Schoonbroer Eric kwam me oppikken. Samen met hem, mijn zus Jacinta en hun oudste dochter Noa, die hij al eerder ter plaatse afgezet had, ging ik een dagje spulletjes verkopen op een grote rommelmarkt in het Bouckenborghpark in Merksem. We vulden de auto met m'n enorme doos schoenen, wel 40 paar, en de vele zakken met kleding, electronica, huishoudgerief, decoratiespul en frullekes allerhande. Ook m'n koeltas, die voor de gelegenheid niet alleen dienst deed als ijskastje, maar eveneens als handtas en opslagplaats voor die vele, mogelijk nuttige hulpmiddeltjes, mocht mee. Een volle bak, die auto, letterlijk.
Tijdens het korte ritje van Deurne naar Merksem vertelde Eric me dat hij eigenlijk niet snel genoeg weer terug in het park bij vrouw en dochter kon zijn. Bij het uitladen van de auto waren ze namelijk zowat letterlijk onder de voet gelopen door een stel bijzonder fanatieke zwarte dames, die metéén álles door elkaar graaiden en luid schreeuwend ronduit schandelijke dumpingprijzen eisten. Wel, ik zou ook ongerust zijn, mocht ik hen in dat soort tumult achtergelaten hebben. Niet dat die twee hun mannetje niet kunnen staan, maar toch... En het hele idee van zo'n overrompeling alleen al, het beangstigde mij. Daar was ik dus niét op voorbereid... En hoe zeer ik daar niet klaar voor was, bleek jammer genoeg onmiddellijk bij aankomst. We kregen niet eens de tijd de grote doos schoenen en de zakken met mijn te verkopen spulletjes deftig uit de auto te halen! Hardhandig moesten we alles beschermen, en ondanks ons direct en bijzonder kordaat optreden sneuvelden in minder dan een minuut het meeste van de verpakkingen en, extra jammer, ook een deel van de koopwaar. En gekocht werd er niet. Bij de 'inspectie-overval' van die luidruchtige en ongegeneerde dames bleek al snel dat ik voor hen niets 'gewenst' meegebracht had en dus gingen ze weer.
Beeld je daar bovenop de buren-verkopers even in, die constant stiekem wat centimeters van je plek inpikken, zelfs spullen uitspreiden vóór die van jou, en hun bezoekers óver jouw koopwaar naar hun kraam heen leiden, kinderwagens en al. Nog meer sneuvelende dingetjes dus uiteraard -aaaaaargh! nondemiljaaaar!- en een standje dat ook nog eens stukje bij beetje helemaal onder hopen extra stof en zand verdwijnt. En om het plaatje compleet te maken zakten de allereerste 'echte' klanten behoorlijk kortaf, totaal onbeschoft eigenlijk, van een vraagprijs van 20 euro naar een direct tegenbod van 50 cent. Waarop je meteen uitgepraat bent natuurlijk, en ook telkens weer die klant in kwestie verbolgen -waarom eigenlijk?- m'n winkeltje zonder wat te kopen verliet. Je zou voor minder al je enthousiasme verliezen en helemaal teleurgesteld verdrietig worden, hé. Zo hoefde het voor mij ook niet meer, hoor. 'Gezellig' is écht wel anders, toch!?
Een tijd lang hing ik stilletjes ongelukkig afwezig te wezen in m'n strandstoeltje onder het parasolletje, door de shock en de ontgoocheling een stukje teruggeworpen in m'n depressie, en niet goed wetend hoe weer uit dat donkere plekje te kruipen. Maar de ongekende ambiance aan ons gezamenlijk kraam door de vele onschuldige grapjes en de geweldig ad rem antwoorden op vragen van potentiële klanten door mijn schoonbroer; de fenomenale geestdrift waarmee m'n zus haar sjaals, broeken en t-shirts aan de man en de vrouw bracht, en de noeste ijver waarmee ze systematisch en eindeloos opnieuw orde bleef scheppen in de alweer overhoop gehaalde stapels kleding en ook de tentoongestelde boeken keer op keer op keer herschikte en afstofte; de grandioze vrolijke toewijding waarmee mijn nichtje élke passant, werkelijk ie-der-een!, die ook maar een seconde bij ons halt hield, hartelijk 'goedemorgen' wenste, en die ze met haar niet aflatende oprechte en hartverwarmende behulpzaamheid met plezier tóch iets -of iets meer- deed kopen; dat alles tezamen trok me zonder al te veel moeite toch weer overeind. Dáárvan wou ik deel van uitmaken, dát verwachtte ik! En dat ging ik me nu toch zeker niet laten afnemen door zo een handvol respectloze, onopgevoede figuren!...
Om m'n zinnen even te verzetten deed ik een toertje op de markt. En, net niet huppelend, als een kind zo blij, kwam ik terug met een gratis gekregen porseleinen theekopje, exact zoals de o zo gekoesterde drie die ik thuis al had. Een gevonden en buitgemaakte onbetaalbare schat! Eindelijk drong de stralende zon ook door tot mijn hoofd en gemoed, en ik stond weer helemaal open voor alle mogelijke fijne ervaringen en momenten.
Heel veel passanten hebben we niet echt gezien. Daarvoor woog de broeierige hitte vermoedelijk veel te zwaar. En de finale van het WK voetbal zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Jacinta, Noa en Eric verkochten ondanks het magere aantal potentiële kopers toch een heel serieus deel van hun koopwaar en zorgden er tegelijkertijd ook voor dat zelfs ik niet met een lege portemonnee en nog steeds volle zakken en dozen met spullen weer naar huis moest. (Waarvoor nog eens een hele dikke merci, lieve schatten!)
Maar vooral die bijzondere kleine fijne momenten van deze dag zal ik me blijven herinneren. Zoals die Russische mevrouw, die een stapel meisjes-jeugd-boeken voor zichzelf kocht, om nog beter Nederlands te leren. Of die andere, gezellig kletsende, alle tijd hebbende, mevrouw, die exact dezelfde bloem in haar haren had als ik, uit dezelfde winkel zelfs, maar dan een blauwe, die bij Jacinta een sjaal in exact diezelfde blauwe kleur kocht en van mij een visitekaartje mee nam, om mijn 42 filmpjes op YouTube eens te kunnen beluisteren. En die lieve moeder, die, oprecht verheugd, voor haar autistische zoon strips van de Boeboeks kocht, omdat hij daar en daar alleen voor z'n leesvoer aan verknocht was. En die Marokkaanse meneer, die een beetje verlegen de mooi verpakte eenzame rode bad-roos (veranderd in 't bad in badschuim) van me kocht, als lief klein cadeautje voor zijn vrouw. Of die meneer, die misschien iets te opvallend enthousiast -gniffelde Eric- uit de netjes verpakte zakjes met ondergoed en lingerie met veel en uitgebreid kiezen en keuren een hele stapel dingetjes voor zijn echtgenote selecteerde. En die vader, die zonder prijs vragen of afdingen voor al zijn zoontjes een kleine voetbal van me kocht. En die mevrouw met hoofddoek, die haar rolwagentje zowat tot aan de rand vol stouwde met een paar schoenen en een BH-set van mij, een stapel broeken, t-shirts en truien van Jacinta, en tot slot na lang peinzen toch ook die nog steeds prima werkende maar o zo lawaaierige stofzuiger voor de auto aan een redelijke prijs mee wou nemen. En die gekke heren die ons Jacinta vanwege haar grapjes, gedrevenheid en animo luid lachend een baan aanboden als verkoopster. En... Och, er waren er zoveel, ik vergeet er vermoedelijk wel een stuk of tien. En zeker niet te vergeten, 't beste van de hele dag: het warme en plezante gezelschap van m'n zus, schoonbroer en nichtje. Geweldig! Zo zalig is dat.
Wel, alles samengevat ben ik dus naar alle waarschijnlijkheid toch veeeeeeeel meer op m'n plaats vóór een kraampje, als klant, dan er achter, als verkoper... Dat laat ik vanaf nu over aan de meer geoefende marchand, zoals m'n zus bijvoorbeeld. Tja, ge kunt nu eenmaal niet alles willen kunnen, hé. hihihi
En volgende keer als beste vriend Roger, gezellig samen met mij op één of andere rommelmarkt, weer eens onverstoorbaar en uitgebreid begint af te bieden, zal ik mij niet meer schamen. Dat heb ik oprecht beloofd, gezworen zelfs, op m'n communiezieltje. Door zo aan de lijve te ondervinden hoe de welgemanierde aangename klant zich gedraagt, het beleefde waarderende type, waar je als verkoper nog wel eens iets extra voor wil doen, weet ik heel duidelijk dat wij, met afpingelen en al, bij dat soort fijne mensen horen. En die mensen, die heb je nodig voor een geslaagde en niet al te rommelige rommelmarkt! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten