De ontzettend gezellige, behoorlijk lange en bijzonder geanimeerde babbel in de grote hal van het appartementsgebouw hier met m'n zus Jacinta en schoonbroer Eric, afgelopen zaterdag, had me al ontzettend veel deugd gedaan. De dagen ervoor zat ik echt wel wat in een dipje door de totale afwezigheid van menselijk interactie in mijn leven tegenwoordig, en al helemaal in levenden lijve. Het was echt genieten, en het monterde me geweldig op. Ja, 'k kon weer verder met de energie die op die manier m'n richting uit stroomde. Oef. En hoera.
Gisteren wandelde ik, intens genietend van het zonneke, -en daardoor jammer genoeg ook wel serieus zwetend achter dat zelfgemaakt zakdoekenmondmasker en in die dikke plastieken tuinhandschoenen- langs de dokter voor een klaarliggend voorschrift, met een bochtje door de supermarkt voor m'n favoriete brood -dat er natuurlijk niet meer was- richting apotheek. Daar was ik, hoe wonderlijk, in eerste instantie de enige aanwezige klant. En omdat ik al de dames apothekeressen al vele jaren ken en ook graag mag, ontstond er al snel een erg prettig gesprekje. Over zelfgemaakte en alle andere modellen van mondmaskers, en over m'n liedjes op YouTube. Het deed me alweer buitengewoon veel deugd en met een door het mondmasker verborgen brede glimlach kuierde ik weer richting thuis. De zon scheen warm op m'n gezicht, de wind blies vrolijk m'n haar in de war, de vogeltjes in al het ontluikende groen floten onbezorgd uit volle borst. En slecht hier en daar, en goed ver weg van mij, bevond zich nog iemand anders.
'k Liep zodanig op m'n gemakje te genieten, daar op het wandelpad van de groene zone tussen de flatgebouwen, da'k ze bijna niet eens opgemerkt had, de beide heren op de fiets, in de tegenovergestelde richting. Doch in dezelfde fractie van een seconde herkende ik hen en zij mij! Dat waren verdorie Jan en Flori! Wat deden die hier?!...
Dit supersympathieke echtpaar kende ik eerst jarenlang als 'vrienden van mijn ouders'. Eén van hen is een oud-collega van mijn vader. Maar al snel werden het ook bijzonder gewaardeerde vrienden van en voor mij. En absolute enthousiaste fans ook. Ze lezen met heel veel vreugd en deugd al mijn verhaaltjes, maken onverbloemd reclame voor mijn boeken, volgen bijzonder meelevend al mijn reilen en zeilen, en zijn steevast, al dan niet met een hele schare vrienden in hun zog, aanwezig op zowat elk mogelijk optreden. Heerlijke mensen zijn zij, Jan en Flori, mensen waar ik graag en zonder moeite een paar uur mee weg kan babbelen als de gelegenheid zich voor doet.
Omdat ze goed beseften dat ik heel deze quarantaine ook maar in m'n ééntje door zit te knoeften, en met als inspiratie m'n verhaal over die eerste babbel in de hal met zus en schoonbroer, waren ze uit hartje Antwerpen tot bij mij komen fietsen. Om even bij te kletsen. Ook in de hal. Of buiten op de stoep. En, zoals ik achteraf hoorde van m'n buren, die op de trap voor het gebouw, gezellig als op een terrasje of zo, van de stralende zon genoten en waarmee ik achteraf eveneens nog een half uurtje weg taterde, hadden ze tot hun spijt en ondanks bijzonder geduldig wachten geen gehoor gekregen bij het aanbellen. Kristina was jammer genoeg, en uitzonderlijk net nu natuurlijk, eens niet thuis... Niks aan te doen, dus stapten ze terug op hun stalen ros om dan maar verder van de fietstocht te genieten.
Maar wie kwam hen daar op het cementen wandelpad tegen, zich van geen kwaad bewust vrolijk over het pad kuierend, haar boodschappenkarretje met zich mee rollend? Ons Kristina dus! Hoeveel chance kunt ge hebben, hé.
We babbelden uitgelaten en blij elkaar te zien een flink pak minuten weg, daar lekker in het warme zonnetje. Over de familie, over het alleen zijn, over kleinkinderen missen, over YouTube filmkes, en 'goe bezig zijn', over toekomst en concerten, en ook over dankbaarheid. Dankbaarheid voor onze gezondheid en de vriendschap. En toen het grote betonnen gebouw ons de zonnestralen ontnam en het plots toch erg fris werd, was het tijd om weer afscheid te nemen. Netjes zonder risico's vanop een afstandje. En even later -na die ook al zo leuke babbel met de buren dus- vond ik in m'n brievenbus op de koop toe een prachtig, zelfgemaakt kaartje van hen beide, met daarop nog eens zoveel lieve en bemoedigende woorden. Mijn dag kon écht niet meer stuk. En geloof het of niet, ik glimlach nog steeds uitzonderlijk breed!
Ja, wat warme, welgemeende menselijke interactie, dat doet wonderen, hé. En nog geen klein beetje! 't Blijkt maar weer wat een noodzakelijke en onmisbaar gegeven dat is. En ik ben ongetwijfeld een gezegend iemand met zulke fijne personen om me heen. En die vrienden van mij, vrienden zoals Jan en Flori, die zijn echt helemaal te gek wauw! Zalig, toch?!... ♥️
P.S. Ondanks het feit dat ze bij alle soorten evenementen steeds aanwezig zijn, viel het toch niet mee om een mooie foto van hen samen te vinden in mijn uitgebreide archieven... Maar, 't is me gelukkig toch gelukt, al zeg ik er wel eerlijkheidshalve bij dat dit leuke portretje ondertussen toch ook alweer 8 jaar oud is. We zullen eens doelbewust samen, met z'n drieën, wat plaatjes moeten schieten in 't vervolg, hé, heren... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten