Voltooid verleden tijd...

Met regelmaat laat Facebook mij, via de 'herinneringen' van dezelfde dag zoveel jaren geleden, m'n eigen kleine schrijfsels, de voorlopertjes van mijn blog, opnieuw ontdekken. Soms is zo'n kleinood een pareltje, boeiend genoeg om in een nieuw verhaal te herwerken; soms verdwijnt het na een glimlach van mij weer in een vergeten schuifje van de archieven. En dat laatste was in eerste instantie ook het geval met dit kleine verhaaltje, dat afgelopen week heel even m'n computerscherm passeerde. Leuk, lief, optimistisch en positief, zoals altijd, maar naar mijn idee niet spectaculair genoeg om nogmaals de wereld in te sturen...
En toch, toch laat ik het jullie bij deze weer even lezen! Het is namelijk de voorbije dagen ergens in m'n achterhoofd blijven plakken en zette moeiteloos een paar kleine bedenkingen in actie...

Op 27 mei 2016 schreef ik, met het bijpassende plaatje, dat je ook onder deze tekst terugvindt, het volgende:
"Mijn weekend is alvast goed begonnen: ik mocht niet alleen een heel stuk met een lieve collega met de auto mee richting thuis, wat tot 45 minuten scheelt, toen ik even later met een loodzware caddy boodschappen, onder het toeziend oog van een geamuseerde publiek bestaande uit 3 smoezelige heren met elk een halve liter blik bier in de hand en 1 opzichter van De Lijn lurkend aan een sigaretje, heel voorzichtig en met het nodige gesukkel de eindeloos lange trap naar beneden, naar de metro, probeerde te overbruggen, vroeg me een Marokkaanse jongeman in bijzonder keurig Nederlands of hij mij mocht (mócht!) helpen. Hij tilde de caddy op alsof het niks was en zette hem in no time onderaan de trap voor me neer. "Wauw, heel hartelijk bedankt!", zei ik. "Het is niks", zei hij, "en nog een heel prettig weekend!" En toen kwam m'n tram ook nog binnen de halve minuut! Fantastisch, toch?! :-) ""Goh!", dacht ik, "Waar is de tijd dat het na een lange werkdag vergezeld van een loodzware lading boodschappen met de tram thuis geraken m'n grootste zorg was?!..." Het berichtje is inderdaad al van een paar jaar geleden, maar het had gerust ook 'slechts' een leuk, lief en positief schrijfseltje van amper zes maanden terug in de tijd kunnen zijn. Ondertussen echter is het uitvoeren van onze dagelijkse bezigheden vermoedelijk voorgoed veranderd. Zoveel dingen die op het banale af doodgewoon en vanzelfsprekend voor ons waren, zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Werken zit er voorlopig niet meer voor me in. Als zangeres zag ik het ene na het andere optreden gecanceld worden. Zullen we ooit nog opnieuw een theaterzaal mogen vullen met publiek? Kunnen we het ons tegen die tijd nog financieel veroorloven om kerstconcerten te houden? Zal ik ergens in de toekomst weer glasramen van prachtige kerken mogen laten rinkelen bij concertmissen met fantastische orgelbegeleiding? Het blijft koffiedik kijken... Als receptioniste-ad-interim ben ik voorlopig ook een overbodige luxe. Nu thuiswerken de norm is, zijn velen van m'n collega's vliegende en vast-in-dienst receptionistes tijdelijk werkloos, en uiteraard -met een vrachtwagenlading begrip- komt hen als eerste een voor kortere of langere tijd in te vullen plekje toe. En solliciteren in deze tijden, als je voor 66% werkonbekwaam bent en dus automatisch een 'lastig geval', daar is ook geen beginnen meer aan.
Even vlotjes ergens met de tram heen, zowel voor 't werk als voor de lol? Tja, tenzij in hoogdringende gevallen, op momenten het écht niet anders kan, situaties die me de afgelopen maanden -gelukkig- bespaard bleven, mijd ik elke vorm van openbaar vervoer als de pest. In meer 'normale' tijden bestempelde ik bussen en trams al als 'virus- en bacteriekweekbakjes'...
Mensen die aan de in- en uitgang van een metrostation zonder doel en zonder bescherming in groep maar wat rondhangen, al dan niet met blikken bier of rookgerief in de hand, da's ook verleden tijd, denk ik. Niet veilig voor hen zelf, niet voor de passanten en niet voor al de naasten, vrienden en familieleden.
Een caddy vol boodschappen laten 'hanteren' door een mij ongekende persoon, hoe vriendelijk en sympathiek die mens ook mag zijn, da's deze dagen ook volledig uit den boze. En al helemaal zonder plastieken handschoenen. Je laat ook iemand die je niet kent -en zelfs sommige mensen die je wél kent- niet zomaar meer tot vlak bij je komen. Zeker niet zonder mondmasker op...
Een tripje naar de winkel, lekker even boodschappen doen, da's voor mij voorlopig nog steeds niet terug 'gewoon'. Het blijft vooralsnog iets dat 'gepland' moet worden, en echt niet meer alleen qua lijstjes en centjes...
Zelfs simpelweg een keertje comfortabel meerijden in de auto van een lieve vriendin is iets waar je tegenwoordig eerst even heel goed over na moet denken, en waarvan je toch een soort risicoberekeningetje maakt...
Ja, in een paar maanden tijd is niets van al die dingen die we zo vanzelfsprekend vonden nog hetzelfde. En zo krijgen van die pietepeuterige, wat onbenullige, doch zoete lieve schrijfseltjes van mij, uit een niet eens zo ver verleden, plotseling en totaal onvermoed een zoveel diepere en verrassende betekenis. Ze komen als het ware uit een heel ander leven, uit een -letterlijk- voltooid verleden tijd... Tja, het is wat het is, hé. En achterom staren, dat helpt niet echt. Dus, ik pas me -positief ingesteld als ik ben- zo goed mogelijk aan, en kijk hoopvol en optimistisch uit naar de 'onvoltooid toekomstige tijd'. ;-)