Mondmaskermijmeringen.

Op het ritme van m'n eigen ademhalen stap en fiets ik tegenwoordig door de straten. Meer dan ooit is ademen een zeer aanwezig en merkbaar iets. 'Buiten komen' staat in mijn wereld immers gelijk aan 'een mondmasker dragen'. Daardoor vóel je plots in alle mogelijke facetten de lucht in en uit je neus en mond stromen. Afhankelijk van het materiaal waaruit de gezichtsbedekking gemaakt werd, beweegt het hele ding trouwens mee op en neer. Of het wordt langzaam maar zeker steeds klammer, doorweekt van het vocht in je adem. En warmer, dat wordt het ook, steeds warmer. Je hele gezicht geraakt er met momenten totaal oververhit van. De hete damp van de mij verlatende lucht beslaat alle vijf voeten m'n zonnebril en dwingt me dan wat trager te stappen of te fietsen. Met elke ademhaling ruik ik eindeloos opnieuw de geur van m'n tandpasta, of, al naar gelang het moment van de dag, het aroma van m'n laatste kop koffie of thee. Zelfs m'n vleugje parfum hangt wat langer in m'n neus. En misschien is het maar een gedachte -ik ben er nog niet helemaal zeker van- maar volgens mij hóór ik mezelf nu ook de hele tijd ademhalen. Zeker als het hele lappengeval stukje bij beetje omhoog begint te schuiven en mij het zintuig 'zien' ontneemt. Iets wat uiteraard ook systematisch gebeurt telkens ik me vooroverbuig om iets op te rapen, uit het onderste rek in de supermarkt te nemen, in m'n winkelwagentje of fietstas op te bergen, of m'n fiets van of op z'n slot doe...
M'n eigen ademhaling overduidelijk voelend, zie ik ook de evolutie van m'n mondmaskers in gedachten weer voorbijkomen. Eerst was er m'n heel assortiment veelkleurige sjaals. Super praktisch om bij een outfit te laten passen, dat wel, maar, zeker met ook nog eens een donkere zonnebril erboven, leek het toch wel een beetje alsof ik een wel heel erg kleurrijke bankovervaller speelde. Of een soort verloren gelopen paardloze cowgirl, al dan niet uit The Far West, maar wel met een voorkeur voor cowboy-vreemde tinten, printen en stofjes... 
Dan behielp ik me een tijdje met m'n zelf gefabriceerde zakdoekmondmaskers. Werkt prima. Ziet er ook niet slecht uit, zo met die bloemetjes erop en zo. En, in geval van 'nood': meteen een zakdoek of twee bij de hand, hé. Maar warm! Lieve hemel, zoooo warm... Tegen de tijd da'k dan weer thuiskwam van m'n toerke buitenshuis kon je het hele zakdoekfabrikaat letterlijk uitwringen. Gelijk een natte schotelvod over 't grootste deel van je gezicht dus... 
Nieuwsgierig naar het verschil en hopend op iets meer comfort kocht ik bij de apotheek een tiental van die lichtblauwe medische mondlapjes. En ja, dat zit prima. Een stuk minder groot dan m'n zakdoeken, en meteen ook een heel stuk lichter. De longen met zuurstof gevuld krijgen is niet langer meer een moeizame strijd. En pasvorm verzekerd, zo met dat stukje metaal bovenaan om over je neusbrug in de goeie vorm te knijpen. Niet slecht, zeker niet. Maar dat ding is alleen verkrijgbaar in lichtblauw... Dat past perfect bij een deel van m'n garderobe, ja zeker, maar lang niet bij alles. En da's voor een immer 'gecoördineerd' iemand als ik dikke pech. Dat zal je wel begrijpen. Voorlopig draag ik dus gegarandeerd iets met blauw in als je me buiten rond ziet lopen...
Keurig beschermd, vlot ademend en niet al te aangedampt of verhit bewandel ik opnieuw de straten; onderweg, zoals dat al m'n hele leven de gewoonte is, elke passant vriendelijk en hartelijk begroetend met een stralende lach. Doch plots, in een onverwachte vaag van verrassende helderheid, bedenk ik me dat niemand dat nog ziét!... Heel even ben ik er totaal mijn kluts van kwijt! Eén fundamentele levenskwestie beheerst in een mum van tijd absoluut al m'n gedachten: wie ben ik in 's hemelsnaam nog, zo zónder mijn alom gekende, immer aanwezige, zon doen schijnende, stralend brede tandpastalach?!... Aaaaargh! hihihi ;-) Nondepitjes, nu moest ik dát ook nog opgelost krijgen!
Het is inderdaad wel een feit dat een mondmasker zo een twee derde van het menselijk gezicht wegneemt, en daardoor onnoemelijk veel informatie over die persoon uitveegt. We 'lezen' zoveel -vermoedelijk zelfs ontiegelijk veel meer dan waar we ons bewust van zijn- van iemands gelaatsuitdrukkingen. Nog voor we ook maar één woord met iemand gewisseld hebben, weten we al zoveel over die mens voor ons. En daar valt nu het grootste deel van weg!... Toch ook iets om eens bij stil te staan eigenlijk.
Je zag het natuurlijk al aankomen: ook hiervoor heb ik een klein -misschien tijdelijk, misschien de start van een ware rage, wie weet- oplossingske voor gevonden. Gisteren ging ik naar de winkel met -nog gevonden in m'n grote 'plakplaatjesdoos'- een rode foam sticker in de vorm van een elegant mondje op m'n masker gekleefd. Ik toverde ook deze keer géén glimlach op het gezicht van de mensen die m'n pad kruisten door die immer blijde brede lach van mij, maar 'k heb er toch een hele boel behoorlijk doen giechelen bij 't plots opmerken van dat eigenwijze detail op mijn 'serieuze' masker! Zeker als er dan ook nog eens een hele gewone -als niets vermoedend, 'ik ben mij van geen 'kwaad' bewust'- vriendelijke 'goeiedag' van achteruit kwam klinken. Dan lachten ze zelf ook breeduit, al dan niet vanachter hun mondmasker.
Ja, wie had het kunnen denken, hé, dat ik ooit nog eens een volledig blogje zou schrijven puur en alleen over m'n mondmaskermijneringen... Ik alvast niet, hoor. ;-)