Gelukkige verjaardag, m'n beste vriend.

X aantal jaren geleden, ik dacht in 2007, namen we als aanvulling op de tentoonstelling van gemeenschappelijke vriend-kunstenaar Tim in het Reuzenhuis in Borgerhout elk één van de extra performances uit alle andere mogelijke artistieke disciplines voor onze rekening: ik zong, in m'n wijde zilveren baljurk, en uiteraard met de nodige bravoure en decibels, a capella opera aria's in de allergrootste leefkamer, en hij las intiem en in alle eenvoud voor uit "Abrikozen voor Ali", een boek met zijn eigen werk, op het knusse piepkleine zolderkamertje. En we genoten de kans om elkaar en ook alle andere fascinerende entertainers aan het werk te zien.
Achteraf, bij een glas wijn, en na heel wat getwijfel, sprak ik de dichter aan. Schoorvoetend uitte ik mijn bewondering voor zijn kunnen en... dat bleek, verrassend genoeg, absoluut wederzijds! Tijdens het lange en boeiende gesprek dat zich toen ontspon polste ik voorzichtig en enigszins aarzelend of hij misschien ook voor heel àndere woord-dingen in te huren was... 
Het vervolg is mijn trouwe fans al lang bekend: sinds die dag speelde en zong ik niet één voorstelling meer zonder hem aan mijn zij. Sterker nog: er vormde zich een hechte vriendschap. En zowel mijn hoge waardering voor zijn woord- en taalkunde als mijn warme genegenheid voor hem als mens en vriend bleven groeien. In geen enkel facet van mijn leven meer weg te denken, m'n allerbeste vriend: woordkunstenaar Roger Nupie.
Deze man kent m'n diepste geheimen, m'n hevigste verlangens, m'n oeverloze verdrietjes en m'n onmetelijke vreugdes. Hij deelt m'n bittere donkere laagtes maar ook m'n stralende spotlight hoogtes. Hij aanhoort geduldig en liefdevol de onmetelijke woordenzondvloed als ik weer eens een stevig stukske over iets moet zagen. Altijd opnieuw slaagt hij er in me te doen lachen op momenten dat ik verstik in m'n tranen. In alle mogelijk, en ook onmogelijke, situaties betekent zijn, ondertussen bijna vanzelfsprekende, bedaarde en nuchtere aanwezigheid een geruststelling, een houvast, een zekerheid.
En ondanks àl mijn eigenaardigheden, vastgeroeste gewoontes, zotte kuren, eigenwijze meningen, typische diva-neigingen, drama aanvallen, bizarre discipline en soms bergen ongeduld en vrachtwagenladingen onbegrip wil hij nog steeds samen met me in het openbaar gezien worden, én verder de Vlaamse podia onveilig maken!...
We gieren wat af in de urenlange telefoongesprekken vol hilarische toekomstplannen, dolkomische bedenkingen, eigenwijze gekke meningen en zotte woordgrappen. Ons gevoel voor humor is identiek en eenmaal we vertrokken zijn is het eind vaak zoek... Buikpijn van 't lachen gegarandeerd!
"Ik heb niks nodig, ik héb alles al!" verzette hij zich gisterenavond aan de telefoon tegen mijn 'waarmee-doe-ik-je-een-plezier-voor-je-verjaardag?' 
"Maar gij kocht mij in februari een nieuwe WC-bril!" protesteerde ik. 
"Tja, maar da's ook geen optie" gniffelde hij triomfantelijk, "mijnen bril is nog prima en kan nog jaren mee!" 
En na gezellig giechelend het lijstje met alle mogelijkheden, die ik op dat moment überhaupt nog kon bedenken, te hebben overlopen en uiteraard ook meteen afgekeurd, besloten we, al grappend, dat ik als kado eventueel wel een blogje over hem 'mocht' schrijven... zélfs met websitevermelding én foto.
Dus bij deze, zeer geachte meneer de woordkunstenaar Roger Nupie, mijn maatje, mijn bondgenoot, mijn persoonlijke psychiater, mijn dichter, mijn corrector, mijn deelgenoot, mijn medestander, mijn vangnet, mijn klaagmuur, mijn taalkundige, mijn rechterhand, mijn halve voorstelling, mijn partner in crime... kortom en alles samengevat: mijn allerbeste vriend, met dit schrijfseltje wens ik je met heel m'n hart nog vele geweldige, gezonde, vreugdevolle en boeiende jaren. En dat we nog lang samen, zowel over onszelf als over elkaar als over de rest van de wereld, hartelijk mogen lachen, ongezouten meningen spuien en uiteraard bijzonder fraai en geïnspireerd zingen en schrijven! ;-)

Website Roger Nupie

(foto Ivo Herwijn)