Opgeluchte darmen.

Eigenlijk had ik hier al een half jaar geleden over willen schrijven, en dat kwam er maar niet van. Nu ik er eindelijk toe kom besef ik dat die vertraging geen nadeel was, maar een extra stimulans om dit verhaal met volle overtuiging te kunnen vertellen: ik heb het namelijk heel persoonlijk en onder alle mogelijke omstandigheden uitgebreid uitgetest! En, het werkt echt.
Als je mij zo een klein beetje kent dan weet je dat mijn gezondheid nogal aan de fragiele en kwakkelende kant is. Het eindeloze gesukkel met tegenspartelende maag en moedwillige darmen is o.a. al vele jaren een hardnekkig probleem. En de vele operaties en algemene verdovingen, met hier en daar een stevige slokdarm- of maagontsteking tot gevolg, af en toe vergezeld van de occasionele darminfectie, maakten het steeds erger.
Wat ik ook at, het viel altijd verkeerd. 'k Was er mottig van, winderig, misselijk, ziek... Doffe ellende dus. Het ging zelfs zo ver dat elke hap die ik nam, van absoluut wat dan ook, puur als vergif innemen voelde. Mijn lichaam haalde ook geen ene sikkepit energie uit wat ik binnen speelde, en de kilo's vlogen er aan alsof het niks was. Voedsel werd een vijand. En dat voor zo'n smulpaap als ik...
De huisarts wist er na zoveel tijd ook écht geen raad meer mee. Die dacht al in de richting van een maag-darm-operatie! Of een dieet alla Bart De Wever...
Tot hij me op zeker dag een flyer meegaf -die eigenlijk diende als reclame voor pillen die lactose-intolerante mensen tóch af en toe eens een melkproduct kon laten genieten- waarop onderaan in kleine letterkes het F.O.D.M.A.P. dieet vermeld stond. 'Misschien is dat iets voor jou' zucht m'n dokter een beetje moedeloos.
Elke strohalm telt als je dreigt te verzuipen, dus ik ging op zoek. Mijn vraag op diverse sociale netwerken 'of iemand dit dieet kende' werd door slechts één iemand beantwoord, mijn Hansen-collega Gaby Lauwers. Werkelijk élk symptoompje, elke raar trekje van heel m'n verteringsstelsel, de eindeloos opspelende darmen, het volledige voedsel-is-vergif-verhaal, de haat-liefde relatie met eten... het was haar allemaal maar al te zeer bekend, en... jawel, inderdaad: het FODMap-dieet had haar daarin verlichting gebracht!
Het lange en intense gesprek met Gaby aan mijn toenmalig balie -ik zie het nog zó voor me- voelde werkelijk als een belangrijk keerpunt in mijn leven, met grote dankbaarheid voor altijd met stip bewaard tussen mijn gekoesterde herinneringen. Al de verschillende, ogenschijnlijk volledig afzonderlijke, jarenlange vervelende kwaaltjes vielen als stukjes van een grote puzzel in elkaar, en vormden één zeer duidelijk beeld. En ik moet je vermoedelijk niet vertellen wat een ongelofelijk aha-moment en heerlijke opluchting dat was.
Niet twijfelen, dacht ik -de koe bij de hoorns pakken- en meteen op naar de bron van alle heil en zegen! Allé, 't is te zeggen, op naar Britt dus.
Britt Van de Voorde, diëtiste bij 'Voeding op maat', en gespecialiseerd in het hier bij ons nog zo ongekende FODMaP-dieet -in Australië ontwikkeld in 1999 en pas sinds een paar jaar in België- heette me bijzonder hartelijk welkom en hielp me met geduld en toewijding op de goeie weg. En nog steeds kan en mag ik haar om raad vragen. Het is altijd leuk om haar wijze blogjes te lezen en vaak via Facebook maar ook via de site nieuwe en verrassende verwenrecepten te ontdekken en uit te proberen.
Ik ga hier niet tot in de kleinste details het hele FODMaP-dieet uit leggen, da's absoluut mijn 'bevoegdheid' niet. Daarvoor kan je veel beter naar een gespecialiseerde site met professionele informatie surfen, vind ik. Gewoon effe googelen. Je kan er trouwens -da's nogal logisch- ook een zeer duidelijke uitleg over lezen op de FODMap-diëtisten-pagina van Britt en haar collega's. 
Maar om het toch even in 't kort in mijn eigen woorden enigszins te verduidelijken: deze voedingswijze neemt in de eerste fase -de 'eliminatie-fase'- alles, werkelijk alles, maar dan ook echt àlles, uit je eetpatroon weg waar een mens mogelijk allergisch aan of intolerant voor zou kunnen zijn. Ik kom woorden tekort om te beschrijven hoe zalig het was m'n ingewanden in minder dan 2 weken volledig tot rust te voelen komen. Heeeeerlijk!
Later, na afloop van die eerste fase, worden er dan voorzichtig weer dingetjes uitgeprobeerd. Door steeds één bepaalde voedselsoort weer aan je dieet toe te voegen vormt zich langzaam maar zeker een duidelijk beeld van wat wel of niet lastig te verwerken valt voor jouw lijf. Soms zijn dat zaken die je op een later tijdstip toch wel weer verdraagt en dus gewoon weer kan eten, soms is het beter om bepaalde stoffen in etenswaren voor altijd te mijden. Allé, toch als je je op en top wil blijven voelen uiteraard.
Het is dus een heel erg persoonlijk dieet, en in mijn geval bleken gluten en lactose de grote boosdoeners, mijn persoonlijke ziekmakers. Met het mijden van alle producten die één van deze twee of allebei bevatte voelde ik me helemaal weer opleven. Echt waar.
Nu, al zovele maanden later, weet ik dus heel goed wat wel en niet kan, en er is ondertussen ook alweer heel wat terug bijgekomen. Voedingswaren bedoel ik natuurlijk, al moet ik meteen eerlijk bekennen dat het 'bijkomen' spijtig genoeg inderdaad ook van toepassing op m'n gewicht... Tja, wat wil je als je weer lekker kan smikkelen en smullen zonder ziek te worden. 
Met al dat bijkomen werd er trouwens nog een heel andere, erg vervelende, onderliggende voedselstoornis zichtbaar... Wreed goed om te beseffen, een behoorlijk harde confrontatie met mezelf, en dus nog serieus werk aan de winkel, maar... da's stof voor een later verhaal.
'Als je vegetariër bent én op de koop toe lactose- en gluten-intolerant, wat blijft er dan in 's hemelsnaam nog over om te eten!?' vraag je je nu misschien af. Wel, dat valt echt reuze mee, ik merk er nog weinig van in m'n dagelijks leven.
Lactose zal duidelijk altijd een 'no-no' voor me blijven, maar daar zijn zoveel vervangers voor dat dat echt geen enkel probleem vormt. Afgelopen zomer verlangde ik bij gelegenheid toch wel eens naar een paar stevige bollen ijscreme, maar als ik me er dan aan herinner hoe verschrikkelijk ziek ik daar de allerlaatste keer van was, dan is het waterijsje in m'n hand onmiddellijk een hemelse traktatie, ge moogt gerust zijn. Gluten probeer ik al af en toe, en soms gaat het goed, soms ook niet, en da's ook oké. Er zijn trouwens zoveel glutenvrije producten dat ik van m'n lievelingsgerechten, zoals bijvoorbeeld spaghetti, nog absoluut niks gemist heb. Uien en prei, waar ik vroeger steevast en in overvloed élke kooksessie mee begon, daar moet ik nog steeds echt niet zot mee doen: da's metéén serieus 'de wind van achteren', amai! En, nog steeds tot mijn grote verbazing, vallen appels -ja, hele gewone gezonde appels, komt dà tegen!-, die ik voorheen zowat ten allen tijde als fris tussendoortje in huis had, me ook nog altijd bijzonder zwaar op de maag, echt niet te doen. Instant mottig. Jammer maar helaas. Maar ach, waarom zou je daarom treuren als er nog zo ontzettend veel andere fruitsoorten bestaan die geen te vermijden lichaamsreacties veroorzaken. Toch?!
Sinds m'n kennismaking met Britt en het FODMap-dieet gaat het echt opvallend goed met me. Toch op maag- en darmvlak. Een terugval is altijd mogelijk, een gevoelig lichaam reageert nu eenmaal sneller op stress, moeheid en virusjes allerhande. En vergis je niet, deze voedingsmanier is ook geen kant en klare oplossing bij gevoelige darmen. Het blijft werken, ernstig timmeren aan de weg naar beterschap; en leren, wijzer worden van je eigen 'vergissingen'. Als ik nu nog eens urenlang kotsmisselijk rondloop of een hele nacht niet van de porseleinen troon geraak betekend dat simpelweg dat ik me -meestal goed geweten- weer eens heb laten verleiden tot iets da'k beter niet -of toch niet in die hoeveelheid- in m'n kas zou slaan, of dat ik m'n leesbril weer eens niet mee of opgezet had in de supermarkt...
Alleszins, ik wou hier heel erg graag over vertellen, niet alleen uit dankbaarheid naar diëtiste Britt toe -en uiteraard ook naar die lieve Gaby- maar vooral omdat deze voedingswijze mogelijk nog zoveel meer mensen kan helpen, en het voor de meeste huisartsen een nog volledig onbekende potentiële oplossing bij aanslepende klachten kan zijn. Mij heeft het absoluut geholpen! Ik ben er alleen maar gezonder en blijer van geworden. Hoera voor m'n opgeluchte darmen! 😉

Magisch.

Al behoorlijk wakker maar nog verre van bereid de behaaglijke warmte van de knusse kussens en het donzige dekbed te verlaten wentelde ik me op deze rustige zondagochtend in de alom heersende stilte. Niet dat het hier anders niet stil is, maar nu ontbraken ook de geluiden van de af en aan zoemende liften, open- en dichtslaande piepende deuren, het geronk van vertrekkende auto's in de garage en de harde naaldhak-voetstappen op de stenen vloer boven mij. Er waren zelfs geen sanitaire geluiden te registreren. Helemaal niemand nam een bad of trok het toilet door bij het aanbreken van deze dag. Zelfs de anders zo lustig kwetterende meesjes bij de zaadjes en nootjes op het terras waren blijkbaar nog niet uit hun nest geraakt... Genieten met een hoofdletter dus.
En dan, heel onverwacht maar met een meer dan perfect georkestreerde timing, zwol vanachter de nog gesloten roze gordijnen het zacht ritselende ruisen van een plotse hevige maar malse regenbui aan. Als miljoenen murmelende stemmetjes van een uit de kluiten gewassen elfenkoor. 
Het bijna sprookjesachtige moment toverde als vanzelf intense vreugde in m'n hart en een fenomenale glimlach op m'n snuit. Kan een zondag nóg mooier beginnen?!... Ja dus. 

Na toch even overwegen of dit wel allemaal neer te schrijven viel zette ik me, ongewassen ongekamd ongekleed, gesterkt door slechts een dampende kop koffie, achter m'n computer. Door de glinsterend natte dennenbomen priemde een verrassend stralend zonnetje en tekende vrolijk bewegende lichtfiguren op m'n bureautje en m'n gezicht. De laatste zachte regendruppels van de verkwikkende bui schitterden er als met gulle hand uitgestrooide diamantjes doorheen en deden struiken, bomen, gras en stenen fonkelen als van goud.

Ondertussen weerklinkt achter mij het vertrouwde gestommel en geroezemoes van de vele badkamers in dit ontwakende appartementsgebouw. Naast me zitten twee bijzonder wakkere poezen van tussen de kamerplanten opgewonden de ijverig en uitgelaten af en aan vliegende vogeltjes aan de andere kant van het raam te bespioneren.

Elke vezel van mijn lijf is op dit moment verzadigd met een onmetelijk gelukzalig gevoel. Echt, geloof me, magie is overal. 💗

De vierde dag van oktober.

De vierde dag van de maand oktober is een dag waarop ik altijd als een volleerd circusartiest uitgebreid jongleer met een hele resem aan emotionele uitersten. 
Velen zullen deze datum kennen als 'Werelddierendag', een dag om extra aandacht te besteden aan dierenwelzijn, -rechten, -bescherming en spijtig genoeg ook dierenmishandeling. En al bestaat deze speciale dag al van rond 1930, naar mijn gevoel is hij nog niet zo heel lang volledig ingeburgerd. Maar sinds de commerçanten dit potentiële gat in de markt opmerkten worden we als dierenliefhebbers al een paar weken op voorhand -zoals bij zowat elke speciale dag- gebombardeerd met reclame vol overbodige, vaak nutteloze dingen die we met z'n allen voor onze troeteldieren zouden moeten kopen. Geen huisdier? Dan verkopen ze je wel voer voor de vogels in het park of zo, als het maar centen oplevert... 
Allé, begrijp me nu niet verkeerd. Ik geniet er ook met volle teugen van om die twee zotte lieve katers van me, Poekie en Pompon, in de watten te leggen en heel die bonte vlucht gevederde bezoekers op m'n terras royaal van lekkers te voorzien. Absoluut. Dat zou ik zeker niet meer kunnen missen. Maar de verwennerij van onze geliefde dierlijke huisgenootjes staat in schril contrast met hoe er bijvoorbeeld omgesprongen wordt met de zogenoemde 'consumptie-beesten'. Men organiseert ware kruistochten tegen het eten van honden in China, maar is dat dan echt zo anders dan al die koeien en varkens die hier gruwelijk mishandelt worden om als onherkenbaar lapje vlees afgeprijsd maar niet gekocht op zaterdagavond in de afvalcontainer van één of ander grootwarenhuis te verdwijnen?... 
Bon, zo denk ik er over, maar uiteraard -met respect- elk zijn eigen mening, hé.
Uiteraard kom ik met heel die beestenboel als vanzelf terecht bij Sint Franciscus, patroonheilige van dierenbescherming en milieuzorg. 4 oktober werd in 1929 uitgekozen als ideale datum voor Werelddierendag omdat het de naamdag van deze heilige is. Franciscus van Assisi ruilde de rijkdom van zijn familie en z'n comfortabele luxeleven voor een bestaan als kluizenaar in volledige armoede. Hij wilde de armste der armen zijn en vulde zijn dagen niet alleen met gebed maar bekommerde zich ook onbevreesd en belangeloos over melaatsen, zieken en noodlijdenden. Zijn naam is natuurlijk vooral bekend om zijn enorme liefde voor alle leven op onze aarde. Franciscus zag in de schoonheid van die overdonderende hoeveelheid onnoemelijk prachtige en geweldig diverse fauna en flora het liefdevolle gezicht van zijn Schepper. Je kan gerust zeggen dat Sint Franciscus in alle eenvoud een gedreven dierenrechtenactivist en milieubeschermer avant la lettre was, met een boodschap die ook vandaag nog, niet minder dan 793 jaar later, verbluffend actueel is. In zijn 'Zonnelied' zingt hij z'n bewondering en dankbaarheid uit voor die wonderbaarlijke schepping waar hij deel van mocht uitmaken en zich door gedragen mocht voelen. En de 'god' waarover hij het heeft is wat mij betreft universeel en zeer breed interpreteerbaar, zelfs los van religie.
Van dat Zonnelied ontstonden door de eeuwen heen ontelbare versies, in zowat alle talen en muzikale stijlen. Zelfs heden ten dage verschijnen er nog nieuwe composities met zijn tekst. Toen ik er op YouTube een aantal beluisterde kwam ik de mooie Italiaanse vertolking van Angelo Branduardi, 'Il Cantico delle Creature', tegen, en, het klinkt misschien een beetje gek, maar dat bracht m'n gedachten meteen bij mijn familie.
Ja, inderdaad, mijn jongste broer heet ook Franciskus, maar ik geloof dat de voornaam van mijn grootvader, de vader van mijn moeder, daar eerder voor iets tussen zat... Super leuk, maar da's voor een ander verhaal. 
Het was de muziek van Branduardi die een massa herinneringen opnieuw naar voor schoof. Zijn vrolijk dansende melodieën weerklonken op de achtergrond bij zowat alle festiviteiten in onze familie. Als mijn moeder zei "Zet eens een goe muziekske op", dan was de kans heel groot dat mijn vader één van de platen van den Angelo op de pickup legde. 
Vandaag zou onze va 76 geworden zijn, en ook daarom is 4 oktober bijzonder. En een wat rommelige mengelmoes van zowel verdriet en gemis als dankbaarheid om zijn leven en de zovele grote en kleine herinneringen waar ik breed om kan zitten glimlachen heeft me al de hele dag in z'n greep. Dat zal voor de rest van de familie ook wel het geval zijn denk ik, zeker voor ons moe. Zij luistert -op CD tegenwoordig- nog ontzettend graag en best wel vaak naar Branduardi. Zijn muziek brengt haar altijd positieve energie, een flink pak broodnodige blijmoedigheid en absoluut ook wat warme troost. Gegarandeerd -ik zal 't haar straks even vragen- huppelen de dartelende melodietjes van Angelo daarom zeker vandaag, en vermoedelijk extra luid, uitgelaten en vol levenslust door alle kamers van haar flat. 
Goh, nu ik er zo over nadenk, eigenlijk is het een bijzonder goed idee, zo wat opgewekte en energieke klanken in huis. Een schitterend passende begeleiding voor de obligate Trippel 'van 't schap' -op kamertemperatuur dus, zoals het hoort- ter ere van onze va, uiteraard, maar toch ook een beetje ter ere van al de rest van die veelomvattende vierde dag van oktober. Schol! ♪♫♪😉♪♫♪

Poezenluxe voor luxepoezen.

"Serieus?!?! Allé, dat meent ge toch niet. Da's maar om te lachen, hé. Echt? Nóg ééntje?!" zei mijn vriendin Ingrid verbaasd toen ik in het tuincentrum dat we samen bezochten een wat kitscherig baby-roze poezenmandje met gezellig knisperende bodem en uitgevoerd in uitzonderlijk slecht geïmiteerde schapenvacht in het winkelkarretje legde. En die lichte verbijstering kwam eigenlijk niet geheel onverwacht, want ik had namelijk een half uurtje daarvoor in een andere winkel ook al twee poezenmandjes gekocht...
Voor mensen die hun huis niet met katten delen zal dit allemaal een tikje getikt klinken, maar 'k weet bijna zeker dat alle poezenknuffelaars begrijpend en instemmend zullen knikken.

Poekie en Pompon zijn altijd heel graag dicht bij mij. Allé, 't is te zeggen: als ze niet ergens verborgen en knus een diep en schijnbaar onverstoorbaar slaapje doen, hé. Zo'n dutje kan in een hangmatje aan één van de grote krabpalen, of in het mandje boven op de kleerkast, maar net zo goed pikken ze mijn plek tussen het nog warme laken en dekbed van m'n bed in, of installeren ze zich ongegeneerd breeduit in en onder de zelfbedachte en eigenhandig -eigenpotig dus- gebouwde forten van dekens en kussens in de zetel. Om geplette en daardoor uiterst furieuze katten te voorkomen -en meteen ook een stel wreed scherpe klauwen in je eigen achterwerk te ontlopen- is de boodschap dus nooit ofte nimmer zomaar 'boem' neer te ploffen in de sofa of bedstee!...  

In combinatie met ook nog eens grote matten overal op de vloer, zetels en stoelen in overvloed, en genoeg lege ruimte tussen de planten op zowat alle vensterbanken zou je misschien voorzichtig kunnen opperen dat ze dan eigenlijk toch al wel 'zitplaats' genoeg hebben, die 2 katers van mij. Ja, dat klopt. Maar... Vooral als ik achter m'n bureau zit te schrijven waren Poekie en Pompon een beetje 'zoekende'. Tot voor kort stond 'dicht bij Kristina zijn' voor hen gelijk aan op dat harde koude meubelhout tussen 't kantoormateriaal liggen of bovenop die kille gladde printer, eindeloos toertjes draaien onder m'n stoel en rond de schrijftafel, en uiterààrd ook onophoudelijk heen en weer óver de computer trippelen, met -aaaaaargh!- natuurlijk alle mogelijke desastreuze gevolgen...

Om mijn twee pluizige schatten in absoluut àlle comfort -evenzeer voor hen als voor mij- nog steeds zo dicht mogelijk bij mij doch in een duidelijk afgebakende poezenzone te laten vertoeven tijdens het computeren kocht ik dus extra poezenmandjes. Logisch, toch?!

Dat ronde roze nep-schapenvacht-ding vond z'n vaste plekje niet in m'n bibliotheek-muziek-schrijf-kantoorruimte. Dat ligt nu op het voeteneind van het bed als sluimerplekje voor degene die niet onder het donzige dekbed geraakte, of waarvoor de poezelige bedsprei in dikke fleece toch nét niet fluffy genoeg is.

Het grote grijze rechthoekige mandje in streelzacht fluweel past perfect op de printer, alsof het er speciaal voor gemaakt werd. Het werd tot verheven troon van Poekie gebombardeerd, en van daar uit houdt hij nauwgezet zowel de vrolijke vogeltjes aan het raam als de werkzaamheden op het computerscherm in 't oog, tot slaap hem overvalt. En... absoluut geen Pomponnen toegelaten.

Het kleine mandje met hoge rand, in een glad zwart-wit ruitjesstofje, dat bij aanraking lekkere knispergeluidjes voortbrengt, ligt naast de computer op het bureau zelf of op de poef naast m'n stoel. Da's daardoor dus meteen ook de meest ideale plaats om je als huisdier een hele namiddag of avond lang massa's fel begeerde knuffels en strelingen te laten welgevallen. En zo wordt tegelijkertijd die zone-afbakening positief inprent natuurlijk. Slim van mij.

Pompon vindt het heerlijk om er 'zogezegd' putten in te graven, de vulling uitgebreid mals te kneden en er zich daarna volledig in op te rollen. Yep, inderdaad: als een grote pluizige pompon. Altijd super grappig om te zien. "Uwe staart hangt er nog uit" giechel ik soms, waarop hij die prompt mee in de beperkte ruimte wringt. Soms mag ik het poten-en-oren-binnenboord-proppen zelfs een handje helpen door de rand nog wat hoger te trekken en eens lichtjes met het geheel te schudden zoals je een kussen in z'n sloop krijgt. 't Is alleszins overduidelijk dat die hoge rand en krappe afmetingen een zalige geborgenheid bieden voor zo'n bolleke poes. Goh, misschien moest ik voor mezelf ook zo eens iets kopen, in een paar maten groter dan...

Natuurlijk wenst ook Poekie van al die voordelen te genieten, dus vullen ze dat ruitjesmandje nu zonder ruzie, heel erg broederlijk, om de beurt. Al moet ik er wel bij zeggen dat er in Poekie's geval van soezen en dutten meestal niet veel in huis komt. Hij amuseert zich immers liever met hilarische wilde kunstjes doen in, om en onder het gekke knisperding.

M'n vriendin vindt het nog steeds lichtelijk overdreven. Overbodige poezenluxe. Maar ja, volgens mij kan je dit alleen maar echt begrijpen als je zelf zo een stel zalig lieve knuffelkaters in huis hebt, die, voor je 't goed en wel beseft, door en voor al die liefde als vanzelf -volautomatisch- super-de-luxe luxepoezen worden. En daar is niks mis mee. 😉