Met opgetrokken wenkbrauwen, geweldig verbaasd, bijzonder verrast en een beetje van mijnen apropos vroeg ik waaróm dan wel... "Ha ja", antwoordde ze lachend, "omdat je, als je van zo een enorme hoogte naar beneden springt of valt, zeker en vast morsdood bent!"
Die had ik echt niet zien aankomen, maar... best wel grappig, toch?!
In alle ernst, het is wel een feit dat je met zulke schoenen beter een beetje oppast. Voor je 't weet breek je er, inderdaad, je nek mee! Niet door er af te springen uiteraard, maar dit soort schoeisel vraagt een aangepaste manier van stappen. Je moet je tijd nemen, op 't gemakske wandelen, rustig en elegant schrijdend, met van die schattig kleine pasjes, very ladylike, en, dit is buitengewoon belangrijk, ten allen tijde uitermate gefocust zijn en blijven op waar en hoe je je edele voetjes neerzet. Verstuikte enkels zijn nog het minste van je zorgen, als je niet goed oplet ga je met zekerheid straal tegen de vlakte, met faliekant gezichtsverlies tot gevolg. Figuurlijk... of zelfs létterlijk!
Waarom ik ze dan toch zo graag draag? Ten eerste is die hoogte absoluut wel relatief. De afstand tussen jezelf en de plaveien is een heel stuk groter, da's waar, maar voor de kromming van je voet is er geen verschil met gelijk welke andere middelmatige hoge hak. Ten tweede zitten deze sieraadjes uitzonderlijk comfortabel. Ik trippelde er vandaag voor 't eerst een volledige dag op rond en bij 't thuiskomen geen blaartje, bleintje of pijntje te bespeuren. En ten derde, en da's misschien nog wel 't allerbelangrijkste, tenminste voor mij dan toch, deze sleehakken, gemaakt uit heerlijk streelzachte suede, zijn fuchsia-roze!!! En da's tegenwoordig mijn absolute lievelingskleur...
Dus zelfmoordschoenen of niet, ik ben dol op m'n knalroze stappertjes!
En wat betreft die andere collega, die het nogal hatelijk 'hoerenschoeisel' noemde, daar maak ik in deze vrolijke blog niet één woordje aan vuil. Punt, einde van het verhaal. O ja! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten