Tja, dat wil ik wel, maar er valt niets te vertellen...
Als de bladzijden van m'n concertagenda een landschap waren, dan zagen ze er uit als eindeloze totaal lege kurkdroge vlaktes, met zo van die voorbij rollende tumbleweeds. En behalve het getsjirp van die ene verdwaalde krekel valt er niets te aanhoren, dus zeker ook geen muziek.
Sinds het begin van dit jaar luisterde ik welgeteld één uitvaart op. Da's alles. Geen concerten, geen missen, geen privéoptredens, geen huwelijken, geen feestjes, geen begrafenissen. Niks. Nul. Nada. Noppes. Nougabollen.
't Is alsof de wereld me vergeten is.
En zonder enig idee wat er verandert zou kunnen zijn.
M'n hele leven lang bestaat elke vezel van m'n lijf al uit muziek. Zingen is ademen. En daar vocht ik elke dag opnieuw hartstochtelijk voor.
De muziek in mij overwon bezorgde ouders, onwelwillende leerkrachten, violente echtgenoten, beknottende situaties en beperkte financiën. Ook m'n eigen faalangst en tekort aan zelfvertrouwen moesten keer op keer willens nillens plaats ruimen. M'n instrument, m'n lichaam én stembanden, overleefde zelfs triomfantelijk een pak levensbedreigende operaties.
En ook zonder uit te groeien tot een overdonderd succes bleef zingen bijzonder belangrijk voor me. Het hield me in leven, het deed me leven, het wàs m'n leven. M'n allereerste en grootste liefde.
Zingen is en zal àltijd mijn heil en hoogste goed zijn, mijn drug, mijn alles.
Het is begrijpelijk hoe dodelijk pijnlijk deze plotse stilte, dit abrupte ophouden, voor me voelde en hoe ik in een echte identiteitscrisis belandde.
Wie ben ik nog als ik niet meer 'Kristina-de-zangers' ben?!?!...
'Kristina-de-receptioniste' misschien? Of 'Kristina-die-een-blogje-schrijft'? Of alleen nog 'het-wat-wereldvreemde-poezen-en-bloemen-mevrouwtje'?...
Het kostte behoorlijk wat moeite, maar voor nu laat ik het los.
Je kan jezelf een ongeluk piekeren over waarom de muziekwereld duidelijk niet (meer) op je zit te wachten. Wat je eventueel misdeed, of waar je fout afsloeg, of wie of wat je over het hoofd zag. En of je wel genoeg aan de weg timmerde, of je wel hard genoeg werkte, en of je er wel intens genoeg naar verlangde. Wie weet was je dan toch té sympathiek, lief, warm en toegewijd. Je kan zelfs gaan twijfelen of je wel écht die geweldige stem bezit waarvan je dacht dat men ze wou horen... Het maakt allemaal totaal geen enkel verschil.
Als m'n muzikaal leven hier echt ophoudt, dan blik ik terug op zeer veel mooie momenten met bijzondere muziek en geweldige muzikanten, en ben ik, met honderden geweldige herinneringen, oprecht dankbaar voor wat was.
Daarmee bedoel ik niet dat ik me er dan maar 'gewoon' bij neer leg. Nee, hoor, bijlange niet. Muziek is en blijft voor altijd een onlosmakelijk belangrijk deel van mijn identiteit. En m'n stem kan nog zeker 20 jaar mee, die zal er dus nog steeds stààn als de mogelijkheden zich eventueel toch weer opnieuw voordoen.
En al is hartverscheurend om afstand te moeten nemen, of wie weet uiteindelijk zelfs afscheid, van iets wat m'n hele persoon en leven vormde en absoluut m'n alles is, ik tracht me voorlopig met dezelfde overgave op de andere facetten van mijn bestaan te richten. Met treuren, klagen en bij de pakken blijven zitten kom je nergens. Morgen is altijd weer een nieuwe dag! En je weet nooit wat voor spectaculairs die nog met zich meebrengt!.. ;-)
'Hexenlied', F. Mendelssohn-Bartholdi
Concert 'Tussen Pijpen en Toetsen', 14 september 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten