zoals nu, deze week: van die zeldzame onvervalste winterse sneeuw- en ijsdagen. Ja, ik meen het, hoor, serieus.
Als er geen wind is, heb ik op zo'n dag nog eens reden om één van m'n vrolijke paraplu's uit m'n enorme en kleurrijke collectie mee te nemen. Altijd plezant! Als het een stormachtige regendag is, of ik heb gewoonweg geen zin in 't omhooghouden van een regenscherm, en net een beetje te koud voor m'n knalrode regenjas met kap, dan zet ik één van mijn grote baretten op. Roze, grijs of zwart, immer passend bij m'n outfit natuurlijk en altijd met een extra versiering -bloem of broche- erop gespeld. Vervaardigd uit een soepel doch stevig vilt van echte wol houdt zo'n hoofddeksel zelfs in de gietende regen m'n hoofd nog behoorlijk lang droog. Allé, 't is te zeggen: gewoonlijk begin ik er na een tijdje wel flink onder te zweten, zodat m'n haren er alsnog kletsnat vanonder komen. En kriebelen en jeuken dat het dan ook doet... hihihi
M'n uitmonstering wordt, behalve door qua kleur bijpassende sjaal en handschoenen -uiteráárd- in het winterseizoen steevast vervolledigd door één van mijn 2 licht gewatteerde zwarte winterjassen: de wat vlottere korte, of de extra warme lange, die bijnamen heeft als 'mijn donsdeken' en 'mijne slaapzak'.
En tot slot, maar zeker niet onbelangrijk: sinds vorige zomer blijven mijn voeten, eindelijk, ook lekker droog en warm dankzij m'n vrolijke regenlaarsjes!
Jarenlang ben ik op zoek geweest naar zulke laarsjes. Als vanzelfsprekend wou ik absoluut rode, of roze, of met bloemetjes, of... Als 't maar vrolijk was! En dat bleek niet zo simpel. Als ik er, tussen de overvloed van groene, grijze en zwarte, al eens ergens tegenkwam, dan paste gegarandeerd de schacht niet over m'n brede kuiten. 't Moesten dus korte bottekes worden, dat was al snel duidelijk. Op 't internet vind je zowat álles, ook zo van die vrolijke laarzen, met werkelijke de meest fabelachtige prints en fabuleuze kleuren, maar... aan wat voor prijzen?!?! Tja, mijn volledige boodschappenbudget van een maand had ik er nu precies ook weer niet voor over om kleurrijke droge voeten te bezitten... Maar, de aanhouder wint, en afgelopen zomer vond ik ze, één paar knalrode én één paar zwarte met roze roosjes, super vrolijke, échte "katchoe bottinekes", op een ondertussen geliefde tweedehandssite, perfect passend én aan een uitzonderlijk goede prijs! Ik kan m'n geluk nog steeds niet op!!!
Vroeger kon je me in de regen zien wandelen, nauwlettend zigzaggend tussen de plassen door. En het heeft even tijd gekost om me die jarenlange gewoonte weer af te leren, want ik vergat steeds dat het niet meer moest. Maar nu, nu kan je me zien wandelen in de regen, nauwlettend zigzaggend zodat ik vooral geen enkele plas gemist zou hebben! Het ongelofelijke, bijna stiekeme genoegen van vol en ongegeneerd door élke plas -en hoe groter, hoe liever- te waden, of, als ik 't zot helemáál in de kop heb, te springen zelfs, is gewoonweg zaligmakend! Dit misschien kinderachtig aandoend vermaak vervult me steeds weer met een intens welbehagen, en weet me altijd weer in verrukking te brengen. Af en toe denk ik bij mezelf da't maar goed is dat we een mondmasker moeten dragen: zo wordt het grimmige regenhumeur van de eventuele passant niet verstoord door die ongelofelijk brede, niet uit te vegen, geweldig ondeugende tandpastasmile van mij. Ze zouden zich misschien nog méér gaan ergeren, hé...
Nu er al een paar dagen ferm wat sneeuw ligt, kan m'n geluk al helemaal niet meer stuk: eindelijk kon ik die vrolijke laarsjes pas écht testen! Het rode stel zit nogal smal aan de voet, dus daar pasten niet echt een paar dikke sokken in, maar de roze-gebloemde, die van zichzelf al met een stevig warm zooltje kwamen, die verschaften een dikke-sokken-voet met plezier toegang.
Zelfs voor mij is 't moeilijk te beschrijven hoe heerlijk die eerste echte sneeuwwandeling voelde. Er vielen nog steeds een massa hele fijne vlokjes uit de lucht, en de schrale wind blies die ijskristallen keihard in de kleine stukje nog blote gezicht van me. En het deerde me geen ene sikkepit! De verse dikke laag sneeuw kraakte fantastisch onder de uitgesproken ingesneden profielzolen. Af en toe zakte m'n kleurrijke, -en niet onbelangrijk- droge en warme voeten tot aan m'n enkels, zo diep, in de witte donzige deken die nu over mijn wereld lag. Voorzichtig voetje voor voetje schuifelend over de her en der blootgeblazen ijslagen bleken de laarsjes zelfs daarop zoveel meer grip te geven dan gelijk welke andere schoen. O, hoe heerlijk allemaal! Ik kan er maar niet genoeg van krijgen!... En nu loop ik mezelf de hele tijd gniffelend te bedenken dat 't verplicht dragen van een mondmasker écht wel uitstekend van pas komt: mogelijke voorbijgangers zouden met enig ongerustheid voor de volksveiligheid en gegarandeerd met de snedige opmerking "oek goe zot!" misschien wel eens de 'mannen met de witte frakken' kunnen bellen, bij 't aanschouwen van met die niet weg te bránden, bijna idioot gelukzalige grijs, die zich, begeleid door een stel van die stralende twinkellichtjesogen, van oor tot oor uitstrekt op mijn zo mogelijk nóg meer dan anders overgelukkige snuit... gniffel gniffel
Ja, geloof me, de wereld en het leven zien er onmiddellijk een stuk kleurrijker uit, je hebt meteen een heel pak minder te klagen en zoveel meer redenen om gelukkig te zijn, als je jezelf simpelweg trakteert op vrolijke regenlaarsjes! ;-)
(O, dan moet ik mezelf er eigenlijk ook nog eens een keer blauwe kopen. En ja, misschien een paar turquoise ook nog! En... hihihi) ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten