Oost west thuis best twijfels.

Begin augustus 2013 viel er een aangetekend schrijven in m'n brievenbus met de boodschap dat ik, na 17 jaar een bijzonder welwillende huurder te zijn geweest, 6 maanden de tijd kreeg om op te krassen. Eventjes lichte paniek, maar mijn vader vond de gelegenheid ideaal om iets voor mezelf te kopen. Zekerheid voor m'n oude dag, zei hij er nog bij. En dat hij wel financieel zou bijspringen. Aldus geschiedde.
Na 3 afwijzingen lukte het uiteindelijk toch om een sociale lening te pakken te krijgen, uiteraard met bijhorende voorwaarden: pand minstens 30 jaar oud en voor minimum 10.000 euro hoog noodzakelijke kosten. Zo nodig aangevuld met vaders spaarcentjes beschikte ik over een vermoedelijk heel nipt maar hopelijk toereikend bedrag om te starten met huizen-shoppen.
Na een paar weken bijzonder teleurstellend zoekwerk nam ik makelaar Andy onder de arm. Ik zal nooit die ene speciale vrijdag vergeten waarop we in m'n vertrouwde buurt samen in één keer alle mogelijkheden, die enigsinds voldeden aan zowel de financiële als de praktische eisen, bezochten.
En ook nu viel de ene na de andere flat verschrikkelijk tegen...
Maar ze zeggen niet voor niets "de leste zullen de beste zijn"!...
Het vroeg, zelfs van mij, nog behoorlijk wat inbeeldingsvermogen, maar al gauw realiseerde ik me dat dit appartement, door Andy vermoedelijk goe geweten als laatste gehouden, een bijzonder leuk opblinkbaar pareltje was.
Van dan af ging het ineens razendsnel. Er was besloten, getekend, gekocht, bijgelegd, betaald, gepland, in slechts 3 weken volledig verbouwd, opgekuist en geschilderd, en niet veel later ingepakt en verhuisd voor ik er goed en wel erg in had. Tot grote tevredenheid en blijdschap van vrienden, kennissen, familieleden en ook van mezelf.
Doch toen de rust stilletjesaan terug keerde nam de twijfel bezit van me. Was ik niet te snel geweest? Had ik betere dingen over het hoofd gezien?...
Om al die wilde gedachten in m'n dolle brein te sussen scrolde ik op het internet maandenlang bijna dagelijks door àlles wat ongeveer binnen hetzelfde budget en dezelfde buurt lag en aan alle denkbare eisen voldeed... in de hoop vooral nóóit iets beters te moeten tegenkomen!
Een paar weken geleden viel het me ineens op dat ik daar ongemerkt mee opgehouden was. Al die tijd passeerde absoluut niets dat enigszins kon tippen aan dit stekje hier m'n computerscherm en langzaamaan groeide daardoor de zekerheid over wat de vrienden, kennissen en familieleden al van dag één snapten: ik vond mijn ideale woonplekje en boetseerde het eigenwijs, artistiek en kleurrijk tot míjn huis, mijn éigen veilige thuis!
Met een diepe vreugde van binnen en een zalige glimlach van buiten dans ik nu regelmatig een oost-west-thuis-best-toerke rond de tafel en met vrolijk mee hobbelende poezen in m'n kielzog van kamer tot kamer.
Of ik sta, zoals onze va hier altijd deed, met m'n handen op m'n rug, volmaakt gelukkig, door de grote ramen over het bloemrijke terras heen naar het wijd open groene uitzicht te kijken, terwijl ik oprecht tevreden ook zijn woorden mompel: "Ja, het is goed zo." :-)