Als je mij zo een klein beetje kent dan weet je dat mijn gezondheid nogal aan de fragiele en kwakkelende kant is. Het eindeloze gesukkel met tegenspartelende maag en moedwillige darmen is o.a. al vele jaren een hardnekkig probleem. En de vele operaties en algemene verdovingen, met hier en daar een stevige slokdarm- of maagontsteking tot gevolg, af en toe vergezeld van de occasionele darminfectie, maakten het steeds erger.
Wat ik ook at, het viel altijd verkeerd. 'k Was er mottig van, winderig, misselijk, ziek... Doffe ellende dus. Het ging zelfs zo ver dat elke hap die ik nam, van absoluut wat dan ook, puur als vergif innemen voelde. Mijn lichaam haalde ook geen ene sikkepit energie uit wat ik binnen speelde, en de kilo's vlogen er aan alsof het niks was. Voedsel werd een vijand. En dat voor zo'n smulpaap als ik...
De huisarts wist er na zoveel tijd ook écht geen raad meer mee. Die dacht al in de richting van een maag-darm-operatie! Of een dieet alla Bart De Wever...
Tot hij me op zeker dag een flyer meegaf -die eigenlijk diende als reclame voor pillen die lactose-intolerante mensen tóch af en toe eens een melkproduct kon laten genieten- waarop onderaan in kleine letterkes het F.O.D.M.A.P. dieet vermeld stond. 'Misschien is dat iets voor jou' zucht m'n dokter een beetje moedeloos.
Elke strohalm telt als je dreigt te verzuipen, dus ik ging op zoek. Mijn vraag op diverse sociale netwerken 'of iemand dit dieet kende' werd door slechts één iemand beantwoord, mijn Hansen-collega Gaby Lauwers. Werkelijk élk symptoompje, elke raar trekje van heel m'n verteringsstelsel, de eindeloos opspelende darmen, het volledige voedsel-is-vergif-verhaal, de haat-liefde relatie met eten... het was haar allemaal maar al te zeer bekend, en... jawel, inderdaad: het FODMap-dieet had haar daarin verlichting gebracht!
Het lange en intense gesprek met Gaby aan mijn toenmalig balie -ik zie het nog zó voor me- voelde werkelijk als een belangrijk keerpunt in mijn leven, met grote dankbaarheid voor altijd met stip bewaard tussen mijn gekoesterde herinneringen. Al de verschillende, ogenschijnlijk volledig afzonderlijke, jarenlange vervelende kwaaltjes vielen als stukjes van een grote puzzel in elkaar, en vormden één zeer duidelijk beeld. En ik moet je vermoedelijk niet vertellen wat een ongelofelijk aha-moment en heerlijke opluchting dat was.
Niet twijfelen, dacht ik -de koe bij de hoorns pakken- en meteen op naar de bron van alle heil en zegen! Allé, 't is te zeggen, op naar Britt dus.
Britt Van de Voorde, diëtiste bij 'Voeding op maat', en gespecialiseerd in het hier bij ons nog zo ongekende FODMaP-dieet -in Australië ontwikkeld in 1999 en pas sinds een paar jaar in België- heette me bijzonder hartelijk welkom en hielp me met geduld en toewijding op de goeie weg. En nog steeds kan en mag ik haar om raad vragen. Het is altijd leuk om haar wijze blogjes te lezen en vaak via Facebook maar ook via de site nieuwe en verrassende verwenrecepten te ontdekken en uit te proberen.
Ik ga hier niet tot in de kleinste details het hele FODMaP-dieet uit leggen, da's absoluut mijn 'bevoegdheid' niet. Daarvoor kan je veel beter naar een gespecialiseerde site met professionele informatie surfen, vind ik. Gewoon effe googelen. Je kan er trouwens -da's nogal logisch- ook een zeer duidelijke uitleg over lezen op de FODMap-diëtisten-pagina van Britt en haar collega's.
Maar om het toch even in 't kort in mijn eigen woorden enigszins te verduidelijken: deze voedingswijze neemt in de eerste fase -de 'eliminatie-fase'- alles, werkelijk alles, maar dan ook echt àlles, uit je eetpatroon weg waar een mens mogelijk allergisch aan of intolerant voor zou kunnen zijn. Ik kom woorden tekort om te beschrijven hoe zalig het was m'n ingewanden in minder dan 2 weken volledig tot rust te voelen komen. Heeeeerlijk!
Later, na afloop van die eerste fase, worden er dan voorzichtig weer dingetjes uitgeprobeerd. Door steeds één bepaalde voedselsoort weer aan je dieet toe te voegen vormt zich langzaam maar zeker een duidelijk beeld van wat wel of niet lastig te verwerken valt voor jouw lijf. Soms zijn dat zaken die je op een later tijdstip toch wel weer verdraagt en dus gewoon weer kan eten, soms is het beter om bepaalde stoffen in etenswaren voor altijd te mijden. Allé, toch als je je op en top wil blijven voelen uiteraard.
Het is dus een heel erg persoonlijk dieet, en in mijn geval bleken gluten en lactose de grote boosdoeners, mijn persoonlijke ziekmakers. Met het mijden van alle producten die één van deze twee of allebei bevatte voelde ik me helemaal weer opleven. Echt waar.
Nu, al zovele maanden later, weet ik dus heel goed wat wel en niet kan, en er is ondertussen ook alweer heel wat terug bijgekomen. Voedingswaren bedoel ik natuurlijk, al moet ik meteen eerlijk bekennen dat het 'bijkomen' spijtig genoeg inderdaad ook van toepassing op m'n gewicht... Tja, wat wil je als je weer lekker kan smikkelen en smullen zonder ziek te worden.
Met al dat bijkomen werd er trouwens nog een heel andere, erg vervelende, onderliggende voedselstoornis zichtbaar... Wreed goed om te beseffen, een behoorlijk harde confrontatie met mezelf, en dus nog serieus werk aan de winkel, maar... da's stof voor een later verhaal.
'Als je vegetariër bent én op de koop toe lactose- en gluten-intolerant, wat blijft er dan in 's hemelsnaam nog over om te eten!?' vraag je je nu misschien af. Wel, dat valt echt reuze mee, ik merk er nog weinig van in m'n dagelijks leven.
Lactose zal duidelijk altijd een 'no-no' voor me blijven, maar daar zijn zoveel vervangers voor dat dat echt geen enkel probleem vormt. Afgelopen zomer verlangde ik bij gelegenheid toch wel eens naar een paar stevige bollen ijscreme, maar als ik me er dan aan herinner hoe verschrikkelijk ziek ik daar de allerlaatste keer van was, dan is het waterijsje in m'n hand onmiddellijk een hemelse traktatie, ge moogt gerust zijn. Gluten probeer ik al af en toe, en soms gaat het goed, soms ook niet, en da's ook oké. Er zijn trouwens zoveel glutenvrije producten dat ik van m'n lievelingsgerechten, zoals bijvoorbeeld spaghetti, nog absoluut niks gemist heb. Uien en prei, waar ik vroeger steevast en in overvloed élke kooksessie mee begon, daar moet ik nog steeds echt niet zot mee doen: da's metéén serieus 'de wind van achteren', amai! En, nog steeds tot mijn grote verbazing, vallen appels -ja, hele gewone gezonde appels, komt dà tegen!-, die ik voorheen zowat ten allen tijde als fris tussendoortje in huis had, me ook nog altijd bijzonder zwaar op de maag, echt niet te doen. Instant mottig. Jammer maar helaas. Maar ach, waarom zou je daarom treuren als er nog zo ontzettend veel andere fruitsoorten bestaan die geen te vermijden lichaamsreacties veroorzaken. Toch?!
Sinds m'n kennismaking met Britt en het FODMap-dieet gaat het echt opvallend goed met me. Toch op maag- en darmvlak. Een terugval is altijd mogelijk, een gevoelig lichaam reageert nu eenmaal sneller op stress, moeheid en virusjes allerhande. En vergis je niet, deze voedingsmanier is ook geen kant en klare oplossing bij gevoelige darmen. Het blijft werken, ernstig timmeren aan de weg naar beterschap; en leren, wijzer worden van je eigen 'vergissingen'. Als ik nu nog eens urenlang kotsmisselijk rondloop of een hele nacht niet van de porseleinen troon geraak betekend dat simpelweg dat ik me -meestal goed geweten- weer eens heb laten verleiden tot iets da'k beter niet -of toch niet in die hoeveelheid- in m'n kas zou slaan, of dat ik m'n leesbril weer eens niet mee of opgezet had in de supermarkt...
Alleszins, ik wou hier heel erg graag over vertellen, niet alleen uit dankbaarheid naar diëtiste Britt toe -en uiteraard ook naar die lieve Gaby- maar vooral omdat deze voedingswijze mogelijk nog zoveel meer mensen kan helpen, en het voor de meeste huisartsen een nog volledig onbekende potentiële oplossing bij aanslepende klachten kan zijn. Mij heeft het absoluut geholpen! Ik ben er alleen maar gezonder en blijer van geworden. Hoera voor m'n opgeluchte darmen! 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten