Vier uur in de namiddag. Ondanks het feit dat mijn terras het grootste deel van de dag in de schaduw ligt, wijst de reuzegrote tuinthermometer tussen de planten 35° aan. Bij de minste inspanning, zelfs bij de geringste beweging, gutst het zweet uit al je poriën.
Ik lig lang- en breeduit, als een eigenaardige soort reuzegrote zeester, op m'n bed en kijk naar de luster boven me. De luster met de namaak kaarsjes, de grote witte krullende blaren en de roze bloemetjes. Pure kitsch, ik weet het, maar misschien ben ik dat zelf ook wel een beetje, want na al die jaren ben ik er toch nog altijd even verliefd op als de dag dat ik hem van m'n broer Sis als verjaardagscadeau kreeg. De lange kristallen hangertjes bewegen zachtjes in de nauwelijks voelbare tocht tussen de openstaande vensters van de verschillende kamers en glinsteren daarbij feestelijk met kleine gensters van licht. En af en toe laat een wat hevigere zucht wind, die plots en onverwacht als een tastbare golf hete lucht door het open raam duikelt, de hele luster wiebelen.
Omdat ik vanochtend het bed eens extra strak op maakte -i.p.v. het eigenlijk iets te vaak voorkomende 'gooi-maar-dicht,-ik-kruip-er-seffens-toch-terug-in' halve werk- voelen de kreuk- en rimpelvrije lakens onder me verrassend luxueus. M'n wat loom heen en weer bewegende voeten genieten van de eindeloos zachte aanraking van de netjes opgeplooide fleece deken bovenop het opgerolde dekbed. De ondertussen alweer klam aanvoelende badhanddoek onder m'n nek kriebelt. Die is een heel stuk minder poezelig, maar hij ruikt nog steeds zalig fris gewassen naar lentebloemen.
Eigenlijk dacht ik het voorbeeld van m'n poezen Poekie en Pompon te volgen. Op elke andere dag van het jaar zijn ze dat ook, hoor, absoluut, maar vooral bij dit soort temperaturen blijken katten onklopbare meesters in 'volledige ontspanning'. Als totaal gesmolten en uitgelopen, languit soezend hebben ze een aangeboren talent om ten allen tijde de grootst mogelijke hoeveelheid koelte op te sporen en te veroveren. Feilloos ontdekken ze de meest ideale ligplekjes en bedenken ze daar de perfecte houding voor. En op exact het juiste moment draaien ze zich efkes bliksemsnel om of verleggen ze zich, hooguit een centimeterke of 5, naar bijvoorbeeld 't volgend stukje nog enigszins frisse vloer. Minimale inspanning voor een maximaal resultaat!
Maar die twee katertjes zijn ook dolgraag bij mij in de buurt, dus waar ik ga -of lig dus, in dit geval-, daar kan het absoluut niet slecht zijn. En rond mijn ongegeneerd royaal uitgestrekte lijf op het bed is er nog meer dan plaats genoeg voor twee van die viervoetige bontjasjes.
Poekie heeft zich links van mij, ter hoogte van m'n onderbeen, geïnstalleerd, exact zoals hij meestal ergens op de vloer in een verfrissende luchtstroom ligt: zo langgerekt mogelijk, met poten kop en staart in alle richtingen en zo ver als mogelijk van z'n lijf af. Met als enig verschil dat nu z'n rechter voorpootje heel lichtjes en fluweelzacht op m'n been ligt. Dat hij super lekker ligt, dat leidt geen twijfel: ik hoor hem heel vredig stilletjes snurken.
Rechts van me is Pompon na veel ronddraaien en twijfelen eindelijk ook neergeploft. Voor hem was het even een zoeken, zoals altijd trouwens, maar nu ronkt hij, helemaal tevreden, met z'n achterste half bovenop m'n rechterschouder en z'n staart rond m'n bovenarm.
De hete wind blaast een paar onverwachte, heerlijke wolken bloemenparfum naar binnen. De luster wiebelt. En ik luister naar de geluiden van deze tropische zomerdag. In de verte joelen uitgelaten kinderen, op de terrassen boven en tegenover me wordt er gebabbeld en gelachen. De garagedeuren slaan open en dicht. Behalve een luid krassende kauw hoor je nauwelijks vogels. Voor hen is het vast ook veel te warm. En onder het openstaande raam tussen de vele potten met planten en bloemen zoemen de nog steeds bijzonder ijverige bijen en brommen de koddige hommels.
Heel even dwalen m'n gedachten naar al die mensen die nu op deze gloeiende dag toch aan het werk moesten. Dat moet echt lastig zijn. 'Om medelijden mee te hebben', bedenk ik me, 'zo blij dat ik vandaag niet ook met een kokend hete bus richting één of ander verzengend kantoorgebouw moest'. En ik schaam me heel even diep voor de onbetaalbare luxe van m'n bijna bewegingsloze, uitgestrekt plat liggende loomheid...
Het is vier uur in de namiddag op een schroeiend hete zomerdag. Veel te heet om ook naar iéts te doen. En toch... Misschien moest ik seffens toch ook maar eens de was in de machine steken, wat te eten koken en die berg afwas doen... Misschien. Maar nu nog even niet. Want het is vier uur in de middag, ik lig languit op m'n bed en geniet! 💛🌞
Al is het nog vroeg op deze zomerse zondagochtend, de zon laat zich al goed voelbaar gelden. Maar, geen nood, ik ben op alles voorbereid. En niet alleen met de vermoedelijk absoluut niet overbodige zonnecrème, flesjes met water en handdoekjes om zweet af te wissen. Ook boterhammetjes, frisse druifjes en een doosje zelfgebakken glutenvrije koekjes kregen een plekje naast de rollen plastiek zakjes, plakband, elastiekjes, een schaar, pen en papier, en alle andere praktische dingetjes die mogelijk handig van pas zouden kunnen komen op deze speciale dag. M'n enthousiasme was de voorbije week tijdens de gezellig rommelige voorbereidingen alleen maar gegroeid. Ik had er echt heel veel zin in, en ik was er ook volledig klaar voor. Tenminste, dat dacht ik toch...
Schoonbroer Eric kwam me oppikken. Samen met hem, mijn zus Jacinta en hun oudste dochter Noa, die hij al eerder ter plaatse afgezet had, ging ik een dagje spulletjes verkopen op een grote rommelmarkt in het Bouckenborghpark in Merksem. We vulden de auto met m'n enorme doos schoenen, wel 40 paar, en de vele zakken met kleding, electronica, huishoudgerief, decoratiespul en frullekes allerhande. Ook m'n koeltas, die voor de gelegenheid niet alleen dienst deed als ijskastje, maar eveneens als handtas en opslagplaats voor die vele, mogelijk nuttige hulpmiddeltjes, mocht mee. Een volle bak, die auto, letterlijk.
Tijdens het korte ritje van Deurne naar Merksem vertelde Eric me dat hij eigenlijk niet snel genoeg weer terug in het park bij vrouw en dochter kon zijn. Bij het uitladen van de auto waren ze namelijk zowat letterlijk onder de voet gelopen door een stel bijzonder fanatieke zwarte dames, die metéén álles door elkaar graaiden en luid schreeuwend ronduit schandelijke dumpingprijzen eisten. Wel, ik zou ook ongerust zijn, mocht ik hen in dat soort tumult achtergelaten hebben. Niet dat die twee hun mannetje niet kunnen staan, maar toch... En het hele idee van zo'n overrompeling alleen al, het beangstigde mij. Daar was ik dus niét op voorbereid... En hoe zeer ik daar niet klaar voor was, bleek jammer genoeg onmiddellijk bij aankomst. We kregen niet eens de tijd de grote doos schoenen en de zakken met mijn te verkopen spulletjes deftig uit de auto te halen! Hardhandig moesten we alles beschermen, en ondanks ons direct en bijzonder kordaat optreden sneuvelden in minder dan een minuut het meeste van de verpakkingen en, extra jammer, ook een deel van de koopwaar. En gekocht werd er niet. Bij de 'inspectie-overval' van die luidruchtige en ongegeneerde dames bleek al snel dat ik voor hen niets 'gewenst' meegebracht had en dus gingen ze weer.
Beeld je daar bovenop de buren-verkopers even in, die constant stiekem wat centimeters van je plek inpikken, zelfs spullen uitspreiden vóór die van jou, en hun bezoekers óver jouw koopwaar naar hun kraam heen leiden, kinderwagens en al. Nog meer sneuvelende dingetjes dus uiteraard -aaaaaargh! nondemiljaaaar!- en een standje dat ook nog eens stukje bij beetje helemaal onder hopen extra stof en zand verdwijnt. En om het plaatje compleet te maken zakten de allereerste 'echte' klanten behoorlijk kortaf, totaal onbeschoft eigenlijk, van een vraagprijs van 20 euro naar een direct tegenbod van 50 cent. Waarop je meteen uitgepraat bent natuurlijk, en ook telkens weer die klant in kwestie verbolgen -waarom eigenlijk?- m'n winkeltje zonder wat te kopen verliet. Je zou voor minder al je enthousiasme verliezen en helemaal teleurgesteld verdrietig worden, hé. Zo hoefde het voor mij ook niet meer, hoor. 'Gezellig' is écht wel anders, toch!?
Een tijd lang hing ik stilletjes ongelukkig afwezig te wezen in m'n strandstoeltje onder het parasolletje, door de shock en de ontgoocheling een stukje teruggeworpen in m'n depressie, en niet goed wetend hoe weer uit dat donkere plekje te kruipen. Maar de ongekende ambiance aan ons gezamenlijk kraam door de vele onschuldige grapjes en de geweldig ad rem antwoorden op vragen van potentiële klanten door mijn schoonbroer; de fenomenale geestdrift waarmee m'n zus haar sjaals, broeken en t-shirts aan de man en de vrouw bracht, en de noeste ijver waarmee ze systematisch en eindeloos opnieuw orde bleef scheppen in de alweer overhoop gehaalde stapels kleding en ook de tentoongestelde boeken keer op keer op keer herschikte en afstofte; de grandioze vrolijke toewijding waarmee mijn nichtje élke passant, werkelijk ie-der-een!, die ook maar een seconde bij ons halt hield, hartelijk 'goedemorgen' wenste, en die ze met haar niet aflatende oprechte en hartverwarmende behulpzaamheid met plezier tóch iets -of iets meer- deed kopen; dat alles tezamen trok me zonder al te veel moeite toch weer overeind. Dáárvan wou ik deel van uitmaken, dát verwachtte ik! En dat ging ik me nu toch zeker niet laten afnemen door zo een handvol respectloze, onopgevoede figuren!...
Om m'n zinnen even te verzetten deed ik een toertje op de markt. En, net niet huppelend, als een kind zo blij, kwam ik terug met een gratis gekregen porseleinen theekopje, exact zoals de o zo gekoesterde drie die ik thuis al had. Een gevonden en buitgemaakte onbetaalbare schat! Eindelijk drong de stralende zon ook door tot mijn hoofd en gemoed, en ik stond weer helemaal open voor alle mogelijke fijne ervaringen en momenten.
Heel veel passanten hebben we niet echt gezien. Daarvoor woog de broeierige hitte vermoedelijk veel te zwaar. En de finale van het WK voetbal zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Jacinta, Noa en Eric verkochten ondanks het magere aantal potentiële kopers toch een heel serieus deel van hun koopwaar en zorgden er tegelijkertijd ook voor dat zelfs ik niet met een lege portemonnee en nog steeds volle zakken en dozen met spullen weer naar huis moest. (Waarvoor nog eens een hele dikke merci, lieve schatten!)
Maar vooral die bijzondere kleine fijne momenten van deze dag zal ik me blijven herinneren. Zoals die Russische mevrouw, die een stapel meisjes-jeugd-boeken voor zichzelf kocht, om nog beter Nederlands te leren. Of die andere, gezellig kletsende, alle tijd hebbende, mevrouw, die exact dezelfde bloem in haar haren had als ik, uit dezelfde winkel zelfs, maar dan een blauwe, die bij Jacinta een sjaal in exact diezelfde blauwe kleur kocht en van mij een visitekaartje mee nam, om mijn 42 filmpjes op YouTube eens te kunnen beluisteren. En die lieve moeder, die, oprecht verheugd, voor haar autistische zoon strips van de Boeboeks kocht, omdat hij daar en daar alleen voor z'n leesvoer aan verknocht was. En die Marokkaanse meneer, die een beetje verlegen de mooi verpakte eenzame rode bad-roos (veranderd in 't bad in badschuim) van me kocht, als lief klein cadeautje voor zijn vrouw. Of die meneer, die misschien iets te opvallend enthousiast -gniffelde Eric- uit de netjes verpakte zakjes met ondergoed en lingerie met veel en uitgebreid kiezen en keuren een hele stapel dingetjes voor zijn echtgenote selecteerde. En die vader, die zonder prijs vragen of afdingen voor al zijn zoontjes een kleine voetbal van me kocht. En die mevrouw met hoofddoek, die haar rolwagentje zowat tot aan de rand vol stouwde met een paar schoenen en een BH-set van mij, een stapel broeken, t-shirts en truien van Jacinta, en tot slot na lang peinzen toch ook die nog steeds prima werkende maar o zo lawaaierige stofzuiger voor de auto aan een redelijke prijs mee wou nemen. En die gekke heren die ons Jacinta vanwege haar grapjes, gedrevenheid en animo luid lachend een baan aanboden als verkoopster. En... Och, er waren er zoveel, ik vergeet er vermoedelijk wel een stuk of tien. En zeker niet te vergeten, 't beste van de hele dag: het warme en plezante gezelschap van m'n zus, schoonbroer en nichtje. Geweldig! Zo zalig is dat.
Wel, alles samengevat ben ik dus naar alle waarschijnlijkheid toch veeeeeeeel meer op m'n plaats vóór een kraampje, als klant, dan er achter, als verkoper... Dat laat ik vanaf nu over aan de meer geoefende marchand, zoals m'n zus bijvoorbeeld. Tja, ge kunt nu eenmaal niet alles willen kunnen, hé. hihihi
En volgende keer als beste vriend Roger, gezellig samen met mij op één of andere rommelmarkt, weer eens onverstoorbaar en uitgebreid begint af te bieden, zal ik mij niet meer schamen. Dat heb ik oprecht beloofd, gezworen zelfs, op m'n communiezieltje. Door zo aan de lijve te ondervinden hoe de welgemanierde aangename klant zich gedraagt, het beleefde waarderende type, waar je als verkoper nog wel eens iets extra voor wil doen, weet ik heel duidelijk dat wij, met afpingelen en al, bij dat soort fijne mensen horen. En die mensen, die heb je nodig voor een geslaagde en niet al te rommelige rommelmarkt! ;-)
"Hey Kristina! Gij weet toch dat het concert morgen in Neeritter (NL) is? En begint om 10u?" Gewekt door de voetbalfestiviteiten hier overal in de buurt opende ik midden in de nacht nog even m'n berichten op de computer en zag deze toch licht bezorgde boodschap van organist en vriend Peter Maus. Ik had eerder diezelfde dag op een repetitiebericht van hem gereageerd 'dat wij er ook bij zouden zijn'. En anderhalf uur rijden, enkele rit, voor zo'n klein concertje van ongeveer een half uur... Tja, begrijpelijk dat het toch toch een beetje ongewoon, en mogelijk volledig ongeloofwaardig over komt, zeker uit de mond van iemand als ik, die zelden of nooit ergens naar toe geraakt...
Maar, wij wisten heel goed waar we aan begonnen! Dit was zelfs al maanden geleden netjes afgesproken. En waarom ook niet. Goede vrienden -Roger, Jef en ik- samen in een comfortabele auto, gezellig een dagje uit, met geweldig stralend weer, en dan op een ongekende plek waar je anders nooit zou geweest zijn, mogen luisteren naar een mooi concert van een ook al zo fijne vriend. Meer redenen hoef je toch niet te hebben, hé.
Omdat we, heel verstandig rekening houdend met allerlei mogelijke vertragende factoren tijdens onze reis, zeer goed op tijd vertrokken waren, arriveerden we, uiteraard, veel te vroeg. Maar niet getreurd: al meteen spotten we koffiehuis/lunchroom 't Pastorieke, waar met wijd openstaande deuren nog ijverig gedweild werd. Officieel waren ze nog niet open, maar indien we op het terras wilden zitten, serveerden ze ons met plezier alvast koffie! Van gastvrijheid gesproken! Dat kan tellen, vind ik. En die bijzonder verzorgde koffie in de uiterst gezellige binnentuin smaakte fantastisch!
Al even goed op tijd wandelden we richting het kleine kerkje om alvast een goed luisterplekje uit te kiezen. Vol enthousiasme begroette ons Daniel Vanden Broecke, coördinator van 'Het orgel in Vlaanderen', de vzw die mede instond voor o.a. dit concertje dat deel uit maakte van een grote orgel-concertreis. Al snel liep dan ook het kerkje volledig vol met de dames en heren geïnteresseerden uit de twee, ondertussen ook aangekomen, autobussen.
Omdat zijn keurig doorgegeven programma jammer genoeg ergens tussen de voegen van de communicatie sukkelde en verloren ging, was een bijzonder nerveuze Peter Maus genoodzaakt zijn voor dit concert uitgekozen werken in hoogst eigen persoon aan te kondigen. Lastig karwei als je dat niet gewend bent... Eenmaal op het hoogzaal aan de speeltafel van z'n instrument voor die dag voelde hij zich duidelijk meer op z'n plaats en een heel stuk comfortabeler, want al spoedig dwarrelden er allerlei prachtige melodieën naar beneden. Spijtig genoeg onthield ik het volledige programma niet, maar Peter startte met het ingetogen feestelijke en bijzonder fraai bij de dag, de ruimte en het instrument passende 'Der Tag, der ist so freundenreich' van Pachelbel, waarna de uitgevoerde werken vol kwinkelerende klanken in duizenden kleuren elkaar opvolgden in stijgende lijn, zowel qua intensiteit als qua uitgesproken vreugde, om te eindigen in een orgelimprovisatie van de bovenste plank, waarvoor het instrument links en rechts nog een paar pijpen bijgestoken leek te hebben. Persoonlijk vond ik het applaus een beetje slapjes, Peter's inspanning verdiende meer. Maar misschien ben ik gewoon meer 'vervoering' gewend, hé...
Na het nemen van wat leuke foto's met onze organist-vriend -natuuuuurlijk!- en een kleine geanimeerde meet-and-greet vertrokken de bussen voor het vervolg van de excursie. Peter bleef in de kerk om een aantal begeesterde zielen die zelf de orgelklavieren eens wilden beroeren wegwijs te maken. En wij? Wij kuierden op 't gemakje terug naar daar waar het goed was, naar 't Pastorieke! Eigenlijk hadden we er bij nog meer lekkers van de drankenkaarten -in dit geval een La Trappe, een ijskoffie en een cappucino- willen bespreken wat we met de rest van de dag zouden doen. Maar zo zalig gezeten, in die knusse zeteltjes, daar in die gezellige binnentuin, in al die weidse vredige rust en heerlijke frisse lommerte, en met al die vriendelijke mensen om ons heen, ontnam de sereniteit en harmonie ons elke vorm van inspiratie. Er viel niets meer te bedenken, of toch zeker niets beter... En dat hoefde ook helemaal niet.
We vroegen de kaart met alle lekkere hapjes en ondertussen bestelden de heren allebei alvast een ijsthee van een kaart geheel en volledig gewijd aan een uitzonderlijk brede keuze van deze nooit eerder geziene uitermate verfrissende drank. En over die 'Sisi', die ik, nostalgisch, percé wou drinken, zullen we vermoedelijk nog lang de grapjes mogen aanhoren, vrees ik...
Met ongelofelijk veel vriendelijkheid en oog voor detail werd onze tafel netjes ontruimd van lege glazen en gedekt voor onze lunch. En toen die met veel zwier voor ons neergezet werd, ontsnapten er aan alle drie onze monden allerlei bewonderend kreten. Het zag er werkelijk prachtig uit, en zo smakelijk, en gul, en zonnig, en... "Wel netjes jullie borden leeg eten, hoor" zei de dame in koksoutfit met een heerlijke giechel en een vette knipoog, "anders moet er afgewassen worden!" Roger en Jef smikkelden en smulden van hun erg originele bord met een soepje en kleine versies van de verschillende speciale broodjes van het huis. En ik kon m'n geluk niet op met dat grote, meer dan overheerlijke speltbroodje met brie, rucola, noten en honing. En, op de koop toe, viel de prijs van al deze heerlijkheden absoluut onder de noemer 'zeer democratisch'. Maar geloof me, wij hadden indien nodig met heel erg veel plezier een enorme berg afwas gedaan voor deze zalige gerechtjes!
Geheel bij toeval ontdekten we dus een ongelofelijk fijn adresje, daar in het verre Neeritter, in die oude geklasseerde pastorie. Een plekje dat eigenlijk op zich al meer dan de moeite waard is om, zoals wij, even 3 uur in de auto te zitten... Doch bij het verlaten van het dorp merkten we verschillende aanduidingen van allerlei toeristische routes op, zowel voor de minder sportieve autoliefhebbers als voor dartele wandelaars en lustige fietsers. En elk van deze routes slingert zich vrolijk zigzaggen over de Belgisch-Nederlandse grens heen en terug. Nog een extra reden om je ook eens -of nóg eens- tot daar te begeven, volgens mij.
"Such a perfect day..." neuriede ik met een zucht van geluk in de auto op weg naar huis. En Roger en Jef waren het er roerend mee eens. Of hoe een ogenschijnlijk doordeweekse dag ergens tussen een kerkje en een pastorie gewoon perfect kan zijn. 💗
