Bangelijk bruine blote benen.

"Doe mij maar zo een been" zei m'n jongste broer Sis altijd lachend als we, lang geleden, met de familie op één of andere jaarmarkt een kousenkraam voorbij kwamen. Geregeld zit dat nog wel eens in m'n hoofd, zeker als ik over een markt loop, en het doet me nog altijd even gniffelen.
En het schoot me vandaag ook weer te binnen toen ik in de metro naast een groepje jonge meisjes stond met van die ultra korte shortjes aan en lange slanke blote benen. Van iets verderop staarde een man van middelbare leeftijd onbeschaamd en als gehypnotiseerd minutenlang onverstoorbaar en zelfs zonder knipperen naar die vijf paar fraai gevormde stelten. Je zag hem in zichzelf genietend en bijna kwijlend beamen wat onze Sis zo vaak onnozel grappend zei: "Doe mij maar hetzelfde"...
'k Geef eerlijk toe dat ik er zelf ook steeds bijzonder gefascineerd naar kijk, maar vermoedelijk écht wel met een totààl andere reden dan die geniepige man op het perron... 
Ik vraag me namelijk al jaren iets af, elke zomer opnieuw.
Lang geleden, op die leeftijd, waren mijn benen ook nog zo prachtig gevormd. (dat veronderstel ik toch...) De bouw van die benen is niet de aanleiding van mijn fixatie. Maar dat uitermate strak bruin zomertintje!... 
Ik weet heel erg zeker dat mijn benen nooit, niet eens één dag, zulk een effen kleurtje droegen. Uiteraard nergens een haartje, maar ook geen vlekje, geen streepje, geen sproetje, geen pukkeltje, geen verkleuringske, geen verschil voor en achter, boven en onder, geen schrammetje, geen blauw plekje, niets. Totaal en volledig foutloos egaal. Zo volmaakt dat ze, om eerlijk te zijn, eigenlijk op die plastieken benen van op de markt beginnen lijken... En ze hebben op de koop toe ook àllemaal exàct diezélfde perfécte bruine tint, àlle meisjesbenen die je ziet, overal en altijd. 
Urenlang rondlopen in de blakende zon, zonnebank, zelfbruiner, spray-tan, bruin-uit-een-potje... niets zorgde bij mij ooit voor dat soort uitgemeten kleurgelijkmatigheid. Zijn ze misschien geairbrusht, gespoten, met een verfpistool of zo... Wie zal het zeggen? Ik weet het niet. Na al die jaren bestuderen weet ik het écht nog steeds niet.
Dus voorlopig blijf ik al die passerende bangelijk bruine blote benen geboeid verder aanschouwen en smeer de mijne nog maar weer eens hoopvol in met 't één of 't ander nieuw, en uiteraard veelbelovend, product...
Weet je wat? Doe mij dan ook maar zo een been! Of misschien beter ineens twee, dat loopt een heel stuk makkelijker, hé. ;-)