Onstopbaar.

Wakker worden boordevol inspiratie, dat gebeurd niet alle dagen. Na m'n viervoetige huisgenoten hun ontbijt geserveerd te hebben zat ik dan ook meteen vol enthousiasme achter de computer. Ongewassen, ongekamd, pyjama nog aan en zonder ontbijt. Alleen voor die grote kop gloeiend hete, zalig zoete koffie, daar had ik nog even tijd voor gemaakt. Al gauw verdween ik volledig in de bonte wereld van m'n leuke boek.
Ja, die leuke verhaaltjes, die zijn al lang geleden allemaal geschreven, en daar wijzig ik absoluut niets aan -of 't zou een toch nog over het hoofd geziene spelfout moeten zijn- maar de plaatjes die ik er in m'n blog zelf bij postte, daarvan moeten er een heel pak aangepast of vervangen worden. Je kan namelijk geen boek uitgeven met dingen die je lukraak van het internet plukte. Dus fabriceer ik de laatste weken aan hoog tempo allerlei nieuwe en vaak nog zoveel plezantere prentjes. En geloof me, dat klinkt simpeler dan het is. Een ernstige aanval van artistieke inspiratie is dan ook meer dan welkom.
Dus, ondanks het grauwe weer daarbuiten -een stralend zonnetje werkt gewoonlijk zoveel beter- liep zowel het verzinnen als het maken van allerlei grappige, kunstige of gewoon heel mooie illustraties vandaag uitzonderlijk vlot. Het vrolijke buitelen van de donzige koolmeesjes op zoek naar wat lekkers op m'n terras, voor het eerst terug sinds het voorjaar, deed me weliswaar even diep gelukkig opkijken en dankbaar glimlachen. Maar zelfs zij onderbraken met hun zot gedoe zo vlak voor m'n neus aan de andere kant van het raam de eindeloze vloedgolf van zonnige en kleurrijke ideetjes niet. Afbeelding na afbeelding verscheen uit het niets en vond z'n weg uit m'n hoofd naar het computerscherm, en naar de pagina's van het boek. Als een onophoudelijke stroom. Werkelijk onstopbaar.
Toen ik, na wat slechts als een uurtje gevoeld had, écht even moest opstaan om hoogdringend richting sanitaire ontspanningsruimte te sprinten schrok ik er dan ook serieus van dat de grote klok in m'n halletje reeds na 15u aanwees. En er moesten nog boodschappen gedaan worden!...
Wassen, kammen, aankleden, boodschappenlijstje, centen en hup, de fiets op!
Aan het eind van de straat richting eerste supermarkt moet ik steeds een drukke baan oversteken. Uiteraard stop je daar dan om uitgebreid links en rechts te kijken, kwestie van niet domweg overreden te worden, hé. Ik kneep dus, heel gewoon, op het gepaste moment en met overtuiging m'n remmen dicht. "Klak" klok het hard en scherp: remkabels overgetrokken! En de fietsenmaker had ze nog maar pas geleden nagekeken en vernieuwd...
In plaats van tot stilstand te komen bolde m'n fiets, met mij er nog op natuurlijk, verder, de drukke baan op. Geen tegenhouden aan, al even onstopbaar als m'n inspiratie van vanochtend. En toen ging het plots razendsnel: lichte paniek overmeesterde me, m'n broekspijp bleef ergens achter haperen, geen voet aan de grond te krijgen dus, en op de koop toe sloeg m'n voorwiel kaduuk onderuit op het stoeprandje... 
Voor ik het goed en wel besefte smakte ik met een harde klap tegen het ruwe asfalt, gelukkig net op een moment dat er even geen auto's kwamen aanrazen. Juistekes op tijd, voor de volgende golf van die gevaarlijke vierwielers, kon ik de versuffing van me af schudden, mezelf weer bij elkaar rapen en uit het kluwen van armen, benen en fietsonderdelen worstelen, en tot slot zowel de fiets als mezelf weer overeind veilig op de stoep zetten. Met bibberende benen en nog een beetje de kluts kwijt overliep ik daar de opgelopen averij aan zowel het trouwe rijwiel als aan het vege lijf. Wat blutsen en schrammen, 't één en 't ander uit den haak, maar 't viel al bij al nog mee.
Eigenlijk toch wel bizar, vind ik, verbazingwekkend zelfs, hoe je -elke keer weer- zowel je arme knieën als kwetsbare ellebogen tot bloedens toe kan schaven, zónder ook maar één scheurtje of andere beschadiging aan je broek en je jas... 
Omdat de wekelijkse boodschappen niet vanzelf naar m'n huis komen wandelen zette ik, onstopbaar als ik ben, met de nodige 'oei en ai's en wat wankel fietsgewiebel -zeker zo zonder remmen- m'n noodzakelijke winkelronde verder.
'k Ben uiteindelijk bepakt en gezakt met de inkopen voor volgende week weer veilig thuisgeraakt, hoor, maar m'n hele lijf voelt nu wel als door de mangel gehaald. Het doet pijn op plaatsen waarvan ik me niet eens bewust was. 
Maar, geef toe: zo vóel je nog eens duidelijk dat je lééft, hé... hihihi
En geschaafde knieën en een stel blauwe plekken, die houden noch mij noch m'n nog immer voortdurende creatieve ideeënstroom tegen. Ik zit al opnieuw en alsof er niets gebeurd is achter m'n bureautje met zicht op de tuin en laat al die heerlijke inspiratie weer de vrije loop. Yep, inderdaad: onstopbaar. ;-)

Woeste windkracht.

Een enorme knal tegen het venster maakt me pardoes wakker uit een zalige diepe slaap en doet me gealarmeerd uit het warme veilige bed springen. De gordijnen verborgen slechts een grijze grauwe lucht en het blijft bijna even donker in de kamer als toen ze net nog niet open geschoven waren...
Het schouwspel aan de andere kant van het raam lijkt een heel klein beetje op televisiebeelden van orkanen aan de andere kant van de wereld: de lucht hangt vol allerlei ondefinieerbaar afval en boomblaadjes, op m'n terras afgebroken en uitgerukte planten en vuilnis, en alles wat zich zowel in de tuin als in m'n potten tot nu toe nog staande heeft gehouden helt minstens 45°, naar rechts op het terras en naar links in de tuin. Ja, da's een gek zicht en het lijkt niet meteen logisch, maar dat komt door het draaien van de lucht tussen de hoge gebouwen hier. Wat trouwens ook de kracht van de windstoten zo mogelijk nóg vergroot...
De hevige stormwind plukte overal de laatste blaadjes van de bomen en struiken maar is blijkbaar nog niet tevreden over het resultaat want in alle hevigheid geselt hij m'n gekoesterde groenvoorziening. Ik vrees dat er nog wel 't één en 't ander zal moeten sneuvelen voor deze storm weer gaat liggen.
In m'n fuchsia kamerjas over m'n roze pyjama waag ik me toch even buiten. Terwijl de brutale, doch verrassend warme rukwinden zonder onderscheid ook meteen zwaar aan mij beginnen trekken en m'n haar alle kanten uit blazen -wat een oerkracht!- zet ik de gevaarlijk zwiepende hangpotten veilig op de grond en tracht met stokken en binddraad links en rechts wat steun te bieden aan planten die het dreigen te begeven. Ik raap, nu ik hier toch sta te flapperen, al de tot tussen m'n potten geblazen rotzooi van de grond. De knal tegen het venster blijkt trouwens een grote lege kartonnen koekendoos te zijn geweest. Tegen morgen zal er vast en zeker nog eens zo veel te verzamelen zijn, maar deze rommel brengt alvast geen extra schade meer aan. 
Terug veilig binnen achter het grote schuifraam blijf ik nog even, met pijn in m'n hart, staan kijken hoe de woeste windstoten -tot zelfs 100 kilometer per uur zegt het weerbericht- m'n arme plantjes verder uit elkaar rukken. 
Nu, vanachter m'n computer, zie ik tot m'n groot verdriet de stukken er vanaf breken en gedragen door de wind voorbij het raam vliegen... 'k Vrees dat er straks van m'n terrastuin niet veel meer over zal blijven. Niks aan te doen, zowel zij als ik zijn overgeleverd aan de brute kracht van de natuur.
Poezen Poekie en Pompon vinden het duidelijk verschrikkelijk eng. Hun vaste snoezelplekjes boven de warme radiator en hoog op de kast blijven leeg. Heel af en toe zie ik één van hen plat op z'n buik in volledige alertheid met wat paniek in de oogjes langst de muren van de kamer sluipen, op zoek naar een betere verstopplaats. Wat ik ook zeg of doe, ik kan ze niet geruststellen. Misschien omdat ik er eigenlijk zelf ook niet helemaal gerust in ben... Niet moeilijk met al die afgebroken takken, plastiek flessen, aluminium bakjes, pakken papier en zelfs volle vuilniszakjes die hier te pas en te onpas keihard tegen de vensters smakken. Ik plak van 't verschieten zelf elke keer bijna tegen het plafond!
We vergeten wel eens, zeker hier in dit gematigd klimaat, hoe ontzagwekkend de natuur is, zowel in al z'n diverse schoonheid als in z'n alles vernietigende kracht. Een dag als vandaag herinnert ook mij er weer even aan hoe ontzettend kwetsbaar en nietig we als mens eigenlijk wel zijn. 
Maar het maakt me ook intens dankbaar. Dankbaar voor het robuuste dak boven m'n hoofd, voor de warmte en gezelligheid van m'n knusse kamers, voor het zachte licht van de schemerlampjes en brandende kaarsjes, en voor de dampend hete kop koffie op m'n bureau.
En, als met een binnenpretje, glimlachend denk ik aan de vele bloembollen die in de donkere potgrond ongrijpbaar voor de klauwen van deze furieuze storm rustig en beschut wachten op betere tijden om m'n terras weer helemaal tot leven te brengen, want ook dàt behoort tot de triomfantelijke kracht van de natuur. ;-)

Souvenir van 8 jaar tandwielkastenfabriek.

De 'ouwe garde' van het internationale industriële bedrijf waarbij ik de afgelopen 8 jaar als receptioniste m'n vaste plekje had -ondertussen zijn deze werknemers allemaal met pensioen gestuurd- noemde me uit jarenlange gewoonte steeds liefdevol 'de telefoniste in de showroom'. Het vriendelijk aannemen en deskundig doorschakelen van de vele telefoontjes was dan ook één van de immer weerkerende hoofdtaken van mijn job aldaar. 
Verre reizen naar alle mogelijke en onmogelijke uithoeken van de aardbol maakten geen deel uit -tot nu toe toch nog niet- van mijn leven*, maar via die telefoon praatte ik dagelijks met zo ongeveer de héle wereld en kwamen de meest diverse landen als vanzelf naar me toe! En dat heeft, als je er even over nadenkt, toch echt wel iets magisch, niet?
Techniek heeft me altijd geboeid. Ik vind het nog steeds heerlijk om eens door de werkplaats te kunnen lopen, al die zware gereedschappen en hijstoestellen te bekijken en de ontzettend uitgebreide collectie voor mij onbenoembare onderdelen. Vooral die kolossale tandwielen, sommige wel een paar ton zwaar. En dan de eindeloze rijen en rijen kasten in het typische turquoise, mat bordeaux en glimmend grijs, klaar om verpakt en verscheept te worden in enorme houten kisten. Het maakt nog altijd indruk op me. 
Door al die telefoontjes weet ik dat, wat daar in Edegem gemaakt wordt, terug te vinden is in werkelijk àlle uithoeken van de wereld. In de mijnen van Zuid Afrika, olievelden in het Midden Oosten, kabelbanen in de Alpen, projecten van Canada tot het uiterste puntje van Zuid Amerika, in Oost Europa en Rusland, in Scandinavië, in heel Australië, in Indië, China, Japan... je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben wel ergens een, in deze fabriek ontworpen en gebouwde, transmissie staan. In waterzuiveringsstations, koeltorens, pompen, mixers en ontelbare andere industriële toepassingen verspreid over de hele aardbol kan je ze terugvinden.  
En uiteraard zijn ze niet alleen ver weg van hier te ontdekken! Er staan ook tandwielkasten heel dichtbij, zoals, om maar één voorbeeldje te noemen, in de haven van Antwerpen, waar er sinds kort reusachtige sluisdeuren open en dicht gaan dankzij transmissies van het bedrijf waar ik zo lang met een stralende glimlach de gasten verwelkomde en de telefoon beantwoordde!
Ondertussen babbel ik dus al 8 jaar in minstens 4 talen met onnoembaar veel verschillende nationaliteiten over alle mogelijke onderwerpen met betrekking tot krachtoverbrenging, en dacht daarom zo wel ongeveer àlles in verband hiermee gehoord en gezien op te hebben. Tot dat ene bijzonder verrassende telefoontje: ik had de Efteling aan de andere kant van de lijn! 
Ja zeker, de Zoo van Antwerpen en Plankendael, of Walibi, die bellen ook wel eens, maar dat is dan hoofdzakelijk om speciale kortingen en dergelijke voor het personeel aan te bieden.
En de Efteling? Nee, die moest absoluut niemand van personeelszaken spreken... De Efteling had iemand van de service-afdeling nodig, voor onderhoud en wisselstukken van de tandwielkast, afkomstig uit dít bedrijf -echt waar- die hun meneer Langnek z'n eindeloos lange nek op en neer laat gaan!
Geloof me, deze oproep stelde zowel m'n werk als receptioniste-telefoniste, als tandwielkasten en aandrijvingen, als de Efteling zelf meteen in een totaal ander daglicht. Of hoe één gesprekje m'n kijk op de wereld alweer voor altijd veranderde. En niet alleen míjn kijk, maar ook die van al de mensen, zowat iedereen, aan wie ik dit verhaal vertelde.
Communicatie Manager Lena maakte, toen zij m'n story hoorde, de hele belevenis nog straffer met de simpele opmerking "O, maar er staan transmissies van ons in zoveel pretparken in Europa. Vooral in achtbanen en ander van dat spectaculair spul!" Ze koesterde trouwens zelf al geruime tijd een schriftelijke herstellingsaanvraag rechtstreeks uit Disneyland, jawel, en ook nog eens persoonlijk ondertekend door niemand minder dan Minnie Mouse!
Dat ik zulke dingen al die jaren niet geweten heb, hé. Wauw!  
Dit plezierige telefoonverhaaltje is een mooie herinnering aan mijn tijd daar in Edegem, een tandwielkastenfabriekssouvenirtje dat ik de rest van m'n leven zal bewaren en waarover ik vast nóg vertel als 'k hoogbejaard ben. Maar tot we zover zijn is het ondertussen hoog tijd, denk ik, om nog eens -en dan met totaal nieuwe ogen- een heerlijk dagje in de Efteling door te brengen! ;-)

Klik op het plaatje om het te vergroten,

want dan is het nog leuker om te zien!...

* meer hierover in het blogje Postkaartvakantieverlangen

M. & M.

Alles is altijd exact zoals het hoort te zijn, geloof me maar. Daar kreeg ik vandaag alweer een leuk bewijs van!
In de 8 jaar dat ik als receptioniste in Edegem werk werd ik voor de bewoners van de huizen langst m'n bijna dagelijkse route heen en weer tussen bus en fabriek een vertrouwde verschijning. Ik leerde een heel aantal mensen kennen, de ene al wat beter dan de andere, maar er werden steeds minstens wat vriendelijke begroetingen gedeeld, al dan niet aangevuld met commentaar op het weer van die dag. Alleszins, zalig om al die tijd te mogen genieten van die vele blije ontmoetingen met de buren van het bedrijf. Sommigen van hen lieten me af en toe zelfs weten dat ze ongerust waren als ze me een tijdje niet meer gezien hadden.
En zo kruiste ik vele jaren geleden ook het pad van M. & M., Monique en haar koffiekleurige labrador Mokka. Een schat van een hond die, grote super lieve flodderloebas als hij is, het elke passant absoluut onmogelijk maakt om hem zonder enige vorm van aandacht voorbij te wandelen.
Het begint met een aai over die immer vrolijk en enthousiast op je af sprintende woef z'n bolleke en voor je het weet sta je, zonder enige moeite of gebrek aan conversatiestof, gezellig op de stoep een half uurtje weg te babbelen. Altijd meer dan genoeg boeiende en geanimeerde verhalen: over mijn werk als receptioniste en het wel en wee van de fabriek en zijn werknemers, of over haar werk als verpleegkundige en het wel en wee van het ziekenhuis en z'n patiënten. En over Mokka natuurlijk, want die is ondertussen bijna onopgemerkt ook zowat 8 jaar ouder geworden sinds onze eerste ontmoeting, en met de leeftijd komen spijtig genoeg ook de kwaaltjes. Daar ontsnapt zelfs zo een bijzonder geliefde en o zo levendige trouwe viervoeter niet aan. Z'n heerlijke koffiekleurtje heeft tegenwoordig wat wolkjes melk, vooral om z'n snuit...
Met de wijzigingen in m'n uurrooster en m'n dagen in de boekhouding kwam ik de afgelopen tijd M. & M. niet meer tegen. Daar sta je wel eens bij stil en dan vraag je jezelf natuurlijk ook altijd even af hoe het met hen beide zou zijn. En met m'n nieuwe job, die er nu snel zit aan te komen en zich op een totaal andere locatie zal afspelen, vreesde ik een beetje hen nooit meer te zien. Tenzij ik aan hun deurbel zou gaan hangen of zo...
Vandaag had ik eigenlijk vakantie maar besliste -uit praktische noodzaak en zeker weten ook uit sympathie voor m'n collega's- toch een paar uurtjes facturen te gaan inboeken en klasseren. 't Was gezellig op de boekhouding en die paar uurtjes groeiden -als vanzelfsprekend- uit tot de volledige dag. Daardoor wandelde ik een heel pak later dan gewoonlijk, toch sinds een paar weken, welgezind en intens tevreden na het wegwerken van een fraaie stapel papierwerk, in de zachte avondschemering en omgeven van zalige herfstgeuren richting bushalte.
En, u raad het al, wie kwamen daar om de hoek? Jawel, inderdaad, Monique en Mokka! En het vreugdevolle weerzien bracht groot nieuws van beide kanten: ik vond de job van m'n leven en zij is feestelijk met pensioen gegaan.
"Heb ik éindelijk tijd om eens naar jouw concerten te komen" grapte ze.
Mokka werd duidelijk doodmoe van al het uitgebreide en geanimeerde gekwebbel en legde er zich letterlijk bij neer. Wie weet was dat ook figuurlijk, maar ge kunt dat zo moeilijk vragen aan een hond, hé. hihi
Toen we tenslotte toch aan afscheid nemen toekwamen -niet voor altijd maar eerder als welgemeende 'tot ziens'- floepte onmiddellijk en in al z'n volledigheid dit verhaaltje in m'n hoofd en gehaast keerde ik nog snel even op m'n stappen terug voor een, spijtig genoeg niet echt geweldig gelukte, bijpassende foto met ons drietjes.
Bij de overstap van bus 32 naar bus 33, op één derde van m'n route huiswaarts, reden er van dit laatste lijnnummer 3 exemplaren -als een treintje met 3 wagons, zo dicht op elkaar- aan hoge snelheid pal voor m'n neus voorbij. Da's dikke pech hebben en echt niet leuk, maar het geeft me toch maar weer fijn de tijd om rustig en ongestoord op een bankje in een verlicht bushokje wat moois over M. & M. neer te schrijven en met jullie te delen.
Dus ja, je kan het gerust van me geloven, 't bewijs is alweer geleverd: alles is altijd exact zoals het hoort te zijn. :-)
(En dan mag nu die bus zo stilaan wel eens gaan verschijnen... ;-) )