Om 1u30 werd ik gewekt door een 'uvo', vlak voor m'n terras. Nee, da's geen schrijffout, dat moet niet 'ufo' of unidentified flying object zijn. Zoiets heb ik hier voorlopig gelukkig nog niet gezien. Een 'uvo', zoals ik al schreef, da's een 'uitzonderlijk vallend object'! Een term speciaal door mij uitgevonden voor alles wat met regelmaat, vanop één van de bovenliggende verdiepingen hier in den blok op den Bosuil, tegen de stenen vlak voor mijn smalle buitenruimte klettert.
'k Was uiteraard meteen klaarwakker, maar hoe ik ook in het donker van de tuin tuurde: niks te zien. Vanochtend echter bleek één of andere onverlaat, die ergens boven mij moet wonen, het nodig te hebben gevonden om zo midden in de nacht aan 'sluikstorting vanop grote hoogte' te doen, en z'n in stukken liggende grauwwitte plastieken wasmand met een brede zwaai de bosjes hier beneden in te mikken. En dat was niet helemaal gelukt. Een groot stuk wegwerpwasmand knalde alsnog keihard tegen de kasseien voor mijn woonkamer.
Aan het gebabbel en gesleep met poetsgerief te horen, was onze conciërge duidelijk al druk aan de gang in de grote hal. Ideaal moment om haar even op die uvo te wijzen. Ze ontsloot meteen de glazen deur naar de tuin om de brokstukken op te gaan rapen, en ik liep even gezellig met haar mee, alsook de man waarmee ze stond te praten. Ja, 'k heb slechts zelden de kans om even in dat groen vlak voor m'n appartement te vertoeven, dus als ik m'n kans schoon zie... U snapt het wel.
En dat niet alleen, ik wou stiekem ook wel eens even bekijken hoe mijn overvolle terras er aan de buitenkant uit ziet. In eerste instantie uit bezorgdheid. Hangt er niet teveel over het muurtje? Ziet het er niet super slordig en ongeorganiseerd uit? Wat kunnen de overburen in 't andere gebouw eigenlijk waarnemen? Is er nog verbetering mogelijk? Bijvoorbeeld om de vogels zich nog meer thuis te doen voelen... Een beetje van dat soort bedenkingen dus.
Maar, geheel tot mijn eigen opperste verbazing -ja, echt, 'k stond helemaal perplex van!- en onverwacht genoegen, mocht ik ontdekken dat het terras zich werkelijk ontrolt als een heel lang en smal mini paradijsje, vol welig tierend fris groen en met nu reeds een brede waaier aan uitbundig gekleurde wuivende bloemen, terwijl de meeste planten nog niet eens met hun bloei gestart zijn! Het 'bloemrijkste' seizoen moet nog komen!... Ja, klopt, 't is absoluut een gek allegaartje, heel misschien zelfs wat rommelig en chaotisch te noemen. (Zou dat een afspiegeling van mijn persoontje kunnen zijn, ik, de 'georganiseerde chaos', doch ook met steeds behoorlijk 'kleurrijk' en prima resultaten? hihihi) Maakt niet uit. 't Is absoluut ook een soort uitgelaten ratatouille met een sprookjesachtig kantje te noemen. Hier zouden gerust kabouters of elfjes kunnen wonen. Zeker weten.
De man, die ook ergens in het gebouw woont, moest en zou meteen een paar foto's van zichzelf met dat prachtige bloementerras op de achtergrond. Geen probleem. In tegendeel zelfs! "Een schitterend idee!", vond ik en haalde onmiddellijk ook mijn eigen camera. Niet voor een kiekje van mezelf tussen die zalige floraovervloed. Nee, da's niet nodig. Portretjes genoeg. Wel om éindelijk eens -er wordt wel vaker achter gevraagd, geloof me!- wat 'deftig' en overzichtelijk beeldmateriaal te kunnen delen van dat ondertussen door al m'n schrijfsels redelijk bekende terras! Wel wat jammer dat de zon net op dat moment achter het tegenoverliggende gebouw verdween... Tja, je kan niet álles hebben, hé. hihihi
Dus, bij deze, zonder nog langer om de pot heen te draaien, laat ik jullie met enige trots en vooral veel plezier meegenieten van dat onverwachte genoegen dat me vanochtend ten deel viel! ♥️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten